Het schuld gevoel ken ik wel degelijk.

Mijn vorige paard liep ook niet echt lekker. Ook regelmatig andere mensen op laten rijden, maar die voelde niets. Maar de voltes 10 meter kon hij gewoon weg niet maken en lekker voorwaarts was hij zeker niet. Wat werd eerst het advies, scherpere sporen, zweep, ander bit, noem maar op. Het was mijn eerste paard en zo groen als ik was deed ik het allemaal. Wat had ik daar achteraf spijt van. Hij had zulke afwijkingen in zijn voorbenen dat hij de oefeningen gewoon weg niet kon doen en wat hij deed eigenlijk tekenen van goede karakter was. Achteraf dus het gevoel van, had ik maar eerder de goede veearts ingeschakeld, enz, enz. Hij heeft het niet gehaald en heb hem vorig jaar moeten laten inslapen omdat de pijn voor hem echt teveel werd (had 3 x standaard dosis pijnstillers nodig om beetje te kunnen lopen).

Nu weer. Door mijn angst voor Pablo heb ik verkrampt gereden wat uiteraard zijn effect had op Pablo. Nu zit ik met een tweedeling, de angst is nog niet voor 100% weg, maar kan nog steeds voor problemen voor Pablo zorgen dus probeer toch rijtechnisch mijn best te doen en daar waar ik ban voor ben nog even uit te weg gaan.

Mijn ervaringen zijn wel dat de oorzaak van het probleem een rol speeld in hoe je het beleefd. Als het paard iets niet kan omdat hij het door zijn gebreken niet aan kan leef je beter mee dan als het iets is wat door mij wordt veroorzaakt. Bij Pablo heb ik te maken met beide, maar dat maakt het gevoel niet beter van.