Eerst meloxidyl, maar je lever hield dat niet. Toen iets anders of toch inslapen? Gelukkig was er onsior, en toen in 2022 dat niet meer genoeg was en je niertjes er ook wat moeite mee kregen was er ineens solensia. Ik heb bijna 4 jaar reservetijd met je mogen hebben en wat heb ik er van genoten en oh wat was het zwaar om je langzaam te zien afglijden tot een oud dametje.
De dierenarts zei nog, iedereen zei nog, als ze eet, poept, plast en drinkt dan zit het wel goed... En dat deed je. Maar je ademhaling werd maar niet beter. Je was stijfkoppig en eigenwijs zoals altijd, ging maar door met je sterke mening.
Je hebt ooit al eens aangegeven dat je niet meer wilde omdat je teveel pijn had. Dit was toen de meloxidyl teveel schade aan je lever aanbracht en we nog niet op de hoogte waren van Onsior. Ik heb dat beeld altijd voor ogen gehouden, zodra je je afsluit en afzondert is het klaar, maar zo ver is het niet gekomen...
Ik nam je mee naar de dierenarts voor je onsior prikje met de kanttekening dat je niesziekte deze keer wel heel lang aanhield... Was het wel niesziekte? Ergens wist ik wel hoe laat het was... Je was lief en aanhankelijk zoals altijd vanochtend... Je hebt een goed gevecht geleverd toen ik je in de kattenmand wilde stoppen, maar gelijk daarna was je gelijk zo zo moe... Zelfs bij de dierenarts liet je je niet horen zoals gewoonlijk. En toch twijfelde ik, want je sloot je niet af, ik kreeg niet het signaal van je dat je er klaar mee was... Je wilde gewoon door vechten...
Toen de dierenarts ging luisteren, een hele fijne vrouw, zei ze al dat ze geen longgeluid kon horen bij je buik... Even wegen. Geen grammetje vet zat er meer op bij jou. Toen bij de rug luisteren naar longgeluid, dit was wel te horen... Met andere woorden, je longetjes waren langzaam aan het veranderen in een zwembad... Of ik nog rontgenfotos wilde laten maken... Ik heb nee gezegd, ik hoop dat je dat begrijpt... Ik heb jaren terug al besloten niet met je te gaan slepen en je alleen comfortabel te houden, iets wat ik niet langer meer kon doen nu... Ik heb gevraagd of ik je gelijk in kon laten slapen en dit hebben we gedaan...
Lieverd, ik hou zo van je, je hebt mij door mijn slechtste tijd heen gesleept, als dank daarvoor heb ik mijn best gedaan je zo lang mogelijk te kunnen laten genieten van het leven, iets dat je sowieso verdient hebt gewoon voor hoe je was, en wat je in het verleden al dan niet mee hebt gemaakt. Je verlatingsangst loog er niet om, je kromme achterpootjes wezen er ook al op dat je waarschijnlijk veel te vroeg uit het nest bent gehaald en uiteindelijk op straat bent achtergelaten, want de huisregels kende je wel. En oh, de paniek die je kreeg als mijn bed inlaadde voor een verhuizing en jij dacht dat je achtergelaten zou worden...
Ik ben in geen jaren meer op vakantie geweest om die reden, mijn lieve meisje. Zo boos als je was als ik een nachtje bij mijn vriend verbleef, je keek me soms dagenlang niet aan of liep gewoon weg, of naja, je zorgde dan dat je ergens net buiten mijn bereik bleef, maar toch was je ergens buiten in de buurt.
Het voelt zo fout om je nu achter te hebben gelaten bij de dierenarts. Ik had zo graag gezien dat je bij mij was overleden, veilig, in je slaap, maar helaas heb ik je dat niet kunnen bieden... Je was langzaamaan verdronken als ik dat had laten gebeuren....
Je gaat nu gecremeerd worden in Rhenen, zo ver weg bij mij... Maar dan kom je weer terug en dan blijf je bij mij.... Want zoals mijn thuis geen thuis is zonder jou, was jij ook het type kat dat overal thuis was waar ik was, maar nergens anders...
Liefje, ik ga je zo missen... Je was alles wat ik van een kat mocht hopen en meer. Een sterk karakter, zo trouw als een hond, een berg geduld en niet te adopteren was mij verteld... Ik heb het toch gedaan en oh wat heb ik mijn handen vol aan je gehad maar ik heb nooit ook maar een fractie van een seconde spijt gehad van de keuze die ik toen maakte. Je was een katje die maar 1 mens kon hebben, een katje waarbij, als iemand maar 1x een fout maakte, die persoon gehaat werd voor het leven. Een kat die lieve puppies, volwassen honden en katten aanviel, 2 weken terug heb je nog de lokale kater op zijn sodemieter gegeven. Meisje, dat beest was 2x zo groot en 3x zo zwaar als jij en in de bloei van zijn leven, wat dacht je wel niet? Ik heb je met een bezem van het dak moeten dirigeren omdat meneer de kater van angst in een hoekje zat gekropen en niet meer durfte te bewegen. Dat met je slechte hartje, je artrosepootjes en waarschijnlijk toen ook al een slechte longfunctie...
Je was een vechter, ik denk met een warm hart terug aan de keren dat je mijn glazenkast herorganiseerde omdat je zo lomp was. De keren dat ik je uit een boom heb moeten trekken omdat je op 1,5 meter hoogte zat en niet naar beneden durfte. De keren dat je met een levende muis binnen kwam om mij even een lesje muizenvangen te leren, en de hulp die ik erbij kreeg als de muis onder iets ging zitten waar ik niet bij kon en jij wel. De keren dat je midden in de nacht naar een ander sterrenstelsel probeerde te graven in je kattenbak, die ene keer dat je je poot in mijn bilnaad stak terwijl ik lag te slapen. Het was warm die nacht en je wilde naar buiten. Of die keren, mijn lieve zwartje, dat je in het stikdonker als een olievlek over het zwarte tapijt heen schoof terwijl ik slaapdronken het toilet probeerde te bereiken.
De laatste jaren was je nog maar een schaduw van jezelf, oud, maar nog niet op. Gisteren hebben we nog heerlijk in de tuin geborsteld en van het zonnetje genoten, achteraf had ik dat vanochtend ook nog willen doen maar we hadden niet zo veel tijd door de afspraak en je wilde niet naar buiten.
Ik hoop mijn liefje dat we elkaar ooit weer wederzien. En ik voel me vereerd dat ik jouw mens mocht zijn, dat je mij hebt uitgekozen die dag in het asiel 16 jaar terug. Toen je langs kwam paraderen na 2 uur wikken en wegen over andere katten, in de hele zaal ineens geen kat meer te bekennen was, en jij me met je arrogante kop strak aankeek en in je troon ging liggen.
Ik heb je benadert wetende dat ik verscheurd zou worden, maar toch trok iets me in je aan. Ik heb je benaderd in alle rust, mijn hand aangeboden waar je even aandachtig aan rook. Ik smolt toen je me als antwoord daarop een kopje gaf en de verbintenis was gesloten. Er was geen twijfel mogelijk, jij zou het worden. Ik ben enorm blij dat ik je al deze jaren een fijn leventje heb mogen bieden, ik vind het echt rot dat ik je heb moeten laten gaan in een stressvolle omgeving, maar ik hoop dat je je rust nu hebt, en dat als er een hiernamaals is, je weer bent zoals je was in de bloei van je leven.
Mijn liefje, je hebt aan iedereen die jou kent laten zien dat zelfs de moeilijkste asielkatten te adopteren zijn, dat ze de allerbeste maatjes kunnen worden. En ik voel me ongelooflijk vereerd dat ik degene was die je uitkoos en dat je al deze jaren ervoor hebt gekozen aan mijn zijde te blijven ondanks wat het ook allemaal is dat je in het verleden hebt meegemaakt. Je bent altijd het licht in mijn leven geweest en ik ga nu een hele donkere tijd tegemoet, maar ik hou vast aan de mooie moment die ik met je heb mogen hebben, ik hou van je mijn schat, ik hoop dat je nu veilig bent, dat je je goed voelt, en dat je mijn keuze om je te laten gaan begrijpt... Rust zacht mijn lieve meid, je bent altijd in mijn hart...
. Heel erg veel sterkte met het gemis. Mijn zielskatten zijn pas 9 en 2 maar ik zie heel erg op tegen het einde. Ik hoop dat wij net zoveel prachtige jaren samen mogen hebben als jij en je meisje! 
) 
