Ik parkeer mijn auto in de straat. Ik ben gelijk vanuit mijn werk naar jou toe gekomen dus ik ben netjes gekleed. Op de achterbank ligt een oud vest. Deze trek ik aan, want ik weet hoe veel jij altijd verhaart - daar wil ik mij vandaag geen zorgen over maken.
Ik loop naar mama’s huis en bel kort aan, ik wil jou niet onnodig overstuur maken. Mama doet de deur voor mij open en ik loop naar binnen. Jij komt mij begroeten, kwispelend sta jij in de woonkamer en snuffel je blij aan mijn handen op zoek naar koekjes. Heel eventjes begin ik te twijfelen of wij de juiste keuze hebben gemaakt, je lijkt nog zo blij. Dan begin je weer zwaar en raspend te hijgen van de pijn. Samen lopen wij naar de bijkeuken. ‘Hij heeft vandaag al 3 koekjes gehad hoor.’ zegt mijn moeder. ‘Nou en, vandaag maakt het toch niks meer uit’ reageer ik. Terwijl jij de kruimels op likt geef ik jou een knuffel en de tranen lopen al weer over mijn wangen.
Mama laat jou nog een laatste keer uit, terwijl ik zwijgend aan tafel wat probeer te eten. Ik eet wel, maar ik proef niks. Zodra jullie weer terug zijn knip ik samen met mama wat plukken haar uit jouw vacht. Hier ga ik een mooie ring van laten maken, zodat ik jou altijd bij mij kan dragen. Jij blijft braaf stilstaan, goedzak die je bent.
Samen met mama en René lopen wij naar de auto. De kofferbak gaat open en ik zie hoe jij twijfelend een van jouw voorpoten optilt, als je het nog kon zou je nog steeds zelf achterin springen. Mama en René tillen jou voorzichtig op en zetten jou in de kofferbak. Onderweg proberen mama en ik een beetje over koetjes en kalfjes te praten, maar we weten allebei dat er ondertussen een heel andere gedachte in onze hoofden speelt. Bij de praktijk aangekomen tillen wij jou weer uit de auto. Overal zijn nieuwe geurtjes, dus jij blijft om de paar passen stilstaan om te snuffelen. Altijd overal willen snuffelen. Nu mag het, neem de tijd, doe maar lekker snuffelen vriend. Ik blijf geduldig op jou wachten.
In de praktijk gaan wij in de wachtkamer zitten, ik kan ondertussen mijn tranen niet meer inhouden. Dit is het dan. Mijn moeder komt ook zachtjes snikkend naast mij zitten. Jij gaat niet graag meer liggen, dus jij blijft bij ons staan. Uit een van de behandelkamers komt een vader met zijn zoontje met een leeg kattenmandje - waarschijnlijk hebben ze hun kat achtergelaten voor een castratie/sterilisatie want de man is gewoon opgewekt. Terwijl de man aan de balie staat om af te rekenen staart zijn zoontje nieuwsgierig naar jou. Voorzichtig doet hij een stapje naar voren. 'Wil je hem aaien?' vraagt mijn moeder. 'Dat mag wel hoor, kom maar'. Het jongetje loopt voorzichtig naar jou toe en geeft jou een paar aaien over jouw hoofd. Jij blijft rustig stil staan en ik denk bij mijzelf dat jij in jouw laatste momenten toch nog een kind blij hebt weten te maken. De vader draait zich om en loopt naar zijn zoontje toe. Hij geeft jou ook een kriebel op jouw hoofd en vraagt 'Hé ventje, wat is er met jou aan de hand dan?'. Ik weet een soort halve lach/snik uit te brengen en dan pas zie hij onze gezichten 'Oh sh*t, sorry, ik had het niet in de gaten. Zeg maar niks meer, heel veel sterkte, sorry'. 'Geeft niks', weet ik nog net uit te brengen. Hij neemt zijn zoontje bij de hand en loopt snel naar buiten.
Dan komt de dierenarts naar buiten en roept onze naam. Mijn hart zit in mijn keel en met lood in mijn schoenen dwing ik mijzelf om op te staan. Samen lopen wij de behandelkamer in. Mama praat met de dierenarts, hoe de zwaardere medicatie niet meer helpt en dat wij jou niet langer meer pijn willen doen. De dierenarts geeft jou een paar aaien en knikt.
Wij vragen jou voor de laatste keer om te gaan liggen. Je vindt het lastig, liggen doet jou pijn, maar toch doe je het voor ons. Ik kom naast jou zitten en kriebel jou achter jouw oren terwijl de dierenarts een stukje van jouw poot kaal scheert voor het infuus en deze aanbrengt. 'Als ik de narcose toedien zal het heel snel gaan. Als je nog afscheid wil nemen is dit het beste moment.' zegt ze. Ik begin harder te huilen, knuffel en aai jou zo veel als het maar kan. Je kijkt nog één keer omhoog naar mama, die snikkend naast mij staat. Alsof je wil zeggen: hé, krijg ik geen knuffel van jou? Mama lacht en geeft jou ook een aai. 'Rustig maar, het is oke' fluister ik tegen jou samen met nog veel meer lieve en geruststellende woordjes.
Dan komt de dierenarts weer aangelopen en zij geeft jou de eerste spuit. Ik probeer mij groot te houden voor jou en snikkend blijf ik maar zeggen 'Het is oke, het is oke, rustig maar, het is oke'. Je kijkt mij aan, ik zie een lichte onrust in jouw ogen: je wordt ineens zo moe en ik ben zo verdrietig. Heel even, voor een paar enkele seconden begin je wat sneller te hijgen. Maar het klinkt gezond, het raspende geluid is weg: de pijn verdwijnt. En zie de rust en opluchting in jouw blik. Ik ondersteun jouw hoofd wanneer je opzij valt, zodat jouw hoofd niet hard op de harde vloer terecht komt. Je bent in slaap. Je ademt nog wel, maar je bent er niet meer. Ik maak voorzichtig jouw halsband los en luid huilend val ik op jouw zij. Ik aai jouw hoofd, ik ben kapot van verdriet. Maar het is goed zo, er is geen pijn meer. De dierenarts luistert naar jouw hart en deze klopt nog. Ze geeft jou de tweede spuit. Ik houd jouw poot vast. De poot die jij altijd zo graag aan mij gaf wanneer je iets van mij wilde hebben: de tennisbal die onder de kast lag of de oude boterham op het aanrecht. En ik huil, ik huil zo hard.
Je zucht nog een paar keer en ik weet dat het klaar is. De dierenarts luistert: jouw hart klopt nog steeds. Jij oude, taaie hond. Jouw hart is nog zo sterk, maar jouw lichaam is gewoon op. Je krijgt nog een laatste spuit, ik aai jou voorzichtig over jouw hoofd en fluister voor de laatste keer 'het is oke'. En dan ben je echt weg...
Lieve Jango, bijna 14 jaar heb je een deel uitgemaakt van ons gezin. Mijn grote vriend, mijn puppy, mijn maatje.
~
Jango
31-03-2005 - 17-12-2018
