Toen je 2 jaar oud was, kwam je bij ons wonen. Dat was een goede keus, je was echt een verschrikkelijk lief hondje. Het woord bijten stond niet in jouw woordenboek, knuffelen wel.
Wat hebben we een plezier van jou gehad, lieve Ivy. Zoveel knuffels die je ons gaf en ook kwam halen, je was echt een knuffelhondje, voor alles en iedereen. Je dochter, die ook bij ons woont, is alweer drie jaar, maar voor jou was ze nog steeds jouw pup. Ze moet het nu zonder jou redden.
Helaas mocht je niet ouder worden dan 9 jaar, je hartje werkte niet langer meer mee. Dit hadden we nooit verwacht, jij was zo'n hondje dat gewoon altijd bij ons zou blijven, dat niet dood zou gaan. Of in ieder geval niet nu al.
Toch is het gebeurd en je weet vast wel hoeveel verdriet we daar van hebben. Lieve, lieve Ivy, dank je wel dat je bij ons mocht zijn, jammer dat het niet langer heeft mogen duren. We missen je.