Geplaatst 6 Jaar geleden hebben wij ons eigen nestje gefokt waaruit 8 gezonde pups kwamen. Hiervan hebben wij er zelf 2 gehouden. Didi en Heidie.
Didi was als laatst geboren en ook de kleinste uit het nest. Ze werd vaak door haar broertjes en zusjes weggeduwd tijdens het drinken bij de moeder. Iedere keer hielpen we haar. Ze was echt ons oogappeltje.
Een hele lieve, vriendelijke en komische hond.
De jaren gingen voorbij tot vorig jaar december.
Al een paar dagen wilde ze niet echt goed eten. Dat is niks voor haar.
Ik kwam op een dag 's middags uit mijn werk en ze lag in een hoekje in de kamer op de koude grond. Raar, dat is niks voor haar. Even aangekeken, maar verder niks vreemds te zien.
Later die avond was ik even weg tot mijn vriend me belde. Lichtelijk in paniek: "Naat, er is wat met Didi, je moet naar huis komen!"
Zo troffen we haar aan. Gelijk de dierenarts gebeld en we konden over een uur terecht. Een klein half uurtje was haar andere oog ook helemaal zo en zijn we met spoed naar de dierenarts gereden.
De dierenarts kon niks afwijkends ontdekken en dacht gelijk aan een ontsteking. We zijn naar huis gegaan met antibiotica en een oogzalf.
De dagen erna werd het niet minder, maar ook niet erger.
De weken erna veel bij de dierenarts geweest. Misschien wel een ontstoken kies wat doortrekt naar haar ogen?
Uiteindelijk heb ik gevraagd om een CT scan, want dit kon zo niet langer.
Een paar dagen erna konden we terecht in de kliniek in Dordrecht. We zaten toen al in februari.
Daar hebben ze een CT scan gemaakt van haar hoofd en longen. Ruim 4800 foto's.
Er was op de hoogte van haar gehoorgang afwijkend weefsel te zien. Dit kon een ontsteking zijn, maar ook in het ergste geval een tumor. Ook waren er allemaal splinters te zien.
Wat het ook was, het heeft zoveel druk uitgeoefend dat het haar aambeeld, stijgbeugel en hamer al compleet verwoest had. Ze was dus al doof aan haar rechterkant.
Hoe dan ook moest het weggehaald worden. Wat het ook zou zijn...
De splinters gingen ze eveneens proberen weg te halen. Omdat zowel het weefsel als de splinters tegen zenuwen aan zaten en sommige stukken ermee verkleefd waren, was de chirurg er niet zeker van of hij alles weg zou kunnen halen.
Ik heb me nog nooit zo machteloos gevoeld. Mijn meisje had een enorme pijn en er was niks wat ik voor haar kon doen op dat moment.
Een week later stond de operatie gepland. Een spannende dag, want het was een zeer risico volle operatie.
Het weefsel en de splinters zouden zoveel mogelijk verwijderd worden en haar gehoorgang werd ook gelijk helemaal verwijderd.
We hebben haar 's ochtends vroeg gebracht. Slopende uren. Je zit maar te wachten op dat ene telefoontje.
De operatie zou +/- 5 uur duren. 8 Uur later kwam dan eindelijk dat verlossende telefoontje. De operatie was goed gegaan!!
Ze moest 4 dagen blijven, maar mochten haar wel de dag na de operatie bezoeken.
Het weefsel was gelijk naar het lab gestuurd, om te onderzoeken of het goed- of kwaadaardig was.
Hoe dan ook, 4 dagen later (op vrijdagavond) hebben we haar opgehaald. Met een enorme berg medicijnen.
We hadden voor haar een soort rennetje aan de bench gezet zodat ze echt haar eigen plekje had.
Mijn meisje is eindelijk weer thuis
Omdat er veel vuil en bloed uit de drain kwam, hebben we een absorberend lapje in de kap gemaakt.
Vrijdagavond was ze dus weer thuis.
Zaterdag wilde ze nog niet eten en drinken. Water heb ik haar met een spuitje gegeven. Eten is even niet anders.
Zondagmiddag was het foute boel. Er kwam een straaltje bloed uit haar neus. Net of je de kraan zachtjes open zet.
Ik ben meteen gaan koelen met een zakje doperwten uit de vriezer en mijn vriend heeft gelijk de kliniek gebeld.
We moesten het koelen (deed ik al) en als het nog een keer gebeurde moesten we gelijk met haar langs komen.
Zondagavond weer een bloedneus. We hebben haar in de auto gezet en zijn gelijk naar de kliniek gereden. Onderweg gebeld dat we eraan kwamen.
Het is een ritje van 3 kwartier. Ik heb ons daar in 25 minuten heen gereden.
Daar aangekomen is ze gelijk onderzocht en opnieuw opgenomen. Ze moest blijven.
Ze bellen vanuit de kliniek 3 keer per dag om te vertellen hoe het gaat. Maandagochtend belde ze gelijk.
Didi is goed de nacht doorgekomen. Ze gaan nu onderzoeken doen.
In de middag werden we weer gebeld.
Ze heeft een longontsteking opgelopen door verslikking tijdens de narcose.....
De grond zakt onder je vandaan. Ik ben in elkaar gestort.
Ik heb me al zo lang groot gehouden, maar ik kon het niet meer. Je doet alles wat in je macht ligt. Je geeft de laatste centen die je hebt voor onderzoeken en operatie. En nog sta je machteloos.
We konden niks anders doen dan wachten, wachten, wachten.
Ook zijn we die middag op bezoekuur geweest. Ze zag er vermoeid uit.
Maandagavond belde ze weer netjes. Het ging slechter met haar. Ze had het erg benauwd.
Ik heb die nacht niet geslapen.
Dinsdagochtend weer een telefoontje. Ze was de nacht goed doorgekomen en leek weer wat op te knappen. Dit nieuws hoopte we op.
Dinsdagmiddag een telefoontje dat ze zelfs wat gegeten had. Met een foto erbij. Er zitten nog wat etensresten op haar lip
Woensdagochtend 9 maart werd ik om 06:00 gebeld. Ik had er geen goed gevoel bij. En mijn gevoel klopte.
Het ging heel slecht met Didi en we moesten een keus gaan maken.
- Of haar tot vanmiddag 17:00 kunstmatig in leven houden aan de beademing om te kijken of ze er beter uit zou komen.
- Of haar laten gaan.
We zijn in de auto gesprongen en erheen gereden.
We troffen een hoopje ellende aan. Ze zag ons, wilde opstaan, en zakte weer in elkaar.
Ze had het benauwd, het was gewoon eng om haar te zien en haar zo te horen ademen. Het klonk alsof iemand haar keeltje dichtkneep.
We waren het er beide gelijk over eens dat het klaar is. We gaan niks meer proberen. Ze mag niet meer lijden.
De arts vertelde dat ze een mooie afscheidsruimte hebben. Maar het was niet eerlijk tegenover haar om haar nog te verplaatsen.
We hebben haar ter plekke in laten slapen. Van het hele buisje vloeistof heeft ze nog geen tiende deel gehad. Ze was zo zwak.
Ik heb nog nooit zo'n leeg gevoel gehad. We hebben allemaal zo hard gevochten. Zo ons best gedaan.
Op het moment dat ze haar laatste adem uitblies voelde ik even helemaal niks. De tranen bleven stromen, maar ik kon niet meer huilen. We hebben haar geaaid. Ik heb haar nog een kus op haar hoofd gegeven.
Ik ben nog ruim een half uur bij haar gebleven. Naar haar gekeken. Ik wilde niet naar huis. Ik wilde bij haar blijven.
En vervolgens toch naar huis met een lege halsband....
Dat was het dan....
Uiteindelijk hebben we op vrijdag het laatste telefoontje van de kliniek gekregen dat het een kwaadaardige tumor geweest is....
Maandenlang hebben we alles voor haar gedaan. Alles gegeven.
Didi is er niet meer..
De laatste dag dat je hier was
Het einde nabij
We lieten je los, maar hielden je vast
Je was vrij, ver weg, maar toch dichtbij
Er was zoveel liefde, gepaard met pijn
De benauwdheid, het happen naar lucht
Nog even bij elkaar, maar nooit meer samen zijn
Een laatste ademhaling, gevolgd door een zucht
Wetens dat het over is, voor altijd
Dan is er niks meer, enkel nog stilte
Een ware nachtmerrie, in de werkelijkheid
De dood neemt, en verlaat het leven in kilte
11-11-2010 / 9-3-2016
heel veel sterkte mt het verlies van jullie oogappel 
