Geplaatst Saar, een labrador retriever, kwam 13 jaar geleden bij ons wonen. Saar was toen een hele speelse puppy en ik herinner me nog goed hoe mijn broertje van 5 en ik,meisje van 7, de hele weg naar de fokker hebben zitten stuiteren in de auto. Op weg naar onze eerste echte hond!!
Saar was meteen een super lieve hond, geen kwaad in de zin en natuurlijk, zoals het een labrador betaamt dol op eten. Saar was altijd blij om ons te zien.
Op 1 jarige leeftijd werd door onze dierenarts artrose bij Saar vastgesteld en de dierenarts stelde voor om saar te laten gaan. Wat ben ik blij dat we dat toen niet gedaan hadden, de second opinion wees uit dat er niks mis met onze saar was, hooguit wat stijf.
Vele fijne jaren volgden en ik kan me geen leven meer voorstellen zonder saartje. Helaas heeft geen enkele hond het eeuwige leven en vorige week donderdag kon Saar opeens niet meer lopen en hield ) ze haar hoofd uitzonderlijk schuin. De DA stelde vast dat ze waarschijnlijk een TIA had gehad. Haar ogen stonden angstig, maar toch kwispelde ze de hele tijd als ze ons zag.
Met enkele spuitjes van de DA besloten we het even aan te kijken, maar vrijdagochtend was er nog geen verbetering en kon ze nog niet lopen. Er was geen andere keus dan haar te laten gaan.
Rust zacht lieve Saar, ik zal je nooit vergeten!!
Saar: 25-09-2000 - 15-11-2013
