Tiepfoudt schreef:Het fokken van brachycefale hondenrassen vind ik persoonlijk echt te triest voor woorden. Ik ken een aantal mensen met een mopshondje/bulldog en ik word gewoon verdrietig als ik deze hondjes constant hoor snurken en hun eigenaar (met al hun goede bedoelingen) het gewoon niet meer hoort. Zó ontzettend triest vind ik dat. Die dieren hebben het gewoon constant benauwd.
Dan de oogproblemen waar kortsnuiten vaak mee kampen. Ik heb een aantal oogluxatie operaties gezien en ik vroeg me toen steeds weer af waar wij mensen in godsnaam mee bezig zijn.
Een groot deel van deze honden heeft gewoon chronisch pijn en waarom? Omdat wij ze er zo schattig uit vinden zien met hun bolle ogen en platte neuzen. "Hij knort altijd zo schattig" is een uitspraak waarvan mijn nekharen echt overeind gaan staan.
Om nog maar niet te spreken over de tig andere erfelijke afwijkingen. Dan zit ik morgenvroeg nog te typen.
Ben ik het wel mee eens.
Mijn oom en tante hebben een Engelse Bulldog. Gekocht bij een erkende fokker.
Met de eerste hebben ze alleen maar problemen gehad. Toen hij klein was had hij al kersenpitjes (of hoe noem je het) bij zijn ogen. Hier is hij ook voor geopereerd. Na een tijdje bleek dat hij een zwanenhals had in zijn luchtpijp, waardoor slijm e.d. zich op ging hopen.
Het beestje had het altijd benauwd. Uiteindelijk hebben ze hem in moeten laten slapen, omdat hij nog geen 2 stappen meer kon zetten zonder neer te vallen omdat hij het zo benauwd had.
Omdat ze bij een erkende fokker hadden gekocht mochten ze een nieuwe uitzoeken uit een ander nestje wat later geboren werd.
Met deze hebben ze een hele tijd geen problemen gehad. Nu begint het echter weer. Dit keer geen luchtpijp of ogen, maar de kussentjes van zijn voorpoten. Omdat hij van voren zo breed is komt als zijn gewicht op zijn voorpootjes te staan. Hierdoor krijgt hij allerlei ontstekingen tussen zijn kussentjes. Zo erg dat het gewoon tot bloedens toe is en hij dus niet meer kan en wil lopen.
Nu gaat het weer iets beter, maar blijft een terugkomend probleem. Wanneer het te erg wordt gaan ze ook deze in laten slapen, aangezien het niet echt meer een hondwaardig bestaan zal zijn als hij niet eens meer naar buiten kan om zijn behoefte te doen.
Ze hebben nu al gezegd, NOOOOIT meer een bulletje. Hoe leuk en lief ze ook zijn, dat hele gedoe er omheen willen ze niet meer, omdat het zielig is voor de hond en je er zelf uiteindelijk ook een hoop verdriet van hebt.