[kort verhaal]
Moderators: NadjaNadja, Essie73, Muiz, Maureen95, Firelight
Pagina 1 van de 1
- AmyII
-
- Berichten: 7543
- Geregistreerd: 22-03-03
- Woonplaats: Amsterdam
[kort verhaal]
Geplaatst door de TopicStarter : 20-03-04 11:07
Trillend bleef ik staan, me er vaag van bewust dat Maxime nog steeds tegen mij praatte. ‘Wanneer?’ Vroeg ik zachtjes. ‘Hoe…?’ Ik hoorde Chris op de achtergrond huilen, ook hoorde ik rommelende stemmen.
‘Pap is dood,’ zei Maxime nog eens.
‘Wat erg,’ antwoordde ik. ‘Echt erg…’ Ik wist niks te zeggen, Dennis, de man die ik ooit echt heb durven vertrouwen. Diegene waar ik echt mee had kunnen praten, toen ik problemen had.
Ik haalde diep adem. ‘Echt erg voor je… Jullie.’ Mijn gedachten gingen als een razende tekeer, hoe zou ik dit aan mama en papa moeten vertellen? ‘Max, ik wil jullie erg veel sterkte wensen,’ zei ik zachtjes, mijn knieën trilden. ‘Zal ik… Ik spreek je nog wel eens…’ Ik wist bij god niet wat te doen en ik zuchtte. ‘Doeg…’
Ik legde de hoorn op de haak en ging weer achter de pc zitten en ik zette weer de koptelefoon op mijn hoofd. [/i]‘…And I am overcome…’[/I] Galmde er door mijn oren.
Vaag hoorde ik mijn vader’s stem. ‘Wat is er erg?’ Vroeg hij.
Ik keek hem aan, en langzaam liet ik de koptelefoon van mijn oren glijden. ‘Dennis is dood,’ fluisterde ik.
‘Wat?’ Vroeg hij, hij hoorde me niet.
Ik stond op en vloog hem snikkend om de hals. ‘Dennis is dood…’ Herhaalde ik gesmoord, met mijn hoofd diep weggestopt in zijn hals.
Ik voelde hoe zijn handen mijn rug klopten, hij was sprakeloos. ‘Ik – ik ga weer computeren,’ zei ik zachtjes. Ik veegde mijn neus nog eens af en liet me weer op de stoel achter de computer zakken. Ik zuchtte en zette de koptelefoon weer op mijn hoofd.
Met tegenzin sloot ik de computer af en stond op. ‘Ik ga slapen,’ zei ik zachtjes. Ik wist niet welke houding ik aan moest nemen en wat ik moest zeggen. Langzaam, trillend van verbazing stapte ik de onderste trede van de trap op. Toen de tweede en derde, tot ik helemaal boven was.
Met kleren aan klom ik het trappetje van mijn hoogslaper op en liet me direct snikkend in de lakens zakken. Waarom nou jij? Waarom moest altijd de verkeerde overlijden? Snikkend pakte ik de punt van mijn dekbed en probeerde de tranen weg te vegen, die steeds weer over mijn wangen kwamen lopen.
Het licht van mijn kleine lees lampje straalde een uitnodigende warmte uit, terwijl ik weer langzaam overeind kwam. Ik pakte enkele suske’s en wiske’s onder mijn bed vandaan en begon erin te bladeren, in de hoop mijn verdriet ergens, diep weg te stoppen.
Ik keek verschrikt op, toen er op mijn deur geklopt werd. ‘Oh, hoi Nathalie,’ zei ik zachtjes, toen ik mijn zus in de deuropening zag staan.
Voorzichtig kwam Nathalie mijn kamer binnen lopen en klom het trappetje van mijn hoogslaper op. ‘Ik hoorde het van pap,’ zei ze zachtjes. ‘Van Dennis… Bedoel ik.’
Plots rolden de tranen weer over mijn wangen en liet ik mijn hoofd snikkend tegen haar schouder zakken. ‘Waarom hij?’ Vroeg ik zachtjes.
)
Pagina 1 van de 1