Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-04-05 15:40

[Verhaal/Duo-project] Goodbye, cruel world.

Geplaatst door de TopicStarter : 20-04-05 15:40

Zondag besloten Leo_ke en ik een 'duo-projectje' te doen. We zouden allebei een verhaal over één onderwerp schrijven. En dat onderwerp werd: zelfmoord.
Mijn verhaal is voor een deel geïnspireerd op een waargebeurd verhaal, over een meisje met anorexia die zichzelf sneed, en later zelfmoord pleegde met een product voor diabetes dat ze mee had gepikt uit het ziekenhuis.

Goodbye, cruel world

Daar stond ze dan.
Twee maanden lang had Isa dit tot in de puntjes voorbereid. Er kon niets verkeerd gaan. En dan nog -
Alles was gepland: hoe, waar, wanneer, om hoe laat.
Haar laatste opname in het ziekenhuis had Isa doen beseffen dat het allemaal geen zin meer had.
Haar vriend, Jonas, had het vlak na het begin van haar ziekte, nu bijna een jaar geleden, uitgemaakt. Hij kon de druk niet meer aan, had hij gezegd. Daardoor was ze alleen nog minder en minder gaan eten. Tot haar ziekte een hoogtepunt bereikte: Isa weigerde een paar dagen lang te eten en wou enkel nog water drinken. Toen was ze voor de eerste keer opgenomen in het ziekenhuis. Ze kreeg sondevoeding en na een maand mocht ze weer naar huis. Maar beter voelde ze zich niet. Toen was het idee voor het eerst in haar opgekomen, maar ze had de gedachte verdrongen.

Tot haar oma stierf.
Haar oma was Isa’s rots in de branding, iemand bij wie ze al haar problemen kwijt kon, iemand die alles in vertrouwen nam en nooit iets zou verder vertellen. Ze hoefde zich bij haar oma over niets te schamen. Het was net alsof Isa en haar oma één persoon waren: ze hadden hetzelfde denken en doen.

Haar oma en Jonas, dat waren twee voor haar dierbare personen die ze tijdens een korte periode verloren had. Isa herviel en ze werd voor een tweede keer opgenomen, toen ze drie dagen lang niets gegeten had. En voor de tweede keer drong de gedachte door tot in haar hoofd, maar nu bleef hij nog dagen rondspoken.

Doordat Isa’s ouders al krap bij kas waren, konden ze die twee opnames van elk een maand moeilijk betalen. Ze kwamen in geldproblemen en Isa kon het idee nu niet meer verdringen. Het leek haar nu de ideale oplossing. Maar niet nu, niet nu haar ouders zo diep in de problemen zaten. Ze zou afwachten tot het geschikte moment. Dat kon nog dagen, weken, zelfs maanden duren.

Drie maanden geleden werd Isa weer opgenomen in het ziekenhuis, deze keer voor twee weken.
Toen ze op een middag door de gangen wandelde, zag Isa een verpleegster met een rolkarretje aankloppen aan de kamer van een patiënt. De verpleegster had nog maar net de deur geopend, toen ze besefte dat ze iets vergeten was. ‘Ik haal nog snel even uw medicijnen, mevrouw Steegmans. Ik ben zo terug!’ Ze sloot de deur weer, zette het rolkarretje ernaast en rende de gang uit.
Isa kreeg plotseling een idee. Ze keek om zich heen; de gang was compleet verlaten. Het was nu of nooit. Ze rende naar het karretje en begon het gehaast te doorzoeken. In het laatste schuifje vond ze wat ze zocht: een flesje chloroform. Voorzichtig stak ze het glazen fles in de rechterzak van haar kamerjas. In het eerste schuifje vond Isa twee spuiten. Ze gritste deze weg en stak ze in haar andere zak. Snel en geluidloos liep ze de trap op, naar haar eigen kamer.
Daar verstopte ze de gestolen spullen in haar handtas, een plek waar nooit iemand in zou gaan rommelen.

En nu, twee en een halve maand later, was het dan zo ver. Op haar bureau had ze een briefje aan haar ouders en vrienden geschreven:

“Ik wou dat ik jullie allemaal meer liefde had kunnen geven en jullie allemaal minder ten last was geweest.

Het is beter zo.

Goodbye, cruel world.

Isa”

Isa had haar mooiste kleren aangetrokken en zich opgemaakt. Een felkleurige, wijde rok tot net onder haar knieën sierde haar mooie figuur. Haar donkerbruine haren dansten op en neer, telkens wanneer ze stapte.

Ze was helemaal niet nerveus, zoals ze gedacht had. Integendeel, ze was de rust zelve.
Haar ouders waren niet thuis. Die zouden de vreselijke ontdekking ’s avonds doen, wanneer ze terugkwamen van het restaurant.

Isa ging op haar netjes opgemaakte bed zitten. Op haar nachtkastje stond het flesje dat ze zoveel maanden geleden uit het ziekenhuis gestolen had. Daarnaast lagen de twee spuiten.

Met haar sierlijke vingers bevrijdde Isa een spuit uit zijn verpakking. Het plastic gooide ze in de vuilnisbak. Zo, dat was dan al een ding minder dat haar moeder zou doen.
Ze nam het flesje van haar nachtkastje en draaide de dop eraf. De naald van de spuit doorboorde het rubber dat over de opening van de fles gespannen was, en zoog zich helemaal vol met de doorzichtige vloeistof.
Isa bracht de spuit naar haar arm, daar waar ze wist dat de slagader zich bevond. Ze prikte de naald door haar vel en liet de hele inhoud van het middel in haar aders sijpelen.
Ze ademde nog één keer in, terwijl ze zich duizelig en misselijk voelde worden. Ze voelde een steek door haar borstkas en viel met een zucht achteruit. Haar pupillen verwijdden zich helemaal, maar Isa ademde niet meer in.