Geplaatst Het verhaal begon allemaal op twee september. Ik was voor de fun door de paardensectie op Marktplaats aan het scrollen, met geen enkele verdere intentie. Tot mijn oog viel op de advertentie van Marnix. Een achtjarige ruin, fjord kruising ijslander. Stiekem maakte mijn hart toen al een klein sprongetje. Ik heb altijd geroepen dat mijn eerste eigen pony of een fjord of iets van een fjord zou hebben. Ik opende de advertentie en begon te lezen. De eigenaresse had een onwijs uitgebreide beschrijving van Marnix op marktplaats gezet, met alles wat de koper zou moeten weten bij de aanschaf van Marnix. Zijn karakter, waarom hij te koop stond en wat hij allemaal al kon, en nog niet kon. Marnix verdiende volgens de eigenaresse iemand die volledig voor hem ging, zijn eigen maatje, zijn zogeheten 'soulmate'. Ik drukte op favoriet bij de advertentie en zat bijna te trillen in de trein. Waarom had ik zo sterk het gevoel dat ik hier iets mee moest? Waarom kriebelde het zo erg en kreeg ik zijn advertentie niet uit mijn hoofd? Ik probeerde het gevoel te onderdrukken: was het immers wel de juiste tijd voor een eigen pony en hoe had ik dat in godsnaam voor me gezien?
Toch bleef het gevoel aanhouden. Ik verzamelde al mijn moed en trok de stoute schoenen aan. Ik heb daarbij een lang bericht naar de eigenaresse gestuurd over wie ik ben, mijn huidige situatie, dat ik afstuderende ben en eigenlijk helemaal niet op zoek naar een eigen pony, maar dat zijn advertentie mij enorm intrigeerde. De eigenaresse reageerde daar onwijs lief en begripvol op. Wat volgde waren een aantal belletjes, met de conclusie dat ik maar een keer moest langskomen om te kijken. Want hey, wellicht was er wel helemaal geen sprake van een klik en konden we dit verhaal afsluiten.
Zo gezegd, zo gedaan. Opnieuw de stoute schoenen uit de kast gepakt en samen met een vriendin naar Marnix toe gereden. Dit was niet geheel om de hoek: we woonden 2 uur rijden van elkaar vandaan. Onwijs vriendelijk en gastvrij door de eigenaresse onthaald en daar stond 'ie: Marnix. En "helaas", nog leuker dan op de foto's. Ik heb geknuffeld met hem, gepoetst en daarna nog wat grondwerk met hem in de bak gedaan. Hij was te dik voor zijn postuur, maar daar was ik al van op de hoogte. Hij is wat dat betreft een projectje. Ook was hij afgelopen mei hoefbevangen geraakt. De eigenaresse had alles uit de kast getrokken om hem er weer bovenop te krijgen, en echt, onwijze complimenten daarvoor. Marnix had hele nieuwe hoeven ontwikkeld. Het voornaamste was op dit moment gewicht verliezen.
Na het werken in de bak en het moment dat hij naar mij toe draaide en zijn neus tegen mijn wang duwde brak ik. Ik barstte in tranen uit. Waarom voelde dit nog steeds zo sterk? We spraken af dat we er nog even over na gingen denken. Kon ik dit wel allemaal met hem en kon ik wel alles bieden wat hij nodig had? Ik ging enorm aan mijzelf twijfelen.
1. Eerste kennismaking
Eenmaal thuisgekomen en er een nachtje over te hebben geslapen besloot ik de eigenaresse te contacten om het aanbod af te slaan. Ik was ontzettend onzeker geworden en vroeg mij oprecht af of ik hem wel alles kon bieden wat hij nodig had. Met pijn in mijn hart belde ik de eigenaresse. Samen hadden we het over de situatie. Ze begreep mij. Maar tegelijkertijd vond ze het jammer, ze had een oprechte klik tussen ons twee gezien, en die had ik ook gevoeld. Maar er kwam nog een gezin voor hem kijken. Wellicht was dat wél de match voor hem. En was het gewoon nog niet mijn tijd.
De dagen verstreken. Ik dacht elke dag aan Marnix. Hij bleef door mijn hoofd spoken. En niet alleen overdag, ook 's nachts. Ik droomde over hem. Dat we samen door de bossen liepen. Ik moest hier iets mee. Dit voelde niet goed. Een week later heb ik contact opgenomen met de eigenaresse. Zij appte mij terug in volle verbazing dat zij mij ook net had gemaild. Of ik nog aan Marnix dacht, en of ik nog achter mijn keuze stond. Het was zo onwijs toevallig. Vervolgens hebben we afgesproken dat ik nog een keer bij Marnix ging kijken. Dit was de tijd dat ik de knoop eigenlijk al voor mijzelf had doorgehakt dat ik het avontuur wilde aangaan met hem. Ongeacht wat erbij zou komen kijken. Ik zou voor hem gaan. Ik heb het toen ook in de wereld gebracht. Mijn ouders over de situatie vertelt en alles financieel uitgedokterd. Mijn ouders stonden achter mij, en dat was ontzettend fijn. De zoektocht naar een stallingsplekje begon.
Daarna ging het allemaal heel snel. Ik had mijn plekje gevonden, en we zijn nog twee keer bij Marnix wezen kijken. De laatste keer was ook de dierenarts erbij om zijn hoefjes op de foto te zetten en hem klinisch te laten keuren. Wanneer de uitslag van de foto's positief was, was het definitief dat de koop doorging. En de uitslag was positief. Het voornaamste advies was lekker met hem aan de slag gaan om gewicht te verliezen.
En toen, 10 november, was het zover. Mijn maatje kwam richting ons. Zo onwerkelijk, een dag vol met emoties en ontladingen.
2. Samen met mij en mijn moeder
3. De ontmoeting van zijn vriendje Pipo, waarmee hij samen kwam te staan. Dat draad hadden we er al snel tussenuit gehaald, het ging perfect tussen die twee!
Marnix trok onwijs op aan Pipo, en tot de dag van vandaag kunnen die twee nog onwijs leuk samen. Langzaamaan wende Marnix aan de omgeving bij ons, de andere paarden en mensen die over het terrein kwamen. Iedereen vindt hem geweldig en is stiekem een beetje verliefd op hem. We zijn ons avontuur begonnen. Gister precies een maand geleden. Met ups en downs leren we elkaar steeds meer en beter begrijpen.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10. De laatste en meest recente foto na het harde werken. Op naar de mindere kilo's!
Bedankt dat jullie ons verhaal hebben gelezen. Ons eerste verhaal. Op weg naar veel meer mooie verhalen!
ik snap helemaal dat je daar voor gevallen bent!! Veel plezier met hem! 
). 
