..ongelukkig ...naar blij
Hoi allemaal!
Het is alweer een tijd geleden dat ik een topic heb aangemaakt over mijn IJslander Spuni. Er is in die tijd zoveel gebeurt...
Het begon eigenlijk bij de verhuizing in april. Naar een stal waar hij 24/7 buiten kwam te staan in een grote kudde. Dit wou ik erg graag en het zag er veelbelovend uit. Tot dat...
Laten we bij het begin beginnen. We waren net gearriveerd en hou zou aan het begin enkel worden ingeschaard tussen de shetlanders. Dan kon hij even wennen aan zijn nieuwe plek. Best een goed plan dacht ik zo! Dat vond Spuni ook wel. Al snel had hij een drietal accessoires (aka minions) uitgekozen die hem overal naartoe achtervolgde.
Als snel daarna werd hij na overleg ingeschaard tussen de 'grote' paarden (de grootste was denk ik 1.55). Dit leverde veel geklooi op, dat had ik verwacht, zo gaat dat nu eenmaal in kuddes. Gelukkig is Spuni redelijk makkelijk. Hij hoeft niet perse een leidersrol maar wel een paard die zich niet ondersteboven laat lopen. Hij is wel van zijn eigen 'zone'.
De rijomgeving was echt fantastisch! Wat een heerlijke ritten heb ik hier gemaakt! Prachtige natuurlijk en de rustige plekjes kon je opzoeken.
Tot er opeens een omslagpunt kwam. Opeens kreeg ik hem niet meer te pakken op het weiland. Nu had hij al vangproblemen, maar deze waren ontzettend goed onder controle te houden. Ik heb echt uren achter hem aangelopen. Gedrag dat ik in geen jaren heb gezien. De staleigenaar dacht dat het kwam door het lekkere lange gras. Maar ik wist wel beter. Hij moest ergens van geschrokken zijn. Het is geen grappenmaker. Achteraf vond ik meters lang ijzerdraad in het weiland. Gezien de kale plekken op zijn achterbenen vermoed ik dat hij er in had gezeten. Ik heb hem toen een tijdje apart in de paddock gehad tot hij weer een beetje tot rust was gekomen. Zelfs zijn hooi was te spannend om aan te raken...
Na een tijdje mocht hij weer het land op. Dit leek hij echt verschrikkelijk te vinden. Er bleef constant onrust in de kudde door de merries die hengstig werden. Voor Spuni hoeft dat allemaal niet zo. Hij wil gewoon lekker rustig zijn ding doen.
Op het gegeven moment kwam ik er achter dat Spuni een wondje had aan de binnenkant van zijn been. Dit werd groter en besloot daarom de dierenarts te bellen. Wat het is geweest weten we niet. Waarschijnlijk een soort van ontsteking. Omdat het na het hebben van een bultje, naar bultje openmaken, naar een enorm dik been ging moest hij wederom in de paddock blijven. Hij kreeg een antibiotica kuur en moest rustig aan doen.
Toen dit op het gegeven moment beter ging besloot dat hij de wei weer op mocht. Maar dan wel apart met een paar shetlanders. Dit was prima. Tot ik een bericht kreeg... Je paard ligt in de sloot. Spuni in de sloot? Gelukkig hebben de mannen hem daar eruit kunnen trekken. Maar dit was zo vreemd. Spuni gaat niet zomaar de sloot in?
Kort daarna kreeg hij aan één been mok. Ik dacht wellicht door de sloot? Ik besloot terug te kijken naar wat er allemaal gebeurt was in deze korte periode van 3 maanden. Er gebeurde allemaal van die rare dingen die ik in de afgelopen 8 jaar geen één keer voorbij heb zien komen. De rechterfoto heb ik als laatste op deze stal gemaakt. Hij zag er slecht uit. Te mager en ongelukkig. Hij heeft denk ik ruim een maand binnen gestaan in de paddock. Ik was er vrijwel twee keer per dag, om te kijken of hij überhaupt nog wel leefde... En om hem meer hooi te geven.
Wellicht een mooie vergelijkingsfoto. Links stond hij net op deze stal. Een open blik en ontspannen mondje. De rechterfoto was na 3 maanden. Een lege blik met een gespannen bekkie. Toen besloot ik naar wat anders te zoeken.
Al vrij snel vond ik gelukkig een andere stal. Wat vrij lastig was omdat op veel stallen de paarden veel binnen staan. Ik wilde hem 24/7 buiten houden. Hier kwam hij met drie andere paarden te staan. Klein, rustig, simpel maar netjes. Meer hebben we niet nodig.
Al snel ging hij de goede kant op. Hij begon goed aan te zetten. Werd weer wat blijer.
Ook hier zoeken we naar de perfecte rondjes om te rijden. Ook hier lukt dat wel! Als je maar beseft dat er een snelweg in mijn rug zit
Maar helaas hebben we hier ook al onze eerste tegenslag gehad. Ik haalde hem met grasgroen snot de wei uit. Benauwd en niet lekker. Ik wist wel hoe laat het was dus wederom dierenarts erbij gehad. Helaas een slokdarmverstopping gehad. Na wat medicatie ging het gelukkig een stuk beter. Op het moment is hij enkel nog wat snotterig. (de verstopping was vorige week vrijdag).
Het was even spannend maar gelukkig gaat hij weer de goede kant op. Hij blijft altijd zo een vrolijk kereltje.
Als afsluiter een foto met mijn bolide
76 pk
Hoi allemaal!
Het is alweer een tijd geleden dat ik een topic heb aangemaakt over mijn IJslander Spuni. Er is in die tijd zoveel gebeurt...
Het begon eigenlijk bij de verhuizing in april. Naar een stal waar hij 24/7 buiten kwam te staan in een grote kudde. Dit wou ik erg graag en het zag er veelbelovend uit. Tot dat...
Laten we bij het begin beginnen. We waren net gearriveerd en hou zou aan het begin enkel worden ingeschaard tussen de shetlanders. Dan kon hij even wennen aan zijn nieuwe plek. Best een goed plan dacht ik zo! Dat vond Spuni ook wel. Al snel had hij een drietal accessoires (aka minions) uitgekozen die hem overal naartoe achtervolgde.
Als snel daarna werd hij na overleg ingeschaard tussen de 'grote' paarden (de grootste was denk ik 1.55). Dit leverde veel geklooi op, dat had ik verwacht, zo gaat dat nu eenmaal in kuddes. Gelukkig is Spuni redelijk makkelijk. Hij hoeft niet perse een leidersrol maar wel een paard die zich niet ondersteboven laat lopen. Hij is wel van zijn eigen 'zone'.
De rijomgeving was echt fantastisch! Wat een heerlijke ritten heb ik hier gemaakt! Prachtige natuurlijk en de rustige plekjes kon je opzoeken.
Tot er opeens een omslagpunt kwam. Opeens kreeg ik hem niet meer te pakken op het weiland. Nu had hij al vangproblemen, maar deze waren ontzettend goed onder controle te houden. Ik heb echt uren achter hem aangelopen. Gedrag dat ik in geen jaren heb gezien. De staleigenaar dacht dat het kwam door het lekkere lange gras. Maar ik wist wel beter. Hij moest ergens van geschrokken zijn. Het is geen grappenmaker. Achteraf vond ik meters lang ijzerdraad in het weiland. Gezien de kale plekken op zijn achterbenen vermoed ik dat hij er in had gezeten. Ik heb hem toen een tijdje apart in de paddock gehad tot hij weer een beetje tot rust was gekomen. Zelfs zijn hooi was te spannend om aan te raken...
Na een tijdje mocht hij weer het land op. Dit leek hij echt verschrikkelijk te vinden. Er bleef constant onrust in de kudde door de merries die hengstig werden. Voor Spuni hoeft dat allemaal niet zo. Hij wil gewoon lekker rustig zijn ding doen.
Op het gegeven moment kwam ik er achter dat Spuni een wondje had aan de binnenkant van zijn been. Dit werd groter en besloot daarom de dierenarts te bellen. Wat het is geweest weten we niet. Waarschijnlijk een soort van ontsteking. Omdat het na het hebben van een bultje, naar bultje openmaken, naar een enorm dik been ging moest hij wederom in de paddock blijven. Hij kreeg een antibiotica kuur en moest rustig aan doen.
Toen dit op het gegeven moment beter ging besloot dat hij de wei weer op mocht. Maar dan wel apart met een paar shetlanders. Dit was prima. Tot ik een bericht kreeg... Je paard ligt in de sloot. Spuni in de sloot? Gelukkig hebben de mannen hem daar eruit kunnen trekken. Maar dit was zo vreemd. Spuni gaat niet zomaar de sloot in?
Kort daarna kreeg hij aan één been mok. Ik dacht wellicht door de sloot? Ik besloot terug te kijken naar wat er allemaal gebeurt was in deze korte periode van 3 maanden. Er gebeurde allemaal van die rare dingen die ik in de afgelopen 8 jaar geen één keer voorbij heb zien komen. De rechterfoto heb ik als laatste op deze stal gemaakt. Hij zag er slecht uit. Te mager en ongelukkig. Hij heeft denk ik ruim een maand binnen gestaan in de paddock. Ik was er vrijwel twee keer per dag, om te kijken of hij überhaupt nog wel leefde... En om hem meer hooi te geven.
Wellicht een mooie vergelijkingsfoto. Links stond hij net op deze stal. Een open blik en ontspannen mondje. De rechterfoto was na 3 maanden. Een lege blik met een gespannen bekkie. Toen besloot ik naar wat anders te zoeken.
Al vrij snel vond ik gelukkig een andere stal. Wat vrij lastig was omdat op veel stallen de paarden veel binnen staan. Ik wilde hem 24/7 buiten houden. Hier kwam hij met drie andere paarden te staan. Klein, rustig, simpel maar netjes. Meer hebben we niet nodig.
Al snel ging hij de goede kant op. Hij begon goed aan te zetten. Werd weer wat blijer.
Ook hier zoeken we naar de perfecte rondjes om te rijden. Ook hier lukt dat wel! Als je maar beseft dat er een snelweg in mijn rug zit
Maar helaas hebben we hier ook al onze eerste tegenslag gehad. Ik haalde hem met grasgroen snot de wei uit. Benauwd en niet lekker. Ik wist wel hoe laat het was dus wederom dierenarts erbij gehad. Helaas een slokdarmverstopping gehad. Na wat medicatie ging het gelukkig een stuk beter. Op het moment is hij enkel nog wat snotterig. (de verstopping was vorige week vrijdag).
Het was even spannend maar gelukkig gaat hij weer de goede kant op. Hij blijft altijd zo een vrolijk kereltje.
Als afsluiter een foto met mijn bolide
76 pk
Je ziet duidelijk het verschil. Ik hoop dat jullie nog een heleboel plezier van elkaar mogen hebben 
Liv W 
Op zijn nieuwe plekje heeft hij wel al zonder halster gestaan. Alleen nu nog even om omdat hij niet helemaal gezond is en zo iemand anders hem wat makkelijker kan pakken.
