Geplaatst Gisteren heb ik een ontzettende moeilijke keuze moeten maken voor mijn beste maatje. 3 jaar geleden stond hij ineens voor mijn neus na een nare periode wat betreft paarden. Ik dacht mijn maatje voor het leven gevonden te hebben. Helaas komt aan alle plezier een einde, zo ook aan mijn plezier voor het rijden.
Toen Winner in juni 2017 zijn blessure kreeg waardoor hij 9 maanden stil heeft moeten staan, ben ik gaan denken. Was het rijden na 14 jaar nog altijd zo leuk als toen het begon? Kon ik er nog steeds van genieten?
Op dat moment was het antwoord ja. Maar nu hij weer herstellende is kan ik de motivatie en de discipline niet vinden om hem te geven wat hij nodig heeft. Die discipline en motivatie steek ik liever in mijn lastige studie. En zeker met oog op de toekomst(HBO studeren 100 km verderop) denk ik niet dat die motivatie en de zin om te rijden beter zal worden.
Ik heb mezelf ooit beloofd dat ik hem niet zou laten gaan, dat ik mijn uiterste beste zou doen om hem te geven wat hij verdiend. En dat is op dit moment niet wat er gebeurd. Hij verdiend meer aandacht, meer liefde, dat zie ik.
Het is een rustig, lief dier. Maar zodra hij niet de aandacht en liefde krijgt die hij nodig heeft, veranderd zijn gedrag ook. En ik merk aan mijzelf ook dat het mij soms teveel word. Dan ligt er mest in het land van 3/4 dagen en dan kan ik mijzelf niet zover krijgen om het eens op te ruimen, want het is zoveel.
Ik denk zelf dat dit beste keuze is, voor zowel hem als mij. Herinneringen moet je koesteren, en je moet er geen schuldgevoelens bij hebben als je een keer je paard niet rijdt, natuurlijk. Maar voor mij is het genoeg geweest. Ik rij soms een week wel consequent en dan heb ik het weer druk tijdens de studie, of simpelweg met leven, en dan schiet het er weer bij in.
Dit verdiend hij niet. Hij verdiend iemand die 100% voor hem gaat. En hoewel dat eerst echt wel zo was bij mij, is dat niet meer zo. Ik geniet ervan als hij braaf zijn rondje doet, of wanneer hij iets doet wat ik van mijlenver aan zie komen omdat ik hem ken, en dat lieve hinnikje als hij ongeduldig is voor het land of zijn hooi. Maar voor hem, en misschien ook een beetje voor mezelf, is het echt beter als er een einde komt aan ons mooie verhaal samen.
Je mag een mooi nieuw verhaal gaan maken bij een andere baas lieve schat, dat verdien je. Dat is een moeilijke keuze geweest waar ik maanden naartoe heb geleefd en elke keer weer mezelf van het idee af probeerde te brengen, maar het is de beste voor jou. En daar gaat het mij om, dat jij gelukkig bent.
