Hoi TS, hoe gaat het nu met je? Kun je het al iets meer relativeren? Het is ook niet niks waar je doorheen bent gegaan...
Heb je een ander paard om je te troosten? Toen mijn jonge ruin overleed kon ik een paar weken geen paard zien, maar al snel daarna vond ik wat troosten de verliefdheid op een ander paard. Dat maakte het verdriet niet minder, maar de pijn wel.
Ik heb gejankt bij je afscheidsfoto, omdat ik me dat moment en gevoel zelf nog goed kan herinneren, ook al is het 15 jaar geleden. De pijn is er niet meer, maar het verdriet blijft altijd een beetje daar. Gelukkig blijft ook de herinnering aan de fijne tijd samen.
Lief dat je erna vraagt, het gaat de meeste momenten goed maar ineens kan het omslaan, vooral als ik even een relax momentje heb of savonds in bed ligt..
Wat zou ik haar graag terug halen maar het is beter zo.. onderstaand onze laatste topic samen
Geen woorden voor.. dan krijg je ineens dit thuis gestuurd.. Mirre haar hoefijzer met swaroski stenen en naamplaatje. Van de allerliefste stalgenoten en vriendinnen. En mijn vader die met een goede smoes het ijzer heeft meegenomen waar ik compleet in ben getrapt
Wauw wat een geweldig lief gebaar van jou stalgenoten en vriendinnen Dit betekent ook dat ze jou in alles hebben gesteund en dat nu nog steeds doen. Koester deze vriendschappen samen met al de mooie herinneringen aan Mirre
Fijn om zo’n mooie herinnering te hebben aan je bijzondere paardje.
Lukt het al een beetje om “gewoon” verder te gaan? Voor mij kwam dat moment toen ik opzoek ging naar een nieuw paard, hoewel daarna ook weer schuldgevoelens kwamen,omdat ik zo gelukkig was met mijn nieuwe paard. Het is letterlijk een rolarcoaster aan emoties zo vlak na het verlies van een paard.