Je niet laten pakken, en als ik je eenmaal had deed je alles om weer weg te komen. Niet te beroerd om een trap uit te delen of je tanden te gebruiken. Met consequent zijn, grondwerk of een hengstenketting/zweep kwamen we er niet. Je tactiek was vooral heel hard rennen... heel hard... door alles en iedereen heen: mensen, soortgenoten, 3 lagen omheining, een ijzeren hek, een sloot, een picknickbank, zelfs een boom heb je geprobeerd. Meerdere trainers hebben mee gekeken of geprobeerd, een daarvan waar ik erg tegenop keek (en velen met mij) adviseerde me vooral hier niet mee door te gaan. Levensgevaarlijk, begrazing zou het beste zijn.
En wat dan? Als je een hond was geweest, had je allang afgemaakt moeten zijn. Gelukkig was je geen hond en stond je op een privéweide waardoor ik zelf in handen had wie wat van jou wist, en wie bij/met je bezig kon. Zolang iemand alleen kwam aaien of kroelen was er niks te merken.
Dankzij een domme actie van jou twee paarden over me heen gehad, waar ik de rest van mn leven last van hou. En waarbij jij enorm veel geluk hebt hebt, je had met diepe vleeswonden en kapotte pezen kunnen staan... Twee hersenschuddingen, een hap uit mn hoofd, vele blaren en vooral vaak een machteloos gevoel. Want jij was niet echt zo, je was enkel (onbewust) zo gemaakt. Daar was ik van overtuigd.
Ik zag het als ik stiekem toekeek, hoe andere paarden met jou omgingen, hoe jij met hun om ging, hoe je op nieuwe situaties reageerde (waar geen mensen bij betrokken waren). Een paard met een uitgesproken karakter, niet snel van de wijs te brengen, nieuwsgierig, maar vooral een enorme will to please en zo enorm slim en gevoelig. Ook je familie bestaat stuk voor stuk uit geweldige paarden, en je hebt een prachtige start gehad met een goed veulen abc bij je lieve fokkers.
Ik kon je niet laten gaan. Je was jong en al zou het jaren duren, ik wilde je een kans geven. Je was het antwoord op zoveel vragen.
Nadat ik jou had ontmoet liep ik in gedachten naar de weide. Twijfel wat ik nou moest, het zou idioot zijn, en Caily dan? Dat kan toch niet... Toen ik voor mezelf besloot het avontuur met jou aan te gaan, vond ik een van de ballonnen die ik eerder had opgelaten voor Lola’s verjaardag. Hoe bijzonder is dat, aangezien mijn weide en de plek waar de ballonnen waren opgelaten kilometers uit elkaar liggen. Het engeltje daarboven wilde mij een schop in de goede richting geven.
Wat heb ik vaak getwijfeld. Langzaam maar zeker behaalden we steeds meer mijlpalen, voor de buitenwereld leek alles voorbij, maar ik wist dat je een paard met twee gezichten was, en ik op sommige momenten nog steeds maar één keer pech hoefde te hebben om het definitief einde oefening te maken. Een lange toekomst samen durfde ik me absoluut nog niet voor te stellen.
Maar inmiddels kan ik zeggen, die toekomst gaat er komen. Ik kan nieuwe dingen introduceren zonder mijn leven te riskeren, ook oude dingen kunnen we oplossen zonder ongelukken. En het allerbelangrijkste, het vertrouwen in mij, in jezelf, in ons, is groter dan je drang om weg te rennen.
Kort geleden hebben we 10 kilometer gereden, en ook een rondje over de dijk is inmiddels gemaakt. Wat was het genieten. Het grootste gedeelte van de rit in het zadel gezeten, jij ontspannen en briesend met laag hoofd kijkend naar de wereld om je heen. Een paar keer ben ik afgestapt, het waardevolle advies dat afstappen prima is, maar voordat er spanning is, goed in gedachten houdende. Maar ook als ik afstap, is er eigenlijk niks aan de hand, aan de lange teugels blijf je perfect luisteren en doen wat ik vraag. Zelfs als ik je vraag over rijplaten te lopen die door jouw gewicht dusdanig doorbuigen dat ze onder water komen te staan (klotst ook zo lekker), doe je dat gewoon, vertrouwend dat ik je heelhuids thuis laat komen.
Uiteraard is de weg nog niet af. Er zijn nog hindernissen te nemen. Ik kan de snelheid waarmee jij ontwikkelt en het vertrouwen groeit, niet altijd bijhouden. Ik ben terughoudend, iets wat ik niet ken van mezelf. Maar we hebben al zo ver moeten kruipen, het laatste stuk zal ook wel gaan, totdat we gaan staan.
Een toekomst met zoveel dromen die dankzij jou weer perspectief hebben gekregen, de kracht daarvan valt niet te bevatten. Wat ben ik daar dankbaar voor. Met jou hoop ik ze allemaal te delen.
Mijn drie musketiers ben ik kwijt geraakt, die ene die het grootste stuk van mijn hart heeft, is de enige die ik niet kan gaan opzoeken. Maar dankzij de vele kleine dingetjes waarin zij en jij overeen komen, is ze toch een beetje hier. Kleine details waar geen bloedlijn tegenop kan, maar jou voor mij zo bijzonder maken.
Laat het geluk alsjeblieft aan onze kant staan, dat jij mijn paard mag zijn voor langer dan een paar jaar. Als we duizenden kilometers hebben gesleten, wil ik samen met jou oud zijn en in de wei liggen, terug denkend aan de ontelbaar mooie momenten die we samen deelden...
![[o]](https://boktimg.nl/s/cadeau.gif "Cadeautje!")
