Twee jaar geleden werd mijn leven op zijn kop gezet. Hierbij afgebeeld, mijn verhaal:
Alles was voor elkaar. Ik voelde mij rijk, niet in geld, maar wel in wat ik had, had bereikt en wie ik was
Samen gingen wij de strijd aan. Vol trots en moed
Eerst werden er kleine beetjes afgenomen
Ondanks dat, bleven wij samen de strijd aangaan
Soms moesten we even een en pas op de plaats maken en overleggen
Steeds meer werd er afgepakt of moesten wij inleveren
Toch bleven we doorgaan...
... want we hadden elkaar nog
Totdat er niks meer overbleef
En wij er alleen nog maar naar konden kijken
En nu.. Er is geen weg meer terug. We lopen en lopen maar, zonder nog te weten waarvoor
Voor nu loop ik nog voor jou, mijn zwarte lichtpuntje
Als ik het zo lees lijkt het net of je ontzettend depressief bent, eigenlijk geen hoop meer hebt en je paard je enige lichtpuntje is......dat is wel ernstig.....? 
![[o]](https://boktimg.nl/s/cadeau.gif "Cadeautje!")
