Geplaatst Helaas lig ik al een week ziek in bed. Bij het doorspitten van mijn laptop kwam ik enkele foto’s tegen die ik graag met jullie wil delen!
Mijn pony Gambler kwam in 2007 op mijn pad, eerst als lespaard op de manege waar ik reed, maar sinds augustus 2007 ben ik trotste eigenaar! Ondertussen is hij 19, alweer bijna 20 lentes jong. Samen met Gambler heb ik al veel geweldige dingen mee mogen maken, hij is mijn beste vriendje en mijn rots in de branding. Mijn ergste nachtmerrie zou een afscheid zijn. Helaas kwam deze nachtmerrie een half jaar geleden erg dichtbij…
Begin september liep G niet helemaal lekker. Ik dacht dat hij zich vertrapt had op de wei na de regenachtige dagen. Helaas na tien dagen was er geen duidelijke verbetering te zien, maar ook geen verslechtering. Dierenarts gebeld, maar mijn eigen, vertrouwde dierenarts kon niet komen, dus zou een collega het opvangen. Dit verliep anders dan ik verwacht had. Waar ik uit ging van misschien een peesblessure, kreeg ik de diagnose hoefkanker en cushing. Mijn wereld stond even helemaal op zijn kop, want dit had ik niet verwacht en al helemaal niet zien aankomen. Gambler heeft aan één hoef (bokhoef en in 2010 bevangen geweest) regelmatig wat last gehad van rotstraal, zo nu ook, dacht ik. Ook behandeld voor rotstraal, maar nooit stil gestaan dat het ook iets anders kon zijn. De moeilijkheden kwamen ook door de diagnose cushing; de dierenarts achtte kans op volledige genezing klein en gezien zijn leeftijd plus de cushing was haar advies er nog een keer goed over nadenken wat het beste voor mijn paardje zou zijn…… Niet helemaal wat ik in gedachten had dus toen ik de dierenarts belde… Zo veranderde mijn fitte, levenslustige en vrolijke pony binnen enkele minuten naar ‘hier moet je maar even goed over nadenken’. Uiteindelijk besloten mijn eigen dierenarts en een hoefsmid van zijn vertrouwen er naar te laten kijken en eventueel iets te laten snijden.
De week die volgende was de meest slopende week die ik me kan herinneren. Wetend een afscheid voor de deur stond als mijn dierenarts er geen vertrouwen in zou hebben, begon ik me voor te bereiden op wat er ging komen. Een vriendin kwam langs om foto’s te maken en zij nam nog een andere hobbyfotografe mee. Na een week slapeloze nachten, buikpijn, huilbuien en woede aanvalllen kwam mijn eigen dierenarts met de smid langs…. Deze concludeerde dat niet alleen zijn bokhoefje voren ‘bevallen’ was, maar er ook onrustig weefsel in beide achter hoeven zat. Over de precieze oorzaak weet ik tot de dag van vandaag nog niet veel meer.. De informatie op internet is heel erg uiteenlopend, helaas. Mijn dierenarts zag er geen heil in om op stal te gaan snijden, de kans op een infectie zou veel te groot zijn. Hij adviseerde mij een kliniek op te zoeken en hem daar intern te laten verblijven voor de ingreep en het begin van zijn herstel. Klonk allemaal leuk en aannemelijk, maar zou ik mijn paard hiermee een plezier doen? Of zou het egoïstisch zijn? Ik wilde geen afscheid nemen, maar ik wilde hem wel de waardigheid geven die hij mij altijd heeft gegeven. Mijn dierenarts verzekerde me dat hij honderd procent overtuigd was van een goede afloop wanneer hij in de kliniek behandeld zou worden en goede nazorg zou ontvangen.. Zo gezegd, zo gedaan.
Dezelfde middag zat ik in de auto naar Luik om daar op mijn beste frans en een beetje engels de situatie uit te leggen en alles te regelen. Een week later heb ik samen met mijn vader en mijn broer (die gelukkig beter frans spreekt dan ik :’) ) mijn lieve vriendje weg gebracht…. De weken die volgenden waren zo mogelijk nog slopender dan de tijd vóór de kliniek. In totaal heeft G vijf weken in Luik gestaan en is hij drie keer ‘geopereerd’. Één keer onder een korte vol narcose en twee keer is er daarna nog weefsel weggesneden. De operatie ging goed, echter na enkele dagen werd medicatie afgebouwd en zag ik mijn vriendje met elke keer dat ik kwam achteruit gaan en meer vermageren.. Ik zat met mijn handen in het haar of ik wel de juiste beslissing had genomen, of ik hém hier echt mee zou helpen, of dat ik gewoon geen afscheid wilde nemen… Nadat hij ander voer kreeg, ging het snel beter met hem en na vier weken mocht hij voor het eerst zijn box uit voor een klein stap rondje met mij! Na vijf weken mocht ik hem mee naar huis nemen. Hierna volgenden drie maanden van intensieve zorg; dagelijks verbanden wisselen, wandelen, schoonhouden van zijn hoeven en de box. Helaas halverwege deze drie maanden, in december, bleek G ook een ontsteking van de lederhuid in zijn enige niet geopereerde hoef te hebben en begon een deel van de ellende weer opnieuw. Ik ging er vanuit dat ik hem opnieuw naar Luik kon brengen om deze hoef ook nog te laten opereren, maar gelukkig had mijn dierenarts er voldoende vertrouwen in om dit zelf op te lossen. Sinds begin januari zijn de eerst drie hoeven ver genezen en halverwege januari was ook zijn laatste hoefje genezen verklaard! Eind januari heb ik er weer de eerst keer eventjes op kunnen zitten.
Ik ben heel erg blij dat ik de keuze gemaakt heb om hem te laten helpen in Luik en ik ben heel tevreden over de kliniek daar. Ook de steun en hulp van mijn dierenarts en hoefsmid waren ongelofelijk. Ondanks dat ik al negen jaar heb mogen genieten van mijn prachtig paard en ik hier verschrikkelijk dankbaar voor ben, ben ik er nog lang niet klaar voor om afscheid van hem te nemen
Respect voor iedereen die tot hier gelezen heeft
Nadat ik de diagnoses cushing en hoefkanker gekregen heb, zijn er nog een aantal foto’s gemaakt. Dit was allemaal op redelijk korte termijn tussen de twee dierenarts afspraken, omdat niet duidelijk was hoe het verder zou gaan en óf er überhaupt nog een kans voor hem zou zijn. Hier volgen de foto’s:
Knappie koppie
Samen
In de kliniek in Luik, rond deze tijd was hij bijna 100 kg afgevallen en zat hij dik in zijn teddyberenvel.
Laatste hoefje nog in het verband.
Thuis, en weer langzaam aan het werk
Ik ben heel blij dat onze 'afscheidsfoto's' geen echt afscheid betekenden. Bedankt voor het lezen en kijken!
