Ik weet niet of jullie mijn fjord en mij al kennen, maar het leek mij leuk weer eens wat foto's te plaatsen, dus bij deze
Het begon allemaal 3 jaar geleden. Ik reed op een kleine manege in Limburg. Op een dag kwam de manege houdster naar me toe en vroeg aan mij of ik toevallig nog een pony zocht. Ik was toen al langer opzoek naar een geschikte pony, dus ja, het leek me wel leuk. Ze had me verteld dat de pony op een gehandicapte manege stond, daar deed ze huifkar ritjes.
Ik was der gaan proefrijden, ze was echt .. vreselijk. Ze stond altijd met der zus in de wei en wilde daar dan ook absoluut niet van weg. Ze rende alsmaar terug, bokken steigeren, alles.. zolang ze maar terug kon gaan. Mama vond het te gevaarlijk voor mij. We gingen terug naar huis. Na een paar dagen belde de man van Vita (de pony) ons of we haar echt niet wilde, anders werd ze geslacht. Dat kregen we natuurlijk niet over ons hart, terug gereden met trailer en al, paard ingeladen en op weg naar de manege. Ik heb haar daar de eerste 3 maanden gereden. Daar ging ik dan, door weer en wind op het fiestje, elke dag een uur heen en terug. Het ging elke keer beter en beter en ze begon het rijden te snappen.
We kregen er beide meer plezier in. Na 3 maanden, rond carnaval, mocht ze dan eindelijk naar haar echte huisje, bij ons in de tuin. Dat was natuurlijk voor iedereen helemaal geweldig! Ik ging in de wei rijden. Na een paar weekjes gingen we voor de eerste keer springen, niet hoog natuurlijk, maar wat was ik trots!
Na een tijdje ging ik dan ook mijn eerste buitenritjes maken met haar. Natuurlijk nog aan de longe want ze kon soms nog wat sterk zijn.
Ze deed het super, na enkele dagen ging ik ook al zonder de longe. We maakten heerlijke ritjes en ze werd steeds liever, natuurlijk had ze nog der streken, maar lang niet zo als eerst. Ik had mijn eerste ritje met de trailer gemaakt, we gingen naar het bos. Daar was ook een leuke terrasje waar je de paarden ook kon stallen, daar stond ze dan. Heerlijk op der gemak.
Ze werd steeds liever en liever en we kregen een echte band. Zij ging mij meer vertrouwen en ik haar. We deden de gekste dingen, paard beschilderen, met halloween langs de deuren, met carnaval verkleed door de straten, planken op mijn pony!
Toen werd ze kreupel, begin vorig jaar. De dierenarts was haast een wekelijks bezoek.. ze werd maar niet beter.
Ze had vele kreupelheids testjes gekregen, prikken in der hele been, röntgenfoto's en nog vele andere dingen. Ik moest met der naar de kliniek, zelfs daar kwamen ze er niet achter wat het was. Voor een paard van bijna 23 vonden we het wat te veel van het goede om een scan te laten doen (denk aan honderden euro's). Het enige wat we nog konden proberen was gewoon rust. Zoveel mogelijk. Ze stond lekker 24/7 op de wei, dat vond ze heerlijk. Ik rende elke ochtend vol goede moed naar buiten om te kijken hoe ze liep. Maar nooit was er verbetering. Op een gegeven moment was het zelfs zo erg dat ze ging liggen in de wei....
Vanaf dat moment zag ik geen enkel positief beeld meer voor me. Ik dacht dat het misschien wel der laatste weekjes konden zijn. Ik was er kapot van...
Maar toen.. ineens .. ging het beter, ze rende uit zichzelf door de wei. Ze liep niet meer kreupel, ze galoppeerde rond alsof ze nooit wat had gehad. Toch gaf ik er nog rust. Na een half jaar, nu, is ze eindelijk 'beter'. Ik ga natuurlijk niet meer op der springen, of werelds grootste ritten met der maken. Maar een uurtje lekker stap draf en galop kan weer makkelijk. Wat ben ik trots op der. Dit had ik nooit, maar dan ook nooit durven dromen!
We doen ook aan vrijheidsdressuur (begonnen door Jaydee en Joyce de Vos) , grondwerk en soms wat natural horse manship. Ook rij ik bitloos, wat ze allemaal erg goed oppakt. Ze is nu 23, ik doe rustige ritjes met der. Dus wees niet bang dat ik haar over belast, ik let goed op wat ze wel of niet meer aan kan.
Hier nog enkele foto's van de laatste maand!
Dat was mijn topic, ik hoop dat jullie het een beetje leuk vinden om te lezen, een reactie zou echt enorm lief zijn!
