Wat een hartverwarmende reacties Dankjulliewel!
Ze is zeker heel bijzonder, als paard op zich, maar inmiddels ook voor mij.
Verbondenheid en gevoel zijn soms zo vreselijk ingewikkeld. Gisteren stond ik bijna jankend naast Phoebe omdat ik er op buitenrit eigenlijk niet meer op durfde. Terwijl ze eigenlijk niks deed behalve beetje dribbelen en wegdraven met/na opstappen. Uiteindelijk wel opgestapt en zonder struggles het rondje afgemaakt. Braaf meisje! (Dappere ik)
Vandaag op visite bij mijn vorige paard, ook zelf opgeleid, powerTinker, tempo als een kanon en geeft toch een show weg langs/op de provinciale weg... dan weet ik precies wat te doen, lach ik erom. Net zoals met elk paard eigenlijk. Behalve met Phoebe...
En toch zou ik nooit willen ruilen. Phoebe is mijn grote vriendin, mijn toekomstige liefde, maar ook mijn grootste angst, en daardoor enorm confronterende uitdaging.
De weg van vertrouwen die zij moet afleggen, moet ik net zo goed maken. Het is bijzonder om langzaam steeds dichter bij het middelpunt te komen, maar ook doodeng om zo op jezelf en op elkaar te worden terug geworpen.
Denk dat ik haar als geen ander begrijp