Geplaatst Four Seasons werd op 2 Mei 2010 om half 6 's ochtends geboren. Ik heb het geluk gehad dat ik hem geboren zag worden, zijn eerste hinnikje horde en als allereerste hem een kusje mocht geven. Daar was hij dan... precies wat ik gehoopt had, een bruin hengstenveulen met een kol en een sneb. En zo begon ons verhaal..
Four werd vanaf dat moment, mijn wereld. Hij was mijn toekomst, mijn allerbeste vriend, mijn kind, mijn clown, mijn knuffel... Ik deed werkelijk vanalles samen met hem. En oh wat ben ik blij dat ik alles op film en foto heb. Hier was Four anderhalf jaar oud en deed hij (in zijn mening) het allerleukste spelletje op aarde.... Paraplu/parasol vernielen.
Toen Four ein-de-lijk 3 werd, kon ik niet wachten om hem te mogen rijden! Drie jaar lang naar het moment toegeleefd om als eerste op MIJN paard te mogen zitten. Wat heb ik toen genoten...
In Maart 2013, overleed Four's moeder, Ruby, plotseling. Ze stond al 8 weken in Utrecht, had meerdere koliekaanvallen overleefd, zelfs een operatie. Op een zonnige dag, terwijl zij aan het grazen was, sprong de wond open van haar darm, waar ze geopereerd hadden. Ik was ontzettend verdrietig door haar verlies, zij was mijn moeder's vriendinnetje en moeder van Four. Doordat ik Four had, dacht ik steeds "Ik heb nog een stukje Ruby".
Four had in de lente/zomer van 2013 een lange vakantie. Hij was nog maar 3 en volop aan het groeien, het groeiproces wilde ik absoluut niet verstoren. In de tussentijd wel veel plezier gehad samen, vooral lekker wandelingen gemaakt en in Mei een fotoshoot op het strand gehad.
2014 was een erg rustig jaar voor Four, wederom veel tijd gehad om te groeien en uit te zwaren. In Juni werd hij gecastreerd. Dit heb ik altijd betreurd, vooral omdat ik wist hoeveel talent hij in zich had, maar anderen vonden mijn mening maar "amateuristisch" en "ongegrond". Gelukkig had hij zich nog uiteindelijk bewezen..
Eind 2014, pakte ik Four op, met oog op wedstrijden. We pakten een oefenwedstrijd mee, aangezien hij van mening was dat die witte hekjes toch echt bruine paardjes opeten.
Hij deed ontzettend zijn best.
Begin 2015 verhuisde ik naar Westerhoven en Four naar Valkenswaard. Ik ging mijn dromen waarmaken en in de paardenwereld werken. Ik werkte als groom/stalruiter voor Boyd Exell, regerend wereldkampioen vierspannen. Dit was een mega stap en ik moest en zou mijn allerbeste vriend meenemen voor deze avontuur.
De verhuizing deed Four goed. Ik stond op een stal met goede voorzieningen, dus trainen konden wij genoeg. Hij werd sterk, prachtig, werkelijk adembenemend. Ik was zo trots, eindelijk liet mijn Fourtje iedereen zien dat hij toch echt een dressuurkrack is.
Hij had ontzettend veel aanleg voor een fantastische draf!
2 weken voor onze eerste L2 wedstrijd en hij werd alleen maar beter en beter! Oh, wat had ik toch een gaaf paard! Zelfgefokt, zelf opgeleid, mijn knapperd.
Four tijdens zijn eerste L2 wedstrijd! Ik was zo trots! Niet wetend dat hij een week later er niet meer zou zijn...
Zaterdag 27 Juni verhuisde ik van stal. Waar ik stond, was het perfect, maar het was verkocht en de eigenaren moeten in Augustus eruit. Na een lange zoektocht, vond ik dé perfecte stal. Het was ook het ideale moment om mijn andere paard, Breitlingh, richting Valkenswaard te verhuizen. Na 9 maanden als grasmaaier, vond ik het wel tijd dat ze weer eens dressuurpaard mag spelen.
Zondag 28 Juni kom ik op stal, beide paarden hinnikten vrolijk naar mij, maar natuurlijk ging ik als eerste naar Four. Ik poetste hem, wat geknuffeld en hop, zadel erop. Na 10 minuten, ging ik draven, maar hij voelde anders. Iets was niet goed, hij was niet kreupel, maar zwakjes. Afgestapt en zadel eraf getrokken en de ontdekking gedaan dat hij zijn buik had opgetrokken. Niks alarmerend, "hij zal wel koliekerig zijn" dacht ik. Hij had voor het eerst dag en nacht op de wei gestaan, dus ik ging er vanuit dat hij een vreetzat was geweest. Stappen, stappen en nog meer stappen en daarna op stal gezet. Ik beloofde hem dat ik over een paar uurtje weer terug zou zijn.
Om half 5 werd ik door een stalgenoot gebeld, Four had gerold en zag er niet helemaal lekker uit. Gauw naar stal, halster om en wandelen maar. Hij trok mij naar een waterbak toe, hij begon te "spelen"met het water. Iets wat hij nog nooit had gedaan, toen zag ik dat hij wilde slikken, maar dat maar met moeite kon. Gelijk dierenarts gebeld, want ik dacht aan slokdarmverstopping.
Dierenarts kwam aan, geen slokdarmverstopping. Darm activiteit iets verminderd, maar niks van ernst. Geen temperatuur... de dierenarts dacht aan iets tussen zijn tanden, maar had geen spullen bij om in zijn mond te kijken (De flutste dierenarts ooit). Zij gaf hem pijnstillers en zei "gooi hem maar in de wei en bel morgen maar een tandarts". "Ok" dacht ik, "dierenarts heeft vast wel gelijk". Na 2 uur thuis te zijn geweest, voelde ik me niet lekker om hem zo te laten staan, dus weer naar stal.
Four hinnikte naar mij en wilde naar mij lopen, maar lukte niet helemaal. Hij liep drunken... vanaf dat moment, wist ik dat er iets echt niet goed was. Van iets tussen zijn tanden gaat hij niet dronken lopen?! Weer dierenarts gebeld, deze keer had zij wel tandartsspullen bij (moeilijk he? Alles bijhebben). Zij kon niks vinden in zijn mond. Zij haalde zijn tong opzij, deze trok hij niet (gelijk) terug. Toen verwees zij mij door naar de kliniek in Someren, de dichtbijzijnde kliniek. Ik had een beetje op internet rondgekeken en vroeg aan haar "Is het misschien Botulisme?". Nee, was geen Botulisme, omdat meerdere paarden dan zo moeten zijn.
's Nachts in de kliniek in Someren, vanalles onderzocht, ook zij konden niks vinden. Zij wilden hem 's nachts onder toezicht houden.
Volgende ochtend (29 Juni) zou ik gebeld worden of ze wat gevonden hadden. Uiteindelijk werd ik 's middags gebeld, ze hadden wat gevonden. Het klepje wat zorgt dat er geen eten of drinken in de luchtpijp komt, was van zijn plek af. Daardoor durfde hij niet of nauwelijks te slikken. Dat verklaarde dat problem, maar het dronken lopen dan? Zij dachten dat hij, omdat hij zo jong is, gewoon snel was afgezwakt vanwege weinig eten/drinken.
GELUKKIG!! Dacht ik! Hier was een relatieve simple operatie voor nodig en hij zou weer helemaal zichzelf kunnen zijn.
's Avonds werd ik gebeld door de vorige staleigenaar:"Ben jij al naar jouw paard geweest vandaag..?" "Hij staat sinds gisteravond in de kliniek, hoezo?" "Welk kliniek?" "Someren" "Daar heb ik vandaag 6 paarden naartoe gebracht, allemaal Botulisme..."
Mijn hart brak..
Gelijk naar de kliniek gebeld en zowat in de telefoon geschreeuwd dat mijn paard op dezelfde stal stond! Hij ging gelijk aan het infuus. Zelfde avond naar hem wezen kijken.. hij lag, futloos. Hij zag mij en wilde opstaan en dat ging, met moeite. Hij wilde mij volgen, maar dat ging zo moeilijk. De andere 6 paarden waren verschillend. Het paard naast Four, was in dezelfde staat, veel liggen, maar ook veel opstaan. De andere 5 zagen er nog redelijk goed uit, maar ook veel liggen en spelen met water. Ik wilde zo graag blijven slapen, maar ik mocht niet..
De laatste foto van mij en Four samen
Voor Botulisme is geen medicijn aanwezig, alleen een anti-serum, wat de toxines die nog vrij zijn opvangt. Zelfs dit moet special gemaakt worden in Lelystad en zou pas de volgende ochtend klaar zijn.
Geen nieuws was goed nieuws zeiden de dierenartsen.
30 Juni 2015
6 uur 's ochtends werd ik wakker, na een onstuimige nacht vol onzekerheden. Er was niet gebeld! Ik was zo blij! Hij heeft de nacht overleefd en hij krijgt over een paar uur het anti-serum en dan kan hij gaan vechten!
Half 7 word ik gebeld door de kliniek... Four stond sinds 3 uur 's nachts niet meer op en begon nu heel zwaar te ademen.. ik moest zo snel mogelijk naar de kliniek.
Ik kom aan, al volledig in tranen van gedachten onderweg. Ik prober nog vrolijk zijn naam te reopen, in hoop dat hij naar mij zou hinniken. Ik loop de hoek om en zie 2 dierenartsen snel naar zijn stal lopen, ik begin ontzettend hard te lopen en zie ineens dat het paard wat naast Four stond, al overleden was. Ik kijk in Four zijn stal en de dierenarts drukt op Four zijn oog, geen reflex. Four was nét overleden. De toxines hadden zijn longen bezet en hij was gestikt. Ik heb nog nooit zo hard, zo vreselijk gegild, geschreeuwd, gehuild in heel mijn leven. Ik schreeuwde dat hij wakker moest worden, hij was nog zo warm.
Ik heb 3 uur lang naast zijn lichaam gelegen. Ik weigerde van hem weg te gaan. Fourtje zou toch wel weer wakker worden? Zondag liep hij nog vrolijk in de wei! Het kon toch niet zo snel? Hij was nog maar 5! Uiteindelijk heeft mijn moeder mij van zijn zij getrokken.
3 uur later werd de volgende slachtoffer ingeslapen, een Tinker. De eigenaar had hem nog maar 6 weken..
Om 12 uur kwam het anti-serum eindelijk aan en de overgebleven paarden kregen het gelijk. Four werd opgehaald door de crematorium en ik ging naar huis, met een halster en zijn staart.
Woensdagavond berichtte ik een oud-stalgenoot hoe het met de overgebleven paarden ging, die waren stabiel. Donderdagavond haalde ik Four op van de crematorium, naja, zijn as... op de terugweg berichtte ik weer die stalgenootje, in volle hoop dat de paarden nog steeds stabiel waren. Niet dus... er leefden nog 2 paarden en zelfs die moesten ingeslapen worden. 8 paarden dood, in 2 dagen tijd. Het voelt nog steeds onwerkelijk. Ik wil het nog steeds niet geloven. Het doet zo'n pijn.... Mijn hele wereld in één klap weg. Mijn toekomst, mijn beste vriend, mijn kind, écht mijn alles. En hij heeft zo geleden en een vreselijke dood gehad... ik heb niet eens afscheid kunnen nemen.
Ik zal nooit meer zo'n band hebben met een paard, wat ik met hem had. Hij is onvervangbaar.
Rust zacht Four. Ik hoop dat je weet dat ik ontzettend veel van jou hou en altijd zal blijven doen. Dat je maar herenigd bent met jouw moeder in de eeuwige groene weides.
....en zo eindigd ons verhaal.
Ik mag eigenlijk niks plaatsen op Bokt, maar ik moest dit verhaal van mij afschrijven. Ik krijg het bijna niet verwerkt...
(Dit is niet mijn verhaal, maar van de eigenaar van Four Seasons. Ik ken haar niet, maar vind dat haar paard dit eerbetoon verdient. )
