Geplaatst Niet bar veel foto's, maar daar was helaas de gelegenheid ook meestal niet voor.
Een jaar geleden wist Meagan al eerder dan ik dat ik ziek was. Een paar weken voor de diagnose wilde ze me niet meer in m'n buurt hebben. Woest werd ze zodra ze me zag. Ze dreigde zelfs met slaan.
Een paard dat normaal gesproken iedere dag vrolijk is en met alle plezier aan het werk gaat, en dan zo ineens zó heftig omslaat..
Als ze had kunnen praten dan had ze me verteld hoe ziek ik was.
Een jaar geleden liepen we samen door de herfstbladeren te struinen, in het bos. Met in m'n achterhoofd dat dit wel eens de laatste keer zou kunnen zijn.
Compleet overstuur stond ik bij d'r in de wei voordat we naar het bos zouden gaan.
Dit was mijn uitzicht nog geen jaar geleden:
Dit was mijn logeerslaapkamer op stal met uitkijk op Meagan's stal. Zodat ik Meagan in de ochtend kon horen hinniken als ze het tijd vond om nu 'eindelijk' eens gevoerd te worden. En zodat ik d'r iedere ochtend kon zien zodra de zon op kwam.
Dan werd ik met een heel blij gevoel wakker, omdat ik bij mijn paard in de buurt was. Er was en is niks mooiers dan zo dichtbij mijn paard te zijn.
Ben ervan overtuigd dat enorm heeft bijgedragen aan mijn herstel.
De staleigenaresse waar Meagan staat was zo lief een slaapkamer speciaal voor mij in te richten. Kon er logeren wanneer en hoe lang ik maar wilde.
Begin maart ging ik, heel eigenwijs, alleen op pad met mijn paard. Niemand liet ik iets weten. Ik was het allemaal spuugzat en besloot een bosrit te maken met Meagan. Ging harstikke goed en kwam zwaar voldaan weer terug
Een vriendin was zo lief Meagan en mijzelf even op de foto vast te leggen tussen alle praktijken door.
Er was eigenlijk een takelauto nodig om mij op Meagan te krijgen, maar na kunst- en vliegwerk ben ik er toch opgekomen. Dit was de eerste keer rijden na de operatie, dus met één arm die ik nog niet kon gebruiken. Ben in die 10 minuutjes rijden alleen maar bezig geweest met hoe ik er toch ooit weer af moest komen
Zitten ben ik vreselijk goed in geworden de laatste maanden
Mijn eerste poging weer tot serieus rijden, wat nog niet mee valt met een strak lijf en aardig wat kilo's extra. Maar oh dat was genieten
Onze eerste zelfstandige bosrit weer - september van dit jaar. Lag er na een paar meter al bijna op de kop af, omdat mevrouw dacht dat er waarschijnlijk wel koeien zouden staan in een open stuk weide.
Vanmiddag lekker langs de weg gelopen. We kwamen nog koeien tegen. Wow wat vreselijk spannend.. Moest er echt even af, want dan kom ik totaal niet meer door de paniek heen.
Even later weer opgestapt om nog even heerlijk te draven langs de weg. Zolang ik maar tegen haar blijf praten en zeggen hoe knap ze wel niet is, blijft ze heerlijk in de rust.
Iedereen zal dit over z'n eigen paard zeggen, maar: Mijn paard is echt het meest bijzondere dier dat ik ken
We hebben heel wat mee gemaakt samen en ik zie uit naar wat het nieuwe jaar ons gaat brengen. Het kan niet anders dan dat het beter wordt. Of het ook mooier wordt is de vraag. Hoe belabberd dit jaar ook was, het is het intenste jaar geweest wat ik ooit heb beleefd. 
Mooi Es!
) 
Ze is gewoon de leukste. En de leerzaamste 
