Geplaatst When you look death in the eye and death blinks first, nothing seems impossible.
Vandaag is mijn meisje alweer 7 jaar mijn grote vriendin en daarmee vind ik het een tijd op een terugblik van ons 2020.
Dit jaar begon heerlijk. Lekker trainen, kinderpony gespeeld voor mijn (toen nog 3 jarige) neefje, op buitenrit met een stalgenoot (en Gibbie haar grote paardenvriendin). Op dat moment leek niks ons in de weg te staan van een prachtig 2020.
13 Januari hadden we springles en wat ging ze lekker. Mijn doel om dit jaar het L door te komen en ergens in de M te eindigen moest geen problemen opleveren.
Na de les nog een tijdje met de vader van mijn instructeur staan praten, hij was zo gecharmeerd van haar. Ik moest hier echt een veulen uit gaan fokken, waarop ik antwoordde dat ik dan toch eerst dat sportpredicaat in de pocket wilde hebben.
Toen sloeg het noodlot toe, nog geen uur thuis werd ze ongemakkelijk. Gelijk de dierenarts gebeld, want Gibbie die ongemakkelijk wordt is foute boel.
Het hele verhaal is te lezen in het volgende topic:
Mijn meisje ligt op de OK, duimen jullie mee?
Kort samengevat reageerde ze niet op de pijnstillers en spierverslappers die ze kreeg. Ik heb haar uiteindelijk in de trailer gezet en zijn naar de kliniek gereden, ik wilde niet afwachten.
's Nachts (maandag 13 op dinsdag 14 januari) werd ik gebeld dat ze klinisch nog helemaal goed was maar nergens meer op reageerde en heb ik gezegd dat ze haar open moesten maken. Ze hebben kilo's zand uit haar gehaald en nu was het afwachten. Als ze later waren gaan opereren was de darm waarschijnlijk zelf geknapt. Wat was ik blij dat ik naar mijn onderbuikgevoel had geluisterd én dat ze zo alert waren in de kliniek op haar gedragsverandering.
Het leek na de operatie allemaal redelijk voorspoedig te gaan en op woensdag kreeg ik al te horen dat ze voorzichtig positief waren. Ze waren hooi aan het voeren, ze begon te mesten, de bloedwaarden allemaal goed etc. Dus in dezelfde jubelstemming als waarin ik woensdag 2x was geweest kwam ik donderdagochtend ook aan. Foute boel, complicaties, doodziek paard, ze moest heel snel iets verbetering laten zien maar ik moest ervan uitgaan dat ik die dag de keuze moest maken om haar te laten gaan.
Ze waren bang dat de hechting was gaan lekken en dan konden ze niks meer doen. Gevraagd of ze alsjeblieft alles wilden proberen in de hoop dat het wat anders was. Dus pijnstillers, infuus en ladingen antibiotica gingen erin. Als ze maar geen pijn had, dan durfde ik het wel een paar uur aan te kijken.
Ik heb een poos om mijn hurken tegen de staldeur gezeten en kon alleen maar huilen. Dit was het dan, het einde van ons boek. En Gibbie die naar mij toe schuifelde, terwijl ze amper nog op haar benen kon staan, en mij eindeloos over mijn gezicht heeft gefriemeld.
Toch maar naar huis, ze moet rusten en eind van de middag weer terug. En verrek; koorts gezakt, pols netjes gedaald, bloed weer mooi dun.
Oké we gaan door! Het herstel bleef goed gaan, vrijdags gingen ze weer voeren en ze kreeg weer praatjes. De bloedwaarden zouden wel een tijd afwijkend blijven, dat had tijd nodig.
Op zondag zijn er geen bezoekuren, wat een hel vond ik dat. Maar ik werd in de ochtend gebeld dat ze het goed deed en ze voor de zekerheid even bloed hadden geprikt. De dierenarts snapte het zelf ook niet, maar alle bloedwaarden zat weer binnen de norm.
Maandagochtend uiteraard gelijk weer langs en toen kwam het goede nieuws; Ze mag morgen naar huis!
Terug op stal, spriet hooi in haar mond en haar beste vriendin was door het dolle heen!
Een periode van 6-7 weken stalrust en 3x per dag stappen. Ik kan niet zeggen dat ze de hele periode heel braaf is geweest
en was toch wel een beetje zenuwachtig voor de echo van haar peesplaat, maar die was helemaal goed! En ik kreeg groen licht om erop te gaan, dat leek ze verstandiger dan haar te longeren en uit haar plaat te laten gaan. Dus zodoende heb ik haar meteen opgezadeld. Cap geleend, geen rijlaarzen aan want dat lag in mijn eigen auto en die had ik niet mee. Had ook niet verwacht dat ik er meteen op mocht.
Hold your focus
Trust the process
Never give up
Van de dierenarts een standaard schema meegekregen voor de opbouw en samen met mijn beste vriendin (en Gibbie haar osteopaat) hebben we dat schema veel uitgebreider gemaakt om haar zo optimaal mogelijk te revalideren.
Mijn favoriete oortjes
De paddock vindt ze nooit zoveel aan, maar wat een feest toen ze voor het eerst de wei op mochten:
https://youtu.be/QQxiHzbkvcs
Eerst een paar happen gras, maar daarna toch echt even heel gek doen.
Mocht ze haar eerste mini sprongetje onder de man maken:
Eerste sprong
Mocht ze tussendoor model staan voor mijn werk:
Mocht ze ook weer voor het eerst mee naar buiten, uiteraard met haar beste vriendin:
Voor het eerst een klein parcours op stal gereden:
https://youtu.be/4NoIAEzKRGo[/quote]
Heel voorzichtig, maar dat voelde toch echt wel goed!
Zijn we op vakantie geweest
Mocht ze een rondje mee oefenspringen:
Celebrate every win, no matter how small
Bleven we dressuurmatig trainen:
En gingen we voor het eerst op springwedstrijd. Ik moest wel even een foto met een lintje sturen van mijn instructeur. Nou die kreeg hij
En ondanks dat ik had gezegd dat ik nooit meer dressuurwedstrijden ging starten, zijn we ook op dressuurwedstrijd geweest en hebben we 4 mooie punten weten te rijden, met 3 2e plaatsen. En online hebben we een paar proefjes gereden en staat de teller nu van L1+2 naar L1+9.
Daarnaast blijf ik genieten van mijn kleine topper, en kijk ik ontzettend uit naar wat 2021 ons te bieden heeft.
She is clothed with strength and dignity, and she laughs without fear of the future.
Mijn kleine, sterke strijder
De liefde is enorm, maar ik geniet nu nog meer van haar dan ik al deed voor de operatie! Het doet een beseffen dat het niet zo vanzelfsprekend is dat alles goed gaat. 
