2019 begon als een goed jaar. Koud en rustig. Weinig plannen en lekker van elkaar genieten. Mijn neefjes waren ook gek op Lord en genoten ook met volle teugen van deze grote kindervriend!
Februari was ook rustig. Zo af en toe gingen we op pad maar eigenlijk bestond februari ook vooral uit quality time met zn merries.
In maart was het ook niet zo interessant. Lekker hooi eten in het winterland!
In april werd het weer wat lekkerder weer. Toen zijn we met onze maatjes naar de cantharel geweest, was weer op en top genieten. Niet Wetende dat dit de laatste keer voor ons zou zijn. Wat deed hij het toch altijd ontzettend goed. Superbraaf en heel relaxt! En dat op zn (toen nog) 25e!
Ook thuis nog een paar keer aan de wandel geweest. Waren altijd heerlijke ritjes. Hoofd leeg en lekker uitwaaien...
In mei vierden we zijn 26e verjaardag! En meneer was topfit! We gingen naar het strand, daar hield hij zo van! Lekker over mooie vlakke stukken zand racen en pootje baden in het water. Je kon hem niet blijer maken!
Maar helaas, vanaf toen begon ook de pech. We waren net omgedraaid, om over het strand terug te rijden naar de auto en toen verstapte hij zich plotseling. Helemaal niets geks gedaan, strand zat was vlak en stevig, geen kuil, niks geks gedaan maar hij verstapte zich op een banketstaaf manier en liep gelijk kreupel. Ben afgestapt en alles gechecked. Nog niet zoveel te zien, dus maar lopend aan de hand over het strand terug gelopen. Door het zeewater want dat zou gelijk ontsmetten en koelen. Met laarzen vol zand en water weer terug het hoge mulle duinzand op. Hij ging steeds slechter lopen. Uiteindelijk bij een punt blijven staan, mn maatje ging de auto en trailer halen, ik bleef met twee paarden wachten want hij kon gewoon niet meer lopen. Eenmaal thuis kwam gelijk de dierenarts, pees schade, maar kon zowel overstrekt als gescheurd zijn. Boxrust en na 10 dagen een scan laten maken. Intussen wel op pijnstillers. Mijn arme vriendje ....
Na 10 dagen laten scannen en helaas, pees volledig doorgescheurd. Dierenarts gaf aan dat dit vaak voorkomt bij oudere paarden op het strand, iets met oude pezen en overstrekken. Ons doel om pijnvrij op het land te kunnen werd als haalbaar gezien dus daar gingen we voor!
Boxrust bleef het advies maar daar maakte ik lord niet blij mee. Hij stond rustiger als hij gewoon buiten mocht blijven. Dus zette ik steeds een stukje in zijn eigen weiland voor hem af. Zijn vriendinnetje stond ook in het land dus hij stond ook niet helemaal alleen.
Vol goede moed op naar het lange revalidatie traject.
In juni deden we dus niks anders dan lekker van elkaar genieten! We gingen elke 6 weken terug voor een nieuwe scan.
In juli mocht zijn boxrust langzaam opgeheven worden, hoewel hij al geen boxrust kreeg, maar weiland rust. We Mochten kleine beetjes stappen. Dierenarts was verbaasd over zijn herstel, het verliep boven verwachting goed! Hij hoefde niet meer apart van de merrie, mocht weer met haar samen!
Augustus was een verdrietige maand voor ons. Zijn allerbeste vriendinnetje is ingeslapen. Ze was acuut hoefbevangen mét een flink gekanteld hoefbeentje en omdat ze cushing had was de kans dat ze nogmaals bevangen zou raken ontzettend groot. Ze is dus helaas ingeslapen. We hebben lord afscheid van haar laten nemen. Ze stonden al meer dan 10 jaar samen en waren echt hele dikke maatjes!
September zijn we doorgekomen. We mochten langzaam het draven weer gaan oppakken. Waar ik eerst dacht hem (eindelijk) met pensioen te zetten mocht hij dat van de dierenarts niet! Rust roest! Dus hop, op zijn 26e weer opbouwen na de peesblessure. Pees was inmiddels weer volledig aan elkaar op de scan te zien en hij mocht steeds meer. Ik durfde alleen niet. Bang om iets kapot te maken. Ik was ook nog steeds erg verdrietig om het verlies van de merrie. We zijn weer stapritjes gaan maken door de polder.
Oktober is niet heel anders geweest. Draven aan de hand en onder het zadel weer oppakken. Mooie rondjes met elkaar gemaakt, wat was het toch een ontzettende braverik, geen stap verkeerd, nooit!
November was niet anders dan oktober. December is dan de finale klapper. Waar hij het zo ontzettend goed deed en we van de dierenarts ook weer de galop mochten meenemen, kwam daar 4 december de grootste klap. Ik was vanuit werk onderweg naar stal toen ik werd gebeld door een stalgenootje. Of ik zsm naar stal wilde komen. Daar raakte ik al lichtelijk van in paniek, wät is er aan de hand, is er iets met lord? Ik kreeg summiere informatie en ben als een gek naar stal gegaan. Dat ik niemand heb aangereden is een wonder. Eenmaal op stal foute boel. Mijn grootste vriend lag daar in de bak, helemaal bezweet, hijgende ademhaling en duidelijk veel pijn. Mijn stalgenootje had hem zo uit de paddock gehaald. Dierenarts was er een minuut later dan ik. Uiteindelijk knapte hij niet op van de medicatie en werd hij alleen maar slechter. Toen heb ik na een strijd van nog geen twee uur, besloten om hem te laten gaan. Hij had zoveel pijn en dit wilde ik niet voor hem. Uiteindelijk bleek dat hij gaskoliek had met een verdraaide en verplaatste dikke darm. Hij had het nooit kunnen overleven. En wat de oorzaak geweest is? Geen idee. Maar wel weet ik dat het pijn doet, zo intens veel pijn!
Hij is 26 geworden, we waren 15 jaar samen. Mijn once in A Lifetime Horse, mijn beste vriend, hij wS er altijd.
Nog steeds heb ik er geen vrede mee. Het doet heel veel pijn. Ik hoop het ooit te kunnen accepteren, maar voor nu is het rouwproces nog volop bezig. Ik mis hem verschrikkelijk en het zal voorlopig ook nog wel pijn blijven doen....
Maar ik ben zo dankbaar voor alles, het was de mooiste tijd van mijn leven dat hij bij me was en ik zal hem nooit vergeten....
Jeetje, tranen in mijn ogen hier. Gaskoliek bij oudjes is zo’n drama, ook ik ben mijn vriend hier een jaar geleden aan verloren. Heel veel sterkte met het verlies van de paarden. Wat een ***jaar zeg. Hopelijk is 2020 een fijner jaar voor je. Dikke knuffel!
Wat een verschrikkelijk einde van jullie vriendschap, de liefde spatte elke keer van jouw berichten af, heel veel sterkte de komende periode. Neem er goed de tijd voor en overhaast niks. Uit ervaring weet ik dat het echt niet zomaar overgaat....
Oh nee wat een heftig jaar geweest zo maar wat hebben jullie ook ontzettend mooie momenten gehad Heel veel sterkte Hij is nu weer bij zn andere vriendinnetje.
Wat een groot verlies, en wat een enorm verdriet. Je hebt hem eer gedaan met dit topic. Gelukkig heb je heel veel mooie herinneringen aan hem, hij zal altijd een beetje bij je zijn. Heel veel sterkte.
Wat ontzettend k* hoe het heeft moeten gaan. Verschrikkelijk verdrietig voor je dat je je twee vriendjes in 1 jaar tijd verloren bent. Wat lief dat we je paardjes door dit topic kunnen leren kennen en herdenken. Ik wens je voor 2020 heel heel veel wijsheid.
Ach gebeurt er dat nadat zijn peesblessure zo goed hersteld was. Wat verdrietig! Hij heeft een mooie leeftijd bereikt en zo te lezen een fijn leventje gehad bij een liefdevol baasje. Maar, dat maakt niet dat je er minder verdriet van hebt. Veel sterkte !!
Pfoeh extra moeilijk als je ze zo plotseling moet laten gaan. Wat een klote jaar voor je. Heel veel sterkte! Je hebt heerlijk van hem mogen genieten en hij heeft toch een prachtige leeftijd bereikt! Je knappe ventje blijft altijd bij je in je hart.
Ach wat naar koliek en gedraaide darm. Hier ook mee gemaakt. Je hebt een mooi eerbetoon geschreven. Wat een fijn paard was hij. Sterkte met het grote verdriet!
Heel veel sterkte. Ik weet helaas hoe je je voelt. Ook door koliek.
Marocje
Berichten: 5600
Geregistreerd: 26-03-11
Woonplaats: Gelderland
Geplaatst: 06-01-20 21:28
Wat een mooi overzicht, met zo’n ontzettend verdrietig einde. Hij was al op leeftijd dus ws verwachtte je al wat, maar dat het dan toch zo abrupt klaar is, is toch wel heel naar. Gelukkig kon je er nog bij zijn in zijn laatste moment, vind dat de liefde tussen jullie duidelijk te zien is op de foto’s!