Bokt.nl

**Geplaatst**: 07-05-21 17:40

Geplaatst: 07-05-21 17:40

Logisch na zulke heftige blessures. Echter, altijd op stal, één keer per dag in de stapmolen voor ? half uur en drie, hooguit vier dagen in de week rijden.
Misschien toch eens na gaan denken over een andere plek zoeken want 23 van de 24 uur op stal is zeker niet goed voor de spieren en pezen van een dier( of mens die de hele dag op zijn stoel zit). En misschien heeft deze manier van paarden houden de blessures wel in de hand gewerkt. Helemaal voorkomen kun je het nooit maar je kunt wel zorgen voor zoveel mogelijk lopen en bewegen. En daar worden spieren en pezen sterker van.

Laatst bijgewerkt door BigOne op 07-05-21 18:19, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 07-05-21 18:00

Geplaatst: 07-05-21 18:00

Heel herkenbaar. Mijn paard heeft inmiddels 5 blessures aan de tussenpees gehad (4 links en 2 rechts) in de periode 2016 - heden. Zodra ik bij hem aan kom op stal is het eerste wat ik doe de benen controleren. En bij ieder oneffenheidje schiet de twijfel al weer toe. Genieten van mijn hobby is er niet meer bij. De reden waarom we het telkens blijven proberen is omdat hij zo wonderbaarlijk snel en goed geneest. Als je zijn benen ziet van binnen en buiten dan zou je niet zeggen dat hij zo veel blessures heeft gehad. Loslaten zal ik het nooit kunnen. En naast zijn peesproblemen heeft hij ook nog astma en nog maar 1 functionerende nier. Zoals ik er nu in sta is dit ook echt mijn laatste paard. De stress die je er van hebt weegt niet meer op tegen het plezier wat je er voor terugkrijgt.

**Geplaatst**: 07-05-21 18:12

Geplaatst: 07-05-21 18:12

Goh, deels herkenbaar..

Paard gebroken griffelbeen linksachter.Tijdens stalrust en opbouwen na operatie een kleine blessure aan de strekpees in een voorbeen.

Op een gegeven moment een niet happy en chagrijnig paard. Blijkt, rechtsachter artritis door het compenseren van de breuk links. En een oude blessure in de hals.

Ik heb het losgelaten, niet meer met bescherming op de wei. Gewoon op de paddock paradise en een gelukkig paard.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-05-21 18:24

Re: hoe nu verder, getraumatiseerde eigenaar....

Geplaatst door de TopicStarter : 07-05-21 18:24

Jeetje wat veel herkenning!!!

Allereerst, mijn paarden hebben voorheen op een stal gestaan waar ze overdag buiten stonden. Dit resulteerde in meerdere hechtingen en operatie aan de elleboog ivm botsplinters. De blessures daarna zijn de meeste ook gerelateerd aan paddock/weide blunders op de nieuwe stal.
Dat maakt je voorzichtig, ik hoef geen paarden in groepsverband, want ik heb er teveel ellende mee gehad.

Ook staat mijn paard ook zeker NIET 23 uur op stal. Hij wordt door stal in de molen gezet en ik ben er meestal smiddags of savonds zelf om in de paddock te zetten, mee te wandelen, training onder zadel of aan de fiets.
Beweging is sleutelwoord

maar helaas ben ik niet te overtuigen om hem in een groep in een paddock paradise te zetten (plus de regio hier is gewoon betreurend wat betreft buiten komen)

**Geplaatst**: 07-05-21 18:27

Geplaatst: 07-05-21 18:27

Ook herkenbaar hoor. Maar je bent ook nog maar net weer van start hè, heeft ook nog even tijd nodig. Ik snap dat je nu nog wel voorzichtig bent met buiten laten staan, maar is toch wel belangrijk om dit wel weer uit te gaan breiden. Dat de benen dik zijn als je paard van stal komt als hij er zo lang op staat en al lange rust achter de rug heeft is ook niet gek. Bij mijn merrie heeft het een jaar geduurd voordat de benen (Vooral been waarop ze gecompenseerd had) weer gewoon weer bijna altijd echt mooi strak waren. Terwijl ze wel al dat hele jaar zomers 24/7 en swinters van zon op tot onder buiten stond en 3-4 per week gelongeerd of gereden werd.

Voordat ik mijn paard 24/7 durfde buiten te zetten is trouwens ook een hele periode geweest hoor. Denk wel 2-3 jaar waarin stalverhuizing ook wel groot effect had, paard veel rustiger en minder angstig. Merrie staat overigens wel altijd apart. In een groep ben ik ook huiverig voor dus doen we niet. Nu heeft dat ook wel met karakter te maken want ze dult geen andere paarden in haar aura dus is ook niet echt ideaal om in een kudde te zetten.

Ben vorige week voor het eerst een best ruige buitenrit gaan rijden door de duinen, op en af en door mul zand. Ik heb het nu wel enigzins los kunnen laten ondertussen dus. Alhoewel ik 2 maanden geleden ook nog bij de DA stond hoor, voor niks

**Geplaatst**: 07-05-21 18:37

Geplaatst: 07-05-21 18:37

Ook hier herkenning, al heb ik er wel een andere instelling aan over gehouden denk ik.

Mijn vorige paard had een - achteraf - heel simpele en makkelijk te stellen diagnose. Helaas door incompetentie en geldzucht door allerhande zogenaamd 'kundige' personen (waaronder drie onafhankelijke dierenartsen) niet/veel te laat gesteld. Hierdoor ook enorm veel frustratie en verdriet gehad, en dan hebben we het nog niet eens gehad over al het geld dat hierdoor over de balk gesmeten is.

Ik ben er vooral bitter en wantrouwig van geworden. Ik heb nu weer een jong paard dat ik zelf ga beleren, maar als die door een blessure onberijdbaar wordt kap ik met rijden. Ook ga ik niet allerhande behandel- en therapiecircuits meer bewandelen. Als een paard dusdanig ernstig (permanent) geblesseerd is dat het alleen nog kan dienen als grasmaaier (dus ook geen grondwerk/wandelen/enz) dan laat ik ze inslapen.

Als ik nog wel interesse in de paarden heb in dat geval koop ik een B-/C-pony en ga ik wel de (vele vormen van) grondwerk en clickertraining beoefenen. Als ik er al een positief punt aan kan noemen is het dat ik wel veel geleerd heb in de afgelopen jaren en dat ik niet meer per se hoef te rijden.

**Geplaatst**: 07-05-21 18:50

Geplaatst: 07-05-21 18:50

Oh wat is dit herkenbaar.
Mijn paard is nu 2,5 jaar aan het revalideren van een tussenpeesblessure. Steeds gaat het beter, dan kunnen we opbouwen en dan volgt een terugval. Ik heb nu met de dierenarts afgesproken dat we shockwave nog konden proberen, dus dat hebben we 3x gedaan.

Ik ben nu dus voor de 3e keer begonnen met opbouwen en ik vind het vreselijk. Iedere keer denk ik wat te voelen, zie ik verschil in het neerzetten van de voeten. Iedere keer panisch de pezen afvoelen.

Ik denk dat het panische gevoel niet meer weg gaat en het vertrouwen in het lichaam van dit paard bij mij een beetje weg is. Er zijn zelfs dagen bij dat ik het op wil geven en haar lekker met pensioen wil sturen. Ze is daar alleen veel te goed voor. Mijn paard is namelijk nooit echt kreupel geweest (je zag heel licht verschil in de manier van voet neerzetten), was nooit dik, nooit warm. Dat maakt me alleen nog maar banger.

Laatst bijgewerkt door MerelV op 07-05-21 18:53, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-05-21 18:53

Re: hoe nu verder, getraumatiseerde eigenaar....

Geplaatst door de TopicStarter : 07-05-21 18:53

Hier ook nooit dikke pezen gehad tijdens blessure, hij was wel zichtbaar niet oke tijdens draf.

Nu zijn zn onderbenen iets gevuld, maar voordat ik goed en wel buiten sta met hem, zijn ze benen alweer kurk droog

**Geplaatst**: 07-05-21 18:55

Geplaatst: 07-05-21 18:55

Ja, ik heb een enorm trauma. Heb 3 paarden in moeten laten slapen. 2 mankeerde achteraf bij aankoop alles al wat ze uiteindelijk fataal werd. De 3e heeft een Ongeluk gehad en daarna jaren bij de dierenarts gelopen om hem op de been te houden. Ik voel heel snel of iets niet goed is, zadel of paard en ik heb helaas bijna altijd gelijk.

Die angst wordt dus ook gevoed. Ik ben dus erg voorzichtig, maar kan gelukkig wel heel realistisch zijn tegenwoordig. Ik voel dus geen dingen die er niet zijn of zie geen onregelmatigheid als dat er niet is. En als ik dat wel denk te voelen of zien kijk ik de volgende dag gewoon weer. Wel zit bij een keer struikelen hart in mijn keel, maar ik heb een soort lijstje voor mezelf. Struikelen mag een keer,maar niet te vaak. Benen mogen een keer iets oplopen na nacht op stal, maar moeten binnen x tijd dun zijn en niet elke dag (voor mijn paard dan)
Ik weet hoe de benen normaal horen te voelen en een bult of iets dergelijks hoort daar niet bij. Daardoor ben ik wel al 3 keer op tijd tot zelfs te vroeg bij de da geweest.

Hier begon het 3 jaar geleden met klein bultje linksvoor en net een klein hakkeltje in draf een paar passen. Daarna niks meer. Toch naar de da, want bult, hoe klein ook, hoort niet. Ze heeft nooit meer onregelmatig gelopen, maar wel peesblessure linksvoor. Da kon aanwijzen dat ze zich geschopt had en daardoor lichte blessure. 6 maanden later mochten we weer op oude niveau trainen. Ik heb er langer de tijd voor genomen. Na 6 maanden b niveau en na 9 maanden pas weer m ofzo. Er was niks meer te zien op de scan, zelfs geen litteken weefsel dus toen mochten we opbouwen.
Paar maanden later een mis stap met rechtsachter, geen idee wanneer. Maar tijdens rijden met aandraven liep ze wat passen raar maar daarna niks meer te zien. Dag ervoor niks aan de hand. 2 weken stappen en voor de zekerheid afspraak bij de da na 3 weken. Helemaal niks meer te zien in draf. Vlak voordat we daarheen moesten ineens een bult en bleek dus een peesblessure te zijn. Typisch voor springpaarden als ze op een balk stappen, alleen wij springen niet maar ze is dus ergens op gaan staan op dezelfde manier. Misschoen met buiten staan, misschien ergens anders. Weer lang revalideren, altijd wat langer simpel blijven rijden voordat we laatste stukje optrainden. Ging allemaal goed, prachtig genezen, niks meer te zien.

Paar maanden later weer een bultje linksvoor, maar niks raars gedaan. Naar de da na 2 weken, maar eigenlijk niks te zien op de scan, behalve een littekentje op check ligament. Zat wat vocht in het been, dus rustig aan gedaan, maar paar weken later was dat kleine bultje ineens groter dus met spoed weer naar de da. Dat kleine litteken was toch blessure...
Dit is de 1e blessure die niet uit zichzelf wilde genezen en waar dus behandelingen bij plaatsvinden. Lijkt nu goed te gaan.

Het is dat de dierenarts het 3 pech blessures noemt die elk paard kunnen overkomen en dat ze niks met elkaar te maken hebben, maar je snapt hoe panisch ik nu ben. Vooral omdat ik dus 3 keer gelijk had en er vroeg bij was en bij vorige paarden ook steeds gelijk had. Zo snel dat anderen met dezelfde klachten nog niet naar de da geweest zouden zijn, maar juist weer door gaan rijden. Ik probeer mezelf dus voor te houden dat alle 3 deze blessure ook in de paddock of het land gebeurd kunnen zijn en dat er geen reden is om met rijden en buiten zetten voorzichtig te zijn. Dat drukt mijn Da me ook op het hart.

Maar ja, zeg dat maar tegen het gevoel he? Dat moet slijten....

**Geplaatst**: 07-05-21 18:58

Geplaatst: 07-05-21 18:58

Robijntjah schreef:
Hier mijn eerste paard in laten slapen die echt stuk was.
Niemand zag er wat aan, ik wel....

Gevolg: ik kijk ieder paard kreupel

Ik mag van mezelf het eerste drafje aan de longe even kijken, pakweg 30 seconden. Daarna kijk ik niet meer naar de beenzetting.

Ik mag eens in de zoveel tijd vragen aan stalgenootjes of ze iets zien maar alleen als ik langer dan 2 x twijfel

Hier precies hetzelfde... jarenlang gesukkeld met mijn paard, steeds alles filmen om terug te kijken hoe ze liep. Ik kijk nu ook zowat ieder paard kreupel.

Vind het vreselijk en ben ontzettend bang om mijn 3e paard ook te verliezen. Ben zo bang dat ze straks ook kreupel wordt...

**Geplaatst**: 07-05-21 21:33

Re: hoe nu verder, getraumatiseerde eigenaar....

Geplaatst: 07-05-21 21:33

Holy moly....ik dacht dat ik van een zeldzaam soort was...maar nee, er zijn gewoon veel meer van dit soort mensen met deze gedachtengang _O-

TS heeft duidelijk wat los gemaakt

Vaak ben ik inderdaad ook bang iets te missen of verkeerd te doen...
En ben wantrouwig naar dierenartsen...soms toch t gevoel dat ze net te graag geld willen verdienen.
En ben zelfs in mijn les eigenwijs...ik heb n merrie die wel eens wat loperig wil zijn. Instructrice gaf aan ze op een kleine volte te draaien. Klinkt misschien logisch voor de meeste mensen...maar ik vertik t...straks n pees blessure van al die kleine volte achter elkaar

Mijn instructrice keek of ze water zag branden toen ik het zei, en vroeg waarom ik met zulke gekke gedachten en gevolgen in mijn hoofd zit. Toen bedacht ik me wel dat ik me teveel liet leiden door angsten....wat als...maar straks dan. Ik weet inmiddels dat de kracht en energie van gedachten enorm krachtig zijn. Dat wat je denkt stuur je je energie naar toe en volgt dus meestal.
Sindsdien kan ik het beter van me af zetten. Het kwartje viel in deze. Natuurlijk mag ik voorzichtig zijn...maar alles door angst laten leiden is niet oké. We hebben niet alles onder controle en het leven is niet in alles maakbaar...

Het helpt mij om weer te genieten...ook als er dingen niet lukken...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-05-21 11:36

Re: hoe nu verder, getraumatiseerde eigenaar....

Geplaatst door de TopicStarter : 08-05-21 11:36

@liek1996
Er zijn dus een heleboel mensen met dezelfde gedachte haha.
En ik ben best heel blij dat ik niet de enige ben, al had ik echt voor iedereen gewild dat het niet zo dramatisch had gehoeven met onze viervoeters....

**Geplaatst**: 08-05-21 11:40

Re: hoe nu verder, getraumatiseerde eigenaar....

Geplaatst: 08-05-21 11:40

Ik mag mijn dierenarts appen als ik iets zie, dan kijkt hij mee

Ik ben juist afgestapt van aan stalgenoten enzo vragen haha, want ik zie veel sneller iets en ben veel voorzichtiger met zwellingen enzovoorts.

Dat appen naar dierenarts helpt wel trouwens. Als hij zegt dat hij niks ziet kan ik het van me af zetten en anders ga ik daar naartoe. Maar geeft mij wel heel veel vertrouwen in eigen oordeel, als ik even gekalmeerd ben haha dus dag 2 of 3 ofzo.

**Geplaatst**: 08-05-21 11:41

Geplaatst: 08-05-21 11:41

Ik heb o.a hierom geen paard meer.

Ik werd er gek van. Ik heb het op een gegeven moment los kunnen laten toen ik ook geen verwachting meer had om terug in de ring te verschijnen.

En inderdaad tussendoor niet meer checken. Je maakt je zelf anders helemaal gek.

**Geplaatst**: 08-05-21 15:37

Re: hoe nu verder, getraumatiseerde eigenaar....

Geplaatst: 08-05-21 15:37

Wat vervelend dat je je zo voelt!
Misschien is het een idee op met de equestic saddle clip te gaan rijden?
Dan heb je een controle punt hoe t gaat, en mocht het minder worden geeft dat ding dat ook aan!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-05-21 16:08

Geplaatst door de TopicStarter : 08-05-21 16:08

sh4e schreef:
Wat vervelend dat je je zo voelt!
Misschien is het een idee op met de equestic saddle clip te gaan rijden?
Dan heb je een controle punt hoe t gaat, en mocht het minder worden geeft dat ding dat ook aan!

Ik heb al eens gekeken naar zo'n saddle clip, maar heb dan meteen weer de balen dat het werk met een abbo....

**Geplaatst**: 08-05-21 16:11

Geplaatst: 08-05-21 16:11

Ik heb het als mijn paarden liggen. Mijn vorige paard is helaas veel te vroeg gestorven aan koliek, terwijl wij in ons management er alles aan doen om koliek te voorkomen. Helaas een darmverdraaiing dus ook niks aan kunnen voorkomen. Geopereerd en 2 weken daarna alsnog overleden aan een buikvliesontsteking. Ik kan er nog elke dag van janken.

Telkens als een van mijn paarden gaat liggen -en dat is best wel regelmatig, zeg maar dagelijks, word ik ontzettend zenuwachtig. Soms kan ik er niet van slapen als ik ze bv 2 keer ipv 1 keer heb zien liggen. Vreselijk. Mijn paard is 2.5 jaar geleden overleden en ik heb het nog steeds net zo erg

**Geplaatst**: 08-05-21 16:38

Geplaatst: 08-05-21 16:38

DiantaM schreef:
Ik heb o.a hierom geen paard meer.

Ik werd er gek van. Ik heb het op een gegeven moment los kunnen laten toen ik ook geen verwachting meer had om terug in de ring te verschijnen.

En inderdaad tussendoor niet meer checken. Je maakt je zelf anders helemaal gek.

Ik kan dus echt helemaal begrijpen dat je om deze reden geen paard meer hebt. Ik heb de laatste jaren steeds meer dat ik denk, ik hoef hierna geen paard meer. Ook al heb ik er nu weer hartstikke plezier van. Er is te veel gebeurd waardoor ik zelfs nu het een jaar goed gaat, nog elke dag druk ben met loopt ze wel goed? Is haar been niet net wat dikker dan normaal?
Ik ben gewoon al bijna panisch als ze een schaafwondje heeft en ga zo maar door.

Twee weken terug kwam ze met een dik beentje en kreupel de stal uit, vroeger had ik gedacht even aankijken en gewoon goed koelen. Nou nu had ik t liefst direct de dierenarts er bij gehaald :')

Is dat mijn instructrice en stalgenoten zeiden: Felien kijk het gewoon even aan en ja hoor, na een paar uur liep ze weer goed en de volgende dagen nam de dikte van het beentje ook af.

Ook als ik erop zit ben ik altijd bang dat wanneer ik aandraaf het mis is... terwijl dit al ruim een jaar niet meer het geval is geweest.

Is mijn paard nu een dag wat stijver (bijvoorbeeld door spierpijn), dan ben ik direct bang dat we weer terug bij af zijn.

Nou dus TS je bent niet de enige en ik ben ook wel blij om te lezen dat ik niet de enige ben. Gelukkig heb ik mensen om me heen die me altijd gerust stellen en weten hoe lastig ik het vind om de tijd dat ze niet lekker liep achter me te laten. Eigenlijk heel stom want het gaat beter dan ooit tevoren, maarja op de meeste momenten is het moeilijk om dat in gedachten te houden :')

**Geplaatst**: 08-05-21 16:44

Geplaatst: 08-05-21 16:44

bigone schreef:
Logisch na zulke heftige blessures. Echter, altijd op stal, één keer per dag in de stapmolen voor ? half uur en drie, hooguit vier dagen in de week rijden.
Misschien toch eens na gaan denken over een andere plek zoeken want 23 van de 24 uur op stal is zeker niet goed voor de spieren en pezen van een dier( of mens die de hele dag op zijn stoel zit). En misschien heeft deze manier van paarden houden de blessures wel in de hand gewerkt. Helemaal voorkomen kun je het nooit maar je kunt wel zorgen voor zoveel mogelijk lopen en bewegen. En daar worden spieren en pezen sterker van.

Daar sluit ik me bij aan.
Een half uurtje stapmolen en later nog een uurtje of twee paddock of andere beweging is veel te weinig. De avonden en nachten duren dan heel erg lang...
Als je sport op hoger niveau vraagt van een paard, dan zal de accomodatie daarbij moeten aansluiten. Anders is er een disbalans die zich vroeg of laat kan wreken of al heeft gewreekt.

Citaat:
Beweging is sleutelwoord maar helaas ben ik niet te overtuigen om hem in een groep in een paddock paradise te zetten (plus de regio hier is gewoon betreurend wat betreft buiten komen)

Dat hoeft geen PP te zijn, er zijn nog andere types bewegingsstalling. Het kan soms goed zoeken zijn, of iets verder rijden, maar er zijn in je regio vast wel goede stallingen te vinden.
Het is, als het je overkomt heel zuur en verdrietig, want soms hebben mensen gewoon pech met paarden, ondanks dat alle omstandigheden prima zijn. Maar soms heeft het ook wel te maken met de manier waarop paarden gehuisvest en/of gevoed worden. Het kan nooit kwaad eens heel open minded te kijken naar de behoeftes, en waar die werkelijk liggen.

**Geplaatst**: 08-05-21 16:52

Re: hoe nu verder, getraumatiseerde eigenaar....

Geplaatst: 08-05-21 16:52

Oh zo herkenbaar. Ik heb mijn haflinger bijna 13 jaar en hij is nog nooit echt geblesseerd geweest tot vorig jaar. Hij heeft een blessure aan zijn sprong door een trauma (trap van een ander paard). Maar voor we daar eens achter waren, waren we bijna een half jaar verder. Een half jaar van kreupel, naar goed, naar opbouwen, weer kreupel, rust, weer goed, weer opbouwen, weer kreupel.
Ik ben met spoed verhuisd omdat het niet meer in de kudde ging en de stal aan apart zetten niet mee wilde werken.
Zijn blessure is begin december met een scintigrafie en diverse foto’s vastgesteld. Advies: infuus met tildren, 9 maanden rust maar wel buiten, dan nieuwe foto’s en oordeel.

Ik hoop nog steeds heel erg op herstel en groen licht voor seniorenritjes. Maar bij elke pas onregelmatig zie ik die toekomst vervliegen en pensioen dichterbij komen.
Gek word ik er van! Ik kijk hem bijna kreupel (en ja, hij is ook nog regelmatig niet rad), houd hem als een havik in de gaten als ik er ben.
Ik ging elke dag, maar sla nu steeds vaker een dag over omdat ik toch niets met hem kan doen en mezelf af en toe helemaal gek maak.
Ik merk dat het slijt, maar er hoeft maar iets te gebeuren en hij loopt weer onregelmatig en ga ik weer in dat cirkeltje draaien.
Om gek van te worden.

Je hebt totaal niks aan mijn verhaal, behalve dat het dus heel herkenbaar is -O-

**Geplaatst**: 08-05-21 17:38

Re: hoe nu verder, getraumatiseerde eigenaar....

Geplaatst: 08-05-21 17:38

Hier ook zo'n "chicken mama", zoals ik het altijd maar noem, onder het mom beter lachen dan huilen

Heel fijn om alle verhalen te lezen, dat ik niet alleen ben. Vind het heerlijk om m'n paard te micro-managen, goed bij te houden hoe hij zich voelt, training en voeding er op aan te passen, etc. Maar inderdaad, keerzijde is dat ik altijd wat zie. Heb net een nieuw paard, en zie dus vanalles en check altijd alles sinds ik een nare ervaring heb gehad met een vorig paard. Om gek van te worden.

Nieuwe paard had een glijder gemaakt, resultaat: niet 100% en benen een beetje gezwollen. Eerst wat rust en ontstekingsremmers, maar nadat de zwelling over was vond ik hem nog niet 100% en ik was er uiteraard niet gerust op, dus huppa, naar een gespecialiseerde kliniek. Paard binnenstebuiten gekeerd, klinisch ook helemaal opnieuw gekeurd, en ik tijdens het longeren op de kliniek maar denken: zie je wel, hij loopt niet zuiver.

DA vond hem klinisch helemaal top

net als een andere DA, én mijn stalgenoten. En zelfs dat stelde mij niet gerust. Ik blijf maar kijken, filmpjes vergelijken van voor het uitglijden en nu, wordt helemaal gek van mezelf. :')

DA komt over 2 weken op controle dus dan zullen we het wel weer meemaken, haha. Maar lees dus even mee voor de gouden tip.

Hier gelukkig overigens geen weke delen-leed, dus hij mag gewoon lekker naar buiten en (binnen de perken) gekkigheid uithalen. Lijkt me helemaal verschrikkelijk, pees of spierproblemen. Heb het met mijn mede-bokkers te doen. :knuffel:

**Geplaatst**: 08-05-21 18:02

Re: hoe nu verder, getraumatiseerde eigenaar....

Geplaatst: 08-05-21 18:02

En toch denk ik dat in de huisvesting een deel van het probleem zit.. Je geeft zelf aan, hij staat op stal en wordt in de molen gezet.. Welke kans heeft hij dan om zijn lijf correct te ontwikkelen?

**Geplaatst**: 10-05-21 16:27

Re: hoe nu verder, getraumatiseerde eigenaar....

Geplaatst: 10-05-21 16:27

Hier ook licht getraumatiseerd na een jaar rollercoaster van stout naar ziek, naar beter, naar ziek, naar niet meer reageren op reguliere medicatie, trial medicatie, langdurig pretnison en daarna alle bijwerkingen van de medicatie...

Ging om maag/darmen. Inmiddels gaat het nu 3 maanden stilletjes echt beter maar er zijn nog steeds "mindere" dagen. Ik ben dus echt een obsessed-mest-kijker geworden, ik vind iets van iedere hoop. Zeker nu ze aan huis staan

Ik probeer het wel los te laten en heb besloten deze zomer gewoon aan te kijken. Als ik in het najaar nog twijfel gaan we hem nog 1 keer onderzoeken.

**Geplaatst**: 10-05-21 17:04

Geplaatst: 10-05-21 17:04

nine1987 schreef:
En toch denk ik dat in de huisvesting een deel van het probleem zit.. Je geeft zelf aan, hij staat op stal en wordt in de molen gezet.. Welke kans heeft hij dan om zijn lijf correct te ontwikkelen?

99 van de 100x is dat ook echt het probleem.

Mijn ruin waar we dus lang zochten naar het probleem en uiteindelijk bij de peesblessures en artrose achter zijn uitgekomen is 24/7 naar buiten gegaan. In pension nog wat beperkingen gehad, maar toen een eigen plek. Hij had wel altijd ups and downs.

1,5 jr geleden aan huis gekomen en vrijwel direct een pp aangelegd. Vanaf dag 1 tot de laatste dag ruim een maand geleden nu heeft hij goed gelopen en ook weleens gek gedaan.

Mijn merrie van 28 is dan wel goed, maar als ik haar en dr dochter van 14 bezig zie, draai ik me echt weleens om.

Toch kies ik hun welzijn boven mijn gevoelens. Ik slaap erg op de geluiden, maar toch gaat er niks boven happy paarden.
En hier echt meerdere paarden steeds weer laten wennen van stal naar 24/7 buiten. Wel altijd met de keus van schuilen, kunnen altijd droog liggen, overal eten etc.

Echt elk paard is ervan opgeknapt, zonder uitzonderingen dat zie ik ook steeds weer bij anderen om me heen.

De rest verandert er echt niet van. Ik kan een boek schrijven over hele nare ongelukken in stallen en dan hebben we het nog niet over alle andere mentale en fysieke ongemakken door stilstaan, kwalen door stilstaan etc.

Je gevoel blijft hetzelfde. Paard op stal gehad, lange zoektoch naar wat ie mankeerde, zien achteruit gaan en dan afscheid moeten plannen.
Paard dat 24/7 buiten liep, maar dusdanige problemen had, dat we hem moesten laten gaan. Had ie al voor hij bij ons kwam, dus overgang was te laat. Hij had wel veel plezier met in een kudde staan, op onderzoek gaan etc. Maar het afscheid plannen was klote.

Mijn 23 jarige ruin, kreeg ruim een maand geleden uit het niks 's ochtends een hartaanval. 's Avonds rond 23uur laatste ronde niks aan de hand en 's ochtends wakker van het balaa, omdat hij zich tegen de schuur deur liet vallen.

Het gevoel is niet anders. Ik voel me niet beter bij opsluiten. Risico's heb je overal. Op stal en onweer; kan van alles mis gaan, helaas gezien en meegemaakt ( brand). Maar inslag in de wei kan ook.
Ze kiezen zelf hun veilige plek en hebben steun aan elkaar, dus vertrouw daarop. Maar heb ook vaak; zal je net zien, krijgt de jongste wat. Niet dat dat erger of minder erg is, maar het is wel realistisch gezien het paard met meeste toekomst.

Ondanks mijn eigen zorgen, zijn dat wel MIJN zorgen en niet het probleem van de paarden of van anderen. Ik heb het er weleens over en kan dan relativeren door een gesprek met mijn man of een kennis. Maar kinderen en dieren geven sommige mensen veel zorgen en andere kunnen loslaten. Maakt niet uit hoe je het doet of wat je doet. Dat zit gewoon in je.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-05-21 18:07

Re: hoe nu verder, getraumatiseerde eigenaar....

Geplaatst door de TopicStarter : 10-05-21 18:07

Daar wil ik wel op inhaken.
Wie in omgeving flevoland op max 30 minuten een stal vind, waar buitenzetten in de prijs zit, waar geen kleibodem is, goede 20x60 binnenbaan is, DROGE paddocks zijn en min 3x pd ruwvoer wordt gevoerd en ook nog eens minimaal kleine groepen zijn, dan hoor ik het graag. Want zoals ik eerder aangegeven heb, mijn paard liep in een groep buiten, wat resulteerde in glijpartijen, operatie vanwege botsplinters, ernstige mok, hechtingen etc.

Leuk dat iedereen zijn of haar paarden aan huis heeft, maar dat heb ik niet. Ik heb mijn paarden dus veel buiten gehad en het was een en al ellende. Of ik betaal voor 2 paarden over de 900 euro. Daar bedank ik voor.

Waar we nu staan hebben we eindelijk geen mok, droge paddocks het hele jaar door, 3x pd ruwvoer, fantastische bodems om te rijden en wordt er overal aan gedacht qua voer en worm beleid.
Mijn paarden komen dan niet 8 uur pd buiten (maar vind maar stallen hier in dr omgeving die dit aanbieden het hele jaar door) maar ze komen er zeker niet maar een uur per dag uit.

Ik snap de intentie, maar na meerdere dierenartsen te hebben gespekt ik de afgelopen 4 jaar, ben ik er echt klaar mee. De laatste blessures ontstonden toen wij nog maar net op de huidige stal stonden, daarvoor kwamen ze meer buiten. Het maakt dus echt geen drol uit.