Begin september zijn alle problemen begonnen. Mijn beste maatje, Lars, werd ernstig ziek.
Lars is een Welsh Cob ruin van inmiddels 10 jaar oud. In die 6 jaar dat hij bij mij is heeft hij nooit iets gemankeerd. Tot nu...
Zondag 27 augustus '17:
Vandaag was de 3e manche van het kampioenschap op de club. Lars en ik stonden voorlopig op een mooie 2e plaats en wat zou het gaaf zijn om naar de 4e manche, de finale, door te mogen gaan.
Het was een warme zomerdag en Lars was een beetje loom bij het inrijden. Dit heeft hij altijd al gehad bij warm weer. Toen we het parcours binnen kwamen voelde ik dat hij er zin in had!
Hij liep een fijn rondje en ik merkte niets ongewoon aan hem.
Wat was ik blij dat we door mochten naar de finale op 10 september!
Vrijdag 1 september '17:
Ik kreeg in de voormiddag een telefoontje van mijn vader. Hij zei dat de staleigenaar waar Lars gestald staat had gebeld om te zeggen dat Lars mank staat aan zijn linker voorbeen.
Ik maakte mij niet meteen grote zorgen en zei dat ik er vanavond eens naar zou kijken. Als het dan ernstig blijkt te zijn zou ik de dierenarts bellen.
In de namiddag kreeg ik weer telefoon van mijn vader. Hij klonk deze keer angstig en in paniek. Hij zei dat de dierenarts bij Lars is geweest en dat het er niet goed uitzag. Ik moest van hem meteen de dierenarts bellen. Ik vroeg mijn vader wat er precies aan de hand was en begon zelf al te panikeren omdat hij mij niets meer kon zeggen. Met een hartslag van 1000 slagen per minuut belde ik mijn dierenarts op. Ze zei dat Lars bijna niet meer kon stappen en dat hij momenteel aan een infuus hing in zijn stal. Ze had hem blokjes onder de hoeven gestoken ter ondersteuning en raadde mij aan om meteen met hem naar de kliniek te gaan. Het zag er echt niet goed uit volgens haar...
Ik belde mijn vader op en zei dat hij zo snel mogelijk met Lars naar de kliniek moest vertrekken.
Hij heeft met behulp van de staleigenaar Lars op de trailer gekregen. Wat vond ik het verschrikkelijk om niet bij mijn paard te kunnen zijn...
Gelukkig kon ik wat vroeger vertrekken op mijn werk en ben ik zo snel als ik kon naar de kliniek gereden. Daar stond hij dan, mijn beste vriendje, ik herkende hem bijna niet meer...
Op zo'n korte tijd was hij mager geworden en kon ik de pijn in zijn ogen aflezen.
Ik barstte in tranen uit.
Ze waren volop bezig met onderzoeken. De artsen hebben verschillende bloedstalen afgenomen en foto's genomen van zijn benen, die ondertussen énorm gezwollen waren! Ook zijn ogen waren ontstoken. Hij kreeg gipsen aan aan zijn voorbenen om hem extra steun te bieden.
Hij zou zeker nog tot maandag op de kliniek moeten blijven.
Zaterdag 2 september '17:
Toen ik Lars zaterdagvoormiddag ging bezoeken stond hij rustig van zijn hooi te knabbelen. Veel eetlust had hij nog niet, maar ik was al lang blij dat hij iets at. Het was ondertussen wel duidelijk dat hij zwaar hoefbevangen stond, maar hoe kan dit nu? We moesten nog even de bloedresultaten afwachten.
Zondag 3 september '17:
Hij ging achteruit. Zijn ogen waren volledig ontstoken en hij kon ze bijna niet meer openhouden. Daardoor stootte hij zijn hoofd vaak en kreeg hij wondjes.
Ze kwamen regelmatig druppels in zijn ogen doen en daarbovenop kreeg hij zware antibiotica en pijnstilling.
Uit de bloedresultaten was gekomen dat hij een bacterie in zijn bloedbaan zou hebben die zijn ogen, lever, nieren en benen (hoefbevangenheid) heeft aangetast. De oorzaak van deze bacterie wisten ze nog niet.
Niemand kon mij zeggen of Lars het zou halen...
Dinsdag 5 september '17:
Toen ik op de kliniek aankwam was de dierenarts juist bezig met Lars te onderzoeken. Zijn ogen waren gelukkig al wat beter! Wel zat er een gelige waas over waardoor hij heel wazig zag. Dit baarde de dierenarts zorgen. Ik vroeg hem of Lars blind kon worden en daar durfde hij niet op antwoorden.
Er werd mij gevraagd of er giftige planten in de wei stonden waar hij eventueel van zou gegeten hebben. Dit was niet het geval, maar eikels lagen er wel en ik wist dat hij dat durfde eten.
Door de eikels zou zijn lever aangetast kunnen zijn.
Ondanks de zware antibiotica was er nog steeds geen verbetering in de bloed- en leverwaarden.
Doordat de antibiotica niet aansloeg zijn ze met een andere antibiotica gestart.
Het werd ons stilletjes aan ook duidelijk dat hij nog een tijdje op de kliniek moest blijven.
Arme Lars kwam enkel uit zijn stal om naar de praktijk te wandelen en weer terug... Hij stond er maar als een zielig hoopje bij.
Woensdag 6 september - zondag 10 september '17:
Elke dag ben ik Lars gaan bezoeken en heb ik uitleg gekregen van de dierenarts en de verzorgers. Lars zijn ogen werden beetje bij beetje beter en de gelige waas trok weg. Nu was er enkel nog een blauwe schijn die ook nog zou wegtrekken.
Zijn benen werden steeds minder gezwollen maar stappen deed hem duidelijk nog pijn.
Als zijn leverwaarden niet zouden beteren kwam er een leverbiopt ter sprake. De dierenarts zei dat dat geen ingreep zonder risico's is en dat zijn stollingswaarden daar goed voor moesten zijn. Dit was echter niet het geval. Ik ben toen wat meer informatie gaan opzoeken over een leverbiopt en dat vond ik precies maar niks...
Tegen het einde van de week werden zijn waardes gelukkig een beetje beter, maar nog niet zoals het moest zijn. Daardoor kreeg ik het goede nieuws dat Lars binnen enkele dagen naar huis mocht als alles goed bleef gaan
Er werden nogmaals foto's genomen en hij kreeg nieuwe gipsen aan.
Zondag 10 september '17:
Vandaag zouden Lars en ik hebben deelgenomen aan de finale van het kampioenschap.
Goh, wat mis ik het rijden met hem al snel...
Toen ik aan de dierenarts vroeg of ik ooit nog met hem zou kunnen rijden zei hij dat ik daar niet te veel op mocht hopen. Auwtch, dat deed pijn. Maar ik wist dat Lars sterk is en totaal geen opgever! Daarnaast dacht ik ook dat de dierenarts van het ergste scenario uitgaat.
Hopen maar dat zijn hoefbeentjes niet kantelen en de foto's goed blijven.
We houden de moed erin!
Dinsdag 12 september '17:
Lars mocht naar huis! Onder strikte voorwaarden, maar oh wat was ik blij. Mijn vriendje is erdoor gekomen!
De dierenarts had een blad met uitleg en to do's voor ons gemaakt:
- Lars moet 4 weken op stal blijven staan.
- Elke dag temperatuur meten, bij koorts dierenarts contacteren.
- Controleren of de gipsen goed zaten.
- ...
Ik had nog enkele vragen gesteld over wat ik hem best kon voeren, op welke bodem hij best kon staan in de stal etc.
Er werd mij aangeraden om Lars slobber te geven aangezien hij dat op de kliniek ook kreeg.
Hooi moest hij constant kunnen eten en uiteraard ook voldoende water.
Ik ben de dag voordien alles gaan halen en ik heb gekozen voor de Optima+ Recup Mash.
Toen ik Lars op de trailer wou zetten draaide hij zich om en liep met mij aan het halstertouw terug naar zijn stal
Hij had zijn streken al terug!
Na een tweede poging liep hij braaf de trailer op.
Dinsdag 12 september - vrijdag 6 oktober '17:
Ik vond het zielig dat hij 4 weken lang op stal moest blijven
Uiteraard wist ik dat dit voor hem het beste was. Hij was zo rustig en braaf!
Lars ging vaak liggen omdat hij zijn benen zo min mogelijk wou belasten.
Ik mocht hem nog enkele dagen ontstekingsremmers geven.
Op vrijdag 6 oktober hadden we opnieuw een afspraak bij de kliniek.
Ik was enorm zenuwachtig... Wat als de gipsen niet hebben geholpen en zijn hoefbeentjes zijn gekanteld? Wat als zijn bloed nog steeds niet beter is?
Wonder boven wonder (de woorden van de dierenarts) waren Lars zijn foto's heel goed! Geen kanteling van het hoefbeen en alles zag er prima uit.
Wat was hij trouwens blij dat die jeukende gipsen uit mochten
Er werden nog enkele staaltjes bloed genomen en daar zou ik volgende week de uitslag van krijgen.
Ik heb Lars ook voor de zekerheid op Lyme laten testen, en die uitslag zou ik dan ook krijgen.
De dierenarts zei dat we heel blij mogen zijn met zo'n goede foto's en dat we in de toekomst waarschijnlijk terug kunnen rijden!
Nog goed nieuws: Lars mocht vanaf nu terug buiten
Om te beginnen 1 uur per dag, en dit mochten we geleidelijk aan opbouwen.
Bij het trailerladen deed hij weer een poging om naar zijn stal waar hij 4 weken geleden stond te lopen
Zaterdag 7 oktober - zondag 15 oktober '17:
Lars mocht vanaf nu 1 uur per dag buiten. Aangezien het beter was om hem niet op gras te zetten, mocht hij in de piste. Daar staan een paar sprietjes gras maar niet veel, dus dat kon geen kwaad volgens de dierenarts.
De eerste dagen had hij er niet veel plezier in om buiten te staan
Hij liep nog wat gevoelig en stond daarom ook liever stil in de piste.
Als hij na een uurtje terug binnen mocht ging hij soms liggen. Omdat het duidelijk was dat hij nog pijn had mocht ik hem nog ontstekingsremmers/pijnstillers geven.
Na ongeveer een week vond ik dat hij precies achteruit ging ipv vooruit...
Hij liep gevoeliger, stijver, was moeilijk vooruit te krijgen,...
Ik vroeg mij af of dit kwam doordat ik ondertussen gestopt was met de pijnstilling, of dat hij gewoon stijf was van zo lang op stal te staan.
Ik keek het nog even aan omdat een week geleden alles er goed uit zag op de foto's.
Dinsdag 24 oktober '17:
Na overleg met de dierenarts op de kliniek heb ik de hoefsmid laten komen. Als zijn lange tenen er een beetje af zouden zijn zou hij misschien wat beter lopen.
Wat heeft die arme hoefsmid afgezien (Lars ook trouwens)! Lars zette zijn volledige gewicht op de hoefsmid. Toen de hoefsmid aan zijn linker achterbeen begon, en juist het vuil had verwijdert, zag hij dat er wat bloed aan de zool hing. Hij dacht dat er een bleintje kon zitten maar durfde niet te ver gaan omdat Lars zo'n pijn had
Donderdag 26 oktober '17:
Toch maar even mijn eigen dierenarts bellen... Het is toch niet normaal dat het nog steeds niet beter gaat met Lars? En die hoef met dat bloed, dat moet ook verder nagekeken worden.
Gelukkig kon mijn dierenarts meteen komen.
Ze dacht eerst aan een blein. Maar na enkele spoelingen dacht ze dat er een vreemd voorwerp in zijn zool was geraakt.
Toevallig had ze haar RX-apparaat bij zich en wou ze graag een foto maken van zijn linker achterhoef.
Toen ze de foto's bekeek zei ze meteen: "Ik heb geen goed nieuws..."
Mijn hart stond even stil.
Lars zijn hoefbeentje was gekanteld en het leek erop dat het zijn zool doorboorde...
Man, wat een verschrikkelijk nieuws!
Ik vroeg haar hoe het nu verder moest, waarop zij zei dat hij nu zoveel mogelijk steun moet krijgen aan zijn voeten en we hem best zo snel mogelijk terug naar de kliniek brachten. Als ze daar niets meer konden doen, zou ik mijn beste vriend moeten laten gaan. Ik barstte in tranen uit...
De dierenarts heeft zijn voetje verzorgd en ingewikkeld. Daarna heeft ze nog een foto genomen van zijn rechter achterbeen. Deze was ook lichtjes gekanteld...
Mijn dierenarts nam contact op met de kliniek en Lars kon meteen komen.
Ik heb meteen mijn ouders gebeld en een uur later zijn we met Lars naar de kliniek gereden.
Daar aangekomen zijn er opnieuw foto's genomen, deze keer van alle 4 zijn benen.
Wat bleek dat ook zijn voorste hoefbeentjes gekanteld waren. Niet zo erg als achteraan, maar toch gekanteld...
2 weken geleden was alles nog perfect? Hoe kan dit nu gebeuren?
Lars werd deze keer op 4 gipsen gezet. De arme stakker...
Toen ik hem naar de stal bracht zag ik wel dat hij veel beter liep en minder pijn had.
De dierenarts zei dat ze nu zo goed mogelijk zijn voeten gaan ondersteunen zodat de zool niet los komt.
Als dat wel het geval is is het einde verhaal...
Wanneer de zool stevig wordt kunnen we met de juiste bekapping zijn hoeven aanpassen aan het hoefbeentje.
Zo zou hij toch nog een comfortabel leven op de weide krijgen.
God, wat hoop ik dat dit lukt... Wanneer ik zie dat Lars te veel pijn heeft zal ik toch de knoop moeten doorhakken.
Vrijdag 27 oktober '17:
Ik ben na mijn werk meteen naar de kliniek gereden met mijn moeder.
Lars stond er vrolijk bij en stond goed van zijn hooi te knabbelen
Deze keer is hij niet ziek, zoals vorige keer, maar zijn het enkel zijn voeten die niet mee willen...
Wij werden er natuurlijk een beetje lastig van dat ze nog steeds geen duidelijkheid hebben over wat er precies met mijn paard aan de hand is. Het probleem is dat ze het op de kliniek zelf niet weten. Ze hebben alle koppen al bij elkaar gestoken, met andere dierenartsen contact opgenomen, en niemand weet het. Daar gaan we weer, opnieuw een hele reeks bloedonderzoeken...
Zaterdag 28 oktober - zondag 29 oktober '17:
Ik ben elke dag bij Lars langs geweest. Hij ziet er goed uit en is vrolijk.
Het is nog even afwachten tot maandag voor de bloedresultaten...
Maandag 30 oktober '17:
Vanmiddag belde de dierenarts. De bloedresultaten waren binnen en Lars zijn leverwaarden waren nog niet optimaal. Aangezien ze tijdens zijn eerste verblijf op de kliniek al eens een echo hebben genomen, stelde hij nu voor om een leverbiopt te doen. Dat had hij voordien ook al eens laten vallen maar dat was toen nog niet meteen aan de orde.
Ik heb al gelezen/gehoord dat een leverbioptie niet zonder risico's is...
Na enkele vragen en uitleg toch besloten om het te doen. Als het mijn paard maar kan helpen, doe ik er alles voor!
Ze zijn er volgens mij op deze moment aan bezig...
Ik hoop maar dat alles goed komt en ik hem straks na het werk zonder complicaties in zijn stal aantref.
De uitslag van de biopt weten ze pas binnen 10 dagen.
Als alles stabiel blijft met zijn hoeven zou hij naar huis mogen binnen enkele dagen.
Het is ons wel aangeraden om hem niet terug naar dezelfde stalling te doen, om uit te sluiten dat het een factor is van daar die hem zo "ziek" maakt.
Gelukkig heb ik al een nieuw plekje voor hem gevonden
Mijn excuses voor het lange verhaal, maar hopelijk geeft dit de situatie duidelijk weer.
De bedoeling van mijn topic is om adviezen, lotgenoten en een beetje steun te vinden.
Wij zitten zelf allemaal met onze handen in het haar en vinden het zeer frustrerend dat we nog steeds niet weten wat de oorzaak is van dit alles...
Ik hoop zo hard dat alles goed komt, maar het ziet er niet al te best uit
![[o]](https://boktimg.nl/s/cadeau.gif "Cadeautje!")
