Ik ben eigenlijk nooit extreem zenuwachtig geweest voor wedstrijden. Wel spanning gevoeld, maar dat lijkt mij alleen maar positief.
De dressuur met Muzefee gaat goed en ik heb daar ook veel plezier in. Het springen daarentegen gaat ronduit slecht en we laten elkaar compleet in de steek.
De B ging goed en toen we 10 wp hadden, besloot ik over te gaan naar de L. Daar hebben we nog één wp gehaald en daarna ging het mis.
Ik heb Muzefee gekocht en haar op een andere stal gezet. De staleigenaren (die ook mee gaan op wedstrijd) zijn hele fijne mensen, maar ook erg fanatiek. Die vrouw heeft zelf op hoog niveau gesprongen en ze weet dat Muzefee ook erg goed kan springen.
Op het inrijdterrein wordt ik al zenuwachtig en als ik de ring in kom is het helemaal mis. Het enige wat ik nog denk is: "Ik moet het parcours rondkomen".
Door groffe weigeringen ben ik twee keer op de hindernis geklapt en één keer ben ik gewoon uitgebeld. Daardoor ben ik weer terug gegaan naar de B waar het nog niet beter gaat. Ja, ik spring het parcours wel weer uit maar ik ben nog steeds zenuwachtig en we hebben nog steeds wel elke keer (eh.. ik heb nu weer twee B-wedstrijden gereden
) één of twee weigeringen.Met de jonge merrie gaat het wel goed. We starten volgende week officieel, maar met de oefenparcoursen was ik met haar helemaal niet zenuwachtig. Ook al liep ze met de staart omhoog en liep ze flink te snurken. Met haar is het vertrouwen er wel dat ze wel springt als ik haar goed rijd. Dat is er met Muzefee niet.
Ook al rijden we helemaal gepast op de hindernis aan, toch kan ze zomaar ineens grof weigeren.
Gaan die zenuwen met Muzefee vanzelf weg wanneer het weer beter gaat? En wie heeft hier ook last van?
En verschilt dat ook zo per paard?
