Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-01-23 20:41

De Grens. Ofwel, hoe ver ga je met een ouder paard

Geplaatst door de TopicStarter : 12-01-23 20:41

Daar denk ik al een poos over na.

Er kan steeds meer. Er is steeds meer mogelijk qua bijvoeding, aanvulling, tandarts, fysio, behandelingen.

En aan de ene kant is dat natuurlijk superfijn en een goede ontwikkeling.
Maar er is ook die andere kant.
Er kan altijd nog wel iets, en er zijn altijd wel mensen die je daar op wijzen. Neutraal, of soms zelfs verwijtend als je iets níet wil (meer) wil doen.

Wordt een paard altijd beter van 'tot het uiterste gaan en alles proberen' of is het ook prima om te zeggen 'zolang hij zich nog redelijk zelfstandig redt is het prima, maar er is voor mij wel een grens aan hoe ver ik ga.

Nog los natuurlijk van dat ál die mogelijkheden veel tot héél veel geld kosten.
De een heeft dat. De ander misschien niet. Of iemand heeft het wel, maar heeft het er niet voor over.
Soms koop je een paard op een moment dat je hele leven prima loopt, en je geld genoeg hebt en lijkt te hebben in de toekomst ook.
Maar als een paard heel oud wordt, kan er in de loop der jaren veel veranderen.
Scheiding, arbeidsongeschikt raken, je werk verliezen, noem maar wat voorbeelden.
En dat kan dan weer invloed hebben op hoever je kúnt gaan, financieel, voor een ouder paard.

Het zijn allemaal dingen waar ik momenteel redelijk veel over nadenk.
Paard van 29. Nu nog prima, en er is nu niet een acute situatie om hem te laten gaan.
Langzaamaan wel meer kwaaltjes en dingetjes natuurlijk.

Ik ben vast niet de enige in dit forumudeel die daar wel eens over denkt. Dit is immers het forumudeel voor de oudjes.

Dus hoe denken jullie over dit soort dingen?
Waar leg je voor jezelf de grens voor hoe ver je met het paard wil gaan, wanneer is het voor het paard genoeg?

En hoe diep ben je zelf bereid om financieel te gaan?
Een minder dure auto?
Een vakantie overslaan?
Meer uren werken?
Je huis verkopen?
Je huurhuis opgegeven en geen vaste woning meet hebben, om het paard en zijn oude dag kosten te kunnen blijven bekostigen?

Ik ben heel benieuwd naar jullie ideeën hierover?

**Geplaatst**: 12-01-23 20:48

Re: De Grens. Ofwel, hoe ver ga je met een ouder paard

Geplaatst: 12-01-23 20:48

Ik moet eerlijk zeggen: bij mij verschilt dit van paard tot paard. Ik had altijd gezegd: koliekoperaties nooit, tot ik vorig jaar bij mijn lievelingspaard maar levenslang "projectje" voor de keuze stond. In amper een kwartier tijd had ik beslist voor een operatie. Anderzijds heb ik een merrie laten inslapen van 28 jaar, nooit problemen mee gehad, nooit ziek geweest of zo, maar met haar had ik geen klik, ook al had ik haar al 25 jaar. Toen ze van de ene op de andere dag stokkreupel was en de pijnstillers die ik liggen had niet hielpen, heb ik niet verder laten onderzoeken maar direct laten inslapen.

Ik ben ook geen voorstander van levens te rekken of te verlengen, denk niet dat ik zal beginnen met ruwvoervervangers en papjes of alle tanden van een paard zal laten trekken, maar dat ik dan eerder voor inslapen zal kiezen. Al zeg ik na vorig jaar nooit meer nooit

**Geplaatst**: 12-01-23 21:07

Re: De Grens. Ofwel, hoe ver ga je met een ouder paard

Geplaatst: 12-01-23 21:07

Koliekoperaties doe ik niet, zowel ivm hersteltijd als dat ik teveel ellende hoor van toch moeten inslapen naderhand.
Levenslang aan medicijnen zoals voor ppid zou ik inmiddels ook niet meer voor kiezen. Nog afgezien van de kosten brengen de medicijnen zelf ook weer problemen met zich mee.
En de huidige ellende met spierklachten als pssm 1 & 2 beginnen ook naar die lijst te schuiven. Best als paard een schep extra eiwit nodig heeft, dat kan ook door de droge zomers komen en dus de kwaliteit van het hooi waar paard dus niks aan kan doen. Echter langdurig moeten managen door meer en minder wat ook nog eens van het weer afhankelijk is? Eigenlijk niet meer. Ben idd grotendeels verwend geweest met weinig ellende qua paarden, maar dat heeft mij ook een stuk hogere ondergrens laten stellen qua wat vindt ik minimaal voor dierenwelzijn uitgaande van de gezondheid van het dier zelf. Dan kan de huisvesting, etc. nog zo optimaal zijn, maar daar worden je dieren niet automatisch gezond van.

Nu geen pony's & schapen meer -O-

(hoop tijdelijk) maar ook de nog wel aanwezige konijnen ga ik niet mee dokteren.
Nu is bij mij niet enkel de leeftijd doorslaggevend voor zulke beslissingen, ik zou bijna eerder sneller de stekker er uit trekken bij een jong paard met bv artrose of peesproblemen, eigenlijk juist omdat dit soort ellende dan vaak sneller ontwikkeld dan bij oudere dieren en je dan hoe dan ook een ellendig traject in gaat waarvan je het einde al weet.

**Geplaatst**: 12-01-23 21:14

Geplaatst: 12-01-23 21:14

Koliekoperatie doe ik niet aan. Het geld is er, daar gaat het niet om. Maar de nasleep, dat doe ik gewoon heel simpel mijn dieren niet aan. Duurt te lang, dieren begrijpen dat niet, ellendige tijd voor ze. Ik ga geen enkel van mijn drie dieren daar doorheen dwingen voor mezelf.

Verder bekijk ik het per situatie. Dure medicijnen, behandeling, allemaal prima wat mij betreft. Zolang ik het idee heb dat mijn dieren daar vlot van opknappen en ik ze niet (onnodig) laat lijden.

**Geplaatst**: 12-01-23 21:18

Geplaatst: 12-01-23 21:18

Voor mij zeg ik nu koliekoperaties.
Maar ik weet niet of als de prognose goed is, of ik dat dan wel kan.
We hebben nu gezegd hopelijk gebeurt het nooit en aan de hand van de situatie en fitheid maak ik een beslissing.

**Geplaatst**: 12-01-23 21:21

Geplaatst: 12-01-23 21:21

ja ik zei ook van ik ga niet met slobber slepen.maar ja toch doe ik het nu, en bij mijn ruin toen ook.
maar komt omdat mijn merrie gewoon nog zo blij is.
die vermaakt zich prima, heb nog helemaal niet het idee dat het een probleem word of is voor haar.
als ze niet meer omhoog zou komen na liggen of rollen…dat vind ik wel heel zwaar.
dat wil ik niet te lang aankijken, en inderdaad koliek,operatie ga ik ook niet meer doen.

financieel maakt het me niet uit eigenlijk, ik woon alleen,hoef niks te overleggen.
ik werk parttime,woon redelijk goedkoop .
sta op een vrij goedkope stalling, heb genoeg tijd om zelf veel te doen dus kan ook twee keer daags heen om paard te voeren, en dat voer kan ik ook nog prima betalen gelukkig.
op vakantie ga ik toch niet,kan ook niet want heb er helemaal geen tijd voor :')

**Geplaatst**: 12-01-23 21:26

Geplaatst: 12-01-23 21:26

Die van mij had nooit iets tot het jaar dat hij 27 was.

Toen kreeg hij koliek. Dierenarts erbij al had ik al in mijn hoofd voor OK gaat hij niet. Hem op het gras gezet en hij kwam er doorheen.

Vervolgens kreeg hij iets wat ik nog nooit had gezien en de da wist het ook niet. Eigenlijk besloten om in te laten slapen maar we wilde hem nog tot na het weekend geven. Hij kreeg ab en pijnstilling en knapte weer enigzins op. Helemaal de oude werd hij niet meer.

Vervolgens belandde hij in de sloot. Weer eruit geholpen en hem gewassen.

Daarna een aantal keren gebeld dat hij niet meer overeind kwam. Toen heb ik besloten dat het genoeg was. Dit alles gebeurde in een tijdsbestek van ongeveer 4 maanden.

Hij ging altijd netjes op tijd naar de hoefsmid al moest ik hem daarvoor wel even beweging geven zodat hij makkelijker de achterbenen kon tillen.

2x per jaar de tandarts 1x kies moeten laten trekken.

En als het nodig was de osteopaat.

**Geplaatst**: 12-01-23 21:32

Re: De Grens. Ofwel, hoe ver ga je met een ouder paard

Geplaatst: 12-01-23 21:32

Hoe ver ga je? Meestal als dier bezitter te ver. Ik heb er eentje op 11 jarige leeftijd laten gaan, anderhalve pil prascend per dag voor een dier van 200 kilo, opgebouwd in drie jaar. We kwamen er laat achter dat het dit was en ze heeft drie mooie jaren gehad, toen ze weer slechter ging lopen, agressiever werd heb ik eigenlijk in een uur besloten dat het klaar was. Achteraf had ik het beter drie jaar eerder kunnen doen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-01-23 21:36

Geplaatst door de TopicStarter : 12-01-23 21:36

Dat steeds verder opschuiven wat ik bij een paar mensen lees hoor ik vaker, en herken ik ook wel.

Toch nog die slobber, dat poedertje, die ruwvoervervanger, de prascend inderdaad.

Ik snap het ook ergens wel, ik ben in het verleden met mijn paard ook al verder gegaan dan ik eerder zei dat ik zou gaan.

Ik denk dat als je, zoals sommige mensen hierboven, niet op ieder dubbeltje hoeft te kijken, dat het ook makkelijker is om nog te zeggen 'we proberen het gewoon, en zien wel. Die definitieve beslissing kan altijd nog'.

Maar die luxe heeft natuurlijk niet iedereen.

Ik denk dat de meeste mensen bij een jong paard sneller zullen kiezen voor toch een grote operatie. Dat bij een ouder paard niet meer doen.

Maar hoe zit het met die schuivende lijn? Pijnstillers? Kortdurend? Of ook definitief?
Ruwvoervervanger, eventjes om door een lastig punt te komen, of eventueel ook definitief?
En maakt het dan nog uit of het paard verder 100% fit is, of dat er bijvoorbeeld ook al artrose en tandproblemen en kissing spines zijn?

**Geplaatst**: 12-01-23 21:41

Re: De Grens. Ofwel, hoe ver ga je met een ouder paard

Geplaatst: 12-01-23 21:41

Wanneer onze andere dieren met kunst en vliegwerk in leven moeten worden gehouden ( bvb alleen maar vloeibaar voer eten ) dan is het klaar. Ook wanneer ze zeer stijf en stram worden en lastig op kunnen staan of zelfs niet meer gaan liggen daardoor , dan laat ik ze gaan. Ergens zit in elk paard nog zijn voorouders en ik stel me voor dat je als hulpbehoevend oudje gewoon geestelijk geen fijn leven hebt.

**Geplaatst**: 12-01-23 21:41

Geplaatst: 12-01-23 21:41

Mijn Haflinger is nog niet oud, maar wel een zorgenkindje waardoor ik hier regelmatig over na denk. Blijft lastig…
Ik ga iig niet tobben met koliek, als ze niet snel opknapt is het klaar. Idem boxrust voor langer dan een paar dagen.
Lastige is dat mijn paarden samen lopen. Als ik ruwvoervervangers moet voeren moeten ze wel apart, al is het maar een deel van de dag. Denk dat dat op langere termijn ook een grens is.

**Geplaatst**: 12-01-23 21:43

Geplaatst: 12-01-23 21:43

Mijn grens is het moet ten alle tijden paardwaardig, hondwaardig, dierwaardig blijven. Dus kunnen eten, drinken, opstaan, vrij bewegen, happy en zo pijnvrij mogelijk binnen grenzen. Zijn daar aanpassingen voor nodig, of hulpmiddelen, aanpassingen of medicatie dan worden die gegeven zolang is die kan betalen.

Bij Karuna mijn oude merrie is er veel aangepast, speciale ijzers, goede voeding enz. 2 flinke medische kwalen. Haar grens lag bij moeizaam opstaan en gewoon een "baas ik wil niet meer" uitstraling,

bij Connor is er heel veel aangepast, medicatie ivm artrose, allergie, longen en lever, een puzzel met voeding en stalling ivm allergie, en pssm en ir. Alles bij elkaar 5 kwalen die stuk voor stuk het leven voor hem heel lastig kon maken. Zijn grens kwam bij een combinatie van factoren waar ik tegenaan liep. Fijn zacht hooi of kuil was eigenlijk niet meer te vinden opeens en dus voeding geven ging heel lastig worden, zijn longen met nat mistig weer kregen het opeens zwaar, er kwam koud nat winter aan met dekens waar zijn artrose gewoon heel slecht op ging, gras weg waardoor zijn pssm zou gaan opspelen en een minder fijn leven voor hem metkoude nattigheid en deken ellende. En financieel begon ik klem te zitten. En op de dag van de beslissing (eigenlijk al dagen eerder maar de da wilde niet eerder komen -:(-

) ook een "baas ik wil niet meer" blik.

Ook bij alle eerdere dieren die ik heb moeten laten gaan was eigenlijk na lange twijfel het moment dat niet meer ging zo duidelijk dat er geen twijfel meer was maar alleen maar de zekerheid het is ok zo.

Maar alles bijelkaar het zijn enorme rotkeuzes die je moet maken :(:)

**Geplaatst**: 12-01-23 21:49

Geplaatst: 12-01-23 21:49

Mijne doet het dus al 5 jaar goed op een halve prascend, en een happy pony.
Maar 1.5 pil in 3 jaar is wel heel heftig zeg!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-01-23 21:52

Geplaatst door de TopicStarter : 12-01-23 21:52

moonfish13 schreef:
Mijne doet het dus al 5 jaar goed op een halve prascend, en een happy pony.
Maar 1.5 pil in 3 jaar is wel heel heftig zeg!

Maar waar zou voor jou de grens dan liggen.

Dit gaat voor jouw paard in jouw situatie goed.

Maar ik ben zo benieuwd hoe ieder voor zich zijn of haar keuzes maakt van 'de grens' en op basis waarvan.

Ik denk overigens ook niet dat er maar 1 goed antwoord is.
Ik denk dat in de meeste gevallen, als iemand er bewust over nadenkt en eerlijke afwegingen maakt, dat het niet snel 'fout' is

De een gaat misschien sneller over tot inslapen, de ander wat later.

**Geplaatst**: 12-01-23 21:56

Geplaatst: 12-01-23 21:56

moonfish13 schreef:
Mijne doet het dus al 5 jaar goed op een halve prascend, en een happy pony.
Maar 1.5 pil in 3 jaar is wel heel heftig zeg!

Dan had de onze er ook nog wel gelopen. Helaas, zo jong cushing ( net zeven jaar begon de verandering) is vaak veel heftiger dan wanneer ze het op oudere leeftijd krijgen.

**Geplaatst**: 12-01-23 22:01

Geplaatst: 12-01-23 22:01

Ik vind de grens ook moeilijk te bepalen. Ik heb een haflinger van 22 ( bijna 23) met inmiddels heel wat kwaaltjes ( cushing, vermageren, verhoogde leverwaarde, twee licht gekantelde hoefbeentjes , wat artrose , twee kiezen getrokken en mogelijk eorth) Ik heb hem toch op de hypobalance (cushing) gezet en deels ruwvoervervanger terwijl ik voorheen zo iets had hier niet aan te willen beginnen. Ik heb toch mijn grenzen verlegd omdat er ook goede periodes tussen zitten. Als hij fit is kunnen we nog prima en met plezier een buitenritje rijden , dan is hij ook net zo energiek als anders. Sommige dagen zit hij duidelijk niet lekker in z'n vel en dit laat hij dan ook zien. Hij hoeft van mij niks meer , het is echt pluk de dag.

Op dit moment is hij wel weer kreupel. En ook wat zuurder als anders. Het zet me wel regelmatig aan het denken, hoe ver ga je? En stel ik mezelf wel eens de vraag komen er weer goede periodes? Als ik nu zo kijk is hij nog " te goed" om te laten gaan maar ik wil het ook niet te ver laten komen. Hoe stel je die grens. ik lees daarom graag ook even mee.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-01-23 22:09

Re: De Grens. Ofwel, hoe ver ga je met een ouder paard

Geplaatst door de TopicStarter : 12-01-23 22:09

Precies daarom heb ik dit topic gemaakt.

Het paard dat acuut met een gebroken been staat, en waar dierenartsen zeggen dat het niet meer te redden is, daar is geen keus. Dan is het -hoe zwaar ook- wel gewoon duidelijk.

Maar juist die oudjes, die langzaam slechter worden maar waar niets acuuts is.

Iemand op stal (buurman die zelf geen paarden heeft) vroeg mij 'hoe gaat dat eigenlijk bij paarden? Gaat dat vanzelf, liggen ze ineens om, of moet je daar nog iets aan doen?'

(Klinkt zo opgeschreven hard, maar was eigenlijk gewoon een heel prima en ook eerlijk gesprek, zonder oordelen zeg maar. Gewoon de vraag hoe zoiets werkt, naar aanleiding van mijn dus 29jarige)

En dat zette mij dus (voor de zoveelste keer) aan het denken.

Fijn dat zoveel mensen hun gedachten al opschrijven.

**Geplaatst**: 12-01-23 22:14

Geplaatst: 12-01-23 22:14

Hier nog niet de 'luxe' gehad van een oudje hebben, wel al een keer de moeilijke beslissing moeten maken voor een te jong dier (16) dat al minstens 10 jaar aan het kwakkelen was.
Momenteel is de oudste bijna 18 maar die moet 30 worden dus pas net over de helft.

Pijnstillers is voor mij heel erg simpel, voor acuut ok maar niet voor rekken. Dus verstappen ze zich, dan prima. Is leven niet meer houdbaar zonder dan zit daar ook gelijk een harde grens.
Voor mij is het sociale plaatje ook erg belangrijk. Op het moment dat ze duidelijk niet graag lopen, niet meer lekker meekomen in de groep of in zichzelf keren is het voor mij het moment om een weekje pijnstilling ertegenaan te gooien en bij opbloeien daarmee een vervelende afspraak in te plannen.
Ik heb daar dus discussie over gehad met mijn veearts, mijn pony was als je erbij was nog best kwiek op eerste gezicht. Op de camera zag ik dat hij veel minder liep, spelen met mijn veulen ging voornamelijk stilstaand en mijn moeilijk op gewicht te houden pony groeide opeens volledig dicht. Veearts vond hem nog te goed, hij keek nog helder uit de ogen en was dus Hollands welvaren (al heb ik zo mijn twijfels of het ook niet veel vocht en eventueel inwendige melanomen waren). Toen ik hem met pijnstilling opeens weer in volle galop achter iedereen aan zag vliegen wist ik genoeg... achteraf vind ik zelfs dat ik eerder te lang heb gewacht dan te kort. Ook al voelde ik me door het inslapen veel rotter dan ik in mijn rationele overwegingen had bedacht, het voelde echt wel als een soort verraad/moord ook al was ik er 100% van overtuigd dat dit het beste voor hem was.

De rest is echt gevoelsmatig wat ik nu denk, maar kan me voorstellen dat je daarmee gaat schuiven nagelang van omstandigheden (enerzijds strakker als het erg lastig te bewerkstelligen is, anderzijds losser als het paard nog een gelukkige indruk maakt).
Wat ik nu zou denken: ruwvoervervangers als aanvulling ja, als volledig voer nee. Supplementen ja. Medicatie voor chronische aandoeningen (mits dan paard met goede kwaliteit van leven) ja, indien realistisch qua kosten. Levensreddende operaties met lage kans van slagen of zeer lang/pijnlijk hersteltraject nee.

Als het financieel zwaar wordt om ze gelukkig te houden dan is dat natuurlijk heel lastig en pijnlijk. Ik denk nu dat ik op luxe zou schrappen, meer werken ook zou overwegen. Als het zover komt dat ik mijn basisbehoeften, hypotheek of de zorg van de andere dieren niet meer kan betalen dan denk ik dat ik voor inslapen zou kiezen van het hypothetische oudje dat alleen nog op de been blijft door er heel veel middelen/geld in te stoppen. Ik zou ook geen jonger dier verkopen om dan bijvoorbeeld de oude nog een half jaar/jaar aan de gang te houden denk ik, hoe confronterend ik het ook vind om dat te zeggen.

**Geplaatst**: 12-01-23 22:41

Geplaatst: 12-01-23 22:41

Mijn senior was nog hartstikke fit en blij en ging nog regelmatig mee naar het bos, toen zijn gebit het begon te laten afweten. Zo ben ik begonnen met bijvoeren van geweekte bietenpulp.
Daarnaast deed hij zelf nog zijn best op het hooi/voordroog van stal, soms met meer en soms met minder succes.
Dus kocht ik gehakselde ruwvoervervangers.

Op dat moment was hij nog steeds goed op gewicht te houden en liep er een blij paard in de wei en onder het zadel in het bos, zij het dat we het werk wel aan het afbouwen waren, niet 3x per week nog 20 km, maar wel nog 3x per week mee, soms naast de fiets onbelast, of als handpaard naast mijn andere paard, soms alleen een rondje wandelen, maar ook nog wel minimaal 1x per week een rondje met mij op zijn rug.

Ik vind dus de stap naar ruwvoervervangers niet perse een die ik bij mijn huidige paard zie als een grens die opschuift.

Ook de stap naar Prascend vond ik dat niet. Hij knapte echt op van een half tabletje Prascend, nadat uit bloedonderzoek bevestigd werd dat hij idd ppid had.

Zou hij koliek gekregen hebben, dan zou de grens liggen bij in de trailer moeten zetten om hem naar een kliniek te brengen, want hij vond de trailer niet meer fijn.
En langdurig op pijnstillers om het bewegingsapparaat aan de gang te houden zou ik ook niet zijn gaan doen.

Uiteindelijk werd het aandeel ruwvoervervangers groter (hij is wel altijd gehakselde ruwvoermix blijven eten, is nooit 100% op geweekt over gegaan) en wordt het werk steeds verder afgebouwd.
Wel aandacht, lekker poetsen, veel wandelen en soms als die dan naast me liep te stuiteren en te dribbelen, klom ik nog op zijn rug.
En soms liepen we niet meer dan 200 m naar een lekker stukje gras en was die daar helemaal gelukkig.

Ik had het geluk dat ik alle extra kosten voor voer kon betalen.
Maar heel eerlijk, ik kreeg hem met 22, toen zijn carrière als manegepony "op" was. Als je een oud paard een goede oude dag wil geven, moet je ook niet gaan mopperen, als zo'n dier dan ouderdoms kwaaltjes ontwikkelt en wat extra aandacht op voer en management nodig heeft.

Eerste paar jaar nog echt veel met hem gedaan, zijn pensioen bij mij bracht hem terug in zijn tweede jeugd.
Vanaf 27-28 begonnen met ruwvoervervangers en nog wel echt regelmatig met hem gereden tot zijn 31e, daarna werd het idd minder, ook omdat jonkie volwassen was en volop in training stond en de tijd soms wat krap was.
Op een maand voor hij 33 werd, was het ineens genoeg.
We denken aan iets van een TIA oid, het was overduidelijk op en over.
Toen heb ik ook niet getwijfeld, de dierenarts gebeld met de mededeling dat mijn senior op was en ingeslapen moest worden.
En nadat ze er was, mijn verhaal heeft aangehoord, paard heeft gezien, was ze het helemaal met me eens en hebben we hem laten gaan.
10 dagen ervoor had ik nog met hem door het bos gereden, omdat hij na 300 m wandelen al voor me uitstuiterde. En in het bos moest en zou hij nog in galop de heuvel op, wat hij al 11 jaar deed...

Ik denk dus, dat ik het redelijk heb ingeschat en ook mijn grenzen wel heb bewaard.

Misschien dat iemand anders het anders had gedaan, maar ik sta achter hoe ik mijn senior heb gemanaged.

**Geplaatst**: 12-01-23 22:47

Geplaatst: 12-01-23 22:47

Ik heb nog nooit geen echt oud paard gehad maar wel ontelbaar veel (huis)dieren. Het is hier klaar wanneer een dier mentaal daadwerkelijk flink achteruit gaat. Ik ben ermee opgegroeid en weet zelf ook wanneer het klaar is. Mijn moeder zet vaak door, blijft dokteren etc. Ik heb hiervan ook geleerd en heb mijzelf gezegd een dier nooit te laten lijden omdat ik geen afscheid kan nemen.
Als er op wat slechte daagjes na nog vrolijk word gespeeld, gegeten en er met wat aanpassingen het leven nog mooi kan zijn is het prima. Een flinke operatie ligt volledig aan de situatie en ja, financieel hebben we daar zeker wat voor over maar zo ver gaan als huur, nee, dat niet.
Als een dier in een hoekje weg staat te kwijnen en geen plezier meer heeft in het leven door pijn, ongemak, etc(Dat merk je echt) is die knoop snel doorgehakt.
Het is altijd moeilijk om over een leven te beslissen, dat word nooit echt makkelijker denk ik.

**Geplaatst**: 12-01-23 22:51

Geplaatst: 12-01-23 22:51

Marije_jiplover schreef:
Mijn senior was nog hartstikke fit en blij en ging nog regelmatig mee naar het bos, toen zijn gebit het begon te laten afweten. Zo ben ik begonnen met bijvoeren van geweekte bietenpulp.
Daarnaast deed hij zelf nog zijn best op het hooi/voordroog van stal, soms met meer en soms met minder succes.
Dus kocht ik gehakselde ruwvoervervangers.

Op dat moment was hij nog steeds goed op gewicht te houden en liep er een blij paard in de wei en onder het zadel in het bos, zij het dat we het werk wel aan het afbouwen waren, niet 3x per week nog 20 km, maar wel nog 3x per week mee, soms naast de fiets onbelast, of als handpaard naast mijn andere paard, soms alleen een rondje wandelen, maar ook nog wel minimaal 1x per week een rondje met mij op zijn rug.

Ik vind dus de stap naar ruwvoervervangers niet perse een die ik bij mijn huidige paard zie als een grens die opschuift.

Ook de stap naar Prascend vond ik dat niet. Hij knapte echt op van een half tabletje Prascend, nadat uit bloedonderzoek bevestigd werd dat hij idd ppid had.

Zou hij koliek gekregen hebben, dan zou de grens liggen bij in de trailer moeten zetten om hem naar een kliniek te brengen, want hij vond de trailer niet meer fijn.
En langdurig op pijnstillers om het bewegingsapparaat aan de gang te houden zou ik ook niet zijn gaan doen.

Uiteindelijk werd het aandeel ruwvoervervangers groter (hij is wel altijd gehakselde ruwvoermix blijven eten, is nooit 100% op geweekt over gegaan) en wordt het werk steeds verder afgebouwd.
Wel aandacht, lekker poetsen, veel wandelen en soms als die dan naast me liep te stuiteren en te dribbelen, klom ik nog op zijn rug.
En soms liepen we niet meer dan 200 m naar een lekker stukje gras en was die daar helemaal gelukkig.

Ik had het geluk dat ik alle extra kosten voor voer kon betalen.
Maar heel eerlijk, ik kreeg hem met 22, toen zijn carrière als manegepony "op" was. Als je een oud paard een goede oude dag wil geven, moet je ook niet gaan mopperen, als zo'n dier dan ouderdoms kwaaltjes ontwikkelt en wat extra aandacht op voer en management nodig heeft.

Eerste paar jaar nog echt veel met hem gedaan, zijn pensioen bij mij bracht hem terug in zijn tweede jeugd.
Vanaf 27-28 begonnen met ruwvoervervangers en nog wel echt regelmatig met hem gereden tot zijn 31e, daarna werd het idd minder, ook omdat jonkie volwassen was en volop in training stond en de tijd soms wat krap was.
Op een maand voor hij 33 werd, was het ineens genoeg.
We denken aan iets van een TIA oid, het was overduidelijk op en over.
Toen heb ik ook niet getwijfeld, de dierenarts gebeld met de mededeling dat mijn senior op was en ingeslapen moest worden.
En nadat ze er was, mijn verhaal heeft aangehoord, paard heeft gezien, was ze het helemaal met me eens en hebben we hem laten gaan.
10 dagen ervoor had ik nog met hem door het bos gereden, omdat hij na 300 m wandelen al voor me uitstuiterde. En in het bos moest en zou hij nog in galop de heuvel op, wat hij al 11 jaar deed...

Ik denk dus, dat ik het redelijk heb ingeschat en ook mijn grenzen wel heb bewaard.

Misschien dat iemand anders het anders had gedaan, maar ik sta achter hoe ik mijn senior heb gemanaged.

Mooi hoe je hiermee om bent gegaan. Moet eerlijk bekennen dat ik voor een doorgewinterd manegepaard ook veel verder ga dan voor het particuliere sportpaard.

**Geplaatst**: 12-01-23 22:55

Geplaatst: 12-01-23 22:55

Voor mij is de grens hoe humaan is het om het dier te laten leven: Bij mijn 3 jaar oude kat die een allergie had op tandplak en al zijn tanden en kiezen eruit moesten daar. Jaarlijks een prednisonkuur die zijn nieren en lever zouden kapotmaken en 2 x per jaar een antibioticakuur. Een prooidier die actief dieren vangt zijn tanden eruit slopen, dat zou hem heel ongelukkig maken. Dus in laten slapen terwijl hij voor tandcontrole onder narcose was.

Bij paarden is het: als ze zonder pijnstilling kreupel zijn en blijven.

**Geplaatst**: 12-01-23 23:01

Geplaatst: 12-01-23 23:01

Bij al mijn dieren geld de regel als de mindere dagen de goede dagen gaan overheersen.
Ik ben altijd heel eerlijk naar al mijn dieren en het is hier ook liever een week te vroeg dan een dag te laat.
En ik ben ondanks alle emoties heel nuchter als het gaat over het welzijn van mijn dieren. Ik blijf niet dokteren en het hangt dus af van de situatie hoe snel ik de handdoek in de ring gooi.

**Geplaatst**: 12-01-23 23:12

Geplaatst: 12-01-23 23:12

Mijn oude Friese hengst Oeds was 20.
Stond toen twee jaar van zijn pensioen te genieten. Maar in dat laatste jaar kreeg hij steeds vaker een einchuss been, waarbij op het laatste het lymfevocht uit het been liep. Ik kon niet anders dan hem uit zijn lijden verlossen. Nooit een moment spijt gehad van het moment. Ik had ook niet het gevoel dat het te laat was.

Mijn huidige Friese merrie wordt dit jaar 23. Staat al 8 jaar van haar pensioen te genieten. Meerdere fracturen in hals en schedel zijn de reden van haar vervroegde pensioen.
Daar heb ik wel heel veel moeite mee gehad.
Afgelopen half jaar heeft ze meerdere hoefzweren gehad. Momenteel gaat het goed, maar op de smid na, ga ik niet meer dokteren met haar.
Het is altijd een super fanatiek paard geweest, harde werker. Geweldige tijd met haar gehad, net als met Oeds.
Ze zijn beide altijd goed verzorgd. Tot het einde. Maar ik ga niet tot in den treure dokteren met mijn dieren.

**Geplaatst**: 12-01-23 23:16

Geplaatst: 12-01-23 23:16

GamblersCup schreef:
Koliekoperatie doe ik niet aan. Het geld is er, daar gaat het niet om. Maar de nasleep, dat doe ik gewoon heel simpel mijn dieren niet aan. Duurt te lang, dieren begrijpen dat niet, ellendige tijd voor ze. Ik ga geen enkel van mijn drie dieren daar doorheen dwingen voor mezelf.

Ik zou het niet meer doen om mezelf de stress niet meer aan te doen. Mijn paard daarentegen heb ik nog nooit zo happy geweten als de eerste weken/maanden na haar operatie. Niet alleen omdat ze teveel energie had van binnen staan, maar ook alsof ze voelde dat ze een tweede kans kreeg. Heb ik al vaker gehoord. Maar ja, de mijne stond al meestal apart omdat ze niet op de wei mag wegens gevoelig voor hoefbevangenheid, dus was voor haar geen zo'n grote overgang.

Klinkt wel herkenbaar, al die reacties: "nooit koliekoperatie". Tot een jaar geleden liep ik dat ook altijd te verkondigen, zelfs vervoer naar de kliniek bij koliek zou ik niet doen. Tot het zover was...