Mijn neefjes waren ook gek op Lord en genoten ook met volle teugen van deze grote kindervriend!
Februari was ook rustig. Zo af en toe gingen we op pad maar eigenlijk bestond februari ook vooral uit quality time met zn merries.
In maart was het ook niet zo interessant. Lekker hooi eten in het winterland!
In april werd het weer wat lekkerder weer. Toen zijn we met onze maatjes naar de cantharel geweest, was weer op en top genieten. Niet Wetende dat dit de laatste keer voor ons zou zijn.
Wat deed hij het toch altijd ontzettend goed. Superbraaf en heel relaxt! En dat op zn (toen nog) 25e!
Ook thuis nog een paar keer aan de wandel geweest. Waren altijd heerlijke ritjes. Hoofd leeg en lekker uitwaaien...
In mei vierden we zijn 26e verjaardag! En meneer was topfit! We gingen naar het strand, daar hield hij zo van! Lekker over mooie vlakke stukken zand racen en pootje baden in het water.
Je kon hem niet blijer maken!
Maar helaas, vanaf toen begon ook de pech. We waren net omgedraaid, om over het strand terug te rijden naar de auto en toen verstapte hij zich plotseling. Helemaal niets geks gedaan, strand zat was vlak en stevig, geen kuil, niks geks gedaan maar hij verstapte zich op een banketstaaf manier en liep gelijk kreupel. Ben afgestapt en alles gechecked. Nog niet zoveel te zien, dus maar lopend aan de hand over het strand terug gelopen. Door het zeewater want dat zou gelijk ontsmetten en koelen. Met laarzen vol zand en water weer terug het hoge mulle duinzand op. Hij ging steeds slechter lopen. Uiteindelijk bij een punt blijven staan, mn maatje ging de auto en trailer halen, ik bleef met twee paarden wachten want hij kon gewoon niet meer lopen.
Eenmaal thuis kwam gelijk de dierenarts, pees schade, maar kon zowel overstrekt als gescheurd zijn. Boxrust en na 10 dagen een scan laten maken. Intussen wel op pijnstillers. Mijn arme vriendje ....
Na 10 dagen laten scannen en helaas, pees volledig doorgescheurd. Dierenarts gaf aan dat dit vaak voorkomt bij oudere paarden op het strand, iets met oude pezen en overstrekken.
Ons doel om pijnvrij op het land te kunnen werd als haalbaar gezien dus daar gingen we voor!
Boxrust bleef het advies maar daar maakte ik lord niet blij mee. Hij stond rustiger als hij gewoon buiten mocht blijven. Dus zette ik steeds een stukje in zijn eigen weiland voor hem af. Zijn vriendinnetje stond ook in het land dus hij stond ook niet helemaal alleen.
Vol goede moed op naar het lange revalidatie traject.
In juni deden we dus niks anders dan lekker van elkaar genieten! We gingen elke 6 weken terug voor een nieuwe scan.
In juli mocht zijn boxrust langzaam opgeheven worden, hoewel hij al geen boxrust kreeg, maar weiland rust. We Mochten kleine beetjes stappen. Dierenarts was verbaasd over zijn herstel, het verliep boven verwachting goed! Hij hoefde niet meer apart van de merrie, mocht weer met haar samen!
Augustus was een verdrietige maand voor ons. Zijn allerbeste vriendinnetje is ingeslapen. Ze was acuut hoefbevangen mét een flink gekanteld hoefbeentje en omdat ze cushing had was de kans dat ze nogmaals bevangen zou raken ontzettend groot. Ze is dus helaas ingeslapen. We hebben lord afscheid van haar laten nemen. Ze stonden al meer dan 10 jaar samen en waren echt hele dikke maatjes!
September zijn we doorgekomen. We mochten langzaam het draven weer gaan oppakken. Waar ik eerst dacht hem (eindelijk) met pensioen te zetten mocht hij dat van de dierenarts niet! Rust roest! Dus hop, op zijn 26e weer opbouwen na de peesblessure. Pees was inmiddels weer volledig aan elkaar op de scan te zien en hij mocht steeds meer. Ik durfde alleen niet. Bang om iets kapot te maken. Ik was ook nog steeds erg verdrietig om het verlies van de merrie.
We zijn weer stapritjes gaan maken door de polder.
Oktober is niet heel anders geweest. Draven aan de hand en onder het zadel weer oppakken. Mooie rondjes met elkaar gemaakt, wat was het toch een ontzettende braverik, geen stap verkeerd, nooit!
November was niet anders dan oktober.
December is dan de finale klapper. Waar hij het zo ontzettend goed deed en we van de dierenarts ook weer de galop mochten meenemen, kwam daar 4 december de grootste klap. Ik was vanuit werk onderweg naar stal toen ik werd gebeld door een stalgenootje. Of ik zsm naar stal wilde komen.
Daar raakte ik al lichtelijk van in paniek, wät is er aan de hand, is er iets met lord? Ik kreeg summiere informatie en ben als een gek naar stal gegaan. Dat ik niemand heb aangereden is een wonder.
Eenmaal op stal foute boel. Mijn grootste vriend lag daar in de bak, helemaal bezweet, hijgende ademhaling en duidelijk veel pijn. Mijn stalgenootje had hem zo uit de paddock gehaald. Dierenarts was er een minuut later dan ik. Uiteindelijk knapte hij niet op van de medicatie en werd hij alleen maar slechter.
Toen heb ik na een strijd van nog geen twee uur, besloten om hem te laten gaan. Hij had zoveel pijn en dit wilde ik niet voor hem.
Uiteindelijk bleek dat hij gaskoliek had met een verdraaide en verplaatste dikke darm. Hij had het nooit kunnen overleven. En wat de oorzaak geweest is? Geen idee.
Maar wel weet ik dat het pijn doet, zo intens veel pijn!
Hij is 26 geworden, we waren 15 jaar samen. Mijn once in A Lifetime Horse, mijn beste vriend, hij wS er altijd.
Nog steeds heb ik er geen vrede mee. Het doet heel veel pijn. Ik hoop het ooit te kunnen accepteren, maar voor nu is het rouwproces nog volop bezig. Ik mis hem verschrikkelijk en het zal voorlopig ook nog wel pijn blijven doen....
Maar ik ben zo dankbaar voor alles, het was de mooiste tijd van mijn leven dat hij bij me was en ik zal hem nooit vergeten....
Lord
6-5-1993 tot 4-12-2019 my Hero.... 
heel veel sterkte 
