Geplaatst 
Precies een jaar geleden kwam ik terug van mijn vakantie uit Californië, bij mijn zus. Ik leerde daar iemand kennen en het klikte en voelde zo goed, dat we besloten te trouwen en ik naar Amerika zou verhuizen. Er moest zoveel worden geregeld, het emigreren, het plannen van ons trouwen en het overdragen van mijn pensionstal die ik al tien jaar runde.
Op 18 april deed ik wat op dat moment het moeilijkst was dat ik ooit heb moeten doen; Afscheid nemen van mijn Shetlander Sofie (die ik al sinds 2003 bij me heb) en mijn Schwarzwälder Fuchs Storm, ook wel Bolletje genoemd en sinds 2007 bij mij. Ik liet ze beide achter bij twee vriendinnen en beloofde ze snel weer te komen opzoeken.
En toen vertrok ik naar Amerika, samen met mijn twee hondjes. Ik was zo blij dat ze met me mee konden, ik had al zoveel achter moeten laten.
De maand mei verliep rustig, even wennen aan mijn nieuwe leven en quality time doorbrengen met mijn man en de hondjes. Mijn zus en jongste nichtje kwamen twee weken over om vakantie te vieren dus we waren veel op pad en gingen overal heen.
In juni ging ik op gesprek bij een rescue ranch, heel vlakbij ons huis. Ik hoorde via een vriendin van mijn zus dat ze hulp goed konden gebruiken en dat ze me graag op gesprek wilde hebben omdat mijn manier van paarden trainen overeenkomt met wat zij doen. Van beide kanten beviel het direct heel goed en ik begon de week erop direct met helpen en werken met de paarden.
18 Juli 2017, de zwartste dag uit mijn leven. Om 3 uur 's nachts werden we wakker gebeld door mijn moeder, ze probeerden mij al uren te bereiken (door het tijdverschil was het bij ons nacht en lagen wij al te slapen) omdat het met Bolletje niet goed ging. Ze besloot uiteindelijk mijn man te bellen, wiens telefoon wel op luid stond, omdat ze het hem eerst wilde vertellen: Bolletje leefde niet meer. Door een darmverzakking is hij 's nachts in een voerstation elkaar gezakt, toen hij de ochtend daarop gevonden werd was er al niets meer voor hem te doen.
Het weekend daarop waren we in Nederland en haalde ik Bolletjes as op, hij was inmiddels gecremeerd. Met lieve vrienden en familie strooiden we het meeste van zijn as uit op een van onze favoriete plekjes. De rest van de as is mee gegaan naar Amerika, hij staat hier in een mooie urn.
Het contact met het crematorium was helaas moeizaam verlopen, veel afspraken werden niet nagekomen en met behulp van mijn man, mijn vader en een vriendin probeerden we het e.e.a. nog recht te trekken maar het mocht niet baten. Uiteindelijk het verhaal op Social Media gepubliceerd en het daarna los gelaten, voor ons kon er niets meer worden veranderd.
Augustus en september bleven moeilijk, het werk op de ranch leidde af maar deed aan de andere kant ook erg veel pijn. Mijn ouders en twee vriendinnen kwamen achter elkaar bij ons op vakantie wat ook afleiding bood. Ik nam ze vaak mee naar de paarden en heb dankzij hun weer mooie foto's van mijn bezigheden
Ik kreeg het aanbod een eigen paard te kiezen, uit de 25 paarden die er staan. Ik werkte op dat moment al met vijf verschillende paarden waar ik veel van leerde, maar mijn man wilde ook graag leren rijden en Natural Horsemanship beoefenen, dus ik liet hem een paard kiezen. Dat werd Cody:
Eind oktober was iedereen weer naar huis, ik ging steeds vaker naar de ranch en kreeg meer verantwoordelijkheden. Mijn werk bleef niet onopgemerkt
Ook met veel paarden boekte ik vooruitgang, heerlijk om te zien hoe bang en slecht paarden binnen kunnen komen en hoe snel ze opknappen en compleet veranderen 
November stond in het teken van veel werkzaamheden vastleggen, de eigenaars van de ranch vinden het geweldig als ik films of foto's maak van alles wat ik doe (helaas even met mijn telefoon nu mijn camera het niet meer doet). Zij gebruiken dat graag op Social Media om mensen bekend te maken met hun non-profit en donateurs te zoeken.
Voor ik wist was het al december, het jaar is echt voorbij gevlogen. Er waren dagen dat ik het echt even niet meer zag zitten en dacht 'waar ben ik mee bezig?' of 'is dit het allemaal wel waard?'. Gelukkig heb ik deze maand heel veel waardering en nieuwe uitdagingen gekregen.
Ik ben geslaagd voor mijn Integrated Energy Therapy Basic opleiding, hiermee kan ik zowel mens als dier behandelen op het gebied van fysieke en emotionele blokkades. Ik wil dit voornamelijk gebruiken bij paarden met trauma's.
Nu mag ik ook nog meer nieuws bekend maken: Ik ga vanaf januari vloggen voor Bit Magazine
Elke maand komt er een nieuwe vlog online waar in ik vertel over mijn werk op de rescue ranch. Al met al was het een jaar met hoge pieken en diepe dalen. Ik ga de rest van deze maand gebruiken om alles te laten bezinken zodat ik me daarna kan voorbereiden op het avontuur van 2018
Wil je meer lezen over mijn leven in Amerika: zie mijn volgtopic in mijn onderschrift
Ik ben klaar voor 2018
