Geplaatst: 09-12-17 20:48 Dus merrie, ons 2017 in een notendop. Over jou, en voor jou...
We beginnen maar gewoon met januari.
Eind december 2016 heb je (door 'schuld'/nalatigheid van onze toenmalige staleigenaar) een heel vervelend ongeluk gehad in stal. Het leek prima met je te gaan, de DA is langs geweest en fysiek was je godzijdank helemaal oké!
Helaas bleek je er mentaal toch meer last van te hebben dan we dachten, op 10 meter afstand konden we je ribben tellen... Vanaf dat moment heb ik je "stil gezet"; alleen maar buiten spelen, zoveel als mogelijk, en heel veel eten! Genoeg ruwvoer erin en bijgevoerd met slobber. Wat je totaal niet erg vond
Het ongeluk in stal bezorgde jou meer stress dan wij verwacht en door hadden. Na enorm aandringen mocht je naar een andere box, en na de eerste dag daar was al duidelijk hoe uitgeput je was, ik vond je in een hele diepe slaap op stal... Arm ding, sorry dat ik het niet eerder zag
Februari kunnen we snel doorheen, want ook deze maand heb ik jou gewoon lekker 'met rust gelaten' om aan te sterken. Sinds januari wou ik al verhuizen van stal (om meerdere redenen, maar vooral vanwege dit ongeluk), maar wou jou niet de stress van de verhuizing bezorgen in de staat waarin je nu verkeerde. Ik was behoorlijk bezorgt en stond ook niet meer met een fijn gevoel op deze stal, iedere dag weer bang voor nog een telefoontje dat er iets mis gegaan was... Februari dus nog lekker aansterken, en toen je in maart weer helemaal op gewicht was zijn we vertrokken!
2 april, de 3e dag op je nieuwe stal werd ik 's avonds gebeld door een nieuwe stalgenoot dat je been open lag... En het bloed er letterlijk uitspoot... Dus wederom direct de DA erbij. Gelukkig leek het mee te vallen en had je gewoon op een rottige plek/manier een ader geraakt, maar de paddock leek wel een slachtveld
(sidenote; terwijl dat bloed er letterlijk uitspoot stond mevrouw gewoon met één voetje omhoog rustig verder te knabbelen )Wel heb je 3 dagen in het (druk)verband gestaan, en mochten we aan de wandel... Gelukkig geen blijvende schade en mochten we na die 3 dagen ook gewoon weer aan de slag, aangezien je überhaupt nog geen stap kreupel gelopen had 
Mei was de maand van uitjes samen met je Friese buurman! Weliswaar een hengst, maar oh zo braaf! Zelfs samen op de trailer en in de paddock met een draadje ertussen, nooit een probleem geweest! Heerlijke beesten
Het eerste uitje was een Bokt-fotomeeting op het strand! En oh merrie wat heb je daar het bloed onder m'n nagels vandaan gehaald, irritant druk mormel
Uiterlijk zijn er, en vraag mij niet hoe, toch wel hele gave foto's uitgekomen! Maar dit doen we niet meer, je hebt niet al te subtiel duidelijk gemaakt dat jij hier niet het geduld voor hebt 
Het tweede uitje was iets wat ik al heeel lang wou; samen zwemmen!
Met jou enorme waterangst had ik er niet al te veel van verwacht, dus waren we naar een meertje vlakbij gegaan. Stil water en jij kon overal staan. Het duurde even tot je erin ging, maar wat vond je het prachtig toen je het doorhad! Dit was echt in hoofdletters: GENIETEN 
Vervolgens een vrij rustige maand. Mijn zusje heeft met jou de onderlinge wedstrijd op stal meegereden, en jullie zijn nog tweede geworden ook
Supertrots op mijn duo natuurlijk!
Juli ben ik op vakantie gegaan, en als er de afgelopen 3 jaar dat ik jou had ook maar één ding duidelijk geworden was...
...Dan was dat wel dat ik niet op vakantie kon zonder een complete instructie over jou wond/blessure verzorging achter te laten, dus ook dit jaar weer
Je had het voor elkaar gekregen om een scheur te maken/krijgen vanuit je kroonrand je hoef in, juist... Toppaard
Uiteindelijk is ook dit goed gekomen en heeft m'n zusje zelfs nog kunnen rijden Toen ik terug kwam heb ik je, wederom, verhuist. Op de stal waar je nu stond kwam je helaas niet zoveel buiten als in eerste instantie verteld was, dus besloten verder te gaan kijken. Inmiddels had ik ook een maand of twee een nieuwe baan, en was ik van 24 uur werken om de hoek naar 40 uur werken op 30 minuten rijden gegaan, dus deze 'doe-het-zelf stal' ging mij ook niet meer lukken. Dat viel mij toch wel wat zwaarder dan verwacht eigenlijk, maar ik was zo lang bezig met alle klusjes dat ik aan jou niet meer toe kwam...
We zijn dus verhuist naar een volpension waar je het hele jaar door van 7:00 tot 18:00 buiten komt, beste keus ooit!
Goh, ik had een compleet ander paard, in de goede zin... Wat was je relaxed, je was heel duidelijk op je plek hier en het buiten ronddwalen vind je heerlijk. Wat ben je toch een fijn paard, en ik ben zo blij dat we HET plek voor jou gevonden hebben waar je fysiek èn mentaal tot rust komt
En als pluspunt, is deze stal 30 minuutjes stappen van het bos Dus daar maken wij heerlijk gebruik van!Ook vond ik het wel weer tijd om onze favoriete plek nog een keer op te zoeken; het strand
September is mijn favoriete maand van ons jaar
We hebben een geweldige shoot in 'de paarse zee' gedaan bij Mandy en Patty, en ohhh wat is daar een prachtig resultaat uit gekomen Later deze maand hebben wij een nieuwe hobby gevonden; koeiendrijven!
Je was nooit een held met koeien, ligt uitgedrukt 
Dus ik had er niet veel van verwacht, maar pjeeeeuw wat heb je mijn het tegendeel bewezen! Bloedfanatiek was je 
Ik heb zo genoten van je enthousiasme, want daar doe ik het uiteindelijk allemaal voor 
En dan 19 september, onze dag... 4 jaar gelden alweer dat jij na een rit van 3 uur "afgeleverd" werd. 4 jaar geleden dat ons avontuur begon. 4 jaar geleden dat mijn leven drastisch veranderde, meer dan verwacht. Maar vooral, 4 jaar geleden dat ik mijn maatje voor het leven vond
Mijn eigen stukje goud
Al een tijdje ben ik zelf niet helemaal fit. Om het verhaal kort te houden heb ik heel erg veel last van m'n buik, wat resulteert in dat ik veel dingen niet kan. Zo werd ook het paardrijden steeds "zwaarder", omdat mijn buikspieren aanspannen de grootste boosdoener was. Het rijden dus op een laag pitje gezet.
Deze maand zijn wij samen gaan skaten, en hebben we wel nog een paar heerlijke bosritten gemaakt
Op dat moment niet wetende dat dat voorlopig één van de laatste zou zijn...Zo trots! Heerlijk zonder hoofdstel samen naar huis
Eind van oktober zouden wij eigenlijk meedoen aan een halloween-springwedstrijd. Helaas was dat voor mij fysiek niet meer haalbaar, maar alle spullen had ik wel al... Dus ja, je moet wat dan...
In november werd het wel duidelijk dat ik echt niet meer kon rijden. Fysiek trok ik het niet en de pijn werd ook erger dan ooit tevoren, vooral veel vaker. Op wat stapritjes na heb ik dus ergens rond oktober voor het laatst gereden dit jaar, en ik hoop niet dat dat nog veel langer gaat duren... Maar we zullen het zien
Wel zijn we meer gaan focussen op het longeren, vooral aan de enkele longe! Maar niet veel later heb ik dat helaas ook los moeten laten, dus jij mocht dus gaan genieten van een vakantie voor nog onbepaalde tijd...Wel mocht je deze maand weer een hele grote rol vervullen, namelijk die van de echte Amerigo tijdens de optocht! Wat heb je mij onbeschrijflijk trots gemaakt
Meer woorden zijn niet nodig, mijn paard is goud waard!
Afgelopen dinsdagavond kwam ik op stal, en ik schrok mij rot; een been zo dik als een olifant... Direct de DA gebeld die er ook gelijk aankwam. Wanneer houdt onze pech nou op?
De oorzaak was al vrij snel duidelijk; einschuss.Een nog grotere schok voor mij. Je bleek ook nog 39 graden koorts te hebben (ondanks dat je heel levendig was en ontzettend alert/wakker) dus je hebt direct koortsremmers gekregen. Daarbovenop nog ontstekingsremmers en een antibioticakuur. 3 dagen is de DA langs geweest om je deze injecties te geven. Door de einschuss kreeg je ook nog is mok dus die wordt ook behandeld. Toen dit begon vroeg ik mij af wanneer onze pech is ophoudt, maar op dit moment was ik alleen maar bang dat ons geluk op zou zijn... De afgelopen 2 jaar hebben we zoveel 'ongeluk' gehad wat steeds goed afliep, dat is natuurlijk een keer klaar...
Voor nu lijkt alles gelukkig aan te slaan. Je been is bijna weer zo dun als hij hoort te zijn, je loopt niet meer kreupel en bent even vrolijk als altijd.
En dat is ook wat mij zo enorm geholpen heeft (en nog steeds doet), dat altijd vrolijke koppie van jou. Die veelte grote oren die bijna naar voren vallen. En die nieuwsgierige snuit die zich overal mee moet bemoeien.
Met mij gaat het fysiek nog steeds niet goed, Ik ben doodop en mijn hoofd loopt over. Daardoor ben ik minder vaak bij jou dan ik zou willen. Ik heb mij daar heel schuldig over gevoeld, maar inmiddels heb ik dat redelijk los kunnen laten. Je staat op een fantastische stal waar jij in ieder geval niks tekort komt, en dat is het belangrijkst. (Gelukkig heb ik een lieve vriend die mij dan af en toe wel even naar jou brengt, als ik zelf niet meer kan auto rijden ivm de pijnstillers
)Ik kan niet wachten om weer met je aan de slag te gaan en samen weer de bossen in te trekken! Maar voor nu moet ik even aan mijzelf denken, en kan ik alleen maar blij zijn met zo'n fantastische rots in de branding die mij weer even afleidt van alle ellende op dit moment. Wat pony, ik zou niet weten wat ik zonder jou en je vrolijke hinnik moet!
Mijn prachtige [naam], we gaan er voor! Want samen komen we er wel, en van 2018 maken wij ons jaar
Lieve merrie, dankjewel voor alles
