Bokt Community
Gisteren avond keken we “Topdokters”. In dit seizoen zit daar ook een revalidatiearts bij en hoewel mijn man al snel vroeg of hij het af moest zetten, schudde ik mijn hoofd. Nee. Ik vind het moeilijk om mensen te zien die hetzelfde moeten ondergaan als ik heb gedaan en nog steeds moet doen maar ik heb één of ander vreemd plichtsgevoel om die mensen te “zien”. Echt te zien. Als ik er van weg kijk, wie gaat hen dan wel echt zien? Dus zat ik gisteren huilend op de bank. Omdat ik ook weet dat dát moet. Die confrontatie uit de weg blijven gaan helpt mij niet. Terwijl mijn tranen rolden kroop mijn trouwe knuffel-mechel op mijn schoot en sloeg mijn man zijn arm om me heen. Het is nog steeds rauwe rouw. Angsten, teleurstellingen, woede, verlies dat ik nooit heb willen confronteren omdat ik te druk bezig was met “terug mezelf zijn”. Nog steeds vaak te druk bezig ben met terug mezelf zijn goed wetende dat ik nooit meer mezelf zal zijn.
Als ik niet kan kijken naar mensen die dezelfde strijd aan het leveren zijn en ze niet kan zien voor wat ze zijn, gewoon ontzettend krachtig. Niet “wat doe je het goed….. naar omstandigheden.” Of “wat heb ik respect voor wat je bereikt hebt….. naar omstandigheden”, maar gewoon puur respect. Wie gaat het dan wel doen?
Geleidelijk aan komt mijn man dan ook eindelijk dingen te weten over mijn periode in het ziekenhuis en de revalidatie. Want daarover heb ik nooit willen praten en dat heeft hij altijd gerespecteerd. Terwijl ik kijk naar twee vrouwen met exact hetzelfde litteken als ik zelf over mijn hoofd heb lopen, tonen ze een foto van één van de vrouwen voor het infarct. Mijn man laat zich ontvallen “oef, da’s een heel andere vrouw” en ik mompel “dat was ik voor mijn infarct ook”.
Wanneer ik in de spiegel kijk, zie ik een schaduw van wie ik ooit was. Als ik foto’s van mezelf zie, zie ik een vreemde. Ik zie een breekbaar fragiel lijf en een vermoeide geest. Als ik kijk naar foto’s van vroeger had ik een krachtig lijf, met spieren en in een goede conditie en ogen met vuur.
Een van de vrouwen gaat opnieuw piano spelen voor het eerst en terwijl mijn man zegt “het klinkt gelukkig toch goed?” zie ik het gezicht van de vrouw betrekken en begin ik opnieuw te huilen want ik weet wat ze denkt. Terwijl ik zeg “zij vindt van niet”, zegt de vrouw op televisie “dat klinkt erbarmelijk” en begint te huilen. Wat later een scene waarin ze zegt dat “die man” 40 jaar van haar leven afgepakt heeft nu ze niet meer kan spelen. Mijn mechel kruipt een beetje dichter bij en mijn man zegt “wat zei jouw dokter eigenlijk over paardrijden?” dus ik antwoord eerlijk “dat ik eerst maar moest zien of ik weer zou lopen.”
Hij is even stil en laat dat bezinken. Daarna zegt hij “maar je rijdt toch weer goed nu? Alles wat je met Sam bereikt hebt, hoe je Rêve door de ring stuurt terwijl we allebei weten hoe vreselijk sterk ze kan zijn? Je doet het toch?”
Hij bedoelt het goed, hij heeft oprecht respect voor wat ik met Sam en Rêve klaar krijg. Maar de onuitgesproken “ondanks alles” hangt aan die vraag. Dus ik geef het enige eerlijke antwoord. “Ja, ik rijd weer, maar ik zal nooit meer de ruiter zijn die ik ooit was. Ik zal nooit meer de ruiter zijn die vlak voor haar infarct uit verschillende stallen kon kiezen om stalruiter te worden. Elke keer als er iets gebeurt waardoor ik net niet snel genoeg ben, elke keer als ik een paard uit handen moet geven omdat ik niet meer stevig genoeg op mijn benen sta vervloek ik dat ik nog leef. Ja, ik rijd weer. Ik heb een manier gevonden om ook paarden zoals Rêve te rijden. Maar er zit altijd een “maar” aan. Ik zal nooit meer weten welk potentieel ik had of welk potentieel ze in me zagen voor mijn infarct. Dat leven is me afgenomen.”
Begrijp me niet verkeerd. Sam heeft mijn leven gered op elke manier denkbaar. Sam heeft me helpen revalideren en me de mogelijkheid gegeven om een manier van rijden te ontwikkelen waar mijn lijf en mijn hersenen mee om kunnen. Zonder Sam had ik wellicht het rijden op gegeven en als ik dat gedaan had, had ik denk ik ook het leven op zichzelf op gegeven en dan was ik nooit zo ver gerevalideerd als ik nu ben. Dan had ik veel mooie mensen en dieren niet leren kennen. Ik ben niet ongelukkig. Maar ik rouw nog steeds om het leven dat me ontnomen is. Om mijn helft die me ontnomen is. Ik zie nog steeds slechts een schaduw als ik mezelf zie. En dat is de strijd die weinig mensen zien. Dus voor iedereen die dit leest die ooit gehoord heeft “je doet het goed… naar omstandigheden.”
Weet…. Je doet het gewoon goed, je toont meer kracht dan veel mensen ooit zullen moeten tonen. Alles wat je bereikt hebt is jóuw prestatie, niet ondanks de omstandigheden maar dankzij de kracht die jij in je hebt.
![[o]](https://boktimg.nl/s/cadeau.gif "Cadeautje!")
En dat zag je ook echt in alles dat het haar oprecht niet meer uit maakte... Mensen onderschatten vaak hoe belangrijk een passie is, het is puur objectief een luxe ja, zeker paarden maar als je hele leven op je kop gezet wordt dan is die passie vaak je "lifeline".
) 
dankjewel dat je die ‘les’ er uit hebt willen halen. Het is zelden makkelijk om begripvol en empatisch te zijn. Dus dankjewel dat je dit er uit haalt. 
Ik kan niet meer zadelmak maken zoals ze het commercieel willen. Maar zij wil juist een paard dat gereden is zoals ik ze rijd. 
Het meeste dat opgezogen moet worden komt van die drie. 
