Hoi!

Pas zat ik me weer te verbazen over mezelf.
Ik ben vrij zeker van mezelf en het kan me ook eigelijk nooit zoveel schelen wat mensen van me vinden, ik ben wie ik ben en bevalt dat niet..nou best!
Vorige week zondag kwam ik dus ineens een ex tegen waarmee het nou niet echt zo prettig uitging.En echt ineens voelde ik me weer precies zoals toen het net uit was.Ineens was ik heel onzeker en kon ik wel door de grond zakken.
En dat terwijl ik die gozer echt in tijden niet gezien heb.
Gek he?Dat je je ineens zo klein en onzeker kan voelen door de aanwezigheid van iemand.
Door wie/wat kan jij je zo klein en onzeker voelen?

Groetjes
Janneke

[edit Laui!] titel aangepast [/edit]

*Grinnik* pas werd ik thuis opgebeld door een oude leraar van het VWO, de leraar Duits nota bene... hij had via via van me gehoord en wilde nog eens weten hoe het met me gaat. Mijn man zei "ik heb hier een meneer X voor je aan de telefoon" en ik dacht heel even "whaaa, meneer X !" - terwijl ik nou net zo oud ben als die man toen ongeveer was.

Geweldig gevoel achteraf, weer even 13 zijn

lol dat leraren mij opbellen hoef ik gelukkig nie bang voor te zijn

Mijn stiefmoeder.
onze band is nooit echt goed geweest en er zijn ook al verschillende uitbarstingen geweest die er nu uiteindelijk toe geleid hebben dat ik ze bijna nooit meer zie. Afgelopen zondag zag ik haar voor de 2e keer sinds een jaar en toen ik haar zag zitten wilde ik me het liefst omdraaien en weer weggaan wat ik ook gedaan heb. later wel ff langs gelopen omdat mijn broer er ook bij zat en heel snel hoi gezegd en met mn zusje staan kletsen. brrr ze brengt mij zo van slag en eigenlijk moet ik dat helemaal niet toelaten en toch voel ik me dan klein en het liefst ren ik zo hard mogelijk weg.

letterlijk klein voel ik me altijd

Ik voel me klein als ik verlegen ben, en dat ben ik heel vaak dus ik ben ook heel erg onzeker.
Vooral tegenover bekende voel ik me verlegen, tegen vreemden ben ik nog wel spontaan dat is echt heel raar, want meestal is dat andersom.
Ik had een feest bij mijn vriend thuis met zijn famillie, en ze zaten lekker te swingen, en ik wou eigenlijk ook heel graag dansen, maar dat durf ik dan niet terwijl ik al die mensen wel ken.
Ik heb ook beetje telefoonvrees en dan ga ik zacht praten, en dan horen ze me niet. ´´Wat zeg je´´ zeggen ze dan, dan voel ik me ook klein, moet ik harder gaan praten waar ik echt moeite mee heb

Ik voel me de laaste tijd bij heel veel mensen klein...
Ik word weer gepest en veel vriendinnen ( ook hele goede!) hebben me in de steek gelaten. Dat is niet echt goed geweest voor mijn zelfvertrouwen...
Ik ben hem wel, met hulp van anderen, aan het opbouwen, maar ik voel me bij veel mensen nog wel ieniminie...

Als je je klein voelt bij iemand, doordat die iemand je 'naar beneden drukt' dan is dat gewoon niet de juiste persoon voor jou.

Ik ga nooit om met mensen die me zo behandelen. Die vind ik de moeite niet waard.

Bij mensen waar je een gesprek mee hebt en die dan steeds tussen de regels laten weten hoeveel vrienden ze hebben en wat voor fantastisch leven ze leiden enz. Dan voel ik me niet echt op m'n gemak.

Als ik achter de kassa zit, want ik mag dan niet een grtoe mond geven en die mensen mogen dan maar zeggen wat ze willen.
Maar in het echt bij veel andere mensen die ik allemaal niet ken, dat is echt eng.

Soms ben ik bezig en dan zie ik mensen die ook bezig zijn en die zijn wel 10 keer zo goed als ik ben, dan voel ik me een heel klein onnuttig persoontje en maak ik de meest stomme fouten.

Dees schreef:

Ik ga nooit om met mensen die me zo behandelen. Die vind ik de moeite niet waard.

Die keus heb je alleen niet altijd, soms zul je wel met die mensen om moeten gaan, denk bv. aan werk.
Weglopen is IMO niet de juiste manier om met dit soort dingen om te gaan.

Dees schreef:

Als je je klein voelt bij iemand, doordat die iemand je 'naar beneden drukt' dan is dat gewoon niet de juiste persoon voor jou.

Ik ga nooit om met mensen die me zo behandelen. Die vind ik de moeite niet waard.

Precies! Zo werkt het inderdaad, je kunt die functie beter niet hebben bij iemand.
Je kunt wel opkijken tegen iemand, dat heeft meer met bewondering en respect dan dat je je gekleineerd wordt.

Ik ben bij een paar mensen heel bang om iets fout te doen. Daardoor ga ik juist fouten maken en voel ik me echt heel klein...
BTW deze doen niks om mij 'naar beneden te drukken' zo voel ik het gewoon bij hun, maar om nou niet met hun om te gaan? Nee dat wil ik echt niet, daarvoor geef ik te veel om ze. Ik heb het niet constand, alleen als ik iets moet doen waar diegene bij is...
Zowiezo voel ik me altijd al 'kleiner' of minder als anderen...

Margreet schreef:

Die keus heb je alleen niet altijd, soms zul je wel met die mensen om moeten gaan, denk bv. aan werk.
Weglopen is IMO niet de juiste manier om met dit soort dingen om te gaan.

Dan nog heb je de keus. Zeggen dat je je bedreigt voelt bijvoorbeeld. Niet een gemakkelijke keus, maar wel een keus. En mensen zien de beter dan je zijn is goed, want dan blijf je met beide benen op de grond staan. Je moet alleen zien te voorkomen dat je er gefrustreerd of gedesillusioneerd van raakt.

De mensen die zich beter voordoen dan dat ze zijn of zich boven jou verheven voelen, die moet je in de eerste plaats gewoon dik gelijk geven, nog een beetje ophemelen en verder niks. Laat ze lekker in die waan, ze snappen nog niet dat het ze zwak maakt. Ze hebben namelijk alleen maar hun eigendunk en meer niet. Als je je gaat verzetten, dan heb je kans dat ze wat bijleren en dat wilde je nu juist niet.
Dus bij deze: je bent zo geweldig als je jezelf voorhoudt!

Mensen die anderen omlaag halen doen dat meestal zelf uit onzekerheid. Ik heb jaren geleden samengewoond met iemand die mij naar beneden probeerde te halen (en dat is hem in die tijd aardig gelukt). Maar dat soort dingen laat ik me nu niet meer gebeuren.

Katja, dat komt volgens mij op hetzelfde neer. Dat zijn namelijk niet de mensen die uit zichzelf al respect hebben enzovoort. Vind je ook niet?

Ik voel me altijd weer net een klein kind als ik in de klas zit. Je hebt niets te melden, moet doen wat je gezegd wordt enz. Ik ben inmiddels bijna 18, en ben oud en wijs genoeg om zelf te bepalen welke lessen ik nodig heb of niet, en of ik iets wel of niet leer. Zo handel ik ook, alleen word ik dan weer als een kleuter op het matje geroepen bij de decaan
En dan krijg ik weer een voorspelbare preek dat ik niet zelf mag bepalen welke lessen ik wel volg en welke niet Niet dat ik me er veel van aantrek. Het gaat super op school, en ik trek me niet al te veel van leraren aan. Zijn niet helemaal fris denk ik altijd maar

Lovely schreef:

Katja, dat komt volgens mij op hetzelfde neer. Dat zijn namelijk niet de mensen die uit zichzelf al respect hebben enzovoort. Vind je ook niet?

Heb je gelijk in. Als je zelf niet hoger kunt komen dan kan je altijd nog een ander omlaag halen. Eiggenlijk wel hele zielige mensen.

ik heb het bij mijn moeder.
Ik heb haar daarom ook al 7 maanden niet gezien.

Als ik aan het werk ben en ik doe verkeerde dingen (ik zeul nog wel eens met verkeerde containers of vracht)
Als we dan bijv. aan het lossen zijn sta ik er maar een beetje bij want ik weet namelijk niet welke containers weer terug mee met de vrachtwagen moeten. Dan voel ik me nutteloos en klein, alsof ik niks kan.
Maar aan de andere kant, als hun me nooit eens een keer uitleggen wat mee terug moet met de vrachtwagen is het mijn schuld niet. Hun zeiden dat ze me wel zouden opleiden

HMMMM Voel me bij niemand klein. Ben heel simpel, Ben ik niet leuk of goed genoeg dan kunnen onze wegen zich beter splitsen.............

Euh ik voel me letterlijk klein
Maar ik heb door een heeele nare ervaring in het verleden bijna geen vertrouwen in "de mens" Dus ik voel me eigenlijks altijd aangesproken, als iemand lacht dan denk ik dat het om mij gaat, enz..
Ben dus heel onzeker over mezelf, terwijl ik toch van de buitenkant niet kapot ben te krijgen..

Ja ook ik voel me letterlijk altijd klein maar dat komt doordat iedereen tegewoordig zo groot is

Verder voel ik me klein altijd in de les Engels, vandaar dat ik ook niet graag naar die les ga. Die vet kan iemand gewoon heel erg kleineren en vooral mij omdat ik heeeeeeel slecht ben in Engels.

Ik voel mij regelmatig klein, bv bij iemand die je niet goed kent, maar die je toch regelmatig ziet, dan ben ik eigenlijk best wel verlegen.
Maar op straat bv, dan ben ik echt niet verlegen om iets te vragen, of iemand die ik waarschijnlijk niet echt meer zie.
Ook als iemand bezig is, je staat erbij, maar je hebt zelf niks te doen, dan sta ik daar maar....

Er is ook iemand waar ik mij echt klein bij voel, of eerder slecht, zij roddelt altijd over mij, ze kleineert mij, en achter haar rug zeggen vrienden wel eigenlijk vinden wij haar ook niet tof, maar als zij dan zo bezig is, dan zwijgen ze wel mooi....(niet allemaal)
Ook zie je dan goede vrienden met haar lachen en doen, dan voel ik mij echt klein.