Trauma team Bokt!

Moderators: Dani, ynskek, Ladybird, Hanmar, xingridx, Mjetterd, Polly, Giolli

Antwoord op onderwerpPlaats een reactie
 
 
Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 14-06-01 14:30

Ik las net het verhaal van Malle Babbe. En daar raakte ik weer van in de war. Volgens mij zijn er wel meer bokkers die van alles hebben meegemaakt. Misschien dat die nog tips voor mij hebben.
Ik ben namelijk heel vaak bang dat mensen om mij heen zullen sterven. Niet door mij maar zodra mijn vriend bijvoorbeeld een half uurtje later thuis is van zijn werk, zit ik al te stressen of hij soms een auto-ongeluk heeft gehad. Maar dan staat hij natuurlijk gewoon in de file. Of als ik een dag geen mail krijg van mijn moeder, dan ben ik ook meteen bang dat er wat is gebeurd. En ga zo maar door. Ik zeg dan wel tegen mezelf dat er niks is maar toch blijft er het door mijn hoofd spoken. Ik denk ook vaak: al zou het nu afgelopen zijn, dan hebben we iig wel een fantastische tijd gehad. Of ik heb iig wel een mail van mijn moeder en foto's. Van dat soort dingen. Daarom heb ik ook een hekel aan ruzie want dan ben ik bang dat als we ruzie houden en diegene waar ik ruzie meehad overlijd, dan zou ik dat vreselijk vinden.
Ik weet dat het niet zo te verwachten is dat iedereen zomaar dood gaat maar ik ben er toch wat te vaak mee bezig denk ik.
Nu zijn er in mijn omgeving ook vrij veel mensen overleden dus daar zal het wel aan liggen.
Een overzicht:
- mijn vader is op 34-jarige leeftijd verongelukt toen ik 6 was
- toen ik 11 was is 1 van de beste vriendinnen van mijn moeder vrij plotseling overleden
- op mijn 13e was ik zelf zo ziek (uiteindelijk bleek het gewoon een ernstige voedselallergie te zijn) dat de kinderarts vermoedde dat ik waarschijnlijk de 20 niet zou halen (ik ben nu 24 en kerngezond trouwens)
- toen ik 14 was is mijn hond voor mijn ogen overreden en overleden
- toen ik 15 was is een jongen waar ik verliefd op was en net wat mee kreeg verongelukt op zijn vakantiebaantje
- toen ik 16 was is het verzorgmeisje (hielp altijd gezellig met poetsen en ging ook mee op concours) plotseling overleden
- toen ik 17 was is een klasgenoot doodgestoken
- toen 18 was is mijn aardrijkskunde leraar plotseling overleden
- toen ik 22 was is onze pony (geen persoon maar wel een soort gezinslid, we hadden haar 10 jaar) na langdurige kreupelheid geslacht
- van mijn 20e tot 23e is mijn lievelingstante zo ernstig ziek geweest en heeft een paar keer op het randje gezeten. (en verder heb ik nog amper familie)

En dan als Pablo ziek is en de oma van mijn vriend dan wordt die angst weer erger. En ik zeg dan tegen mezelf dat ik rustig moet blijven, dan raak ik niet in paniek. Ik verzet dan mijn gedachten maar dan hoppa is plotseling die angst er weer. Door die stomme angst heeft het ook best lang geduurd voordat ik me aan mijn paard (Pablo) durfde te hechten en ook voordat ik Maurice echt toe liet in mijn leven.

Hier schiet ook niemand echt wat mee op maar wel bedank dat ik het hier weer heb kunnen uiten.

_________________
<font color="blue" size="2"><i>"Een beetje Consideratie, een beetje om Anderen Denken, dat maakt een groot verschil. Dat zeggen ze tenminste"</i> -Eeyore </font>

<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: Katrien op 2001-06-14 15:32 ]</font>


Karin

Berichten: 65335
Geregistreerd: 10-01-01

Link naar dit bericht Geplaatst: 14-06-01 14:37

Katrien, ik denk dat jij door alles wat je hebt meegemaakt heel sterk het besef hebt gekregen dat het ineens afgelopen kan zijn. De meeste mensen zijn daar niet zo gevoelig voor, die denken: 'Het heeft zo moeten zijn'. Maar bij jou heeft dit alles een hele diepe indruk achtergelaten met als resultaat een paniekreactie. Bang dat mensen (en dieren) die je lief zijn er plotseling tussenuit piepen. Die angst is dan vaak nog groter dan het gemis zelf. Bezorgdheid zit in je, en ik ben al heel blij met de uitvinding van de mobiele telefoon...

.
If you want to go fast, go alone. If you want to go far, go together. <African proverb>

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 14-06-01 14:50

Hoi Katrien,
Nou, ik kan me goed voorstellen waar die angst bij jou vandaan komt, want da's natuurlijk wel een bovengemiddeld aantal verliezen die jij al hebt moeten verwerken.
Het enige positieve dat je er van kunt zeggen, is dat jij je beseft dat het ineens afgelopen kan zijn, en dat je dus moet genieten van elk mooi moment.
Maar als de angst zo groot wordt, dat je dat niet meer kunt, tja.. da's natuurlijk niet goed.

Heb je er al eens met een professioneel iemand over gepraat? Je hebt het nu tenslotte ook al aan ons verteld, dus de eerste (dappere!) stap is gezet. Ga eens naar je huisarts, vertel haar (of hem) wat er aan de hand is, en laat je doorverwijzen naar iemand die jou kan leren om het gebeurde een plekje te geven, zodat je er ook minder bang van hoeft te zijn.

Maar ik besef ook heel goed dat het erg makkelijk is voor een ander hoor, om dat zo maar effe vanachter je pc te vertellen. Het zelf doen is een heel ander verhaal.
Maar ik hoop dat het je de moed geeft om hulp te gaan zoeken, want dan kan het leven er een stuk mooier uit gaan zien, denk ik.

Knuf, Sonja

Suus

Berichten: 1692
Geregistreerd: 13-03-01
Woonplaats: Stein

Link naar dit bericht Geplaatst: 14-06-01 14:51

Wat erg en vervelend voor je dat je daar zoveel mee bezig bent. Het is makkelijk om te zeggen van goh, gewoon niet aan denken, maar als je dat niet lukt dan lukt je dat niet. Ik wist niet dat je vader zo jong overleden was. Erg zeg. Je hebt het wel altijd alleen over je moeder, maar ja, dat je vader er niet meer is, dat wist ik niet.
Nou, hopelijk kun je nog eens ooit gewoon leven zonder hierover na te denken, dat maakt het een stuk prettiger he.

Heike
Mede-oprichtster

Berichten: 17804
Geregistreerd: 09-01-01
Woonplaats: Gemert

Link naar dit bericht Geplaatst: 14-06-01 15:07

wat vervelend voor je. ik begrijp heel goed waar de angst vandaan komt. maar weet zo een-twee-drie geen oplossing.

Ik denk dat je de angst altijd wel zal blijven houden. je moet alleen leren er mee om te gaan.

Paardentweet: Zag laatst een meisje onderweg naar haar paard met kogelvrijvest aan.
Dat paardrijden is ook niet meer wat het geweest is..
[IM] Julius....16 jaar alweer...

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 14-06-01 15:10

Uhm, ik denk dat ik wat te eigenwijs ben om naar een professional te stappen. Ik weet hoe het komt dat ik zo ben. En ook dat het niet helemaal onredelijk is dat ik zo ben. En ik raak niet in paniek ofoz. Ik heb geen ademnood. Ik ben er ook niet altijd zo mee bezig maar het wel een onderdeel van mijn leven, een vast stukje van mijn gedachtes. Ik kan soms al helemaal alles gaan uitdenken vanhoe ik wat geregld kan krijgen. Wat dat betreft ben ik blij dat ik nu wat ouder wordt want vroeger vond ik het altijd lastig om te bedenken hoe ik het kon regelen om onze pony te behouden als mijn moeder er plotseling niet meer zou zijn. Was ik nog vergeten trouewns mijn moeder is toen ik 16 was bijna overleden aan een scheur in haar darm, als ze toen 2 uur later was geopereerd was ze er niet meer.
Maar goed als ik te ver ga nadenken besef ik dat zelf en kan ik tegen mezelf zeggen: "hee Katrientje waar ben je nu weer mee bezig? Relax even, tel even tot 10 en kijk even door een nuchtere bril". En dan ben ik er weer. Het is gewoon iets wat bij mij hoort maar ik wou eens horen hoe julle er over dachten. Bedankt voor jullie reakties.

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 14-06-01 15:21

Komt bekend voor. Zelfs zonder dat je zoveel mensen al verloren hebt kun je dit hebben. Tegenwoordig valt het wel mee, maar vroeger??? Soms absolute paniek, de ene keer vanwege de kat en de andere keer vanwege een mens.
Dat eigenwijze weet de psycholoog wel raad mee. Als jij hiermee geholpen wilt worden zodat je er minder last van hebt, dan is de psycholoog de aangewezen persoon om mee te praten.

Jura

Berichten: 10793
Geregistreerd: 16-01-01
Woonplaats: Veluwe en 't Gooi

Link naar dit bericht Geplaatst: 14-06-01 15:27

Ik heb lang niet zoveel meegemaakt op dat gebied als jij, maar ik heb ook heel erg de angst om mensen te verliezen en sowieso voor de dood. Soms is het zo erg dat ik gek word van mezelf. Dan kan ik mezelf helemaal gek maken met het idee dat ik iemand verlies...

~*~ Pienie fan! ~*~
www.jura-artwork.nl

Pink_Horizon

Berichten: 19828
Geregistreerd: 11-03-01

Link naar dit bericht Geplaatst: 14-06-01 16:04

Dit komt mij ook erg bekent voor... Ik ben ook lang niet zoveel mensen in mijn directe omgeving verloren als jij, maar die angst ken ik ook... Waar ik die van heb weet ik echt niet...
Zo ben ik heel gauw bang dat iemand (mijn vriend en mijn moeder vooral, ik weet echt niet waarom) zelfmoord wil plegen.
Dat is echt zo'n rot gevoel... Eigenlijk weet je dat het niet zo is. Ik bedoel je hoort het wel regelmatig maar nog niet dagelijks, maar toch ben ik er super bang voor...
Klein voorbeeldje. Vorig jaar was ik met mijn vriend en mijn tante, oom, nicht en haar man (en hun kindje) op vakantie. Wij sliepen boven en kregevn om iets heel stoms ruzie. Ik ging op mn bed liggen en mijn vriend ging op het balkon staan. Ik kon hem niet zien. En nog geen 3 minuten later liep ik hem al achterna. Bang dat hij iets zou doen. Heel erg vreemd is dat. Want als ik een beetje logich nadenk weet ik ook wel dat hij het niet zal doen, maar toch...

Nou ja, sorry ik heb ook geen tip's...
Succes ermee in ieder geval...

Liefs, Kim

Trotse mama van dochters Svenna & Loys
Voorlopig paardloos!

Laui!

Berichten: 16863
Geregistreerd: 10-01-01
Woonplaats: wherever I wanna be

Link naar dit bericht Geplaatst: 14-06-01 20:00

Ik ken die angst niet. Toen ik 14 of 15 was is bij mij het idee ontstaan dat ik heel snel dood zou gaan. Het is nu minder, maar ipv angstig te worden, en nog zóveel te willen, heb ik besloten van elk moment te genieten. Datgene wat je wilt is bijna nooit haalbaar, maar gelukkig sterven en dus afscheid nemen is heel belangrijk.
Soms denk ik wel eens: straks zit ik daar met Opa Joop, en wat nou als IK eerder ga dan hij. Ik zou niet willen dat hij verkocht wordt ofzo. Maar ik laat ook geen vetpot achter om hem een onbezorgd leven te geven. Ik weet heel zeker dat je niet rustig dood kunt gaan als je je afvraagt hoe het met de wereld verder gaat zonder jou. Het genieten van elk moment is voor mij belangrijk. Ik heb bedacht dat doodgaan als ik me kwaad maak, of als ik jaloers ben ofzo, dat lijkt me niks. Ik wil doodgaan als ik geniet, of als ik trots ben.
Jij hebt niet het gevoel dat jij snel gaat, maar dat je omgeving opeens helemaal weg is. Het is natuurlijk heel makkelijk gezegd, maar het is zo belangrijk om zelf van alle momenten te genieten, en vrede met je eigen leven te hebben (klinkt dit een beetje zweverig of wazig?), dan kun je de tegenslagen veel makkelijker accepteren. Tegen jezelf zeggen dat je tevreden moet kunnen zijn (en dus alles doen om dat te bereiken, je moet niet persé tevreden zijn met deze situatie), en dat je moet genieten is een stap op de goede weg. Je moet het ook kunnen doen. Als ik naar Jopie kijk voel ik me zo nietig, maar ik ben helemaal gelukkig dat ik dat mag voelen.
Je moet alles als een leerschool zien. Ieder krijgt dingen op zijn/haar pad die je iets leren, die je een plaatsje moet geven. Voor sommigen is het heel extreem. De een maakt iets vreselijks mee, de ander krijgt het allemaal in hele kleine beetjes. Het belangrijkste is om je er niet door van de wijs te laten brengen. Ik geloof niet in lotsbestemmingen enzo, maar ik geloof er wel in dat alles wat je overkomt iets is wat je aankan. En als je dat gelooft kún je het ook aan.
Ik was helemaal over de rooie emotioneel toen ik ziek bleek. Maar ik heb geleerd door te gaan. Soms ben ik een beetje extreem geweest, maar ik begin te beseffen dat ik er zoveel van geleerd heb. Zodra ik hoorde wat ik had en er ook echt last van had, toen zei ik al tegen mezelf: hier ga ik iets van leren. Pas als ik geleerd heb wat er te leren valt gaat het over. Je kunt apathisch in een hoekje gaan zitten en wachten tot het over gaat. Maar je kunt ook je mouwen opstropen en het te lijf gaan. Je moet niet verwachten dat het zo gebeurt is, dat je het helemaal uitroeit ofzo. Ik denk dat zoiets gewoon een plaats in je leven nodig heeft, dat het bij jou hoort. En als je het zelf kan accepteren, dan straal je dat ook uit. Hoe je het kan plaatsen, kun je alleen zelf bepalen. Dat moet je uitvinden, en dat gaat net als met leren lopen, je gaat wel eens gigantisch onderuit. Geniet van je omgeving, want nu kun je ze nog 'gebruiken' bij het proces. Ze kunnen je steunen en even een adempauze geven. En ik heb gemerkt dat dat heel belangrijk is.
Vaag verhaal misschien, maar ik weet niet goed hoe ik dat moet uitleggen. Soms denk ik wel: wat heb ik nou helemaal meegemaakt, dus misschien is het wel niks. En gewoon blijven praten. Zoveel mensen verliezen, of bijna verliezen, is niet niks!

"Restaureer je kerk / Stuur je kinderen ten oorlog / Lees handen tot je blind bent / Maar red mij niet " - Maarten van Roozendaal

I'm livin' the dream | Interessante dingetjes

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 15-06-01 13:25

De angst dat men dood gaat, of zelfmoor pleegt door jouw schuld kan te maken hebben met een ingewikkeld schuldcomplex. Als ik aan mijn eigen familie denk, heeft het heel lang geduurd voor ik de problemen van mijn zus los kon laten. Inmiddels ben ik zover en begrijp ik ook heel goed dat haar beslissingen niks met mij te maken hebben. Simpeler: ik heb niet zoveel invloed dat ze om mij zoiets zou doen.
Bovendien denk ik dat als ze zelfmoorde pleegt, ze dat misschien wel heel graag wou en dat wij niks meer voor haar konden doen etc. Tenminste zo denk ik er over. Hier kan ik uren over doorgaan voor ik goed heb uitgelegd wat ik precies bedoel, dat doe ik hier niet. Wie vragen heeft kan ze gewoon stellen. Beschuldig mij niet van onverschilligheid.

Jasmijn

Berichten: 3744
Geregistreerd: 24-02-01
Woonplaats: Apeldoorn

Link naar dit bericht Geplaatst: 15-06-01 14:56

Ik denk dat niemand jou beschuligt van onverschilligheid, hooguit van veel wijsheid. Soms denken we idd dat de invloed van ons op mensen veel groter is dan we zelf denken. Iemand die besluit uit het leven te stappen is niet door 1 persoon tegen te houden. Je kan iemand steunen en proberen te begrijpen, maar je kan nooit zo'n beslissing tot jouw verantwoording nemen. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn/haar eigen leven en daden.

Navragen is beter dan afvragen.


Antwoord op onderwerpPlaats een reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: GrapeshotBot en 12 bezoekers