Nou , als ik zo eens het 1 en ander lees over de symptomen van een burn-out , dan ben ik zwaar de pineut

Heb nergens zin in , voel me constant moe & lusteloos , ben cynisch ,
heb last van kwaaltjes en hoofdpijn , vooral in het weekend
Ik heb net eindelijk weer eens 2 weken vakantie gehad en kon eigenlijk de hele tijd aan niets anders denken dan : ooohwnee over .. dagen MOET ik weer..... Ook erger ik me aan andere mensen , moet ook wel zeggen dat er hier een hele verzameling ergernis-opwekkende figuren rondlopen , maar okee

Ik moet hier echt rap uit zien te komen , dit is niet gezond...
maarja jullie probleem verder niet

Hier wat info over burnout , misschien komen meer mensen tot de ontdekking dat het de verkeerde kant opgaat ?

____________________________________________________________


Checklist :

. Ben je vaak helemaal leeg?
. Heb je bijna nergens zin in?
. Ben je snel geprikkeld?
. Ben je meer gaan drinken, eten?
. Rust je niet uit van vakantie?
. Heb je regelmatig hoofdpijn?
. Vergeet je wel eens dingen?
. Heb je concentratieproblemen?
. Slaap je moeilijk in?
. Ben je vroeg wakker?
. Lig je vaak te piekeren?
. Kun je moeilijk genieten

Mensen die kampen met een burnout of een naderende burnout kan je herkennen aan een aantal symptomen.

Hieronder hebben we er enkele op een rijtje gezet:


verveling.
Het is normaal dat je af en toe liever elder zou zitten dan op je werk. Mensen met burnout hebben dit gevoel constant. Ze vervelen zich omdat ze niet langer enthousiasme kunnen opbrengen voor hun taken.

Te veel werk.
Wie te veel en te hard werkt en constant onder tijdsdruk staat is extra gevoelig voor vermoeidheid, stress en uiteindelijk burnout.
Te weinig werk.
Heel verrassend maar ook een tekort aan taken of opdrachten kan leiden tot een burnout. Wanneer je werkt heb je nl het gevoel nodig dat je een nuttige bijdrage levert binnen je bedrijf. Werknemers die voortdurend onder hun potentieel werken krijgen het gevoel dat ze hun tijd verprutsen en raken daardoor zwaar gefrustreerd.
Stress.
Als je dagelijks een job moet doen die je veracht, kan je ernstig gestresseerd raken. Hoe die stress zich precies uit, hangt af van persoon tot persoon.
Tijdbewustzijn.
Kijk je vaak op je horloge? Heb je het gevoel dat er uren voorbij zijn terwijl de klok amper een kwartier later aanwijst? Mensen met een burnout zijn extreem gevoelig voor tijd. Ze gebruiken het vooruitgaan van de tijd als een middel om hen door de dag te helpen.
Daarnaast hebben ze het gevoel dat de tijd dat ze niet moeten werken veel snellervoorbij gaat. Mensen die met plezier gaan werken daarentegen vinden net dat hun dag snel voorbij is.
Concentratiestoornis.
Mensen met een burn out putten geen plezier noch voldoening uit hun werk en hebben bijgevolg de grootste moeite om zich te blijven concentreren. Als je blijft staren naar hetzelfde computerscherm of als je blijft prutsen aan een opdracht is het misschien niet slecht om even na te denken.
Lage eigenwaarde.
'Je bent wat je doet' Zo ervaren de meeste mensen hun werksituatie. Het directe gevolg van die opvatting is dat wanneer je je eigen werk niet al te hoog inschat, je eigenwaarde mee de dieperik ingaat.
Teruggetrokken.
Mensen die kampen met een burnout gaan zich afzonderen en introvert gedragen doordat ze hun collega's zien als mensen die het er in gelijkaardige omstandigheden wel goed vanaf brengen. Ze kunnen alleen maar besluiten dat het probleem bij henzelf ligt.

De dag niet aankunnen.
Het gebeurt dat mensen het zo zwaar te pakken hebben dat overgeven het eerste is wat ze doen wanneer ze wakker worden. En dat allemaal omdat de gedachte aan werk zo afschuwelijk is. Als je jezelf keihard moet dwingen om uit je bed te komen, zit je waarschijnlijk al in een gevorderde fase van job burnout .

_____________________________________________________________

Je bent dus letterlijk ziek van je werk

Ik herken vooral dat moeie lusteloze nergens-zin-in-hebbende gevoel , verjaardagen ? Uitgaan? alsjeblieft niet , ben blij dat ik lekker kan relaxen en onderuit gezakt op de bank of waar dan ook kan hangen
Erg storend , sociaal leven is toch belangrijk , maar ga met veel tegenzin ergens heen , ben gewoon zo moe en gammel...
Als ik dan eenmaal op een verjaardag ofzo ben dan heb ik het meestal wel naar m'n zin hoor

Daarom heb ik Rena ook gekocht , anders kom ik helemaal het huis niet meer uit ... Dat ik haar heb scheelt al een heleboel
Is wel veel werk maar je krijgt er ook veel waardevols voor terug .

Wat ik verder met dit berichtje wil bereiken ?
Mezelf voor gek zetten dat ik het zover heb laten komen ,
en even een waarschuwing aan mensen dat ze opletten dat het bij hun niet zover komt

Als ik dat allemaal zo lees....volgens mij moet je eens naar een andere baan gaan uitkijken!

Al verdien je nog zo veel...werk dat je niet leuk vind, houd je niet lang vol.

Je kan beter iets zoeken wat je echt leuk vind en niet teveel kijken naar het salaris.

Als ik er teveel op achteruit ga , ga ik toch ook niet met plezier ,
ik moet natuurlijk wel nog een beetje goed kunnen leven van wat ik verdien....
En ik zal waarschijnlijk een auto moeten kopen , al die kosten daarvan heb ik nu ook niet en dat zou dan ook nog eens van dat lagere salaris afgaan , dus dan ga ik er dubbel op achteruit , + extra reistijd ,
en om dan weer genoeg geld binnen te krijgen moet ik misschien extra uren gaan werken , en je hebt ook geen garantie dat je het daar wel naar je zin hebt natuurlijk .

Ik moet absoluut ander werk , maar wil dus wel ergens terechtkomen waar ik echt wat aan heb , dat ik niet weer in hetzelfde schuitje terechtkom + nog eens geldzorgen .

Ik vind geld ook absoluut niet het meest interessante hoor , daarom wil ik er ook niet al te veel zorgen over hebben , moet ik gewoon goed rond kunnen komen .
+ alle andere zaken er nog eens bij , daar moet ik toch rekening mee houden , het is wel de bedoeling dat ik bij een volgende baan wel een goed gevoel heb , dat het beter wordt dan nu en niet nog eens slechter , want dat kan ook nog eens natuurlijk !

Zo veel verdien ik nu ook niet hoor , daarom moet het niet veel lager worden en moet ik niet veel extra kosten gaan maken.

Maar je hebt absoluut gelijk : ik MOET iets anders gaan doen.

Tjee, let maar xtra goed op jezelf. Een ex-collega van mij heeft een burn-out. Hij is nu al een maand of 5 thuis en het ziet er naar uit dat het minstens nog een keer zo lang gaat duren......

Sterkte en zoek een andere baan!

Laat het niet te ver komen. Hoe verder je hierin verstrikt raakt des te moeilijker wordt het weer de draad op te pakken.
Een andere baan kan echt wonderen doen. Verleden jaar omstreeks deze tijd zat ik ook zwaar in dubio over mijn baan. Ik had het bij dat bedrijf niet naar mijn zin, voelde dat ik bij alles werd tegengewerkt en zat regelmatig te huilen in mijn kantoor [wat ik nooit heb verteld]. Het was maar een klein bedrijf met 8 collega's intern waaronder de eigenaar directeur van 58 en zijn echtgenote van 55 .
Ik heb toen duidelijk op een rijtje gezet wat ik in een baan zoek en wat ik van een werkgever verwacht. Daartegenover heb ik een sterkte-zwakte analyse van mezelf gezet om te zien in welke functie ik het best tot mijn recht zou komen.
Naar aanleiding van die uitkomst ben ik dus heel selectief gaan zoeken naar een andere werkkring. Die voorbereiding is erg goed geweest. Ik heb nu voor het eerst een werkgever waarbij ik zo iets heb van: Ik wil hier wel tot mijn 65ste blijven werken
Misschien dat jij ook eens wat dingen op een rijtje moet zetten voor jezelf van wat je nu wel en niet wilt. Dat helpt beter dan je er op te richten of je voldoet aan een bepaald ziektebeeld. Heel veel sterkte er mee.

Bedankt

Ik heb al alles wat ik kon bedenken op een rijtje gezet ,
maar het is nu niet heel duidelijk voor me wat het nou precies moet gaan worden m'n volgende baan.
Ik heb wel een paar richtingen waar ik wel een goed gevoel bij krijg , maar nu nog zoiets vinden , liefst ook nog niet te ver weg en gewoon goed betaald + goede arbeidsvoorwaarden....

Ik wil me er wel vanaf het begin goed bij voelen , dat vind ik heel belangrijk .

Fijn zeg Jippie dat jij zo goed terecht bent gekomen

Bij mij zijn burnoutklachten geconstateerd door de huisarts.
Alleen schijnt dat niet te kunnen volgens bepaalde mensen in m'n omgeving omdat ik te jong ben daarvoor

Ik zat uiteindelijk met paniekaanvallen achter m'n pc omdat ik zo oververmoeid en kapot was maar mezelf oplegde dat ik door moest gaan, gekkenwerk dus!

Ik ben niet de ziektewet ingegaan maar ben naar huis gegaan, wilde gewoon nooit meer terug zeker niet omdat er geen begrip was. Ik was al eens eerder de ziektewet ingegaan maar dan krijg je elke keer dat gebel thuis en nog meer druk op je gelegt terwijl ik mij daar dus iets teveel van aan trek.

Intussen ruim 4 maanden verder gaat het al een stuk beter, maar ik ben nog niet mezelf, snel uit mijn doen en kan niet veel hebben, en nog erg snel moe.

In het begin had ik zoiets van ik moet actief iets aan hetgeen wat ik nu heb doen, maar eigenlijk komt het een beetje neer op nutteloos thuis zitten en gewoon door proberen te gaan met je leven.
Misschien wat somber ingezien maar verwacht niet al te veel begrip van buitenaf.
Het is voor je omgeving natuurlijk ook moeilijk omdat het het niet tastbaar is en vooral zo lang kan duren.
Mijn vriend had ook zoiets van 2 weken en dan is het wel over, dan ben je wel van je vermoeidheid af, kan hem het niet kwalijk nemen omdat hij er ook geen ervaring mee heeft.
Mijn vader was in eerste instantie erg bezorgd maar later verklaarde mijn vader en stiefmoeder dat het niet kon.
Mijn schoonouders hebben zoiets van rustig aan en neem je tijd, en leg de lat niet zo hoog voor jezelf.

Ik probeer me verders zoveel mogenlijk koest te houden, mezelf niet te snel laten opfokken of opjagen want dat kan ik gewoon nu ff niet hebben en die grens houdt ik ook vrij strikt aan nu.


Overigens vond ik mijn werk dus wel leuk maar ik werd te snel losgelaten in het diepe zeg maar (aangezien ik gespecialiseerde kennis had en de enige waar ik op terug kon vallen qua die specifieke kennis zwangerschapsverlof had), op zich niet erg maar maakte ook nog erg lange dagen met 5 uur reizen per dag en ook nog zo afentoe naar avondschool, dat was even teveel en ik had nog amper een priveleven.

heb vorig jaar een burn-out gehad! Echt geen pretje, ik stond om het minste geringste te janken en te hyperventileren! Kon echt niks hebben. Was teveel met andere dingen bezig dan met mezelf.
Ging de hele week naar school, wat erg zwaar was, na school de paarden doen leren enz enz.. gaf mezelf dus totaal geen rust, er bleven dingen bijkomen, en op een gegeven moment storte ik dus in! Dat was op school, ik kon helemaal niks meer, niet praten niks, alleen maar janken!
Toen ben ik een tijdje thuis geweest om bij te komen, en ben ik gestopt met werken (werkte op zaterdag van 7 tot 17,00 bij de slagerij bij de a.h.)
Dat scheelde al een hele hoop! Na een aantal maanden ben ik er weer bovenop gekomen (mede dankzij m'n vriend, die ik toen het begon nog niet had).
Wat ik kan zeggen, dat als je je niet goed voelt onder hetgene wat je nu doet, stop er mee of ga met iemand praten!!
Laat eventueel een bloedtest uitvoeren bij je huisarts, zodat alle anders dingen uitgesloten worden!! Is bij mij ook gebeurd!
Llewella, kan me helemaal vinden in jou verhaal, zo heb ik me ook gevoeld! Ook tegen mij zeiden dat ik te jong was voor een burn-out! Je dwingt jezelf om maar doortegaan! Dat houdt echt een keertje op. Ik ben toen ook naar iemand toegegaan om mee te praten (was geen psychiater), en die zag gelijk dat ik heel fout bezig was en dat ik op pure wilskracht doorging, en niet op je eigen levenkracht, watv dus de bedoeling is. Na een tijdje ging het gelukkig beter en heb ik gewoon m'n opleiding afgemaakt en had ik daar werk in gevonden, daar ben ik inmiddels weg en werk nu als oproepkracht bij een salon in de buurt en werk voor de rest bij m'n ouders als secretaresse. Ben wel opzoek naar een andere baan, maar doe het rustig aan, ik heb geen zin om weer van vooraf aan te beginnen!!

Ik begrijp jullie verhalen heel goed

Ik vind het van mijzelf helemaal belachelijk dat ik precies aan die klachten van burnout schijn te voldoen...

Ik ben verdorie pas 22 , en werk godbetert in een kas , ben geen drukke
manager ofzo

Okee ik werk al wel 5 jaar , eerste jaar dik 50 uur per week , in de hitte & benauwdheid , hele slechte houdingen en erg saai eentonig werk ..
Ook heb ik in 5 jaar tijd 2 of 3 keer (weet ik geeneens meer) 2 weken achter elkaar vakantie gehad en voor de rest af en toe eens een dag , paar dagen of een weekje.
20 vakantiedagen per jaar. In de zomer werkt het slopend dat je zo ontzettend flauw en duizelig wordt van die hitte , en in de winter heb ik echt zo'n dip , je begint in de schemering en als je klaar bent schemert het weer..... brrrr.

Daarom ben ik nu ook korter gaan werken en dat helpt wel maar toch voel ik nog constant zoveel spanning in m'n lijf en ik ben gewoon dood- en doodmoe en heb nergens echt zin of plezier in lijkt het wel.

Heb een jaar geleden al eens 2 keer de huisarts opgezocht omdat ik het steeds zo benauwd had (heb ik nu weer , ik voel me net een astma-patient , echt vaag....) en zo gespannen enz. , testjes gedaan maar daar kwam niks uit behalve dat ik gezond was.....

Nou ja dan zal die vermoeidheid wel weer over gaan , gerustgesteld (min of meer) .... maar nu voel ik me weer een uitgewrongen vaatdoek.
's Avonds trek ik altijd heel aardig bij gelukkig , dan voel ik gewoon weer kracht en enthousiasme in me stromen zeg maar.
Maarja dan moet ik weer naar bed en begint alles van voren af aan....

Thuis gaan zitten daar zou ik me helemaal erg beroerd bij gaan voelen ,
en ik ga ook puur op m'n tandvlees door omdat ik het gevoel heb dat ik me ontzettend aanstel.

Ik voel me letterlijk opgebrand idd , waarom ben ik nou zo'n slapjanus , zo zwaar heb ik het toch niet ??

Ik denk dat je toch iets moet doen, anders gaat het fout!!
Praat met iemand, al lijkt dat erg dom het helpt wel!!
Ga met je baas praten over hoe jij je voelt, is erg moeilijk, maar als je zo doorgaat, barst de bom en weet je baas ook van niks, terwijl het misschien voorkomen had kunnen worden!!

Het hoeft trouwens niet zozeer aan de baan te liggen, meestal ligt het aan je karakter.

Het overijverig zijn, teveel van jezelf verwachten, faalangst, niet nee kunnen zeggen etc.
Ik heb van mijn huisarts toen een telefoonnummer meegekregen voor een cursus hoe om te gaan met werkstress.
Misschien ga ik dat nog doen, destijds kon ik dat echt niet omdat je idd letterlijk nix meer kan, alleen nog doorgaan, wegens brain/imputerrors zoals ik het noem

Tuurlijk zeg ik laat het niet zo ver komen.
Ik wilde dat zelf ook niet, liep al een jaar eerder bij de huisarts en kreeg het advies het rustiger aan te doen en leuke dingen te doen, ik stopte met bijv websites maken voor anderen etc.
Ik wist dat ik wat anders moest maar kan heel moeilijk een baan in mijn vakgebied vinden in de buurt, en ik wil gewoon niet verhuizen omdat ik te gehecht ben aan me omgeving.
Ondertussen gaan solliciteren, ik had mezelf een grens gesteld, 1 januari, euro zooi afronden en weg.
Maar het kwam er maar niet van en kwam er niet van, terwijl ik met de euro mijn laatste reserves opgebruikt had, met de feestdagen overuren gedraait etc.

Wellicht dat het er ook aan ligt dat je juist erg jong bent.

Ik ben heel jong zelfstandig komen te staan, te jong, daardoor kreeg ik te vroeg dingen op mijn brood waar ik eigenlijk nog niet klaar voor was.
Ik was al erg vroeg het huis uit, en dan ook nog een baan die best wel wat van je eist.

Let een beetje op jezelf en probeer geen bikkel te zijn.
Ik heb er ook lang lacherig over gedaan en een houding gegeven ik ben een bikkel, maar op den duur krijg je gewoon letterlijk een zenuwinzinking.
Dat van de huilen herken ik ook maar al te goed. Ik moest opgegeven moment bij me baas komen en we hebben mijn ontslag besproken, het is als een waas langs me heen gegaan, ik kon alleen nog maar huilen en denken ik wil weg en veilig thuis, dat is een hele vreemde gewaarwording, zeker voor je omgeving die je ook altijd als een ijzersterke vrouw hebt gezien zoals in mijn geval.

Ohw en laat je niet ontslaan of neem geen ontslag!
Ik krijg nu ww maar moet me wel voorbereiden op een volgende job, maar wie weet wanneer ik daar pas echt aantoe ben
Iig geen zware job meteen, als ik dat nu doe lig ik meteen weer onderuit.
Zulks bouwt zich op in de loop der jaren en is ook niet zomaar over, ik ben nu ook al ruim 4 maanden bezig, en wie weet hoe lang nog
Voor mezelf heb ik iig bezloten rustig aan te beginnen, geen commerciele baan iig voorlopig al is de verleiding erg groot.

youngster schreef:

Ik denk dat je toch iets moet doen, anders gaat het fout!!
Praat met iemand, al lijkt dat erg dom het helpt wel!!
Ga met je baas praten over hoe jij je voelt, is erg moeilijk, maar als je zo doorgaat, barst de bom en weet je baas ook van niks, terwijl het misschien voorkomen had kunnen worden!!

Ik had een jaar eerder al met mijn leidinggevende gepraat, maar hij wist zich geen houding te geven in dit.
Het enigste wat hij wilde was dat ik bleef en me werk goed deed.
Hij had het er ook moeilijk mee, tenminste wist niet hoe die ermee om moest gaan, verschillende gesprekken gehad en aantal keer aangegeven hoe ik ervoor stond.

Hij dacht ook een keer hardop dat ik maar met paardrijden moest stoppen aangezien ik een keer eraf gelazerd was en een paar dagen thuis zat met kneuzingen, werk ging gewoon voor, dat snap ik ook wel, maar ik zou echt alles moeten opgeven voor mijn werk
Me chef was geen kwaaie, zeer zeker niet, maar hij had blijkbaar geen ervaring in dergelijke zaken.
Mijn voorgangster was ook al afentoe wat overspannen en heeft mijn werk ook weer moeten overnemen.

Llewella schreef:

Hij dacht ook een keer hardop dat ik maar met paardrijden moest stoppen aangezien ik een keer eraf gelazerd was en een paar dagen thuis zat met kneuzingen, werk ging gewoon voor, dat snap ik ook wel, maar ik zou echt alles moeten opgeven voor mijn werk

Nee hoor, absoluut niet! Mijn credo is "Ik werk om te leven, ik leef niet om te werken!" En mijn baas weet dat maar al te goed. Tuurlijk, zonder werken kun je ook niet "leven" en ik heb absoluut geen hekel aan werken, maar ik vind mijn leven veel te belangrijk om louter en alleen aan werken te besteden.

Oh my gosh…dit klinkt niet goed. De meeste van bovenstaande punten komen mij bekend voor. Ik werk binnen een nieuw bedrijf (sinds november 2001) en heb dus maar één collega (= de directeur). In het begin moest het marketingplan opgesteld en geïmplementeerd worden, maar momenteel heb ik het veel te druk met eenvoudige invoerwerkzaamheden. Ik zie helemaal geen uitdaging meer in mijn werk en zit inmiddels al enigszins tussen de personeelsadvertenties te kijken naar een andere baan.
Maar…
Juist doordat het bedrijf zo klein is (en flink groeiende) zouden er best leuke mogelijkheden vrij kunnen komen binnen het bedrijf.
Ook wil ik mijn collega eigenlijk niet in de steek laten met zijn bedrijf.
En daarnaast heeft mijn vriend zoiets van: alweer een baan die je niet leuk vindt? Ja, hij heeft makkelijk praten. Hij vond zijn baan ook niet leuk en kon toen zomaar aan de slag bij het bedrijf waar hij een fantastische stage gehad heeft en heeft het er nu prima naar zijn zin.

Ik stop in elk geval niet voordat ik een andere baan heb. Ookal verveel ik me binnen het bedrijf, ga ik af en toe met frisse tegenzin naar het werk en zie ik geen uitdaging in mijn werk. Tja, ik moet toch echt geld binnenkrijgen om de hypotheek en mijn paard te kunnen betalen.

Llewella schreef:

Ik had een jaar eerder al met mijn leidinggevende gepraat, maar hij wist zich geen houding te geven in dit.
Het enigste wat hij wilde was dat ik bleef en me werk goed deed.

Dit is echt heel fout! Ik deed precies hetzelfde vorig jaar, gewoon doorgaan! Ik dacht ook van je kan toch niet zomaar in de steek laten! Jawel hoor dat kan wel, het kost alleen ongeloofelijk veel moeite (geld trouwens niet voor iedereen)
Op school schrokken ze heel erg toen ik zo instorten, in plaats van dat ze me naar huis sturen, moest ik blijven, en de les meedraaien, nou van die les kan ik me niks meer herinderen! Ik ben toen ook verplicht door een vriendin van mij, om naar een haptonoom te gaan, die zorgt ervoor dat je lichaam en geest in balans komen! Hoe ze dat deed, met aanrakingen, zeg maar de afvalstoffen afvoeren (zonder druk). Dit was erg raar in het begin, omdat alles gaat tintelen, waar ze je aanraakt, maar moet zeggen dat dit mij erg goed geholpen heeft!

Je moet JUIST niet met je hobby's stoppen , dat was een heel fout advies van die baas zeg ....oei !
Anders heb je echt alleen nog maar je werk en wordt je er helemaal een zombie van...ik heb juist weer een paardje gekocht om lekker bij te komen en leuke dingen mee te doen , om mezelf te dwingen toch iets te doen terwijl ik me moe en leeg voel , en dit icm 0m 3 uur 's middags stoppen ipv 5 uur maakt een heel verschil ten goede.

M'n zere lijf wordt lekker losgehotst op het peerd en ik kan me ook ontspannen daardoor.
Wel valt me al jaren op dat ik alles erg zenuwachtig doe , ik wil het snel klaar hebben , snel weer rustig thuis zijn , ik bezorg mezelf stress eigenlijk...

Even iets halen in het weekend , op de fiets , heb de hele dag de tijd ?
Gewoon voluit fietsen he , snelsnelsnel uitzoeken , kopen...en hop weer gauw naar huis...ben moe maar heb tegelijkertijd geen rust in m'n reet , ben de hele dag bezig maar kom nergens aan toe.

Afijn het is toch al duidelijk dat ik mezelf kapotmaak op deze manier.
Ik heb trouwens al voor andere banen rondgekeken en gesprekken gehad , soms proefgedraaid om erachter te komen dat het toch niks voor me was.
Echt heel rot tegenover m'n baas vind ik het , ik leg keer op keer uit dat ik korter wil werken of iets anders zoek , omdat ik hier letterlijk kapot aan ga , leg uit wat ik voel , enz. en voel me terwijl ik dat zeg al zo'n ontzettende aansteller . Het klinkt ook zo zeurderig.....

Ik weet heel zeker dat DE oplossing is gewoon een andere baan , plezier overdag en weer wat leren , het leuk hebben , echt op een fijne manier bezig zijn.

Hulp zoeken / behandeling zoeken zal absoluut goed doen , maar ik ben zo'n eigenwijs mormel dat zich daar te groot voor voelt
En het lost nog niks op als ik dit werk blijf doen.
Daarbij heb ik ook helemaal de puf er niet voor om naar zo iemand toe te gaan , heb ik echt geen zin in LOL , ook weer zo'n symptoom

Misschien moet ik gewoon maar eens helemaal van m'n stokje gaan , zit al op het randje af en toe , dan is het meteen helemaal duidelijk voor iedereen dat ik me niet aanstel

Ik ben dus ook van "gewoon doorgaan" , *zucht* Dombo die ik ben.......

Ik zou echt niet tot rust komen als ik nu zomaar wegloop en thuis ga zitten , dat is zeker .
Dan zou ik me veels te veel zorgen maken over hoe het nu verder moet , me schuldig voelen tegenover baas & collega's , me tegenover mezelf een slappeling vinden , en ik zou van dat hele dagen hangen alleen maar dieper wegzakken denk ik.....

Ik moet dus gewoon een andere , fijne baan vinden waar ik rustig kan beginnen en me dan in de loop der tijd op kan werken , of als het me bevalt gewoon rustig aan blijven doen

Hebben jullie nu het gevoel dat je er op de juiste manier mee omgaat / bent gegaan ?

De knuppel in het hoenderhok:
Burn-out is een modeverschijnsel. Vroeger waren de werkweken langer en het werk zwaarder, maar toen hoorde je er nooit wat over. Er werd niet gezeurd, maar gewerkt! (No offence verder hoor)
Als ik dat rijtje klachten zo lees dat er bij hoort, dan denk ik dat het klachten zijn die iedereen wel eens heeft, je zou er bijna hypochondrisch van worden!
Dat je het niet naar je zin hebt op je werk is iets heel anders, nogal wiedes dat je dan 'moe' wordt van je werk, maar je doet het nog altijd je zelf aan.

Daar zit zeker wat in !
Als je zo het rijtje met klachten leest, dan denk ik dat iedereen er zo stiekumweg wel voor in aanmerking komt.
En toch: ook al voldoe ik aan alle voorwaarden, ik heb geen burn-out hoor !

Ik denk dat je er goed aan doet om op zoek te gaan naar een andere baan, waar je niet met tegenzin aan het werk "moet".
Er zijn genoeg leuke, uitdagende jobs te vinden, ga ervoor !
Van bij de pakken neer gaan zitten is nog nooit iemand beter geworden, zo wordt het alleen maar erger.
Doe er iets aan !!!

Hoho, even voor de duidelijkheid! Je doet het jezelf aan, mar dit doe je echt niet express hoor! Denk maar niet dat ik het een pretje vond om me zo te voelen, en ik denk dat Llewella dat wel met me eens is!
Tuurlijk kan iedereen het krijgen, maar ik ben te makelijk tegenover andere mensen, omdat ik een hele lage dunk van mezelf heb! Daardoor heb je zoiets van laat ik het maar doen anders worden ze misschien boos, of krijg ik ruzie, nu ben ik daar wat harder in geworden, maar ik zal nooit iemand recht in hun gezicht echt uit kunnen schelden! Ik probeer problemen te omzeilen door iedereen bevredigende antwoorden te geven, dan worden ze tenminste niet boos! Ik weet dat het ontzettend fout is, maar wie helpt me ervan af?? Dat is tot nu toe nog niemand gelukt!!