Geplaatst: 13-04-01 18:33
Het gesprek is eigenlijk heel goed gegaan. Ik was echt bloednerveus.
We zijn een stukje gaan rijden en flink aan de praat gegaan. We hebben vanalles besproken. We hebben zelfs samen gehuild. Ik heb hem in al die tijd nog nooit zien huilen. Wel 2x tranen zien branden, maar nooit zien stromen. Ik vond 't fijn dat hij huilde, het was voor mij een bevestiging dat hij toch van me houd en ook pijn heeft.
We hebben 't ook natuurlijk over dinsdagavond gehad en de boel uitgepraat. Ik heb hem vervolgens geconfronteerd met de leugens die hij had gemaakt. Hij werd er stil van. Ik heb hem toen ook haarfijn uitgelegd hoe ik me op die momenten voelde. Tot in de puntjes, zelfs hoe 't huilen aanvoelde. Ik wilde hem laten weten dat de pijn die hij dinsdagavond voelde, dat ik die al verscheidene keren door hem had meegemaakt. Hij schrok heel erg, maar heeft 't wel allemaal toegegeven.
We hebben veel herinneringen opgehaald. Veel gehuild (val ik nu in herhaling? ) We waren er allebei over eens dat we elkaar niet kwijt wilden.
Niet schrikken hoor. Ik ben sterk geweest. We hebben besloten om niet met elkaar verder te gaan. Hoe moeilijk 't ook was. We waren 't erover eens, dat 't zo niet ging. Dat onze harten aan elkaar verbonden zijn, maar dat bij elkaar blijven onze harten uit elkaar zou drijven.
Vervolgens hebben we besloten dat we niet uit elkaars leven willen verdwijnen. De laatste tijd hadden we tussen alle problemen door, een hele close vriendschap. Die willen we voort zetten.
We zijn na 't praten gaan snookeren en hebben veel lol gehad. Toen zijn we naar m'n huis gegaan en hebben we nog even met m'n ouders gepraat. Nog even wat gedronken en een sigaretje gerookt. Toen was de tijd aangebroken dat hij wegging.
Gatver dat was echt moeilijk, toen hij de deur uitliep was het net alsof de deur naar m'n hart werd afgesloten. Het voelde ineens heel leeg. Ik heb toen ook weer flink zitten janken. Toen ben ik maar naar bed gegaan.
We houden wel contact en hebben afgesproken dat we gewoon nog leuke dingen gaan doen, maar dan als vrienden. We waren gisteren echt al als maatjes, ook al hadden we er veel pijn onder.
Ik heb 't vertrouwen dat die vriendschap wel gaat lukken. Het is heel raar dat we nu geen relatie meer hebben. Maar 't is beter zo.
Bedankt voor al jullie lieve berichtjes, jullie interesse en jullie steun.
Dikke knuf Mayo
We zijn een stukje gaan rijden en flink aan de praat gegaan. We hebben vanalles besproken. We hebben zelfs samen gehuild. Ik heb hem in al die tijd nog nooit zien huilen. Wel 2x tranen zien branden, maar nooit zien stromen. Ik vond 't fijn dat hij huilde, het was voor mij een bevestiging dat hij toch van me houd en ook pijn heeft.
We hebben 't ook natuurlijk over dinsdagavond gehad en de boel uitgepraat. Ik heb hem vervolgens geconfronteerd met de leugens die hij had gemaakt. Hij werd er stil van. Ik heb hem toen ook haarfijn uitgelegd hoe ik me op die momenten voelde. Tot in de puntjes, zelfs hoe 't huilen aanvoelde. Ik wilde hem laten weten dat de pijn die hij dinsdagavond voelde, dat ik die al verscheidene keren door hem had meegemaakt. Hij schrok heel erg, maar heeft 't wel allemaal toegegeven.
We hebben veel herinneringen opgehaald. Veel gehuild (val ik nu in herhaling? ) We waren er allebei over eens dat we elkaar niet kwijt wilden.
Niet schrikken hoor. Ik ben sterk geweest. We hebben besloten om niet met elkaar verder te gaan. Hoe moeilijk 't ook was. We waren 't erover eens, dat 't zo niet ging. Dat onze harten aan elkaar verbonden zijn, maar dat bij elkaar blijven onze harten uit elkaar zou drijven.
Vervolgens hebben we besloten dat we niet uit elkaars leven willen verdwijnen. De laatste tijd hadden we tussen alle problemen door, een hele close vriendschap. Die willen we voort zetten.
We zijn na 't praten gaan snookeren en hebben veel lol gehad. Toen zijn we naar m'n huis gegaan en hebben we nog even met m'n ouders gepraat. Nog even wat gedronken en een sigaretje gerookt. Toen was de tijd aangebroken dat hij wegging.
Gatver dat was echt moeilijk, toen hij de deur uitliep was het net alsof de deur naar m'n hart werd afgesloten. Het voelde ineens heel leeg. Ik heb toen ook weer flink zitten janken. Toen ben ik maar naar bed gegaan.
We houden wel contact en hebben afgesproken dat we gewoon nog leuke dingen gaan doen, maar dan als vrienden. We waren gisteren echt al als maatjes, ook al hadden we er veel pijn onder.
Ik heb 't vertrouwen dat die vriendschap wel gaat lukken. Het is heel raar dat we nu geen relatie meer hebben. Maar 't is beter zo.
Bedankt voor al jullie lieve berichtjes, jullie interesse en jullie steun.
Dikke knuf Mayo