wie was ik...
Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
Pagina 1 van de 1
- timilon
- Berichten: 3594
- Geregistreerd: 02-03-04
wie was ik...
Geplaatst door de TopicStarter : 07-07-04 23:04
om te beslissen over leven of dood van m'n allerfijnste paard...?
nu een goede 2 maanden geleden heb ik deze beslissingen moeten nemen,gesteund door moeder en moeders vriend.
de beslissingen waren zwaar,moeilijk en misschien wel bijna ondraaglijk.
toch heb ik voor beide (hoop ik) het beste gekozen:de dood.
12 jaar lang vertelde ik al m'n verdrietjes aan m'n vriendinnetje,al m'n lolletjes(de weinige,helaas) en 12 jaar lang was zij mijn steun en toeverlaat!
die mooie zwarte ogen,zo fris en vrolijk,die grote,zwarte neusgaten,zo om adem smekend...
altijd hinnikte ze me een welkom.
altijd weer even grappig,even druk en even mooi!
met de jaren werd ze mooier,een hengst leek het wel.
lange manen en kleine oortjes,een mooi,sprekend hoofd...
elke dag maakte ze me blij!en ik heb dat zo nodig gehad.
2 jaar lang heb ik dat lelijke jonge paard,die kapstok met dat lelijke grote hoofd beschermd,opgevoed en op handen gedragen...
hij was mijn 2de alles,naast die mooie dame van hierboven.
ik hield van hem,ik zag in hem een topper...
hij moest de tijd krijgen om volwassen te worden,ik heb met hem gespeeld...
hij werd mooi!
hij kon geweldig lopen...maar zagen we nou een misstap?
hij is jong en groot,hij mag toch wel wat moeilijker draaien dan een ander paard?
hij werd kreupel...en wie was ik om hem te laten leven?door te laten gaan met deze afschuwelijke pijn?
hij had zo'n pijn...hij maakte het me duidelijk als ik in z'n stal zat.
die lieve,grote ogen,die speknek en die super goed gespierde rug...
het was te zwaar voor z'n voeten!
nooit gedacht,zo'n afstamming,zo correct op de voeten...
maar wie was ik om die beslissingen te nemen?
- Remy
-
- Berichten: 2722
- Geregistreerd: 02-06-04
- Woonplaats: Sint Anthonis
Geplaatst: 07-07-04 23:07
Hun maatje, de enige persoon die voor hen kon beslissen om er een einde aan te maken. Wanneer lijden ondraaglijk wordt en je niet kunt praten, anders dan met lichaamstaal, dan is het toch fantastisch dat er iemand is die het beste voor je wil?? Voel je hierover alsjeblieft niet schuldig!
Sterkte!
- Kanzi
- Berichten: 2656
- Geregistreerd: 29-06-04
- Woonplaats: België
Geplaatst: 08-07-04 09:39
Maar als een dier zoveel pijn heeft en je weet zeker dat dat nooit meer overgaat, dan is de dood het grootste kado wat je hem kan geven.
Die beslissing niet nemen is je kop in het zand steken. Echt, voel je niet schuldig, want je hebt het beste gedaan wat je kon doen.
Sterkte verder!!!
- Sily
-
- Berichten: 11491
- Geregistreerd: 08-12-02
- Woonplaats: Delft
Geplaatst: 08-07-04 14:27
Als twee bruine ogen vragen,
help mij, want ik voel me niet fijn.
Mag je dan, omdat je voelt dit is het einde,
egoistisch zijn?
Als je van de dierenarts hoort,
dit komt nooit meer goed,
en hij krijgt steeds meer pijn.
Mag je dan omdat je hem niet kan missen,
egoistisch zijn?
Als twee trouwe ogen zich sluiten voorgoed,
en je zonder hem naar huis moet.
met een halster in je hand,
en je hart vol pijn.
Dan probeer je jezelf te overtuigen,
ik mocht niet egoistisch zijn.
Al die tijd met zijn tweetjes,
elke dag samen was een feest.
En in al die jaren,
is hij zelf niet een keer,
egoisch geweest.
Wie jij bent?
In mijn ogen degeen die ook niet egoistisch is geweest.
Het is een heel dapper en moeilijk besluit, die niet iedereen kan maken, ik denk dat je beestjes nu zonder pijn op je neerkijken en trots op je zijn
- timilon
- Berichten: 3594
- Geregistreerd: 02-03-04
Geplaatst door de TopicStarter : 08-07-04 19:45
soms vliegt het verdriet echt naar mn keel,ik dacht echt dat die ouwe nog 10 jaar meeging en dan krijg je ook dingen van:als ik haar....
dat jonge paard,ik zag echt een topper in hem.
voor mij was hij ook een topper,kon me echt heel veel doen zeg maar...
en tja,ook die rotopmerkingen komen dan weer terug,en dat doet nog steeds pijn!
maar goed,het is amper 2 maanden geleden,dus het kan ook nog niet ey,terug kijken zonder verdriet.
het inslapen van mn pony kan ik afentoe met een glimlach op terugkijken,ze was zo tevreden.
maar dat paard,zelf wegbrengen,daar 2 uur wachten en al die varkens horen gillen...
dan het uitladen en het definitieve afscheid nemen,er ging een stukje van mezelf dood!en nog...
hoe kun je als mens zijnde nou beslissen?en soms denk ik:het is juist goed dat wij dat kunnen beslissen,dat wij er voor mogen zorgen dat ze geen pijn hoeven te hebben.
zit weer te huilen.
- Kristie
-
- Berichten: 15027
- Geregistreerd: 30-10-03
- Woonplaats: Al pendelend tussen hier en daar...
Geplaatst: 08-07-04 19:53
timilon schreef:hoe kun je als mens zijnde nou beslissen?en soms denk ik:het is juist goed dat wij dat kunnen beslissen,dat wij er voor mogen zorgen dat ze geen pijn hoeven te hebben.
idd, het is natuurlijk een verschrikkelijke beslissing die je op zo'n moment moet nemen maar het is nou eenmaal het beste.
Als jij deze beslissing niet had genomen had hij mssn nog wel 20 jaar verder geleefd, maar dan wel met ongeloofelijk veel pijn. Nu heeft hij wel veel korter geleefd maar het waren vast voor hem hele fijne jaren met iemand die heel veel van hem hield/houdt {jij dus}
heel veel sterkte de komende tijd
Pagina 1 van de 1