Sorry voor het lange komende verhaal.. maar wou het ff kwijt. Ik ben echt in de war en verdrietig, het zit zo! Ik ben nu ruim 8 maanden samen met bart. Bart ken ik al 3 jaar en vanuit onze vriendschap is iets moois gebloeid zeg maar.
De laatste tijd hadden we wel eens meningsverschillen, bijvoorbeeld ook strijd over op vakantie gaan. Ik wil dat graag van te voren plannne, hij is meer van we zien het dan wel komt wel goed! Afgelopen maandag is hij helaas ontslagen, het bedrijf waar hij werkte draait momenteel stlecht dus zijn er een hoop mensen ontslagen. Hij was er niet zo rouwig om zei hij, maar ik heb gezegd dat ik het toch wel heel erg vond aangezien hij het daar naar zijn zin had en een jaar geleden bij een ander bedrijf ook al is ontslagen. op een gegeven moment gaf hij aan het zat te zijn met alles en iedereen om zich heen, niet direct met mij zei hij.
Dinsdag belde ik hem op, hij had gesprekken over ander werk. Verteld hij doodleuk dat hij drie maanden tennisles gaat geven in europa. Dat had meneer al besloten zonder met mij te overleggen..
Een logisch reactie van mij, vond ik, was dat ik vroeg hoe het dan met mij zat en onze relatie. Toe nwerd hij boos, dat ik zo egoistisch ben en dat hij zo'n reactie wel had verwacht want ik kan toc halleen maar aan mezelf denken. Hij vind mij op dit moment een belemmering en wil zo'n realtie niet. Hij heeft nog wel veel meer gezegd en was echt gekwetst daardoor. hij klonk ineens zo kil en hard... snap het echt niet! Woensdag heb ik hem weer gebeld o mte vertellen dat ik er goed over na had gedacht. ik heb hem in een paar dingen zeker gelijk gegeven en aangegeven dat ik graag voor hem wil veranderen en alle zeillen bij wil zetten. hij wist niet of hij me kon geloven aangezien we het al vaker besproken hebben. en weer hadden we een discussie.. maar hij wil nu dus rust hebben. Ik mag hem niet bellen of smsen, kan dus alleen maar afwachten!
En het rare vind ik nog dat hij vrijdag bij mij was, kreeg me diploma. En hij was zo trots, grote bos bloemen. En hij heeft nog iets klaar liggen bij de juwelier, dat was neit op tijd af. En hij vertelde dat hij graag wilde samenwonen met me, dus hoopte hi jdat ik snel een baan bij hem in de buurt kone vinden. dan zouden we tenminste vaker bij elkaar zijn dan nu. Zaterdag ook nog helemaal lief, enzo.. en nu dit... Snap er echt geen snars van!
Heeft iemand een goede tip of uitleg voor dit?? Wat kan ik nu het beste doen... het is zo lastig!
. Tja en dan denken ze niet na over de consequenties voor hun relatie. Denkt de partner alleen maar aan zichzelf. Pardon??? Ken het helaas. Sterkte! 
