Tjah ik weet eigenlijk niet zo goed waar ik moet beginnen..

Allereerst onwijs bedankt voor het lezen en eventueel antwoorden!

Mijn moeder is 4 jaar geleden overleden aan een hersentumor. Daardoor was er natuurlijk onwijs veel verdriet en gemis. Ik vond Jamy als uitlaatklep, mijn broer had andere dingen en mijn vader ging zich bezig houden met dingen tussen hemel en aarde. Dat vond hij altijd al interessant maar mijn moeder was zo nuchter als wat dus die hield hem altijd met beide benen op de grond. Hij heeft toen eerst een tijdje een paar cursussen gevolgd over dromen en andere dingen maar opgegeven moment kwam hij hier op uit.
Sinds 2 jaar volgt hij dus nu een 'cursus' lichtwerken. ( http://www.omnicum.nl ) (in het kort houdt dat in dat ze alles negatieve energieen van de wereld proberen te verwijderen)
In het begin was het nogal onschuldig, hij leerde dingen over hemel en aarde en wat daar tussen in mag zitten. Prima dacht ik Klonk af en toe best interessant enzo. Maar hoe verder die met die cursus kwam hoe raardere dingen er zich voor deden. Ik wilde er zelf ook zo weinig mogelijk mee te maken hebben en luisterde af en toe wel maar hield me er verder zoveel mogelijk buiten, de dingen die hij zei gingen me toch iets te ver. Hij denkt namelijk dat hij mensen, dieren of dingen kan 'schonen', dan haalt die dus de zogenaamd slechte energieen weg waardoor iets of iemand weer beter moet worden. Nou ja goed als hij daar in geloofd prima maar ik hoef er verder niks mee te maken te hebbe.

Dat ging een tijdje goed tot afgelopen Januari. Hij kwam met het verhaal dat ik zijn ziel had afgepakt en mee had genomen naar de onderwereld. Mijn ziel zou dus ook weg zijn. En omdat ik slechte energieen had en die overbracht op Jamy mocht ik een week niet heen. Nou ja eerst geprobeerd om te zorgen dat ik wel heen mocht maar goed uiteindelijk toegegeven. Ik dacht ach die ene week kan geen kwaad, als ik niet ga ben ik misschien wel weer positief Ik heb toen met een smoes dat ik na een ruzie voor straf een week niet heen mocht iemand geregeld om Jamy een weekje te rijden. Na die week kreeg ik te horen dat ik een maand niet heen kon. Ik legde mijn wil aan Jamy op, en dwong haar en weet ik het allemaal. We hebben daar onwijze ruzie over gehad, maar ja uiteindelijk moest ik wel thuisblijven anders zou hij haar een maand wegbrengen dus dat wou ik helemaal niet want nu kon ik nog stiekem heen af en toe. Ik ben toen maar met dit verhaal naar buiten gekomen en gelukkig wou datzelfde meisje haar nog een maand langer doen een maand lang heb ik thuis gezeten en gebaald. Ik kon niet wachten tot het 1 maart was, de dag dat ik weer heen zou mogen.. dacht ik. Maar die vrijdag ervoor kreeg ik tehoren dat ik nog steeds slecht was zogenaamd. Dus ik zou nog even moeten wachten. Maar mijn vader ging een week met die cursus naar Frankrijk dus ik ging mooi heen.
Toen mijn vader terug was zei die dus dat ik voor onbepaalde tijd weer nit heen zou mogen. Ik was zo boos, zo verdrietig en ben toen naar iemand van stal gegaan. 's Avonds heb ik met mijnv ader gepraat en hem ervan ovetuigd dat ik wel goed voor Jamy was en zou proberen om minder mijn zin door te drammen thuis en tegen haar. Na 2 uur praten ging hij ermee akkoor en ik mocht gewoon weer naar Jamy. Ik was zo blij zo opgelucht
De volgende dag was ik niet naar school aangezien het nogal laat was die vorige avond. Opeens kwam hij met het nieuws dat hij bij Maria (de leidster van die cursus, zij denkt overigens dat ze een reincarnatie is van Maria Magdalena, en dat ze elke dag een half uur contact heeft met god enzo) had gevraagd of het een goede beslissing was die die had genomen. Zij zei toen dat Jamy aan haar had doorgegeven dat ze niet met mij verder wou. Ze zou verkocht worden. Er was niks meer aan te doen.
We hebben toen nog van alles geprobeerd om te zorgen dat die pony toch hier zou blijven zodat ik gewoon op haar kon blijven rijden maar helaas het ging echt niet.
De dag dat ze weg ging waren we met 20 mensen op stal. Toen mijn vader aan kwam, het enige wat ik kon was huilen, ik was helemaal kapot steken in mijn zij, hyperventileren. Het maakte mijn pa niks uit. We hebben nog met zijn alle geprobeerd tegen hem te praten maar hij was ervan overtuigd dat dit de beste oplossing was. Hij heeft Jamy dus gewoon weggebracht. Iedereen stond echt te huilen, maar het deed hem niks, helemaal niks. Met een stalen hoofd reed die weg

Ik ben toen een week bij een vriendin geweest om tot rust te komen, voor zover dat gaat.
Maar eigenlijk wou mijn vader niet dat ik thuiskwam. Hij wilde mij het liefst weghebben, eerst voor een maand, toen voor 2 maanden uiteindelijk voor een jaar. Maar ik ben gewoon naar huis gegaan en heb het vertikt. Hij had nu toch niks meer om af te pakken, was het dierbaarste toch al kwijt..
Ik heb toen de jeugdzorg gebeld en alles uitgelegd. Ook ben ik naar mijn huisarts geweest. De jeugdzorg vond dit een crissis situatie en we hadden de volgende week al een afspraak. Tijdens die afspraken ging het telkens een beetje hetzelfde. Ruzie, huilen enz... opgegeven moment heb ik gezegd dat hij de week daarop moest zeggen of ik thuis moest blijven of niet. En als hij die beslissing niet kon nemen, zou ik het doen. Ik werd er gek van, het ene moment was ik positief en mocht ik blijven, dan moest ik weer weg. Daar kon ik gewoon niet meer tegen.
Hij heeft toen gezegd dat ik mocht blijven uiteindelijk. Wat opzich wel een opluchting was, had ik toch nog het gevoel dat die me niet helemaal kwijt wou. Ik bedoel als je vader tegen je zegt dat die niet meer vna je houdt zoals je bent en je echt probeert het huis uit te werken had ik niet het idee dat ik welkom was, ik voelde me echt alleen.
Daarna ging het steeds beter tot nu..

Mijn vader had me dus voorgesteld dat ik 2 maanden naar Brazilie ging (daar zit een oom van hem daar kon ik terecht) Hij dacht dat ik daar tot mezelf kon komen en blablabla, maar ik weigerde, ik heb daar niks te zoeken. Aangezien hij mij niet kon dwingen heb ik mijn poot stijfgehouden. Ik dacht dat die zich er bij neer had gelegd dat ik dat niet wilde.
Tot gister. Hij had 4 rode rozen gekocht in een vaas gezet en op een tafelblad gezet die op de grond lag. Ik en mijn broer moesten eromheen gaan staan met hem. We moesten het tafelblad optillen en zorgen dat die vaas erop bleef staan. Als er iemand weg zou lopen zou de vaas erafvallen. Stond dus symbolisch voor ons gezin, als er iemand wegloopt valt het uit elkaar. Opgegeven moment wilde ik hem neerleggen, ik vond dat we ook wel konden praten zonder dat zware ding in ons handen. Uiteindelijk nadat ik hem bijna liet vallen legde die hem toch neer. Maar hij stelde voor om met zijn 3en op vakantie te gaan naar Brazilie voor 2 weken. Aangezien ik dat nog steeds niet wil, ik proefwerkweek heb over 2 weken en ik wel over wil. Heb ik nee gezegd. Ik vind nog steeds dat ik daar niks te zoeken heb en ik heb geen zin om gezellig met hem te doen daar. Maar dna krijg ik weer te horen dat ik mijn wil opleg en mijn zin door drijf. Waarom zou ik mijn best doen voor iets terwijl hij het verpest heeft en het nog steeds verpest. Hij heeft dit aan zichzelf te danken, maar ik blijf maar geven maar ik krijg er voor mijn gevoel niks voor terug
Ik ga niet dingen opknappen die hij aanricht, zo zit het niet in elkaar.
Maar als ik dus niet mee ga moet ik alsnog het huis uit.. ik weet het niet meer hoor
Ik bedoel ik ben 16 en krijg dit voor kiezen dit kan ik gewoon niet hebben Ik sta voor keuzes en ik weet niet wat ik ermee moet. Ik bedoel iedereen roept misschien ga gewoon mee dan kan je thuisblijven, maar voor mij is het meer als gewoon meegaan. Het is weer toegeven aan wat hij wil, zijn wereld beter maken. En over een tijd verzint die zeker weer wat en als ik er niet aan mee werk kan ik zeker weer vertrekken.
Ik weet gewoon niet wat ik moet doen, soms heb ik echt gevoel dat ik er beter niet meer kan zijn, aangezien ik toch alleen maar slechte dingen aanricht en wil ik onder een auto lopen.. Zodat ik van al mijn problemen af ben (hoop ik) maar dan denk ik weer van Nee ik ga er wat van maken, laten zien dat ik het kan. Maar elke keer gebeurt er weer wat waardoor het niet gaat. En ik ben zo bang dat ik een keer doordraai..

Ik voel me gewoon zo k*t. Elke dag weer die tranen en het verdriet. Elke dag denk ik eraan hoe het geweest zou zijn als mijn moeder er nog was, elke dag mis ik haar nog meer.
Ik trek het gewoon niet meer Ik weet gewoon niet meer wat ik moet

misschien is het een idee om (nog) een keer naar bureau jeugdzorg te praten, want dit is echt niet goed hoor
misschien is het ook "beter" om een tijdje van huis weg te zijn, gewoon in een gezin, waar alles wel "normaal" is...
ik hoop dat alles beter wordt voor je, maar daar zul je zelf ook aan mee moeten werken...

heel veel sterkte...
liefs xxx mij

Ja ik doe echt mijn best. Maar mijn vader blijft maar komen met dingen en zorgt weer dat ik boos wordt. En als ik het dan niet doe ben ik weer slecht en moet ik het huis uit. Zo werkt het niet. Het is niet zo dat ik alles moet doen wat hij wil. Tuurlijk hij is mijn vader en mag regels stellen maar je kan ook te ver gaan vind ik.

En we moeten nog steeds naar jeugdzorg, alleen was die man ziek dus als hij beter is gaan we weer heen mja mijn vader wil vrijdag al op vakantie..

Als ik jou was zou ik heel snel een (tijdelijk) ander onderkomen zoeken, want dit is niet vol te houden voor jou. Hij zegt dat jij hem je wil oplegt, maar het is natuurlijk overduidelijk andersom!! En aangezien hij je alleen maar verdriet aandoet, en jouw reactie daarop voor hem weer verdrietig is, lijkt het mij beter om een tijdje afstand van elkaar te nemen. Ik vind eigenlijk ook dat je vader hulp moet zoeken, maar ja, je kan hem niet dwingen. Als ik jouw verhaal zo lees vind ik namelijk dat je vader is doorgeslagen in zijn spirituele wereldje, sorry dat ik het zo lomp neerzet, maar ik weet het even niet anders te zeggen, en daardoor jou dingen afpakt en je dwingt dingen te doen, terwijl daar geen reden voor is. Want er is totaal geen zinnige reden geweest om Jamy te verkopen, terwijl je vader dondersgoed weet Jamy het belangrijkste in jouw leven was en is. Jouw vader zoekt zijn geluk, en verwerkt zijn verdriet, ten koste van jou. Daarom denk ik dat het het beste is dat jullie elkaar even met rust laten, ook al valt het gezin dan uit elkaar. Ik denk dat als je nu weggaat, de kans groot is dat het over een paar jaar allemaal goed komt. Blijf je, dan wordt het van kwaad tot erger, en dan heb je veel meer kans dat het gezin uit elkaar valt, en dan voorgoed.

Ik ben geen psycholoog, dit is alleen wat ik er van denk, maar misschien heb je er wat aan! En je mag natuurlijk altijd pb'en als je even van je af wil schrijven!!!

Heel veel sterkte!!

Dank je wel.

Aan de ene kant wil ik heel graag weg. Maar ik heb hier zoveel meegemaakt in dit huis. Woon hier 16 jaar en kan alles doen en echt mezelf zijn. Het huis is echt mijn plekje. Ik ben altijd al 'bang' geweest voor veranderingen en blijf vaak in de huidige situatie hangen ook al is die slecht.. Ik kan bij veel mensen terecht maar toch blijf je dan weer het liefst thuis en denk je dat het wel weer goedkomt

Ik zou echt direct naar de jeugdzorg gaan want het is tegen je wil, mijn idee is toch echt dat je pa weg moet bij die Maria ofzo..
Probeer in een gezin te wonen *desnoods pleeggezin* waar alles op de rails loopt, dan kan je er over na denken en je vader ook, ik weet niet hoe het is tussen je vader en je broer.

succes

Meis, ik vind t echt zo erg voor je allemaal...
Ik zit dit verhaal weer met tranen te lezen.
Ik heb echt met je te doen! En vergeet niet dat ik altijd voor je klaar sta he!
Verder heb ik niet zoveel te zeggen want eigenlijk heb ik alles al via PB gezegd..
Maar als je maar iig niet vergeet dat ik er voor je ben, en dat je desnoods altijd hierheen kan komen!!

jeetje,wat zal jij het verschrikkelijk hebben,
eerst je moeder verliezen,en dan een vader en broer die zo negatief tegen je doen !
dit klinkt misschien stom,
maar in mijn ogen lijkt het beter als jij voor jezelf kiest..
ik zou als ik in je schoenen stond met je vader breken,
waarom??
je geeft zelf aan dat je niet gelukkig bent,
hij heeft je het aller dierbaarste afgenomen,
eerst je moeder verliezen en dan nog je paard?
wat verschrikkelijk zeg,
ik wens je veel sterktee..pben mag altijd als je het niet ziet zitten meid !

Ow Lot ik vind het zo poedersuiker voor je echt! Maar ja je moet eik iig zorgen dat je goed doet op school zodat je zo snel mogelijk onafhankelijk van hem bent. Misschien kun je idd in een pleeggezin of bij een goede vriendin of familie (van je moeder) Dan blijf je toch nog een beetje in de buurt, bij je vrienden enzo. Ik zo dus idd met jeugdzorg praten en kijken of dat een mogelijkheid is (als je dat zelf tenminste wil)
Hoe het nou klinkt, klinkt je vader alsof die echt gek is geworden. Lijkt me ook niet slim om in een vreemd land zo ver weg als Brazillie te zitten.
Sterkte meis! Ik hoop oprecht dat er iets goeds uitkomt in deze situatie!

Hij is ook gek, hij is gehersenspoeld. Hij kan niet meer normaal denken. Hij leeft alleen nog maar in 'zijn' wereldje en denkt dat die het zo het beste doet, maar hij ziet niet wat die aanricht..

En MoenChloe hij MOET ook weg bij haar maar ja breng hem dat maar aan zijn verstand. Hij denkt te weten dat dit de oplossing is en dat over een paar jaar iedereen zo denkt.. Dit is zijn leven en dit is zijn taak wat hij moet doen in het leven zegt die.

Jee, wat een verhaal meis...
Het klinkt misschien stom, maar volgens mij is jou vader echt een beetje doorgeslagen. Hij zoekt afleiding voor zijn verdriet en gaat daar vervolgens helemaal in op. Ik zou nog een keer gaan praten met een proffessioneel iemand, want dit kan zo niet langer. Kan je de komende maanden niet terecht bij iemand anders, want het lijkt mij dat als je thuis blijft, het probleem alleen maar erger wordt.

Zulke gevaarlijk mensen als die Maria zouden ze zo de gevangenis moeten inpleuren! Ik heb dat vaker gehoord dat mensen die op dat moment ff niet zo sterk in hun schoenen staan gehersenspoeld worden door zulke achterlijke mensen. Maar ja ze kunnen je vader niet dwingen zich te laten helpen door een fatsoenlijke psycholoog ofzo
Ik zo iig echt voor je eigen kiezen en laat je zelf niet gek maken he! Ook al is dat super k*t hoe hij doet en wat hij tegen je zegt! Het is niet jouw schuld!!!

De enige die zijn wil oplegt, is je vader. Degene die zichzelf probeert te redden uit zijn greep, ben jij.

Eerst Jamy, dan uit huis weg, nu die vakantie...

Wat zijn "wereld", gedachtengang, ... ook zijn, geen enkele heeft het goed met jou voor.

Je pony was alles voor je, en omdat volgens zijn wereldje dat niet kan, moet die weg.
Jij moet uit huis, want volgens zijn wereldje ben jij slecht.
Jij moet NU met hem mee op vakantie, terwijl jij NU op school moet zijn om te slagen.
Niets daar van is goed voor jou.

Plus dat wat jij voelt, denkt, ... constant als "onzin" afgedaan wordt (zelfs al zegt hij het niet zo, door wat hij zegt en doet ga jij enorm aan jezelf twijfelen en verlies je je zelfzekerheid)
Dat is ook niet goed voor je.

Ga door met die gesprekken, laat duidelijk merken dat je zo niet verder kan leven daar, en zoek als de weerlicht een plekje (al is het maar nu voorlopig) waar je naartoe kan.

Hier wordt gezegd: ik in jouw plaats zou breken met hem... Misschien niet onmiddellijk. Mbv die Jeugdzorg of andere hulp moet hem duidelijk gemaakt worden dat dit zo niet KAN, en dat HIJ degene is die fout zit. En dat als hij dat niet wil erkennen en er niets wil aan veranderen, daar consequenties aan vast zitten. En die consequentie zou wel eens breken met hem kunnen zijn.

Jij bent jezelf, hebt een leven, moet een toekomst opbouwen, ... En dat moet niet 100% in het teken van zijn grillen staan, daar ga je aan kapot.
Dus breken, thuis weggaan, kan moeilijk zijn (ik weet dat het moeilijk is, wees gerust), maar wat je er voor terugkrijgt is het dat echt wel waard als een situatie zo uit de hand loopt en er geen uitzicht op "beterschap" is.
Ik zie dit eigenlijk alleen maar verder uit de hand lopen.

Wil jij je hele leven zo laten bepalen door hem, altijd maar ten prooi aan zijn grillen, zelf niet meer weten wat goed en kwaad is? En dan jezelf troosten met: het is 16 jaar leuk en fijn geweest thuis, daar moet ik het maar mee doen?

Nog eentje: wat zou je moeder willen dat je deed? Wat zou je moeder graag voor jou willen?

Sterkte hoor!

pffff.....wat zit jij in een lastig parket! Als ik jou was zou ik toch zo snel mogelijk jeugdzorg bellen en nog eens goed nadenken over die vakantie naar Brazilie. Ik vind het eerlijk gezegd een beetje een "eng" idee dat je daar zou zitten, als er dan echt problemen komen ben je helemaal alleen. Wil je echt graag thuis blijven wonen of is het meer omdat je een beetje bang bent voor verandering? Misschien kun je daar eens goed over nadenken...als ik mijn mening mag geven...meid kies asjeblieft voor jezelf en kom een tijdje tot rust in een redelijk stabiel huishouden. Je vader kun je op dit moment niet helpen en hij kan jou ook niet helpen, je hebt al genoeg te verwerken zonder alle toestanden die je nu thuis voor je kiezen krijgt.

Sterkte in ieder geval, ik zal aan je denken En natuurlijk mag je altijd PB-en als je eens lekker je verhaal kwijt wilt aan een redelijk onbekende...

Ja idd.. typisch een sekte mensen pakken op hun zwakste moment.
Maar als ik wegga heb ik juist een gevoel dat ik hem ook kwijt ben. Dat ik niemand meer heb (ook al weet ik best dat er mensen zijn die om me geven) Maar ik wil dat mijn vader van me houdt (en hij zegt dat die dat doet) maar ik wil het echt voelen..

Ik denk/vrees dat jouw vader is een sekte beland is.... De mensen die daarachter zitten weten dat jij er niet achterstaat en maken daarom jouw vader wijs dat jij slecht zou zijn. Vaak proberen ze een sektelid volledig in te pakken en af te sluiten van de wereld , dus een dochter loopt dan elleen maar in de weg
Ik denk dat 't geen slechte keuze zou zijn om (tijdelijk) ergens anders te verblijven. Op deze manier wordt jij niet meer geconfronteerd met zijn eisen.

Enne... Jij legt hem zijn wil op?! Wat doet hij dan bij jou? Hij raakt je in het diepst van je ziel door Jamy te verkopen, waarschijnlijk hopend dat jij ook bij die sekte beland. Wat voor vader ben je dan...?

zoals leentje het verwoord, bedoel ik het ook....ben niet zo goed met woorden maar ik ben het 100% met haar eens....

Ja ik snap dat heel goed dat je dat "eng" vind. Het is en blijft toch je vader, hoe stom die nu ook bezig is!
Maarja inprincipe zou t wel beter voor je zijn...
Maar ik snap best dat het heel erg moeilijk en eng is..

Oja bij de Jeugdzorg zitten klinkt als een oplossing maar eigenlijk helpt het helemaal niet veel. Het is niet zo dat hun problemen voor ons oplossen. Voor mijn gevoel zit ik daar een beetje te praten en verder eigenlijk niets want thuis gaat mijn pa gewoon weer verder. Hij trekt ook niks aan van wat hun zeggen. Dit is de waarheid en zo hoort het volgens hem daar komt niemand tussen!

En ik heb ook de gevoel dat je vader je *als je gaat tenminste* achterlaat in Brazille deze verhaal geeft mij echt een hele angstige gevoel!

jeetje, ik krijg vreselijke kippenvel
mijn hemel..het huis uit! en wel direct! (sorry, maar dat ik mijn eerste reactie!)
Zoek serieus zo snel mogelijk hulp! (kinderbescherming!?)
Ik hoop voor je dat het snel weer beter gaat en misschien Jamy nog terug krijgt! (ik heb je profiel bekeken wat een leuk stel zijn jullie)
heel veel sterkte!

Wat ontzettend sneu voor je dat er in de tussentijd nog niets veranderd is, kan me voorstellen dat je het zo langzamerhand helemaal gehad hebt en niet meer weet wat je moet.
Wat ik uit je bericht begrijp is dat de gesprekken met Jeugdzorg met je vader erbij zijn, klopt dat? In dat geval zou ik eens een gesprek voor jou alleen regelen, zodat je ongestoord je verhaal kunt vertellen.
Tuurlijk is het in eerste instantie een probleem tussen je vader en jou, maar het lijkt mij dat er nu ook gauw hulp voor jou alleen moet komen, omdat je er anders aan onderdoor gaat. Al is het maar tijdelijk.
Heel veel sterkte ermee, en je kunt nog altijd PB'en als je daar behoefte aan hebt

Jeetje wat een verhaal zeg! De tranen schieten gewoon in mijn ogen na het lezen van je verhaal
Jou vader is gewoon NIET wijs.... aan de ene kant kan ik best begrijpen dat je het liefste thuis zit aangezien je er al zo lang woont en je er vanalles hebt meegemaakt.... maar aan de andere kant tsja hoe zeg je dat is het misschien ook wel fijn om even voor tijdelijk een ander onderkomen te vinden!
En wat "Stephanie100" zegt het is niet jou schuld en ga geen gekke dingen in je hoofd oid halen!'
Heel veel sterkte meissie

Lotte, kreeg nog net geen tranen in mijn ogen van het lezen van je verhaal, ik hield ze binnen Puur omdat ik niet zwak wil zijn, en dat moet jij ook niet zijn... Je moet sterk blijven, je bent 16 en je mag gaan en staan waar je maar wilt!! Als het tussen jou en je vader weer tot een ruzie uitloopt moet je proberen niet kwaad te worden en te huilen, want dan heeft hij gewonnen en dat verdiend hij niet! Doe het maar ergens waar niemand het ziet, of bij een goede vriend(in).

Ik leef ontzettend met je mee En ik zou, als ik jou was in deze situatie, echt tijdelijk een ander onderkomen vinden, want dit ga je niet lang volhouden!

Ja idd, wat voor vader ben je dan..
Alleen iedereen zegt Je moet door met je leven, die pony is weg dat is vervelend maar er is meer. Maar ik mis haar wel elke dag, en ze was ales voor mij. Ze was er altijd we waren echt een team. Wat ik in 3 jaar heb opgebouwd met haar is zomaar weg.. dat kan IK niet zomaar vergeten en vergeven hoor ik blijf hem dat kwalijk nemen.

Mijn vader laat me niet achter in Brazilie dat weet ik zeker, dat heeft die ook beloofd aan mijn tante enzo maar ja ik heb daar niks, het land trekt me zowiezo niet.

Ik heb ook al een gesprek alleen gehad met de Jeugdzorg. Maar zoals ik al zei ik kan eigenlijk alleen mijn verhaal kwijt en zij noemen wel de dingen die ik kan doen enzo maar ja veel schiet ik er niet mee op omdat mijn vader niks aantrekt van dingen die hun zeggen, helaas.

En helaas Jamy zal nooit meer terugkomen Tenzijn iemand haar koopt voor mij en de stoeterij niet weet dat diegene mij kent en Jamy zo terugkomt. Maar aangezien een pony best wat centjes kost is dat zeer onwaarschijnlijk. En als Jamy terugkomt weet ik zeker dat het over is met mijn vader. Dan is het oorlog.