Ik heb een tijd geleden een gedichtje geschreven, en werkelijk iedereen die dit gedicht leest barst in janken uit. Hier is het gedichtje:
Voel de kou als ik de deur in het slot sla, Voel de pijn als ik zeg dat ik ga, Jou zomaar moet gaan verlaten Zie de tranen, hoor je stem, je bent in alle staten Ben bang wanneer ik de straat uit fiets Laat jou achter in een leegte, van helemaal niets In een waas van emotie en verdriet Ik kan alleen maar vluchten, meer kan ik nu niet Voel de verdriet als een treurige waas Kan mijn emoties nu niet de baas Ik hoor ons liedje uit mijn walkman komen Alles lijkt gefantaseerd, alleen maar in mijn dromen Ik hoor mijn gesnik, verder horen wil ik niet Door mijn pijn heen, verdrink ik in mijn eigen verdriet...
Groetjes Ymke
Where Life begins and Love never ends 6-5-2015 papa en mama geworden van Hanne