Dagen weet je dat het zal gebeuren...
Geplaatst: 04-02-04 23:23
... maar toch blijft het hard.
De laatste dagen waren vreselijk. Het ging erg slecht met mijn neef (hij is al lang ziek), en gisteren werd ik gebeld dat het heel erg slecht ging. Het was tijd om afscheid te nemen... een deel van de familie is er gisteren nog geweest, het was zo vreemd. Ik kreeg het echt moeilijk toen ik terug wegliep en besefte dat het de laatste keer was dat ik hem had gezien. Iedere keer dat de telefoon gisteren en vandaag ging kreeg ik een krop in mijn keel... ik was een beetje aan het bokken om wat afleiding te hebben, ik werd stilaan gek... het ging toch gebeuren, dan zou ik niet willen dat hij nog zou lijden ofzo. Dit is gelukkig niet gebeurd. Derjuist ging de telefoon, het is voorbij... Ik zit hier nu met gemengde gevoelens. Voor hem was dit het beste, hij wou zelf niet meer. Hij was op. Ik ben opgelucht dat hij de welverdiende rust heeft gevonden, hoe hard dit ook klinkt...
Maar anderzijds, het doet pijn. Ik ga hem vreselijk missen, ik gaf echt om hem. Nu, terwijl ik dit stuk typ komen pas de eerste tranen, het lijkt alsof ik het nu pas besef. Ik dacht dat ik na gisteren gewoon geen tranen meer overhad... Het is goed zo, maar waarom doet het dan zoveel pijn, waarom voel ik dan zoveel verdriet...
Sorry, wou het gewoon even van mij afschrijven ik wou het gewoon, even, bij iemand kwijt
De laatste dagen waren vreselijk. Het ging erg slecht met mijn neef (hij is al lang ziek), en gisteren werd ik gebeld dat het heel erg slecht ging. Het was tijd om afscheid te nemen... een deel van de familie is er gisteren nog geweest, het was zo vreemd. Ik kreeg het echt moeilijk toen ik terug wegliep en besefte dat het de laatste keer was dat ik hem had gezien. Iedere keer dat de telefoon gisteren en vandaag ging kreeg ik een krop in mijn keel... ik was een beetje aan het bokken om wat afleiding te hebben, ik werd stilaan gek... het ging toch gebeuren, dan zou ik niet willen dat hij nog zou lijden ofzo. Dit is gelukkig niet gebeurd. Derjuist ging de telefoon, het is voorbij... Ik zit hier nu met gemengde gevoelens. Voor hem was dit het beste, hij wou zelf niet meer. Hij was op. Ik ben opgelucht dat hij de welverdiende rust heeft gevonden, hoe hard dit ook klinkt...
Maar anderzijds, het doet pijn. Ik ga hem vreselijk missen, ik gaf echt om hem. Nu, terwijl ik dit stuk typ komen pas de eerste tranen, het lijkt alsof ik het nu pas besef. Ik dacht dat ik na gisteren gewoon geen tranen meer overhad... Het is goed zo, maar waarom doet het dan zoveel pijn, waarom voel ik dan zoveel verdriet...
Sorry, wou het gewoon even van mij afschrijven ik wou het gewoon, even, bij iemand kwijt