Bokt.nl

Blijheid schreef:

@Sneeuwpop; Als we kennismaken hadden willen opdringen dan hadden we dat toch al lang gedaan Ik sta echt niet op stel en sprong op de stoep, maar eens vragen wat ze zouden vinden van kennismaken vind ik niet zo raar. Als ze nee zeggen dan doen we dat toch nog even niet?

En qua samenwonen, nogmaals; we overwegen dat ik mijn huis aanhoud en er dus wel af en toe, maar niet de hele tijd ben als de kinderen bij hun vader zijn, als dat prettig voor hen is. Ook dat is dus allemaal echt niet direct en verplicht.

Suusjepluus schreef:

Mijn moeder heeft nooit meer een nieuwe relatie gehad voor zover ik weet. En daar ben ik nog steeds heel dankbaar voor.

watchthesky schreef:

Precies dat, Jildau.
Als ik ooit kinderen krijg en de relatie met hun verwekker loopt daarna op de klippen dan mag ik niet hopen dat ze zo op een eventuele nieuwe relatie reageren als sommige mensen in dit topic doen/hebben gedaan.

Shadow0 schreef:

Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik 12 was. Een paar jaar later had mijn vader een nieuwe partner. Dat kwam toen uit omdat ik op een doordeweekse dag in mijn oude woonplaats moest zijn en mijn vader niet thuis was, en ik nieuwsgierig was waar hij dan wel was. Ik kan me niet herinneren dat ik het van het begin af aan iets anders heb gevonden dan interessant: nieuwe mensen, leuk! Wel een beetje spannend natuurlijk, maar ik vond het toch vooral leuk om haar te ontmoeten.
Het is (ook doordat ze ver weg woonde en ik niet bij mijn vader woonde) nooit een thuissituatie geweest, maar desondanks wel leuk en zonder al te grote complicaties geloof ik.

Jildau schreef:

watchthesky schreef:

Precies dat, Jildau.
Als ik ooit kinderen krijg en de relatie met hun verwekker loopt daarna op de klippen dan mag ik niet hopen dat ze zo op een eventuele nieuwe relatie reageren als sommige mensen in dit topic doen/hebben gedaan.

Nou inderdaad.. Relaties kunnen nou eenmaal over gaan door wat voor reden dan ook maar als je kinderen hebt moet je dan blijkbaar de rest van je leven alleen blijven.

Hannanas schreef:

Lastige situatie!
En wat ik gezien heb bij vrienden: zeer lastige situatie omdat:
- jullie zijn nog zeer kort samen
- jij je fysieke gesteldheid hebt
- er een scheiding is
- jij al voor/tijdens de scheiding in beeld bent.
- jij zoals het lijkt een onderdeel bent van de reden van scheiden
- lastige leeftijd meiden
- jullle als een raket willen gaan
- nu al kijken naar samenwonen.

verootjoo schreef:

Jildau schreef:

Nou inderdaad.. Relaties kunnen nou eenmaal over gaan door wat voor reden dan ook maar als je kinderen hebt moet je dan blijkbaar de rest van je leven alleen blijven.

Dat valt of staat natuurlijk volledig met hoe het loopt.
Als beiden uit elkaar gaan omdat het huwelijk niet meer loopt. En beiden krijgen een andere relatie na verloop van tijd is dat natuurlijk iets heel anders dan dat ouders uit elkaar gaan omdát iemand een andere liefde heeft en die andere liefde midden in de scheiding al kennis met je wil maken en wil gaan samenwonen met de betreffende ouder.
Snap dat kinderen dat niet heel goed kunnen verwerken en ik zie het zo vaak om me heen....

xyzutu2 schreef:

Hannanas schreef:

Lastige situatie!
En wat ik gezien heb bij vrienden: zeer lastige situatie omdat:
- jullie zijn nog zeer kort samen
- jij je fysieke gesteldheid hebt
- er een scheiding is
- jij al voor/tijdens de scheiding in beeld bent.
- jij zoals het lijkt een onderdeel bent van de reden van scheiden
- lastige leeftijd meiden
- jullle als een raket willen gaan
- nu al kijken naar samenwonen.

Ik denk dat dit goed opsomt hoe je als ouder naar je kinderen moet kijken als je na een scheiding nadenkt over het introduceren van een nieuwe partner. Voor de kinderen is maar 1 ding belangrijk: hoe papa en mama met elkaar en de kinderen (en vervolgens pas de rest van het leven) omgaan. Als je als partner meteen na de scheiding de vriendin introduceert die ook al aanwezig was voor en tijdens de scheiding, dan doe je niets voor mama of de kinderen, maar alleen voor je eigen leven (je bent verliefd dus de hele wereld moet zien hoe geweldig je partner is).

Heel bot gezegd: als nieuwe vriendin voeg je in deze situatie, zo kort na de scheiding, stomweg niets toe. Zeker als de moeder nog zo onzeker is, is jouw aanwezigheid als nieuwe vriendin eigenlijk alleen maar een extra complicerende factor in hun leven.
Als je heel eerlijk bent: wat voeg jij nu toe aan het leven van de kinderen wat ze van niemand anders kunnen krijgen? Als het antwoord is een luisterend oor, een knuffel, een nieuwe vriendin, veiligheid, leuke uitstapjes, gezelligheid, een warm thuis - dan zit dat zit dat vooral in jouw hoofd aangezien je totaal niet weet hoe de kinderen jou gaan zien. En dan nog: ben jij de enige plek waar ze al die dingen kunnen halen? Kunnen ze dan niet allemaal net zo goed en zelfs veiliger bij hun vriendinnetjes, vader, familieleden, juf en huisdier halen?

Zelfs al kom je tot de conclusie dat jouw aanwezigheid hun leven op alledrie niveaus van ouders/kinderen zelf/de rest van het leven verreikt, dan is het nog steeds zo dat zelfs met de beste voorbereiding van de wereld ze jou alsnog als de vijand zien die hun gezinnetje kapotmaakte, en dan loop je zelfs het risico dat je hun band met hun vader en moeder op scherp zet, omdat je het feit dat vader het nodig vond om die andere vrouw voortijdig te introduceren niet meer ongedaan kan maken.

De vader vindt jou het einde - kan dat niet gewoon genoeg zijn? Laat de kinderen gewoon kind zijn bij hun ouders, en laat dan in 2019 (dus niet voor Kerst en Sinterklaas alle feestdagen, die zijn zonder jou al ingewikkeld genoeg! laat ze eerst even hun eigen nieuwe tradities ontwikkelen die ze ook kunnen voortzetten als hun vader en jij alweer uit elkaar zijn!) eens doorschemeren dat jullie wel eens met z'n allen af zouden kunnen spreken. Dat je dat als neutrale vraag/opmerking ziet laat wel doorschemeren hoe sterk die roze bril nog is waar je nu door kijkt. Voor een kind kan zo'n vraag een mijnenveld zijn - zeker als ze voor hun gevoel een paar maanden geleden al een ouder verloren zijn. Ga je echt 'nee' zeggen als je ziet (Weet! Je vader is zelfs voor haar gescheiden!) dat hij nog meer van haar houdt dan van zijn oude gezin - misschien zelfs nog wel meer van haar dan van hun als kinderen? Ben je dan niet vreselijk bang dat als je je vader ook maar een strobreed in de weg legt dat hij dan helemaal vertrekt?
Een scheiding is een trauma voor kinderen, en bij de meesten zorgt dat voor post traumatisch stressgedrag: een deel wordt woedend, een deel cijfert zichzelf helemaal weg en wordt het 'goede kind' uit angst dat papa/mama ze echt helemaal alleen laat als ze voor zichzelf opkomen.
Laat vader eerst eens kijken hoe de kinderen dit trauma afhandelen, geef ze de tijd (maanden!) en veiligheid (dus met de oude, veilige leden van hun oude gezin) om hun gedrag weer te laten normaliseren ('Oh, ik mag best wel eens 'nee' zeggen, want dat mijn vader mijn moeder in de steek liet betekent niet dat hij ook mij in de steek zal laten'), geef ze de tijd om nieuwe rituelen te ontwikkelen met hun afzonderlijke ouders om de oude gezinsrituelen te vervangen, en geef ze de tijd om te zien dat 'die nieuwe' geen bevlieging is maar een serieuze langetermijnfactor in hun vaders leven.

Als je aan al die factoren hebt voldaan, dan zou zich zomaar opeens de dag kunnen aanbieden dat jij als nieuwe vriendin het leven van de kinderen niet alleen komt verstoren, maar zelfs écht (dus niet alleen in jouw/je partners hoofd) zou kunnen verreiken, en dat lijkt me een prima moment om eens met ze kennis te maken.