Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-08-18 12:48

Partner met psychische problemen

Geplaatst door de TopicStarter : 29-08-18 12:48

* Dit is een goedgekeurd schaduwaccount *

Mocht iemand me herkennen, geen probleem, stuur een PB, ik ben er open over in real life, maar hoef niet direct met naam en toenaam op internet met dit verhaal, ook ivm privacy van betrokkenen :-)

Ik zal proberen mijn verhaal kort samen te vatten :

Ik ben 20 jaar samen met mijn huidige man, in het begin van onze relatie ging het eigenlijk goed, er waren wel wat dingetjes, maar daar hebben we ons destijds mee gered. We besloten voor kinderen te gaan en dat is gelukt

. Toen de kinderen nog heel jong waren heeft hij een naar incident meegemaakt. Daarna merkte ik een gedragsverandering. Was hij altijd al wel wat dominant en eigengereid, nu begonnen de woedeuitbarstingen naar mij toe. Dit was in een periode dat er ook nog andere vervelende zaken speelden. Ik heb destijds aangedrongen op hulp zoeken, maar dat wilde hij niet, volgens hem was er niks mis met hem, maar lag het vaak aan mij. Ik dacht steeds "als dit en dit maar weer anders is dan komt het goed, het is vast stress". Ook dacht ik vaak "als ik nou idd maar meer mijn best doe dan gaat het beter". En vaak ging het dan idd ook een tijdje beter.

In een periode van 10 jaar ongeveer heb ik zelf een aantal keren hulp gezocht (vaak ook gesprekken met ons tweeen) omdat ik de stress thuis niet aan kon. Ook steeds aangegeven bij hulpverlening dat ik het vermoeden had dat er bij mijn partner wat speelde, maar hij gaf nooit aan ergens last van te hebben en het werd vaak op "communicatie tussen ons" geschoven en doordat hij best goed overkomt (en in een gesprek geen woedeuitbarsting natuurlijk) kwamen we daar nooit verder mee.

Een tijd terug is er opnieuw een naar incident gebeurd en werd het allemaal weer erger dan het was. Toen heeft hij toch zelf hulp gezocht en is er PTSS vastgesteld. Echter heb ik altijd het idee gehad dat er toch meer speelde. De behandelingen sloegen niet aan en ondanks dat ik probeerde dat bij de hulpverlening aan te geven werd ik daar eigenlijk toen niet in gehoord.

Op een gegeven moment heb ik aangegeven dat ik het niet meer aankon en zo niet verder wilde gaan. Dat leverde een periode met extreem veel emotionele uitbarstingen op, woede, verdriet, zelfmoordaankondigingen... Daarna is het balletje wel verder gaan rollen en is er meer onderzoek gedaan. Nu blijkt er sprake te zijn van een persoonlijkheidsstoornis, (met narcistische trekken).
Er is volle bak ingezet op zowel individuele als gezamenlijke therapie, maar ik ben helemaal op inmiddels, ik leef een beetje op de automatische piloot, probeer voor de kinderen alles zo goed mogelijk te regelen, op mijn werk mn best te doen, maar ik heb geen idee meer wie ik ben of wat ik wil en heb tekenen van chronische stressklachten.

Inmiddels zijn we met de gezamelijke gesprekken zover dat de therapeut heeft aangegeven dat het het beste voor ons beiden is dat we elkaar een tijd rust gunnen. Ik zou dolgraag een tijd apart wonen om eens te ervaren hoe het is om niet steeds rekening te houden met iemand anders. Ik lijk wel helemaal getraind inmiddels: na de uitbarstingen is hij vaak weer helemaal lief, aardig doet enorm zijn best voor alles en iedereen en daar ga ik dan in mee en ga ook weer gewoon door met het dagelijkse leven. Terwijl als ik alles op een rijtje zet wat er allemaal gebeurd is niemand zou zeggen "goh ik zou blijven als ik jou was, dit is zo'n fijne relatie".

Dus ik heb aangegeven inderdaad een tijd rust te willen (als in apart wonen). Maar dat wil hij absoluut niet en wil ook nergens aan meewerken. Ik heb wel veel vertrouwen in de huidige hulpverlening, dus die kunnen me wel helpen hiermee verwacht ik. Maar wat ik zo moeilijk vind is om weg te komen uit de stroming waar ik in lijk te zitten: vaak gaat het thuis ook wel goed, en dan zijn we als gezin ook gewoon fijn bezig. Alleen moet er niks gebeuren wat iets triggert bij hem want dan gaat het dus mis. Ik vind het vreselijk om de kinderen een scheiding aan te doen, om ze uit hun fijne woonomgeving te halen, etc. etc. Maar alles wat ik doe lijkt op een weegschaal te liggen: afspreken met vriendinnen? Dus je gaat liever met hen wat doen dan met mij? Ik doe alles voor jou, waarom kan jij nou niet dit voor mij? Etc.

Wat wil ik met dit topic? Ik zou graag andere ervaringen met bv persoonlijkheidsstoornissen horen: hoe kan het nou dat iemand zo twee kanten lijkt te hebben? En waarom ben ik daar blijkbaar gevoelig voor? Mijn nuchtere ik zegt "Run Forrest, run!" maar ergens is er ook iets wat me altijd tegenhoudt.
Ik ben er continue mee bezig en mijn gevoel zegt vaak "doe maar weer gewoon, lekker verder gaan zoals altijd" want dan is er de minste stress. Voor een korte periode dan, want daarna gaat er altijd weer ergens wat mis.
En ik wil een beetje mijn ei kwijt. En Bokt heeft nogal wat heldere meningen en daar kan ik best wat van gebruiken volgens mij.

**Geplaatst**: 29-08-18 12:52

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst: 29-08-18 12:52

Sterkte zowel voor nu als voor de komende keuzes. Met iemand samenwonen die een persoonlijkheidsstoornis heeft is niet makkelijk en soms zelfs ondoenbaar. Daar kan jij alleen een keuze in maken.

**Geplaatst**: 29-08-18 12:59

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst: 29-08-18 12:59

Je behoort niet aan je relatie ten onder te gaan. Ook je kinderen zullen hier een en ander van meekrijgen.

Je hoeft niet over één nacht ijs te gaan (maar volgens mij is de periode al lang en breed verstreken) maar soms is voor jezelf kiezen ook beter voor je kinderen.

Sterkte! Een persoonlijkheidsstoornis is niet oplosbaar met “gewoon goed communiceren met elkaar”. En ook met therapie zal er altijd sprake zijn van een zogenoemd “aard van het beestje”, al dan niet in afgezwakte mate.

**Geplaatst**: 29-08-18 13:00

Geplaatst: 29-08-18 13:00

Ik zou inderdaad de pauze inlassen ook al is je man het er niet mee eens.
Je geeft zelf aan dat het genoeg is geweest en het niet meer trekt.
Als je afstand neemt voor een langere tijd, dan komt er ook een gegeven moment het gevoel dat je de situatie vanaf een andere kant kan bekijken. En dan daaruit een beslissing nemen.

Voor mij klinkt dit niet als een gezonde relatie, hoezeer jullie ook je best hebben gedaan.
De kinderen krijgen de onrust in huis ook mee, het is geen doen om jezelf continu te moeten verdedigen of op je woorden moet letten.
Of zodra je binnen komt je eerst zijn gedragsmodus moet inschatten voordat je weet hoe je in je eigen huis kan gedragen, dat is niet gezond en geeft veel stress.

succes met je keuze.

**Geplaatst**: 29-08-18 13:01

Geplaatst: 29-08-18 13:01

Hij heeft je in ieder geval goed onder de duim als ik het zo lees. Wat ontzettend naar TS. De keuze is natuurlijk helemaal aan jou, maar lees je verhaal eens alsof iemand anders het heeft geschreven. Wat voor advies geef je die persoon?

**Geplaatst**: 29-08-18 13:04

Geplaatst: 29-08-18 13:04

Ik denk dat je diep in je hart wel weet wat voor jou nu de juiste keuze is. Dit geef je ook duidelijk aan in je verhaal. Kies een keer voor jezelf!!

En ga apart wonen. Ga ervaren hoe je leven is als je niet op je tenen hoeft te lopen, of constant te buigen voor iemand... En je kinderen, tuurlijk gaan die het lastig krijgen. Maar weet wel dat je zelf ook maar 1 keer leeft. En je nu al ruim 10 jaar lang niet jezelf kan zijn. Het feit dat je moet nadenken of je wat met vriendinnen moet gaan doen of niet... Het is niet goed. Een goede relatie laat elkaar ook hun eigen dingen doen. Leven met een narcist of iemand met sterke trekjes hiervan is bijna of niet te doen. Dan zul je altijd je zelf moeten wegcijferen.. en volgens mij heb jij dit nu lang genoeg gedaan.

Dat hij het er niet mee eens is, is dan zijn probleem. Je koos/kiest altijd voor wat hij wilt! Maar stel de vragen eens aan jezelf, wat wil jij? Waar wordt jij!! gelukkig van?
Je doet zoveel voor hem en je kinderen en vergeet hierin jezelf. Ik weet dat het makkelijk voor mij is om dit te zeggen, maar ik heb zelf in een soort gelijke relatie gezeten, en meid geloof me, ik ben er zoveel beter van geworden om voor mezelf te kiezen! Ik kon weer doen wat ik wilde zonder dat ik mij schuldig hoefde te voelen of dat ik bang was weer een rot situatie te krijgen.

Luister naar je gevoel

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-08-18 13:14

Geplaatst door de TopicStarter : 29-08-18 13:14

Ik ben nu al blij dat ik dit topic heb geopend

Thanks allemaal alvast.

Bizzybijtje schreef:
Hij heeft je in ieder geval goed onder de duim als ik het zo lees. Wat ontzettend naar TS. De keuze is natuurlijk helemaal aan jou, maar lees je verhaal eens alsof iemand anders het heeft geschreven. Wat voor advies geef je die persoon?

Dit is helemaal waar en ik ben me er nog van bewust ook. Ik weet alleen niet meer wat normaal is, net of ik niet meer weet of mijn mening wel klopt zeg maar. Soms denk ik "ja zit wat in wat je zegt" (hij is echt enorm intelligent, kan superovertuigend overkomen en mij een schuldgevoel aanpraten) en dan voeg ik me maar weer, dan denk ik bv oooh ja ik ben idd pas nog met mn vriendinnen weg geweest, ik blijf nu wel thuis --> want geeft minste stress, dat zit er ook onbewust achter. Als ik advies zou moeten geven: tja, stop hier mee! Dit advies krijg ik ook wel uit mijn omgeving hoor. Maar ik vind het zo moeilijk, ik weet gewoon niet meer beter dan dat het op deze manier gaat.

Het is al heel wat dat ik nu het gesprek aan ben gegaan, want ik ben altijd degene die de rust in huis moet bewaren zeg maar, als hij boos is, is hij boos en zal ook niet direct rekening houden met de kinderen op zo'n moment. En dit soort gesprekken levert gewoon narigheid op, die ik dan weer moet zien te kanaliseren zeg maar.

Robijn: fijn om te horen dat het inderdaad beter is, en dat is idd waar ik tegenaan loop. Ik moet altijd nadenken of ik iets wel of niet ga doen. Terwijl hij dan zegt "ik gun je dat wel, dat weet je toch", een volgend moment is het dan weer "ja ik stel nog wel eens voor om samen wat te doen, maar jij gaat liever met je vriendinnen, net als toen en toen"

**Geplaatst**: 29-08-18 13:49

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst: 29-08-18 13:49

Wat een klote situatie.
Maar leuk voor hem dat hij dat niet wilt, maar als hij er ook niks aan wilt doen, houdt het op. Relaties met narcisten zijn zeer gevaarlijk voor je psychische en later lichamelijke gezondheid, dus ik zou zeggen, kies voor jezelf. Laat je niet meer zo beinvloeden door zijn emoties.
De kinderen zullen ook meer aan jou hebben als je je zelf weer beter voelt, dus ook daarvoor hoef je echt niet bij hem te blijven.
Sterkte met de situatie, mocht je per pb je gal willen spuwen, ben je altijd welkom

**Geplaatst**: 29-08-18 13:50

Geplaatst: 29-08-18 13:50

Wat ik je wel nog mee wil geven.
Als je besluit ermee te stoppen en hem dat te zeggen, zorg dat de kinderen en je spullen al uit huis zijn.
(spullen indien mogelijk weet niet of hij overdag gewoon werkt.
Want ik ga ervan uit dat hij enorm heftig kan reageren, zeker als hij in paniek raakt, zou ook kijken of er iemand met je mee kan gaan. Zodat je het gesprek niet alleen met hem aan gaat.
Een neutraal familielid of vriend/vriendin.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-08-18 14:09

Geplaatst door de TopicStarter : 29-08-18 14:09

Toverbal schreef:
Wat ik je wel nog mee wil geven.
Als je besluit ermee te stoppen en hem dat te zeggen, zorg dat de kinderen en je spullen al uit huis zijn.
(spullen indien mogelijk weet niet of hij overdag gewoon werkt.
Want ik ga ervan uit dat hij enorm heftig kan reageren, zeker als hij in paniek raakt, zou ook kijken of er iemand met je mee kan gaan. Zodat je het gesprek niet alleen met hem aan gaat.
Een neutraal familielid of vriend/vriendin.

Oh dit is echt wat er steeds in mijn hoofd speelt (en me tot nu toe ook heeft tegengehouden). Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik "hulp in stelling" moest hebben omdat ik anders niet weet in wat voor situatie ik terecht kom. Inmiddels hebben zowel zijn individuele als onze gezamelijke hulpverleners door wat er speelt (ik wil wel weg maar durf niet goed mede vanwege dit) en merk ik dat ze mij daar in ondersteunen. Ik laat het ook een beetje via die weg lopen, want zij kunnen bij zijn heftige emoties daar wel goed mee omgaan. Hij weet nu al wel een tijdje dat de voortgang van de relatie niet meer vanzelfsprekend is en in het begin heb ik daar ook het nodige mee te stellen gehad (hele heftige emotionele buien, extreem veel huilen, woede, zelfmoordaankondigingen, midden in de nacht weggaan, etc).

Het gekke is dat hij na zo'n bui weer helemaal omslaat, leuk lief aardig is en net doet of er niks gebeurd is, alles gaat zo weer verder. Als ik dat dan probeer te bespreken (nou dat vond ik wel heftig, bijvoorbeeld) dan is het "ja dat probeer ik juist te vergeten, en hoe denk je dat dat voor mij is? jij denkt alleen maar aan de negatieve dingen, jij zegt nooit iets positiefs over mij".

(Als ik dit zo typ denk ik tjee in wat voor film zit jij joh... -O-

)

**Geplaatst**: 29-08-18 14:11

Geplaatst: 29-08-18 14:11

Het is lastig om advies te geven, omdat wij er niet bij zijn.

Waar ik wel aan denk is, wat voor voorbeeld wil jij zijn voor je kinderen? Stel je kind zit later in zo'n relatie. Zou je willen dat hij/zij dan blijft en zichzelf wellicht wegcijfert of zou je willen dat hij/zij weg gaat?

**Geplaatst**: 29-08-18 14:11

Geplaatst: 29-08-18 14:11

Je zit gewoon in een abusieve relatie. Dat hoeft niet perse lichamelijk te zijn, maar dat kan ook psychisch zijn, zoals hier gebeurt. Afstoten en daarna weer aantrekken. En het maakt niet uit waarom hij dat doet, wat hij heeft meegemaakt, jij hebt er nu last van.

**Geplaatst**: 29-08-18 14:13

Geplaatst: 29-08-18 14:13

Mocht je uit de buurt komen dan zou ik eventueel wel willen helpen

en je hebt natuurlijk je hulpverleners. Maak daar gebruik van

**Geplaatst**: 29-08-18 14:14

Geplaatst: 29-08-18 14:14

Hele herkenbare situatie met mijn ex met narcisme, zit nu in de wachtkamer van de huisarts. Reageer later wat uitgebreider.

**Geplaatst**: 29-08-18 14:16

Geplaatst: 29-08-18 14:16

Hoe jij het opschrijft is hij inderdaad erg egoïstisch. Hij wil zijn deel niet inzien, dan ga je niks bereiken. Als ik jou was, zou ik gewoon vertrekken als hij op het werk is, met kinderen en al. Laat een brief achter en zeg eerst maar even niet waar jullie zijn. Wie weet wat hij allemaal van plan is als hij zijn zin niet krijgt.

En vergeet niet dat zo'n onvoorspelbare vader met agressie ook de kinderen geestelijk kan beschadigen.

**Geplaatst**: 29-08-18 14:21

Geplaatst: 29-08-18 14:21

Bloempje13 schreef:
Er is volle bak ingezet op zowel individuele als gezamenlijke therapie, maar ik ben helemaal op inmiddels, ik leef een beetje op de automatische piloot, probeer voor de kinderen alles zo goed mogelijk te regelen, op mijn werk mn best te doen, maar ik heb geen idee meer wie ik ben of wat ik wil en heb tekenen van chronische stressklachten.

Inmiddels zijn we met de gezamelijke gesprekken zover dat de therapeut heeft aangegeven dat het het beste voor ons beiden is dat we elkaar een tijd rust gunnen.

[knip]

Dus ik heb aangegeven inderdaad een tijd rust te willen (als in apart wonen). Maar dat wil hij absoluut niet en wil ook nergens aan meewerken. Ik heb wel veel vertrouwen in de huidige hulpverlening, dus die kunnen me wel helpen hiermee verwacht ik.

Zelfs je therapeut is het dus met je gevoel eens. Wat moet er dan gebeuren voordat je er ook handen en voeten aan geeft? Moet het fysiek fout gaan? Of fysieker dan nu, want mishandeling met woorden is ook mishandeling.

Dit is zo'n enge glijdende schaal. Natuurlijk houdt hij van je, op zijn manier. En je houdt misschien ook nog wel van hem, en het is de vader van je kinderen. Maar dat verandert niet door alleen maar uit elkaar te gaan wonen zodat je weer tot rust kan komen en kan bedenken wat je wil. Want ik begrijp dat je dat nu eigenlijk helemaal niet kan.

Ik weet niet hoe ernstig je klachten zijn, ik weet niet hoe vaak het met hem misgaat, ik weet niet hoe oud je kinderen zijn, wat zij ervan meekrijgen en hoe zij erin staan, dus echt raadgeven is moeilijk. Zijn ze 20, 18 en 16 en zijn ze op korte termijn allemaal het huis uit, slaap je prima en heb je geen fysieke ellende te duchten, dan vind ik het wat anders dan kleine kinderen die zich moeten bergen als papa weer eens uitschiet en het moeten hebben van een uitgeputte moeder.

Het wordt hoe dan ook ingewikkeld, maar je kunt in ieder geval terugvallen op de hulpverlening. Schakel die dan ook vooral in. Laat de psycholoog maar uitleggen waarom het nodig is dat je rust krijgt.

Heel veel sterkte :(:)

Edit: er is weer een hoop bijgekomen. Een ding nog: jij bent niet de hulpverlener, dat zijn anderen. Je bent partner. En dat werkt niet alleen maar één kant op: jij mag ook van hem verwachten dat hij begaan is met jouw gezondheid, en als daarvoor nodig is dat er nu even afstand ontstaat, mag je dat van hem verwachten. Ook al wil hij het niet voor zichzelf. Daar ben je partners voor.

**Geplaatst**: 29-08-18 14:23

Geplaatst: 29-08-18 14:23

Bloempje13 schreef:
Toverbal schreef:
Wat ik je wel nog mee wil geven.
Als je besluit ermee te stoppen en hem dat te zeggen, zorg dat de kinderen en je spullen al uit huis zijn.
(spullen indien mogelijk weet niet of hij overdag gewoon werkt.
Want ik ga ervan uit dat hij enorm heftig kan reageren, zeker als hij in paniek raakt, zou ook kijken of er iemand met je mee kan gaan. Zodat je het gesprek niet alleen met hem aan gaat.
Een neutraal familielid of vriend/vriendin.

Oh dit is echt wat er steeds in mijn hoofd speelt (en me tot nu toe ook heeft tegengehouden). Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik "hulp in stelling" moest hebben omdat ik anders niet weet in wat voor situatie ik terecht kom. Inmiddels hebben zowel zijn individuele als onze gezamelijke hulpverleners door wat er speelt (ik wil wel weg maar durf niet goed mede vanwege dit) en merk ik dat ze mij daar in ondersteunen. Ik laat het ook een beetje via die weg lopen, want zij kunnen bij zijn heftige emoties daar wel goed mee omgaan. Hij weet nu al wel een tijdje dat de voortgang van de relatie niet meer vanzelfsprekend is en in het begin heb ik daar ook het nodige mee te stellen gehad (hele heftige emotionele buien, extreem veel huilen, woede, zelfmoordaankondigingen, midden in de nacht weggaan, etc).

Het gekke is dat hij na zo'n bui weer helemaal omslaat, leuk lief aardig is en net doet of er niks gebeurd is, alles gaat zo weer verder. Als ik dat dan probeer te bespreken (nou dat vond ik wel heftig, bijvoorbeeld) dan is het "ja dat probeer ik juist te vergeten, en hoe denk je dat dat voor mij is? jij denkt alleen maar aan de negatieve dingen, jij zegt nooit iets positiefs over mij".

(Als ik dit zo typ denk ik tjee in wat voor film zit jij joh... )

Ze zien zichzelf altijd als het slachtoffer en weten het zo te veranderen dat het altijd jouw schuld is.

Daardoor ga je ook aan jezelf twijfelen, ze kunnen het zo mooi verwoorden dat je langzaam jezelf verliest.

**Geplaatst**: 29-08-18 14:39

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst: 29-08-18 14:39

Ik heb 7 jaar in een soortgelijke situatie/relatie gezeten.

Gelukkig heb ik er voor gekozen, niet aan kinderen te beginnen, zolang mijn partner niet stabiel was. (niet verkeerd begrijpen! vind het fijn voor jullie dat je kids hebt!)

Na 7 jaar was hier de emmer vol. Partner wou geen hulp, wist zich inderdaad mooier voor te doen bij de psych, dan thuis. Hij vulde de intake formulieren niet naar waarheid in en wist de boel te belazeren.
Waardoor ze hem niet konden diagnostiseren.

Toen ik dat bericht kreeg, heb ik dezelfde avond de stekker uit de relatie getrokken.

Ik hoop voor jou, dat je verder kan met elkaar. Maar kies in elke keuze eerst voor de kids en jezelf, en dan pas voor je man.

Dus een tijdje apart/rust, prima, doen. Hij wil niet? Jammer voor hem. Jij en de kids gaan ff voor.

Het is zo verdomd moeilijk, je hebt jaren je geschikt, aangepast, weggecijferd en er mee leren omgaan. Die omslag moet van beide kanten komen, hij moet willen en jij net zo goed. Je houdt het nu in stand.

Wil je sterkte, wijsheid en kracht wensen. Hopelijk komen jullie er uit. Wat de uitkomst ook mag zijn, want op deze manier ga je het niet nog eens 20 jaar volhouden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-08-18 14:54

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst door de TopicStarter : 29-08-18 14:54

Thanks allemaal voor de berichten en PB's, hier heb ik echt wat aan. Ik ben zo gewend dat mijn partner boos rondloopt (want ik heb iets gedaan/gezegd dat niet leuk is), depressief in bed ligt (want hij heeft het zo moeilijk), dan weer helemaal de leuke man is dat ik niet beter meer weet. Fijn om hier zo feedback te krijgen.

**Geplaatst**: 29-08-18 14:56

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst: 29-08-18 14:56

Ik heb (gelukkig) geen ervaring met zo'n situatie, maar ik maak er uit op dat jij eigenlijk niet meer kan zijn wie je bent.
Je leeft maar 1x TS, maak jezelf gelukkig. Doe wat nodig is om jou zelf gelukkig te maken. Als dat lukt door afstand te nemen, doen! Maak je partner duidelijk dat dat niet betekent dat je uit zijn leven verdwijnt en hem de rug toekeert, maar wel dat jij ook het recht hebt om gelukkig te zijn.

**Geplaatst**: 29-08-18 14:59

Geplaatst: 29-08-18 14:59

Lieve TS, ten eerste heel veel sterkte, dit kan niet makkelijk voor je zijn.

Wat mij aan je tweede post vooral opvalt is dat je eigenlijk de keuze om weg te gaan al gemaakt hebt (misschien deels onbewust) maar nu niet weet hoe je verder moet.

Vooral dat jij aangeeft dat je rust wil voor jezelf en hij dat niet wil dus dan gebeurt het niet is niet helemaal hoe het hoort. Als hij echt zo lief voor je was zag hij dat jij het moeilijk hebt met deze relatie en zijn gedrag en als hij van je houdt probeert hij samen voor jullie te vechten. Het manipulatieve gedrag als hij zijn zin niet krijgt is helemaal ongezond, het praten over zelfmoord als hij zijn zin niet krijgt.... sorry hoor maar dat is gewoon iemand een complex aanpraten.

Daarnaast heb je het erover dat je je kinderen niet uit deze fijne woonomgeving wil halen. Volgens mij hebben kinderen veel meer door dan je denkt, en die merken ook echt dat mama op eieren loopt en papa soms opeens boos kan worden. Ik denk dat ze het beter doen als mama niet met chronische stress rondloopt en eindelijk kan doen waar ze gelukkig van wordt, dat is belangrijker voor ze dan papa en mama onder 1 dak.

De tip die werd gegeven om eerst voor een eigen plek te zorgen en daarna met iemand terug te gaan om de laatste dingen te regelen lijkt mij ook het beste. Je gaat er niet vanuit dat hij opeens wel zijn woede fysiek gaat uiten maar voor de zekerheid. Daarnaast kan een hulpverlener dat precies zien hoe hij "echt" is, in therapie heeft hij zich natuurlijk goed in de hand want dat weet hij wat er gaat komen en kan hij de situatie veel beter inschatten.

In ieder geval heel veel succes en sterkte, deze keuze kan niet makkelijk zijn en ookal heb ik er een mening over, uiteindelijk kijk ik toch vanaf de zijlijn mee... ze zeggen niet voor niets de beste stuurlui staan aan wal. Het is en blijft het belangrijkste om te doen waar jij je goed bij voelt.

**Geplaatst**: 29-08-18 15:17

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst: 29-08-18 15:17

Google eens op Gaslighting. Misschien komt het je bekend voor.
En als je weg wilt: zorgen dat je alle papieren hebt (paspoorten, kopiëren van hypotheek e.d.). A
Vast een andere bankrekening openen en zorgen dat je loon daarop gestort wordt. Het hoeft niet zo te lopen maar als ik dit zo lees gaat hij ver over grenzen om zijn zin te krijgen.

Heel veel sterkte, het is niet niks.

**Geplaatst**: 29-08-18 15:18

Geplaatst: 29-08-18 15:18

Mijn oom is ook narcistisch en mijn tante zit in dezelfde situatie als jij alleen dan een jaar of 20 later.
Heeft meermaals aangegeven rust te willen van hem, aangegeven een tijdje te gaan logeren bij bv mn moeder of oma. Ze gaat er dan heen en hij achtervolgt haar, praat mooi op haar in en ze gata erin mee. Ze weet dat hij anders niet weggaat en de hele boel op stelten zet bij een ander thuis.
Kinderen hadden zij twee. Mn tante deed alles voor hen om ze een goede jeugd te geven en dat ik gelukt. Allebei mogelijkheid gehad tot studeren maar zodra ze ouder waren riepen ze regelmatig 'wou dat mam eerder bij hem was weggegaan, dan was ze misschien ooit nog gelukkig geworden'. Ook gingen ze zo spoedig mogelijk uit huis waardoor mn tante haar dosering seroxat (antidepressiva) weer moest verhogen. Ooit is er hulpverlening geweest voor het gedrag van hun jongste dochter. Hierbij moesten camera's in de woning worden geplaatst. Hier heeft m'n oom het afgekapt en was teveel inbreuk op zijn privacy.
M'n tante mag nooit iets alleen doen. Zit ze even koffie te doen met mijn moeder (werkelijk 50 meter hemelsbreed van haar huis) gaat de telefoon. 'waar ben jij? Ik heb honger'. Dan staat ze alweer op en gaat naar huis. Lijkt onwijs onderdanig maar ze heeft alles geprobeerd om weg te komen. Helaaa blijft hij haar nonstop achtervolgen als ze gaat. En als ze ineens weg is (is regelmatjg gebeurt, dan gaat ze gewoon even naar de dijk, afkoelen na een ruzie en dan eet ze bv een ijsje) dan belt ie de politie dat z'n vrouw vermist is. Heel de familie en bekenden worden afgebeld of ze bij hen is.
Niemand neemt hem nog serieus.
Op verjaardagen wordt hij zoveel mogelijk vermeden. Gaat altijd over hem.
Overigens merk ik ook dergelijke trekjes bij hun kinderen (zijn nu 27 en 24).die moeten ook alle aandacht op zich gericht hwbben. Positieve of negatieve aandacht maakt niet uit.

Ik zou zeggen: ga nu je nog sterk genoeg bent. De afvlakking en training wordt nog veel erger en de kinderen vam mijn oom (mijn nichtjes) zouden willen dat hun moeder had doorgezet met de scheiding. Ik ben zelf ook alleen opgegroeid met mijn moeder en eerlijk gezegd heb ik echt een onbezorgde jeugd gehad. Mn moeder moest hard werken maar heeft alles kunnen doen voor mij wat mn hartje begeerde.

**Geplaatst**: 29-08-18 16:21

Re: Partner met psychische problemen

Geplaatst: 29-08-18 16:21

Ik heb een narcistische ex-schoonvader. Het hele gezin paste zich aan hem aan. Het was bijvoorbeeld altijd uitkijken of hij ergens kwaad om werd, kon om de kleinste dingen gaan die je niet kon voorspellen. En inderdaad, hij was altijd en overal het slachtoffer. 1 van hun kinderen (hij is nu 50) hoorde toevallig toen hij thuiskwam van school een 'gesprek' tussen pa en ma, waarbij pa dreigde zichzelf op te hangen. Logischerwijs heeft hij vanaf die dag in angst geleefd, altijd bang om pa hangend aan een touw aan te treffen. Dit leverde meer dan 30 jaar later psychische problemen op. Mijn ex-schoonmoeder heeft haar hele leven laten verknallen door die vent, ze zijn nu over de 80. Mijn advies TS...weggaan bij die vent, dit is echt niet gezond voor jou maar ook niet voor je kinderen. Bescherm ze tegen hem.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-08-18 16:57

Geplaatst door de TopicStarter : 29-08-18 16:57

Dankjullie wel allemaal, wederom ook voor de PB's, ik weet niet of ik ze vandaag kan beantwoorden, maar het wordt erg gewaardeerd