Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-09-15 22:44

Hulp nodig

Geplaatst door de TopicStarter : 07-09-15 22:44

Het spijt me alvast, want dit gaat waarschijnlijk een lang verhaal worden, maar ik heb hulp nodig en weet echt niet meer waar ik het moet zoeken.

Een jaar geleden ben ik weer bij mijn moeder gaan wonen, ik kreeg voor het eerst een eigen kamer, verruilde van school en liet eindelijk iemand los die mij op een manier heel erg ongelukkig maakte. Ik heb mijn eetpatroon - in positieve zin - verandert en begon langzaamaan zelfs contacten te leggen in mijn klas. Het leek er echt op dat ik gelukkig zou zijn, dat ik mijn plaats weer gevonden had, nadat ik ruim anderhalf jaar echt erg verslaafd was geweest aan een spel/persoon.

Destijds had ik al bijna een jaar gesprekken met een psycholoog en we waren net van plan dat af te ronden omdat het zo goed met mij ging. Mijn psycholoog was net een paar weken ziek toen het juist heel erg verslechterde.
Ik bezocht de 'duistere' kant van tumblr, om het zo maar even te noemen, en werd heel erg in een negatief gat getrokken. Ik had - en heb - nog geen vrienden dus kon er met niemand over praten. Zo rond oktober begon ik me steeds slechter en slechter te voelen, maar niemand merkte dit nog. Ook begon ik pro-ana sites te bezoeken waardoor mijn toen nog hele kleine eetstoornis in één klap mijn hele gedachtegang overnam. Pas in november kon ik weer naar de psycholoog en heb toen gelijk verteld dat het zo verslechterd was.
Ze gingen er eerst vanuit dat ik een dipje had, maar na een paar weken leek het alleen nog maar slechter te gaan, dus toen heb ik het labetje 'depressie' gekregen. Ze konden - naast praten - niet veel voor me doen, 'want het zou vanzelf over gaan' .

Eind november begon ik te automutileren. Dit had ik weleens eerder gedaan (één of twee keer, en niet erg), maar nu was het anders. Het voelde en voelt alsof ik 'gedwongen' word om het te doen, alsof ik anders ontplof. Ook met het eten ging het steeds slechter, ik begon heel erg buikpijn te krijgen als ik 'veel' at, wat me ervan weerhield meer te gaan eten.

Pas in januari heb ik over mijn eetprobleem aan mijn moeder verteld, maar ze dacht dat het allemaal wel mee viel (en nu nog) omdat ik hoogstens 1 à 2 kilo ondergewicht heb.

Mijn depressie ging heen en weer, er waren periodes dat ik me heel leeg voelde, en niets anders wilde dan verdriet, zodat ik tenminste 'iets' voelde. Maar er waren ook enkele weken waarin ik echt gek werd van verdriet en wanhoop en pure zelfhaat. Mijn psycholoog kon me niet helpen, omdat mijn problemen nogal complex zijn, dus besloten ze me een test te laten doen (begin mei) om wat zaken op orde te krijgen.

De uitslag was dat het beter zou zijn om opgenomen te worden of een dag behandeling te krijgen. Ik heb voor opname gekozen omdat ik volgend schooljaar het 4e zou gaan doen. 'Helaas' was mijn psycholoog al vier weken achter elkaar 'vergeten' om me daarvoor aan te melden, en zo'n drie weken terug kreeg ik te horen dat ze me in die inrichting niet wilde hebben...

Nu ben ik dus aan mijn vierde jaar begonnen (twee weken terug) en ik denk niet dat ik nog in woorden uit kan drukken hoe afschuwelijk ik me voel. Mijn eetpatroon is slechter (minder) geworden. Ik kan als ik terug kom van school alleen maar huilen en me op mijn kamer verstoppen. (Ik wil andere niet lastig vallen met mijn lelijke zelf, haha). Ik ben zó moe, en ik wíl gewoon niet meer. Het moet nu echt stoppen want ik kan dit niet. Ik heb school altijd heel leuk gevonden (ondanks dat ik gepest ben enzo, ik vind het gewoon leuk om dingen te leren..), maar ik zie het nut er niet meer van in.

Ik dacht dat het beter zou worden doordat ik hulp zou krijgen, maar ik voel me eigenlijk minder geholpen dan ooit. Het voelt zo f*cking eindeloos en ben echt radeloos met wat ik met mezelf aan moet. Ik haal nergens meer plezier uit, kan tegen niemand praten (en zelfs als mensen het aanbieden dan sla ik dicht), en ben gewoon op...help.

Het spijt me voor eventuele spellingfouten. Dit is niet om 'zielig' te doen...ik wil gewoon echt 'dit' niet meer.

**Geplaatst**: 07-09-15 22:51

Geplaatst: 07-09-15 22:51

Wat een verhaal... Heel veel sterkte...
Is er nog een mogelijkheid tot opname? Ik denk dat je dit echt wel nodig hebt. Bestaat er in Nl niet zoiets als een psychiatrische spoedopname?

**Geplaatst**: 07-09-15 23:00

Re: Hulp nodig

Geplaatst: 07-09-15 23:00

Dat bestaat inderdaad.
Ik denk dat het belangrijk is dat jij morgen je huisarts belt met dat je met spoed een afspraak wilt. Vraag inderdaad om spoed plaatsing en probeer met de laatste kracht die je nog hebt, alles te doen om zo snel mogelijk geholpen te worden.

Het is absoluut fout geweest van je psycholoog om zo iets te vergeten.

Mocht ik je voor nu kunnen helpen door wat pb's uit te wisselen, doe me die dan gerust.

Voor nu wens ik je alle kracht en sterkte toe!

Iedereen is het leven waard, iedereen heeft iets moois in zich en verdiend het om gelukkig te zijn.

**Geplaatst**: 07-09-15 23:06

Geplaatst: 07-09-15 23:06

ik vind het erg vreemd dat je psycholoog zo laks is en weinig stappen onderneemt.. Je kunt het beste langs je huisarts gaan, die kan je snel doorsturen.

Er is wel spoedopname, maar ik weet niet precies hoe en wanneer je daarvoor in aanmerking komt. Volgens mij alleen als je in een ernstig verwarde toestand bent.

heel veel sterkte!!

**Geplaatst**: 07-09-15 23:17

Geplaatst: 07-09-15 23:17

_Cher schreef:
ik vind het erg vreemd dat je psycholoog zo laks is en weinig stappen onderneemt.. Je kunt het beste langs je huisarts gaan, die kan je snel doorsturen.

Er is wel spoedopname, maar ik weet niet precies hoe en wanneer je daarvoor in aanmerking komt. Volgens mij alleen als je in een ernstig verwarde toestand bent.

heel veel sterkte!!

Voor een spoedopname moet je een gevaar vormen voor je eigen leven of dat van anderen.

Ik zou ook zo snel mogelijk aan de bel trekken en desnoods voor een andere hulpverlener kiezen die de ernst van je situatie in ziet.
Als je het zelf moeilijk vind om daadkrachtig te zijn bij bijv. je huisarts,is het misschien een idee om iemand mee te nemen?

Heel veel sterkte

**Geplaatst**: 07-09-15 23:34

Re: Hulp nodig

Geplaatst: 07-09-15 23:34

Wat een heftig verhaal, allereerst sterkte! Bedenk dat voor iedereen er licht aan het einde van de tunnel is ookal zie je dat nu nog niet!

Ik denk ook dat je naar je huisarts moet gaan voor een opname, zo snel mogelijk. Als je het uitlegt over je psycholoog kunnen zij je vast snel doorsturen.

Je mag me altijd een pbtje sturen als je je hart wilt luchten of even lekker over koetjes en kalfjes wil praten.

**Geplaatst**: 07-09-15 23:34

Geplaatst: 07-09-15 23:34

Ik zou idd zo snel mogelijk een afspraak maken met je huisarts, en daar goed aan de bel trekken.
Print desnoods het stuk uit wat je hierboven geschreven hebt, gewoon voor het geval dat je daar dichtklapt.

Ik vind het overigens wel heel slordig van je psych, of had hij/zij het idee dat het allemaal wel meeviel? Beetje een foute inschatting gemaakt.....

Mocht je er behoefte aan hebben dan dan mag je altijd een pb sturen als je een luisterend oor nodig hebt.

Ik wil je heel veel sterkte wensen.

**Geplaatst**: 07-09-15 23:52

Re: Hulp nodig

Geplaatst: 07-09-15 23:52

sterkte ts, en onthou even heel goed hoe sterk je bent door dit te posten en he goed het is dat je zelf erkent dat het niet langer kan zoals t nu gaat

meid dit zijn al 2 dingen die vele niet zien bij zichzelf !!!
ZET M OP

**Geplaatst**: 08-09-15 00:02

Geplaatst: 08-09-15 00:02

Hoi,
Veel bewondering voor je dat je zo je verhaal deelt met ons, daar is moed voor nodig. Wat me ook opvalt en indruk op me maakt is dat je leren leuk vindt ondanks dat je op school bent gepest. Mooi, blijkbaar ben je leergierig en heb je doorzettingsvermogen en dat zijn geweldige eigenschappen.
Heel slim om, je oppert het eigenlijk zelf al, naar je huisarts te gaan en passende hulp te vragen. Er is veel mogelijk maar, helaas helaas, vindt de cliënt met doorzettingsvermogen vaak de juiste hulp. Hopelijk kun je gebruik blijven maken van je psycholoog, althans als het goed klikt tussen jullie ondanks haar domme misser door zo lang te wachten met doorverwijzing. Bedenk vooral dat 15 jaar zijn voor heel veel meiden niet alleen maar een leuke periode is maar ook vol met twijfel en onzekerheid, ja de puberteit dus. Blijkbaar heb jij forse tegenvallers moeten incasseren en dat maakt het leven vaak nog lastiger.
Onder geen beding de moed opgeven maar jezelf alle kansen van de wereld gunnen. Om te beginnen je huisarts dus.
Je mag ook mij een pb sturen, delen kan opluchting geven.
Voor nu wens ik je heel veel goeds en een dikke knuffel!!

**Geplaatst**: 08-09-15 08:01

Geplaatst: 08-09-15 08:01

Oei, beroerd dat je je zo voelt. Het klinkt alsof de depressie jou aan het overnemen is. En dat mag niet gebeuren. Maar het klinkt alsof je je er zelf in je eentje niet uit kan trekken, klopt?

Ik ben niet een promotor van antidepressiva, maar zou het je niet kunnen helpen op je weer op weg te helpen uit de put? En dan in combinatie met ACT of muziektherapie of CGT, want tenslotte wil je je ook weer zover herpakken dat je het zonder medicatie weer af kan.
Het nadeel is dat er wat bijwerkingen (kunnen) zijn, maar de meeste krijg je als je ermee begint en die zijn dan wel (meestal) na een tijdje over. Als je na een tijdje stopt, dan zijn de afkickverschijnselen wel amusant als je het geleidelijk doet.

Ik meen te lezen dat je het allemaal nu niet meer ziet zitten, gelukkig ben je zo slim om dat aan te kaarten en niet voor je te houden.

Dus hopelijk vind je snel de hulp die je nodig hebt.

**Geplaatst**: 08-09-15 08:36

Geplaatst: 08-09-15 08:36

Lestrange01 schreef:
Ze gingen er eerst vanuit dat ik een dipje had, maar na een paar weken leek het alleen nog maar slechter te gaan, dus toen heb ik het labetje 'depressie' gekregen. Ze konden - naast praten - niet veel voor me doen, 'want het zou vanzelf over gaan' .

Ik mag toch hopen dat een psycholoog weet dat een depressie niet zomaar vanzelf overgaat. Ik zou absoluut op zoek gaan naar een andere hulpverlener die jouw 'complexe problemen' wel kan behandelen.

Medicatie zou ik nu absoluut nog niet aan denken. Eerst maar eens goede hulp krijgen voor je eetstoornis (want die hakt enorm in je gemoedstoestand), betere copingskills zodat je niet meer het gevoel hebt te moeten automutileren en dan nog maar eens kijken wat er over is van je 'depressie'.

Het zou fijn zijn als er iemand is die je bij kan staan en ook een beetje door kan zetten, want dat heb je vaak wel nodig om passende hulp te krijgen. Heb je je moeder al op de hoogte gebracht van de huidige situatie? Of is er iemand anders die je kan steunen?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-09-15 15:04

Re: Hulp nodig

Geplaatst door de TopicStarter : 08-09-15 15:04

Bedankt voor jullie reacties, ik waardeer het echt dat er mensen zijn die het verhaal hebben doorgelezen.

Ik heb woensdag weer een afspraak met mijn psycholoog en wacht af wat zij te zeggen heeft, als ze nog steeds geen nieuws heeft (laatste afspraak was 3 weken terug) over een opname of andere mogelijkheden zal ik inderdaad kijken of we misschien iets anders moeten doen. Mijn psycholoog heb ik nu al twee jaar, dus die weet wel dat de problemen die ik heb niet licht zijn, maar toch doet ze er naar mijn idee weinig mee, of kan ze er weinig mee doen.

Spoed opname is alleen voor mensen die echt al weten op welke manier ze er een einde aan gaan maken, of die een gevaar voor andere zijn. Daar val ik buiten dus dat zal ook niet lukken.

Medicijnen voor mijn depressie zitten er niet in, ik ben te jong volgens mijn psychiater en omdat ze mijn depressie niet heel erg vinden zou ik het sowieso niet krijgen.

Ze waren al van plan om CGT te doen, maar doordat ik een ontwijkende & afhankelijke persoonlijkheid stoornis heb, zal dat maar heel weinig zin hebben. Zodra iets te confronterend wordt, of zodra ik iets moet doen dat ik eng/onnuttig vind, dan stop ik er gewoon mee en loop ik ervan weg. Vandaar dat ze ook opname of dagopname wilde gaan doen, want dan kan ik er niet voor weglopen. Daarom is het werken aan mijn eetstoornis ook zo lastig.

Mijn moeder weet ervan en die moet ook altijd mee met evaluaties, de rest van mijn familie zal het vast ook wel weten ondertussen. Maar er is niemand die me kan 'steunen' deels ook omdat ik mezelf niet er toe kan brengen om over dingen te praten, of pas na een hele tijd ik heb er al ruim twee en een half maand over getwijfeld om dit topic te openen. De reden dat ik dit topic ook gister opende was vooral omdat het nu op school ook niet meer gaat, en dat was juist de enige plek waar ik me enigszins nuttig voelde. Nu kan ik eigenlijk alleen nog maar voor me uit kijken en in de pauzes moeite doen om niet te huilen, haha.

**Geplaatst**: 08-09-15 15:15

Re: Hulp nodig

Geplaatst: 08-09-15 15:15

Meisje wat een verhaal :(:)

Wat vreselijk dat je je zo voelt en dat juist diegene die je zou 'moeten' helpen de situatie niet juist in kan schatten!
Als ik het zo lees verzuip je als het ware, en dat is een vreselijk naar gevoel. Ik ga met de rest mee dat de stap naar de huisarts de juist zou zijn.

Ik zelf heb ook een afhankelijke persoonlijkheid stoornis en ben zelf in 2012 vrijwillig in opname gegaan en heb deelgenomen aan het schema therapie traject. Het heeft nog wat tijd erna gekost maar ik ben vreselijk dankbaar voor deze tijd en keuze. Het is voor mij mijn redding geweest!

Als je wil/kunt mag je me altijd PB-en

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-09-15 16:44

Geplaatst door de TopicStarter : 08-09-15 16:44

bowena_84 schreef:
Meisje wat een verhaal
Wat vreselijk dat je je zo voelt en dat juist diegene die je zou 'moeten' helpen de situatie niet juist in kan schatten!
Als ik het zo lees verzuip je als het ware, en dat is een vreselijk naar gevoel. Ik ga met de rest mee dat de stap naar de huisarts de juist zou zijn.

Ik zelf heb ook een afhankelijke persoonlijkheid stoornis en ben zelf in 2012 vrijwillig in opname gegaan en heb deelgenomen aan het schema therapie traject. Het heeft nog wat tijd erna gekost maar ik ben vreselijk dankbaar voor deze tijd en keuze. Het is voor mij mijn redding geweest!

Als je wil/kunt mag je me altijd PB-en

Dat is het traject wat ik ook zou gaan doen, maar ben door de inrichting dus afgewezen. En een andere inrichting vinden is weer heel moeilijk omdat er gewoon zo weinig keuze is. Ik weet niet of 'verzuipen' het goede woord is, het lijkt eerder alsof ik gewoon al weg ben en er alleen nog maar een verpakking over is.

**Geplaatst**: 08-09-15 17:02

Re: Hulp nodig

Geplaatst: 08-09-15 17:02

Wauw TS, wat herken ik mij in jouw verhaal (op het slechte eetpatroon na).. Een hele dikke knuffel van mijn kant. :(:)

Ik weet hoe onmogelijk het nu lijkt, maar besef je alsjeblieft dat het echt beter wordt. Is er niet de mogenlijkheid om op zoek te gaan naar een andere psycholoog? Een goede, geschikte psycholoog is in deze situaties echt een must.

Heel veel sterkte, mn inbox staat open voor je!

**Geplaatst**: 08-09-15 17:44

Re: Hulp nodig

Geplaatst: 08-09-15 17:44

Lieve ts.

Ik schrik hier echt van!
je bent een jonge meid in de bloei van je leven.

Maar ik weet precies hoe jij je voelt.
Ik heb zelf toen ik 20/21 was er ook serieus over gedacht uit het leven te stappen.

De psych waar ik toen liep hielp me hier niet mee omdat ik daar mooi weer speelde want ik schaamde mij.

Uit eindelijk heb ik het mijn ouders aan de ontbijt tafel verteld.

Mijn moeder heeft toen contact opgenomen met s'herenloo.

En zei hebben mij echt mega goed geholpen.
Ik heb toen toch medicatie gekregen.
Voor mn maag om hem rustig te houden.
Spul om te kunnen slapen en tablette waar je je blijer van voelt.

Als je wil.
Wil ik wel is aan mijn psych vragen wat via hun mogelijkheden zijn.
Misschien kun jij daar op verder bouwen.?

Als je wil praten mag je me altijd een pb sturen.
Maar meisje onthoud dat je veel sterker bent dan je denkt.
En dat je je hier door heen kan slaan.
Hoe donker alles nu ook lijkt er is echt een lichtpuntje aan het eind.
Geef de moed niet op!!

Dikke knuffel

**Geplaatst**: 09-09-15 15:21

Geplaatst: 09-09-15 15:21

Lestrange01 schreef:
bowena_84 schreef:
Meisje wat een verhaal
Wat vreselijk dat je je zo voelt en dat juist diegene die je zou 'moeten' helpen de situatie niet juist in kan schatten!
Als ik het zo lees verzuip je als het ware, en dat is een vreselijk naar gevoel. Ik ga met de rest mee dat de stap naar de huisarts de juist zou zijn.

Ik zelf heb ook een afhankelijke persoonlijkheid stoornis en ben zelf in 2012 vrijwillig in opname gegaan en heb deelgenomen aan het schema therapie traject. Het heeft nog wat tijd erna gekost maar ik ben vreselijk dankbaar voor deze tijd en keuze. Het is voor mij mijn redding geweest!

Als je wil/kunt mag je me altijd PB-en

Dat is het traject wat ik ook zou gaan doen, maar ben door de inrichting dus afgewezen. En een andere inrichting vinden is weer heel moeilijk omdat er gewoon zo weinig keuze is. Ik weet niet of 'verzuipen' het goede woord is, het lijkt eerder alsof ik gewoon al weg ben en er alleen nog maar een verpakking over is.

Mag ik vragen hoe dat gelopen is? En weet je ook de rede van afwijzing?
Het zal natuurlijk overal anders gaan maar ik ben op intake moeten gaan, ze twijfelden toen ook of het geschikt was voor mij. Maar door samen door te praten hebben ze toch besloten mij te laten komen, beste keuze ooit!
Ik weet niet of het een optie is, maar ik ben eg te spreken over vincent van gogh in Venlo

Vind het zo akelig en naar dat je je zo voelt meis :(:)

Je bent nog zo jong, alles nog voor je liggen. Ik weet hoe het voelt om het licht aan het einde van de tunnel niet meer te zien. Je hebt er nu ook nog niets aan, maar nu ik 27 ben durf ik gerust te zeggen dat op de meeste dagen de zon schijnt.
Ik gun jou de allerbeste begeleiding! Ik hoop dat je psych toch nog tot inkeer gekomen is, en zo niet je nog de kracht kunt opbrengen toch naar de huisarts te gaan!

Knuffel meis :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-09-15 15:28

Geplaatst door de TopicStarter : 09-09-15 15:28

Nou mijn psycholoog wilde me daar dus voor aanmelden en toen ik een keer vroeg of het al gelukt was kreeg ik te horen dat ze me niet in de groep vond passen en dat ze me niet aannamen. Ik weet niet waarom want dat wilde of kon mijn psycholoog niet zeggen. Ze gaat het nog wel proberen maar ze zei dat ik er vooral niet vanuit moest gaan dat het zou lukken.

Mijn afspraak met de psycholoog gaat niet Door want die is naar volgende week gegaan. En ik zie eigenlijk het nut er niet van in om de huisarts te bellen, ik pleeg waarschijnlijk toch geen zelfmoord, dus ze kunnen me nergens mee helpen. En als ze me 'helpen' word ik toch op een elle lange wacht lijst van iets gezet of whatever. Het heeft toch geen nut meer.

**Geplaatst**: 09-09-15 15:56

Re: Hulp nodig

Geplaatst: 09-09-15 15:56

Ik kan je geen advies geven, want zit zelf met precies hetzelfde probleem

heel veel sterkte meiss *knuf*

**Geplaatst**: 09-09-15 16:01

Re: Hulp nodig

Geplaatst: 09-09-15 16:01

Misschien praat ik nu mijn mond voorbij, en ik bedoel het echt alleen maar goed, maar ik vind het zo erg dat je niet de juiste begeleiding kijgt die je nodig hebt en verdient. Een inrichting kan helemaal geen ordeel vellen of jij in een groep past zonder jou gezien te hebben. Ze zouden geen afwijzing mogen geven op basis wat jou psycholoog verteld.

Ongeacht welke stappen jij wel of niet neemt, is er altijd hulp. Je moet alleen de goeie persoon voor je neus krijgen. Dan zul je je ook geholpen voelen, want dat gevoel krijg ik nu helemaal niet.

Ik word zo verdrietig van je post meid

Jij verdient het ook om goed geholpen te worden en die hulp is er, dat zweer ik je! Je moet hem alleen kunnen vinden. Ik vraag je toch voorzichtig om het nog niet op te geven, hoe moeilijk dat ook lijkt!

**Geplaatst**: 09-09-15 16:25

Geplaatst: 09-09-15 16:25

Gezien je leeftijd (15) zijn je hersenen nog volop in ontwikkeling, met soms (zeker tijdens een groeispurt) allerlei onbalansen en rare gedachten tot gevolg. :(:)

Het gaat over, maar dat kan duren tot je 21 bent en je hersenen uitontwikkeld zijn.

Die psycholoog komt op mij niet echt competent over. Is het een optie om naar een andere uit te kijken die wel in jouw wil investeren? Of zelfs een maatschappelijk werker/vriend/kerk/wat dan ook die goed kan luisteren en jouw indrukken/ideeën weer terug in het juiste perspectief kan trekken?
En in elk geval blijf het van je af schrijven. Papier heeft 2 heel fijne eigenschappen 1. het oordeelt niet en 2. het vertelt niks verder. Dat opschrijven en terug lezen kan je ook een stukje afstand geven zodat je zelf beter ziet wat er echt gebeurt.

Bel wel degelijk je HA, laat ook ivm je eetproblemen bloedprikken op tekorten, etc. want daarvan kan je je ook psychisch behoorlijk slecht voelen.

Voor willen leren kan je ook via internet kijken wat https://www.coursera.org/ te bieden heeft. Dat is online (wel engels) en gratis cursussen via universiteiten over de hele wereld.

Uiterlijk (gezien je opmerking in de OP) goede schoonheidsspecialiste en advies over wat voor kleding bij je past doet wonderen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-09-15 17:56

Geplaatst door de TopicStarter : 09-09-15 17:56

Pfff...ik was net van plan om te gaan versturen dat ik toch gewoon zou wachten tot het vanzelf over ging en dat ik niet de aandacht waard was om naar de huisarts te gaan, toen mijn moeder ineens naar boven kwam. Huilend dat ze zich zo zorgen over me maakte, en dat ze gebeld was door mijn clusterleider dat er iemand naar hem toe was gekomen die dacht dat ik er een einde aan wil maken. (De leerlingen met wie ik vorig jaar in de klas zat weten van mijn problemen, omdat ik het heb moeten vertellen).

Dus mijn moeder belt straks te huisarts en dan gaan we kijken hoe het verder moet. Ze heeft m'n mesjes afgepakt, niet dat die echt gevaarlijk of zo zijn en ik moet beneden blijven zitten. Ondanks dat ik een uitgebreide uitleg heb gegeven waarom bepaalde technieken niet werken (maar dat stelde haar niet echt gerust...)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-09-15 18:41

Re: Hulp nodig

Geplaatst door de TopicStarter : 09-09-15 18:41

Ik ga nu. Ik ben bang ik ben bang ik ben bang. Maar bang zijn id beter dan wat ik eerst voelde. Dus dat is iets...toch

**Geplaatst**: 09-09-15 18:44

Geplaatst: 09-09-15 18:44

Sterkte!

**Geplaatst**: 09-09-15 18:48

Geplaatst: 09-09-15 18:48

Ts heel veel sterkte! Eigenlijk zou je de huisarts jou beginpost moeten laten lezen heel spannend maar dit maakt wel duidelijk hoe je voelt. En heel logisch dat je het nu niet wilt zien maar kijk er zijn mensen die om je geven als je oud klasgenootjes niet om je zouden geven waren ze niet naar de leraar gegaan.