CharmingS schreef:Ik kan trouwens bovenstaande reactie van de TS wel begrijpen Janine, een partner aan je zijde wil niet zeggen dat je hij voor haar geluk verantwoordelijk is, maar in een relatie ben je samen en doe je allebei net zoveel moeite steun je elkaar waar het dan ook nodig is. Dus niet alleen een arm om je heen maar ook samen beslissingen maken. Je bent toch samen in een relatie dus sta je zij aan zij.
Ik ook, in de situatie...
Hoewel... ik was 18 en had 9 maanden lang een relatie waarin ik me afhankelijk opstelde naar hem. Hij moest mij gelukkig maken dacht ik. I thought wrong...
Natuurlijk moet je zij aan zij staan, in de zin dat je elkaar moet steunen in wat je doet. "Lieverd ik ben blij dat jij kan werken aan je carrière, ik zorg dat er elke avond een maaltijd voor je klaar staat."
"Ach, je werk is niet meer leuk? Het maakt me niet uit wat je doet, ik sta voor je klaar en steun je in je keuze, welke dat ook mag zijn."
Maar dit is niet iets dat een weekje aan de gang is he... We hebben altijd de ijdele hoop dat we mensen kunnen veranderen. Maar dat kunnen we niet. Dan is het een kwestie van het accepteren en daarin jezelf gelukkig maken. Of dingen veranderen in je eigen leven.
Ik wens je oprecht heel veel sterkte met je beslissing. 
Ik zou dan wel degene zijn die het nu stopt, toch voelt het alsof het niet anders kan want na 4 jaar lukken de kleine maar voor mij belangrijke dingen hem nog niet en ik weet dat ik dat geen 10 jaar meer volhou. Het is niet persee de dingen die niet gebeuren die me irriteren, maar het gevoel erachter. Alsof ik niet echt belangrijk genoeg ben.
Maar ik moet zeggen dat zijn broers en ouders echt harde werkers zijn dus het ligt misschien in dit geval toch meer aan de persoon zelf. 