Aan hem vastzitten klinkt inderdaad heel banketstaaf, maar dat is niet perse hoe ik het bedoel. Ik vind het gewoon lastig om erachter te komen wat ik nou precies voel, laat staan dit in woorden uit te drukken. Maar dit topic heeft me inderdaad wel laten realiseren dat ik in ieder geval met hem in gesprek moet. Wat ik nu doe is niet eerlijk en dat verdient hij zeker niet.
linnie050 schreef:En doen jullie samen ook nog wel leuke dingen?
Gewoon zonder vrienden.
Misschien binnenkort wat leuke dingen samen plannen en kijken hoe dat gaat.
We doen gelukkig nog zeker wel leuke dingen samen en daar haal ik ook altijd weer plezier uit. Wat me dan ook juist weer doet twijfelen, ik wil hem niet kwijt maar ik heb af en toe wel het gevoel dat ik iets mis.
Daphara schreef:Ik denk dat jij TS je besluit al met je hoofd gemaakt hebt, maar je hart wil er nog niet aan. Je vriend zegt dat hij niet weet wat hij zonder je moet, ik denk dat het is omdat hij afstand begint te voelen. Waarschijnlijk neem je (ongemerkt) al afstand. Hij voelt dat en reageert heel logisch, maar eigenlijk ook een beetje oneerlijk. Ik denk dat hij zich er niet eens heel bewust van is, maar feitelijk is het een soort van manipulatie als hij nu begint te zeggen dat hij niet zonder jou kan. Jij voelt je dan schuldig. Maar in een relatie blijven, ondanks dat je hoofd er niet meer in is, zou nog oneerlijker zijn, tegenover hem en tegenover jezelf. Het uitmaken betekend niet dat je ineens niet meer om elkaar geeft.
Ze zeggen wel eens houden van is loslaten. Ik geloof daar heilig in, als jullie voor elkaar bedoeld zijn, dan komen jullie uiteindelijk wel weer bij elkaar. Maar ik denk dat jij hem en hij jou eerst los moet laten.
*knip*
Ik denk inderdaad ook dat hij merkt dat ik (onbewust) afstand probeer te nemen, om hem en mezelf te beschermen en dat hij daar aanhankelijker van wordt. Dat werkt natuurlijk niet, want als we daarmee door gaan versterken we elkaar in het negatieve.
Ik vind het lastig!
Resistance schreef:Ik heb met mijn ex in precies deze situatie gezeten! We hadden al anderhalf jaar iets en nooit ruzie, konden enorm goed praten, hadden het echt gezellig met elkaar. Ook was het echt de allerliefste jongen op de wereld: zoveel geduld, zo betrouwbaar, etc... one of the good ones. En toch verdwenen die gevoelens bij mij op den duur... ik miste hem niet meer. Had niet meer de behoefte om bij hem te zijn, enzo.
*knip*
Jaa, ik weet heel zeker dat hij one of the good ones is en ik heb ontzettend veel geluk met hem. Wat dat betreft had ik het eigenlijk niet beter kunnen treffen, vandaar dat ik het ook lastig vind. Hij is inprincipe perfect, dus waarom twijfel ik dan?