Hoe moet ik verder?

Moderators: Dani, ynskek, Ladybird, Hanmar, xingridx, Mjetterd, Polly, Giolli

 
 
Shiloh

Berichten: 19774
Geregistreerd: 23-07-02
Woonplaats: Eindhoven

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-09-18 13:12

Mooie waardevolle toevoeging Joolien.

"Every song has a CODA, a final movement. Whether it fades out or crashes away. Every song ends. Is that any reason not to enjoy the music?"


Rocamor

Berichten: 10732
Geregistreerd: 21-11-02

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-09-18 15:33

Mooie posts Shiloh en Joolien!

Ik sluit me er helemaal bij aan.

En Fjaril, ik ben het met ze eens, maar ervaar zelf hoe moeilijk ik het vind om los te laten. Doodeng...

Rockes <3

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 28-09-18 21:56

Oef Shiloh, een slechte dag, betekent (als ik daar de mogelijkheid voor heb en geen afspraken heb staan) een dag rustig aan doen, lekker binnen blijven. En eerlijk gezegd er toch een 'nuttige' dag van proberen te maken. :o huishouden, to-do list, sporten.
Niet dat dat dan lukt, hoor. Meestal niet. Maar ik vind het gewoon zo lastig om een dag betekenisloos door te brengen. Nu ook, de week is alweer voorbij. Hoe langer je thuis zit, hoe sneller het gaat! En wat heb ik deze week nou gedaan..? Afspraak bij de tandarts gemaakt, beetje gewerkt, gesport en vooral heel veel op mijn mobiel gezeten. En daar baal ik zo van! En toch pak ik hem iedere keer. Dan voel ik me minder eenzaam, heb ik afleiding, even geen pijn. Maar dat wil ik niet. Ik voel me zo nutteloos.
En ja, ik ben hard aan het werk om te herstellen. En dan hoort niks-doen erbij, maar ik voel me er zo minderwaardig onder vergeleken met leeftijdsgenoten. Ik telde voor mijn pa pas mee als ik aan het plaatje voldeed. Wat ik nu doe, is het tegenovergestelde. En ook al weet ik nu dat ik de meeste standpunten van mijn pa met een korrel zout mag nemen, het is er toch ingesleten.

Jolien, mijn werk is momenteel naast inderdaad een gevoel dat ik dan nog ergens goed voor ben, een deur naar de maatschappij. Contact met mensen naast mijn buurvrouw, de caissière in de plaatselijke supermarkt en de psycholoog even kort door de bocht.
Grappig dat je dat noemt! Ik doe al een aantal jaar lichaamsgerichte therapie. Het heeft me geholpen om te leren voelen dat mijn lichaam van mij is. En ik ben me meer bewuster van wat ik voel in mijn lijf bij bepaalde emoties. Ik durf meer lichamelijk contact toe te staan, vertrouw mijn lijf wat meer ofzo. Maar ook daar kruip ik vaak lekker veilig in mijn hoofd.

Rocamor, ja het is zo doodeng... Als ik er aan denk dat ik bij mijn psych zou moeten huilen, voelt dat of alle grond onder mijn voeten wordt weggeslagen en ik kopje onder ga..


Werk deze week was een groot drama. Echt niet leuk. Er is een collega die, na een tijdje ergens anders gewerkt te hebben, weer terug is. Hij is ten eerste niet helemaal te vertrouwen, zo glad als een aal. Echt zo'n juridisch onderlegde man die de mazen van de wet kent en alles in zijn voordeel gebruikt. Ten tweede heeft hij de leeftijd van mijn pa.. Dat laatste is het grootste probleem. Ik blokkeer volledig in alles. In mijn ogen mogen mannen van die leeftijd mij per definitie niet, zijn me liever kwijt dan rijk en zijn veel meer dan ik. Ik voel me een waardeloze nul die niks goed kan doen. (Thanks pa!!) Ik ben het niet gewend om een fatsoenlijk gesprek te voeren zonder afgekraakt te worden en in een hoek getrapt. En ook al hebben ze geen kwaad in de zin, er gaat een heel groot alarm af in mijn hoofd. Ik klap dicht, voel mezelf voor gek staan, want mijn stem gaat raar doen. Ik voel me weer een klein kind die de speelbal is van een volwassen rotzak (en volgens mij ligt daar de oplossing, want met meer zelfvertrouwen en daarmee meer controle over de situatie zal het al beter gaan) en ik ben bang dat ze dat aan me zien.
Ik baal ervan. Het leven is voor mij een stuk makkelijker zonder mannen in de vijftig. Maar ja... Ik wil niet zo afhankelijk zijn daarvan.
Ik wil gewoon normaal zijn.

Rocamor

Berichten: 10732
Geregistreerd: 21-11-02

Link naar dit bericht Geplaatst: 28-09-18 23:21

Fjaril, als een drenkeling gered moet worden, gaat dat het makkelijkst als deze zich rustig houdt. Gaat de drenkeling spartelen en durft hij zich niet over te geven aan de krachten en kunde van de redder, is de kans op kopje onder vele maken groter dan wanneer hij afwacht. Trek dat maar door naar je eigen gespartel...

Maak je wel eens gebruik van oplaadbare batterijen? Mobieltje, computer, gewone batterijen?

Als je die helemaal leegtrekt, duurt het erg lang voordat ie opgeladen is. Dan moet je hem echt aan de kant leggen om goed op te laden.

Trekken we dit door naar jouw leven. Jij bent leeg. Opgebruikt. Platte batterij. Burn out. Je hebt tijd en ruimte nodig om op te laden.

En DIE ruimte, DIE tijd, noem jij nutteloos, een slechte dag of betekenisloos. WAAROM? ze geven je informatie over jouw batterij verbruik. Jouw energie nivo. Batterij-vretende apparaten geef je ook de tijd.

Waarom oordeel jij zo over jezelf.
Waaróm. Die tijd om op te laden is nuttig. Niet nutteloos. Wel noodzakelijk. Niet onnodig. Wel belangrijk. Niet betekenisloos.

Je pa is ook maar het product van de opvoeding van zijn ouders. Jij ook. Wij ook.

Maar daar waar hij, door omstandigheden, niet meer kan veranderen, zijn wij nog in staat om onze eigen normen of waarden of ideeën vast te leggen. Durf je eigen oordeel te leren vellen ipv jezelf te veroordelen op zijn oordeel. Want WAT is normaal? Die 13 in een dozijn? Iemand die juist zijn eigen ideeën en gevoelens volgt en uitdrukt? Mensen die zelf geen mening durven vormen uit angst voor afwijzing van anderen? Of juist de mensen die lak hebben aan de gevestigde orde en binnen de grenzen van de wet zelf alles beslissen?

Wat is normaal? Wat is abnormaal?

Ik heb zelf het idee dat jij nog helemaal niet het diepste punt hebt bereikt, of vriendelijker gezegd, jezelf nog niet durft te accepteren.

Je spartelt nog zo hard - tegen- dat je nog steeds kopje onder gaat.

Vettel eens

Wát geeft jou momenteel energie
Wat neemt jou energie
Als je open minded en zonder te (ver-)oordelen naar jezelf of jouw leven durft te kijken.

Ikzelf heb bv het idee dat het werk meer energie vreet dan die paar sociale contacten jou energie opleveren.

Klopt dat?

Rockes <3

Shiloh

Berichten: 19774
Geregistreerd: 23-07-02
Woonplaats: Eindhoven

Link naar dit bericht Geplaatst: 29-09-18 00:19

Ik had hetzelfde kunnen schrijven als Racamor.

Waarom zou iemand die ziek is nuttig moeten zijn?

"Every song has a CODA, a final movement. Whether it fades out or crashes away. Every song ends. Is that any reason not to enjoy the music?"

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 29-09-18 09:40

Rocamor, mooie vergelijking die je maakt..
Je hebt wel gelijk denk ik.. Ik vind het zo moeilijk te accepteren dat ik ziek ben. Zo voel ik me niet en zo wil ik me niet voelen. Ik wil sterk zijn, doorgaan.
Laten zien dat ik me niet klein laat krijgen.

Wat mij energie geeft.. sporten, met een vriendin uit eten oid, een complimentje van iemand, therapie
Wat energie neemt, veel.. vooral mijn werk is mijn grootste energievreter. Daarnaast sociaal contact, verplichtingen. De situatie rond mijn ouders, en dan vooral het mezelf trouw blijven, me niet mee laten slepen of laten beïnvloeden. Mijn pa komt vanmiddag bijvoorbeeld iets brengen. Iemand anders is anders is geen optie jammer genoeg... Ik wilde dat ik zo sterk was dat ik dacht: kom maar op, mijn huis mijn regels en zo niet, dan sodemieter je maar op! Maar ik ben gewoon bang..! Zit nu al met buikpijn op de bank.
Ik heb zo weinig veerkracht. Ik moet gewoon al huilen als ik een meningsverschil heb op Whatsapp. Ik huil iedere dag.
Ik wilde dag ik kon geloven wat jullie zeggen, want ik weet echt dat jullie gelijk hebben.
Er is nog veel werk aan de winkel!

Shiloh, goeie vraag.. waarom? Ik denk omdat ik niet wil accepteren dat ik ziek ben. Omdat dat me een gevoel geeft dat die mensen in mijn leven gewonnen hebben?

Jullie laten me wel zien ze zeg, hoe moeilijk ik het mezelf maak. Nu ik er zo over denk, denk ik dat ik zelf mijn grootste energievreter ben.

Anoniem

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 29-09-18 09:54

Mijn eerste depressie had ik het precies zoals jij. Niet toe wille ngeven aan, blijven vechten. En dat heeft heel veel extra energie gekost.
Nu de afgelopen depressie was zwaarder in zijn geheel, maar toch ergens makkelijker te verwerken omdat ik niet ging vechten, maar ik ging erin baden zoals ik dat visueel voor me zie. Laat je dragen door de situatie, laat het komen zoals het komt, laat je meevoeren met de stroom ipv er tegenin te zwemmen.
Hou een licht ritme aan, als in aankleden als je uit bed komt, daarna direct ontbijten, en dan rond 18 uur zorgen dat er een maaltijd op tijd staat voor jezelf.
Laat dat je enige doel zijn van de dag, en alles wat je dan meer kunt doen is mooi meegenomen :) Bouw het van daaruit op, als je energie over houdt kun je boodschappe ndoen, wat in het huishouden. En dat komt echt wel, wees niet bang, als je namelijk jezelf de tijd geeft, dan komt er vanzelf ruimte :)

Rocamor

Berichten: 10732
Geregistreerd: 21-11-02

Link naar dit bericht Geplaatst: 29-09-18 10:15

Als ik het zo lees, zit jij in je burn out met:
Meer energielekken dan energie voedende momenten. Een negatieve energie balans dus (ik kan mijn mobiel ook maar korte tijd gebruiken als hij niet aan de stroom hangt. Standby gaat ie langer mee dan met bokken. En met een middag candy crush is ie zo leeg. Dus daar hou ik rekening mee... oplader bij de hand).

Overleg eens met psych of helemaal stoppen met werken komende weken een optie is. Zo kun je je energie nivo weer wat voeden. Ipv te vechten tegen dat lek.

De situatie rond je ouders kun je op dit moment niet veranderen. Accepteer dat. Niet die situatie. Maar het feit dat je dat niet kunt veranderen op DIT moment. Daar werk je in behapbare stapjes aan met je psych. Je kunt niet in 1 keer en marathon rennen als je net hebt leren kruipen.

Mbt je vader. Steek wat briefjes in je zakken. Leg ze op tafel.
Dank je voor het brengen pa, ik red me nu weer.
Ik vind dat geen fijne opmerking pa, ik zou het op prijs stellen dat je dat voor je houdt.
Ik zit in een burn out. Het is hard werken voor mij om mijn hoofd boven water te kunnen houden en niet te verzuipen. Daarom wil ik je vragen om nu te gaan. Ik heb nu teveel van mezelf gevraagd en ga nu mijn rust nemen.
Ik ben blij voor jou dat je dat niet (her)kent, want hoe ik me voel, wens ik mijn vijanden nog niet.

Dat idee.

Als jij voor jezelf Niet kunt erkennen dat je heel sterk moet zijn om niet als een kip zonder kop door te blijven jakkeren, dan geef je zelf aan jouw omgeving het signaal dat je zwak bent.

Stop met vechten tegen je zelf. Stop met jezelf veroordelen. De rest volgt jou(w goede voorbeeld) wel.

En diegenen die niet volgen, zijn de parasieten die ze zichzelf volpompen ten koste van jouw energie. Die kun je beter kwijt zijn...

Rockes <3

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 29-09-18 10:46

Oh thanks Jolien en Rocamor, waardevol wat jullie schrijven. Daar heb ik zeker wat aan!
Heb wel een planning, maar die is zo vol en strikt dat ik de helft nog niet red.. Dat accepteer ik dan ergens wel, maar toch ga ik dan met een ontevreden gevoel naar bed.
Dat is wel een mooi uitgangspunt. Half negen ontbijt, half een lunch, zes uur diner en voor de rest maar gewoon kijken. Ga ik proberen!
Mooi wat je schrijft over dat baden, Jolien. Het lijkt me eng om daaraan toe te geven. Je weet niet wat er komt en het is heftig. Maar ook mooi. Acceptatie van jezelf en de situatie zoals hij komt. En als je je erdoor laat meevoeren, is hij sneller voorbij dan wanneer je er tegenin probeert te zwemmen.

Op zich kan werk me ook energie geven, als die ene collega er maar niet is.
Beetje banketstaaf voor hem. :o
Het voelt als falen om het nog verder terug te schroeven, maar ik zal het eens met mijn psych bespreken. Wil het sowieso over mijn werk hebben na afgelopen week..

Die situatie rond mijn ouders... Dat is niet te veranderen nee. Ik verwacht ook niet echt dat dat ooit nog zal veranderen. Pijnlijk.. maar ik heb ook gezien dat ik het afgelopen weken zonder mijn ouders gered heb! Dus het is wel mogelijk!
Wat ik zo moeilijk vind, is om hun gedrag niet op mezelf te betrekken. Ik voel me te verantwoordelijk voor de houding van mijn ouders denk ik. Vind het lastig om er boven te staan. Het raakt me enorm.
Zij zijn dan die parasieten waar je over schrijft. Vroeger kon ik dat meer bij die persoon zelf laten, nu lukt dat gewoon even niet.

Had net een kleine aanvaring met mijn broer. Hij had het gevoel tussen mij en mijn pa in te staan, zei hij. Ik wilde erover bellen, wilde hij niet. Heb gehuild, gehuild... Compleet met herbelevingen, paniek.. Nog nooit zo heftig ervaren. Had echt de gedachte dat ik nog liever dood zou zijn, de neiging om mezelf weer pijn te doen..
Ik wordt hier gewoon op het matje geroepen voor iets wat mijn pa heeft veroorzaakt! Alsof zij met zijn allen om pa heen staan. En ik zit hier alleen, niemand die belt, niemand die zich in mij inleeft, niemand die naast mij wil staan. Omgekeerde wereld! En peuter ze dat maar eens aan hun verstand. Hoe moet ik daar nou mee omgaan?
Ik geloof in communicatie, openheid. Maar dat heb ik al zo vaak geprobeerd. Het zal me wel worden verweten als ik een keer ontplof. "Waarom heb je dat niet gezegd? Dan kunnen wij er ook niks mee."
Al hebben zij diezelfde verantwoordelijkheid. Maar als ik dat zou zeggen, wordt het zo'n "Ja maar jij..."-gesprek. En dat loopt ook op ruzie uit..
Ik worstel me volgens mij in alle bochten om het contact zo soepel mogelijk te laten verlopen en zij leggen alle verantwoordelijkheid naast zich neer.

En toen dacht ik, zou EMDR toch wat gedaan hebben?
Sinds het vorige gesprek waar me werd verteld dat EMDR me niet gaat helpen als ik mijn emoties niet toe kan staan, huil ik iedere dag, reageer ik zo heftig op alles.
Ergens ook wel fijn dat ik blijkbaar geen gevoelloze robot. Maar wel enorm heftig.

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 29-09-18 11:02

fjaril schreef:
Oh thanks Jolien en Rocamor, waardevol wat jullie schrijven. Daar heb ik zeker wat aan!
Heb wel een planning, maar die is zo vol en strikt dat ik de helft nog niet red.. Dat accepteer ik dan ergens wel, maar toch ga ik dan met een ontevreden gevoel naar bed.
Dat is wel een mooi uitgangspunt. Half negen ontbijt, half een lunch, zes uur diner en voor de rest maar gewoon kijken. Ga ik proberen!
Mooi wat je schrijft over dat baden, Jolien. Het lijkt me eng om daaraan toe te geven. Je weet niet wat er komt en het is heftig. Maar ook mooi. Acceptatie van jezelf en de situatie zoals hij komt. En als je je erdoor laat meevoeren, is hij sneller voorbij dan wanneer je er tegenin probeert te zwemmen.

Op zich kan werk me ook energie geven, als die ene collega er maar niet is.
Beetje banketstaaf voor hem. :o
Het voelt als falen om het nog verder terug te schroeven, maar ik zal het eens met mijn psych bespreken. Wil het sowieso over mijn werk hebben na afgelopen week..


Ik pak even een stukje, want juist daarom is het de moeite om t kijken wat er gebeurt als je eens een weekje niks doet. Door het maar in stand te houden gaat het je ook niet helpen, sterker nog, het werkt mogelijk alleen maar tegen je. Dus ga eens 2 weken niet werken, en dan met je psych overleggen hoe je om gaat met die gedachtes.
Ik ben waardeloos want ik werk niet, kun je omzetten in > ik zorg goed voor mezelf, dus ik werk niet.
Niemand die naast mij wil staan, niemand die zich in mij inleeft, wordt > ik durf boven de situatie te staan, ik zie de situatie in het juiste licht.

Baden in je emoties, jep dat is echt doodeng. Maar beter erin duiken met de ogen open, dan tegen de stroming in met je ogen dicht...

Rocamor

Berichten: 10732
Geregistreerd: 21-11-02

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 29-09-18 11:27

Jammer dat je broer dat gevoel heeft. Dat hij tussen jou en je vader instaat.

Maar laat hem geen kant kiezen.

Hoewel jij hunkert naar wat aandacht van die kant, krijg je het niet.

Laat ze los. Wat maakt het uit dat ze om je vader staan en niet aan jou vragen hoe het gaat.

Laat het los. Maar ga ook niet aan hun vragen. Wordt geen zuiger en ga niet extra hard bij andere mensen vragen hoe het gaat met in je achterhoofd de hoop dat ze het terugdoen. Dat is helaas niet zo. Ze zijn gewoon dat zij alle aandacht van jou krijgen en alleen Maar meer en meer geven, werkt averechts.

wees trots op jezelf. Jij redt het wel zonder. Heb je tot nog toe altijd gedaan.

Rockes <3

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 29-09-18 13:59

Jolien, dat is wel een goed idee! Ervoor weglopen helpt inderdaad ook niet.
Heb maandag weer gesprek, dus dan kan ik het gelijk aankaarten.

Ik merk het.. Denk dat ik het vanmorgen heb gedaan, me mee laten voeren. Voel me nog steeds wel verdrietig, maar het is minder en ook wel soort fijn, een bepaalde berusting. Alsof dit het verdriet is van mijn innerlijk kind dat niet gezien werd/wordt en wat nu wel gehoord wordt door mij.

Rocamor, hij komt vanmiddag samen met mij pa en omdat ik alleen met hem communiceer en niet mijn pa app, heeft hij dat gevoel. Ik wil geen contact met pa.
Hij hoeft van mij niet te kiezen, het is al ingewikkeld genoeg. Maar het zou wel fijn zijn als ik hem kon vertellen dat dit niet mijn verantwoordelijkheid, maar de schuld van mijn pa. Dat het voor ons allebei vervelend is, maar dat niemand van ons daar iets aan kan doen. Hij vindt dat ik er wel iets aan kan doen, want ik moet met pa praten en dan kunnen we het goedmaken en dan kunnen we verder. Aldus mijn broer.
Ik zou prima zonder het gezin kunnen. Alleen weet de familie van niks en daar loop ik dan tegenaan. Gewoon de boel opengooien is niet zo eenvoudig helaas..
En er staan gezinsgesprekken op de planning waarbij iedereen behalve ik het doel heeft om weer een gezin te worden. En dan ben ik weer degene die dwarsligt. Ik weet niet hoe ik me in mijn eentje staande kan houden.
Volgens mij hebben de psych en therapeut van mijn ouders samen het idee dat de waarheid ergens in het midden ligt. Dat aan beide kanten fouten zijn gemaakt en dat dat als een familieruzie uitgepraat moet worden. Maar het ligt genuanceerder dan dat. Al zal ik niet zeggen dat ik geen fouten maak. Zij hebben mooie praatjes bij hun peut en leunen vervolgens achterover en laten alles van mij afhangen.

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 29-09-18 14:33

Dat zeg je heel mooi, een berusting, want dat is ook precies wat je nodig hebt. Namelijk het erkennen van jezelf en hte verdriet wat je hebt. En dan kun je het verdriet laten stromen en het toelaten. Want zolang je bezig blijft blijft werken kun je die sluis niet open zetten want jezelf dan bij elkaar rapen kost heel veel energie.

Dat gedoe met je broer heb ik ook. Mijn broer ziet het zo anders, die denkt ook dat ik maar gewoon meot praten en het weer goed moet maken, maar er valt niks goed te maken, of uit te praten. Zelf heb ik 2,5 jaar terug het contact verbroken zodat ik het eerst voor mezelf op een rijtje kon krijgen. En nu sinds kort het contact weer opgepakt. En nu bepaal ik zelf hoe ik dat doe, en emotioneel doet het me weinig meer. Ik hoop voor je dat jij dat in de toekomst ook weer kunt. Ik heb wel gemerkt dat zo lang ik nog in de relatie met mn vader zat, ik niet kon verwerken wat er gebeurd was. Pas toen ik het contact verbrak kwam alles helder boven water drijven. En ik maak me geen moment druk over wat hij of anderen ervan vinden, zolang ik maar trouw blijf aan mezelf en gevoelsmatig de juiste keuzes maak.

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 29-09-18 15:29

Jolien, wat mooi dat jij zo'n groei hebt doorgemaakt. Hopelijk kan ik ook ooit zo ver zijn!
Wat dat betreft zou het juist niet handig zijn om het gesprek met mijn ouders aan te gaan. Of ik heb er wat aan en ik kan verder, of ik ben tien stappen terug..


Pff.. Zit de hele middag al te wachten op pa en mijn broer. Ze hadden er allang moeten zijn. Bel ik naar mijn ouders, 'O ja tsja, ze zijn niet thuis. Geen idee hoe laat ze terug zijn en hoe laat ze dan naar jou komen.'
Fijn dat ik dat nu pas weet. Ik wilde ook nog weg. Had ik dus makkelijk kunnen doen vanmiddag.
Ze hebben het communicatievermogen van een dooie olifant, serieus.. Sommige mensen... :r
Zit me op te vreten hier, moet ik niet doen! Maar iedere keer laten ze merken dat ze meer te zeggen hebben dan ik. Gewoon niet op komen dagen, telefoon niet opnemen, kritiek leveren om niks.
En als ik hier op terug zou komen, is het: nou, dan komen we helemaal niet meer, stik er maar in!
Zou in staat zijn om het te zeggen, als ze mijn spullen maar niet hadden.

Rocamor

Berichten: 10732
Geregistreerd: 21-11-02

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-10-18 09:00

Hoe is het gegaan Fjaril?

Rockes <3

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-10-18 10:27

Lief dat je het vraagt!

Ze hebben zonder een woord te zeggen, zelfs een hoi kon er niet vanaf, de spullen naast de auto gezet en gevraagd of ik ze echt zelf naar boven ging sjouwen?
Had dat helemaal niet gezegd en ook best een rare vraag, want twee man zou daar nog moeite mee hebben. Ze deden natuurlijk heel aardig tegen elkaar. Hun bondje, zij denken hetzelfde, zij vinden samen hetzelfde, zij tegen mij. Mijn broer had dat niet eens echt door volgens mij. Maar mijn pa is aan het kneden en is mensen aan het winnen en tegen mij op aan het zetten. Volgens mij, ik heb natuurlijk geen bewijs. Maar ik ben niet gek en ken hem al langer dan vandaag.
Ze zeiden niet eens gedag, heb doei gezegd en de deur achter me dichtgetrokken. Zoek het lekker uit!

Ik voelde dezelfde energie om hem heen als toen ik nog thuis woonde. Alles projecteert hij op mij, zodat hij er niet aan hoeft.

Later heb ik dit voor mezelf opgeschreven, want er werd me ineens een hele boel duidelijk:

Ik heb het gevoel dat hij mensen tegen me probeert op te zetten.
Hij heeft narcistische trekjes.
Als ik dat tegen iemand zou zeggen en diegene zou naar hem toe gaan, heeft hij weer een opening om me zwart te maken.
Ma zal dit nooit geloven en zal me voor gek verklaren dat ik dit idee heb.
Tijdens het gesprek (dat ik aan wil gaan met mijn ouders) zal hij zich mooi voordoen, zeggen dat hij fout zit, misschien een beetje huilen. Vervolgens zal hij van míj willen horen wat ik wil dat er verandert. Hij zal iedereen het idee geven dat hij bereidwillig is.
Later zal hij mij hier op terug pakken, want dan weet hij mijn zwakke plek.

Hij communiceert heel irritant. Als je hem iets in de weg zit, neemt hij de leiding over in het gesprek, gaat hij sturen en ligt het uiteindelijk aan jou. Lukt hem dat niet, dan wordt hij boos, verbied hij je wat te zeggen en vertelt hij jou even goed hoe het zit.
Als je dan weg bent, gaat hij zijn gelijk nog even goed benadrukken bij de mensen die erbij waren.
Dit laatste zal hij uiteraard niet doen tijdens een gezamenlijk gesprek. Dan is hij de berouwvolle gentleman.

Ik zit er over te denken om dit aan mijn psych te laten lezen. Het is zo moeilijk om zo uit te leggen.

Dat is ook waarom ik zo enorm tegen het gesprek op zie.
En nu ook wel een beetje twijfel wat ik er mee op schiet..

Anoniem

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-10-18 10:45

Eerlijk, ik denk dat het je niet gaat helpen. Al hij echt narcistisch is, dan is het echt nutteloos en kost je alleen maar heel veel energie en frustratie. Vooral omdat hij blijkbaar iedereen om zich heen manipuleert. Dat is heel pijnlijk, heel verdrietig, maar beter loslaten, dan er tegenaan trappen. Loslaten zodat je gaan accepteren dat het zo is, dat je kunt rouwen voor wat niet is maar wel had moeten zijn. Loslaten zodat je met een heldere blik kunt zien hoe de band echt is. Loslaten zodat je kunt kiezen voor jezelf. Zodat je verder kunt en niet stil hoeft te blijven staan in een ongezonde omgeving.

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-10-18 10:48

Ja daarom.. dat is ook waar ik aan denk.
Iedere keer dat ik een stap zet, zal hij ook een stap zetten. Als een schaakspel. Tot hij me schaakmat heeft.
Jij hebt ervaring met narcisme toch?
Wat ik schreef over hem, hoe klinkt dat voor jou?

Rocamor

Berichten: 10732
Geregistreerd: 21-11-02

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-10-18 10:52

Ik snap wat je schrijft.

Ik snap ook dat je broer bv nog op zijn hand is. Die ziet in jou wat er gebeurt als je tegen hem ingaat. Is nog onder invloed van. Lekker vooruitzicht.
Ik snap dat je moeder ook moeite heeft om dat te erkennen. Stel dat, dan ligt haar hele leven op kop. Ik gok even dat je ouders 55+ zullen zijn. Ze weet wat ze nu heeft. All dan niet tevreden ermee. Ze weet niet wat ze terug krijgt.

Wat ik niet snap: waarom dat gesprek.
1. Het gaat niets oplossen
2. Hij zal het uiteindelijk tegen je gebruiken
3. Je maakt jezelf op deze manier (weer) ondergeschikt aan hem. Je geeft als het ware hem de touwtjes in zijn handen.

Heb je bij je ouders nog veel laten liggen?

Kun je met je moeder door 1 deur als jullie het niet over de situatie hebben?

Ik zou met de psych toch eens de voors en tegens van het gesprek op een rijtje zetten. Zoals ik het lees zitten er geen voors aan. Enkel tegens. En de dingen die voor lijken, zullen jou volgens mij niet brengen wat jij wilt / zoekt / nodig hebt.

Althans dat is mijn angst naar jou toe

Edit: ik zie dat Joolien het treffend heeft geschreven

Rockes <3

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-10-18 10:57

fjaril schreef:
Ja daarom.. dat is ook waar ik aan denk.
Iedere keer dat ik een stap zet, zal hij ook een stap zetten. Als een schaakspel. Tot hij me schaakmat heeft.
Jij hebt ervaring met narcisme toch?
Wat ik schreef over hem, hoe klinkt dat voor jou?

Hij zal je nooit gelijk geven,, nooit toegeven, nooit doen wat jij verwacht, nooit van je houden zoals jij dat nodig hebt...

Klopt, narcistische ouders. En idd, de situatie is voor mij redelijk herkenbaar. Ik herken je wens om gezien te worden, de frustratie dat anderen niet zien wat jij ziet, het kleine meisje wat zo hard probeert papa zn liefde te krijgen maar daarin chronisch faalt...

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-10-18 11:18

Ik heb er alleen nog een bed staan. Het bed waar alles op is gebeurd... Wilde hem verkopen, dan hield ik er nog wat aan over. Maar dat zal een hoop heisa geven, want mijn zus slaapt er nu op.
Mijn moeder kiest de weg van de minste weerstand. Die zal ik niet meekrijgen hierin, denk ik.
Maar dat is ook niet perse noodzaak. Als dat bed alles is..

Treffend Jolien, dat is in een notendop hoe ik me voel. Vooral die frustratie dat niemand anders het ziet. Mijn psych heeft ook contact gehad met de peut van mijn ouders. Hij heeft het verhaal dus soort van van twee kanten. Ben bang dat hij gaat denken dat de waarheid ergens in het midden ligt.

Vandaag gaan we de voors en tegens op een rij zetten. Ben benieuwd wat het brengt.
Hoop heel hard dat ik bij mezelf kan blijven en mezelf niet verlies in de behoeften/verlangens van de anderen.
Zolang ik niet wil praten, kan/wil/gaat niemand verder. Dus het hangt allemaal van mij af. Lekker makkelijk toch?

Anoniem

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-10-18 11:34

Wat als je voor nu helemaal het contact verbreekt met je familie?

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-10-18 13:17

Joolien schreef:
Wat als je voor nu helemaal het contact verbreekt met je familie?


Dat hebben we inderdaad besloten :j
Zal thuis even uitgebreid reageren
Laatst bijgewerkt door fjaril op 01-10-18 13:24, in het totaal 1 keer bewerkt

Anoniem

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-10-18 13:19

Oh echt? Ik gooide m er meer in om er eens over na te denken, het is rigoureus, maar zelf heeft het mij ook veel gebracht. :j

Achterom
Berichten: 22993
Geregistreerd: 28-09-04

Link naar dit bericht Geplaatst: 04-10-18 22:59

fjaril schreef:
Wendy, ik herken wel wat je zegt. Heb het gevoel dat introverte mensen minder geaccepteerd worden in deze maatschappij. Assertief zijn, initiatief tonen... Ik hoorde niks anders. En het werkte juist averechts.

Een beetje laat, maar ik wil hier toch nog even op terug komen.
Van nature ben ik namelijk extravert. Alleen doordat ik altijd geleerd heb/had dat ik niet mocht zijn wie ik was, werd ik introvert. Verlegen, durfde nooit te zeggen wat ik dacht.
Terwijl je aan mijn gezicht altijd kunt zien wat ik denk.
Ik heb echt wat moeten overwinnen, voordat ik daadwerkelijk kon zijn wie ik ben. Durfde te zijn wie ik ben. Ik heb bijvoorbeeld moeten leren dat mijn gevoel eigenlijk altijd klopt. Mij was aangeleerd dat ik me maar wat verbeeldde als ik voelde dat ik buitengesloten werd. Of niet geaccepteerd werd.
Een sprekend gezicht hebben is veelal niet handig, het is namelijk vaak heel ongemakkelijk voor mensen als ze een spiegel voorgehouden krijgen.

Over spiegels gesproken: ik vind het fijn dat je tot de conclusie bent gekomen dat de confrontatie met je ouders je (nu) niets op gaat leveren. Word sterker! Ga vertrouwen op jezelf!
Als je daarna nog steeds de behoefte hebt aan een confrontatie, kun je hem alsnog aangaan. Met minder risico voor jouzelf.


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: GoogleAdsense, Mrskiwi, QuintyKelly, wisja, YandexBot en 32 bezoekers