Bokt.nl

**Geplaatst**: 02-01-18 21:28

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 02-01-18 21:28

...hier op door filosofetend:
in principe is neerbuigend doen wel degelijk gedrag.
Onecht zijn/ er een spelletje van maken in principe ook.

Hoe precies aan te pakken zodat het haalbaar is voor jou - dat zijn nog vragen.
Hangt natuurlijk ook af van hoe bijvoorbeeld jouw leidinggevende hier in staat. (Gesteld dat zij het herkent, zou zij hem 'in het algemeen' een keer onder 4 ogen kunnen confronteren dat 'neerbuigen' geen gewenst gedrag is, etc.)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-01-18 21:48

Geplaatst door de TopicStarter : 02-01-18 21:48

Hij is er zelfs niet bang om tegen de directrice in te gaan en ik vraag me af in hoeverre zij zoveel ruggengraat durft te tonen om hem terug op zijn plek te zetten.

Wat natuurlijk wel zo is, is dat ik door mijn verleden zulke dingen automatisch uitvergroot. Neemt niet weg dat het niet gewenst is, dat bedoel ik niet. Maar stel dat ik het er met een ander over zou hebben, is de kans groot dat die zegt: 'Joh, niet teveel van aantrekken. Hij heeft inderdaad zo zijn trekjes, maar verder prima vent hoor.'
Maar ik moet er wel wat mee. En nu ik er zo over nadenk, zie ik het misschien wel zitten om bij mijn directrice een balletje op te gooien tijdens het gesprekje dat ik zal hebben als ik weer beter ben. Als we het er dan toch over hebben hoe het met mij gaat..

Fijn om alles zo eens op een rijtje te zetten, heeft wat helderheid in de warboel in mijn hoofd!

**Geplaatst**: 02-01-18 21:55

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 02-01-18 21:55

Hee, goed, Fjaril! En waarschijnlijk schat je de situatie wel degelijk aardig juist in. Je ziet dat onechte, en dat is vaak wel iets om voor uit te kijken.

Wat misschien ook nog kan helpen, is om dit een beetje duidelijk te krijgen: dat wat je ziet aan dingen die wel degelijk niet kloppen, roept bij jou nu nog het gevoel van machteloosheid op. Maar je bent niet machteloos, omdat je nu weet waar het vandaan komt, en je ook niet meer op dezelfde manier afhankelijk van deze persoon bent, zoals je wel was toen je kind was.

Soms kan het helpen om alleen maar te veranderen van een instinctieve reactie naar een bewuste reactie, benoemen voor jezelf wat je doet, maar zonder oordeel en zonder het al meteen te willen veranderen.

Dus herkennen dat je weg wilt rennen - en het dan eventueel ook doen, bv door naar de wc te gaan of een kop thee te pakken. Of als je stilvalt, naar jezelf kijken en constateren dat je stil valt. Dat is niet erg, het is gewoon wat er nu gebeurt. En misschien helpt het om te bedenken dat het in de meeste situaties prima mogelijk is om later alsnog te zeggen wat nodig is (of via een mail door te geven), als het gaat om iets belangrijks. (En als het niet belangrijk was, kan het misschien helpen om te realiseren. "Ik had dit en dit willen zeggen, en dat zei ik niet, maar ach, zo belangrijk is het nou ook weer niet.")

Dat lijkt een heel klein verschil, maar kan heel veel uitmaken. Je hoeft hem geen prima vent te vinden, je hoeft zijn gedrag niet te zien alsof het niets voorstelt, je hoeft 'alleen maar' te zorgen dat je je werk doet.

(En eh, dat is natuurlijk niet 'alleen maar' want dat is nu voor jou een enorme opgave. Maar ik bedoel - het is minder diepgaand dan hoe je met je gevoel aan je familie verbonden bent. En van je familie wil je bijvoorbeeld nog goedkeuring, en verbinding ervaren. Maar bij een collega hoeft dat niet. Beleefd zijn en je werkafspraken nakomen is goed genoeg, en zelfs als dat niet altijd lukt is dat deel van het normale leven.)

**Geplaatst**: 02-01-18 22:14

Geplaatst: 02-01-18 22:14

Wauw.. wat ontzettend herkenbaar zeg. Ik vecht ook iedere dag, continue, tegen mijn angst. Het gevoel of ik niet in mijn lichaam 'hoor' en ik het verschil slecht weet tussen iemands anders arm of mijne bijvoorbeeld. Ben met paniekaanvallen een aantal keren verlamd geraakt aan een kant, ook door een zeer traumatische jeugd. Wat je geest wel niet met je kan doen.. Ik heb al jaren therapie, bijna 10 jaar nu. Wat mij nog het meest rust heeft gegeven zijn filmpjes van Youtube, oa van Eckhart Tolle en Teal Swan.

Ik zou het ook erg fijn vinden om met je te pb en, omdat ik niemand vind die het écht snapt. Misschien komt daar nog het grootste deel van mijn depressie vandaan: de frustratie van niet jezelf kunnen zijn. Ik ben van mezelf een ongelooflijke spontane en sportieve meid, maar ik laat bijna iedere dag een ander iemand zien.. Pff. Dat is zoo vermoeiend en frustrerend, wordt al boos als ik eraan denk. Ik heb trouwens ook een bijnieruitputting en doe nu elektro acupunctuur.

**Geplaatst**: 02-01-18 22:20

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 02-01-18 22:20

Je zet grote stappen zo te lezen, knap!!!
Dit zijn je grenzen aangeven. Dat is moeilijk omwille van wat je hebt meegemaakt, maar met wat ik lees heb ik er vertrouwen in dat je dat kan! Jij kan en mag je grenzen aangeven net als ieder ander en nogmaals dat moet jij niet verantwoorden. Je mag gerust zeggen tot hier en niet verder zonder dat verder uitvoerig roe te lichten waarom jouw grens daar ligt.
Inderdaad, gooi een balletje op bij je directie als je je daar goed bij voelt. Een goede leidinggevende / directie pakt dit dan op en doet er wat mee. Veel succes!

**Geplaatst**: 02-01-18 22:37

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 02-01-18 22:37

En toch, soms is dat relativeren wel erg fijn.
Jij mag er zijn, mensen kiezen voor jou en na je hele voorgeschiedenis heb je en werk en een eigen plekje.

Zijn er dingen die jij bewust of onbewust bewondert in je collega?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-01-18 23:38

Geplaatst door de TopicStarter : 02-01-18 23:38

Bedankt voor alle reacties weer. Jullie weten niet hoe goed me dat doet.
Maar nu wel;)
Ik mis het zo om een praatpaal te hebben. Bij mijn moeder kan ik niet terecht en dat is nog wel het zwaarste van alles. Het zou me zo helpen als dat verandert, maar dat zit er niet in. Dan zal het hele systeem op zijn kop moeten.
Maar gelukkig heb ik hier een praatpaal gevonden! Dat fleurt me door alle donkerheid heen toch een beetje op. En het heeft gezorgd dat ik toch wel een grote stap heb gezet. Heb mijn vechtlust weer een beetje terug en ik besef meer en meer dat ik bezig ben de boel te bagetalliseren en dat ik mezelf meer op nummer 1 mag zetten.
Dankjewel allemaal!

Shadow0, oeh relativeren! Dat staat nog op mijn verlanglijstje. Zou het leven een stuk makkelijker maken. Mijn verstand kan het, maar mijn gevoel wil niet mee. Da's moeilijk de nek om te draaien.
Ik voel me inderdaad machteloos. Want naar mijn idee kan ik er nu nog niks mee. Ik voel niet de kracht om met die collega in gesprek te gaan of mijn grenzen aan te geven. Dat zou vrijheid geven, als ik dat kon!

StillAngel, Wat moet dat zwaar voor je zijn.. Ik herken het heel erg, dat gevoel van onbegrepen zijn. Tuurlijk mag je me pb'en! Het lijkt me fijn om ervaringen te delen.

Pateeke, voel me wat beter nu inderdaad. Het idee dat ik me morgen ziek kan melden en dat ik een uitweg heb gevonden om op mijn manier mezelf toch uit te spreken richting mijn directrice, geeft me wat lucht en wat minder het gevoel maar een speelbal van de situatie te zijn.
Heb ook wat meer rust gevonden wat betreft de altijd voortdurende oorlog tussen 'je stelt je aan' en 'je mag jezelf serieus nemen'. Een wapenstilstand, dat wel. Maar voor nu wel fijn om te ervaren dat het zo ook kan.

Minikatje, vind het moeilijk om het zo te zien, maar je hebt gelijk hoor. Als ik zie wat ik een paar jaar geleden had en wat ik nu heb.. Al schrik ik dan ook wel hoe ik mentaal achteruit ben gegaan. Van een sociaal mens met veel interesse in anderen (tikkie verlegen dat wel) naar een grijze huismuis die er met veel moeite wat interesse uitperst en liefst niemand onder ogen komt. Misschien hoort het bij het proces, maar had deze levensfase altijd zo anders voorgesteld. Uit de banden van mijn ouders, een eigen stabiel leven opbouwen, vrienden, leuke studie en een leuke baan.

Pfoe, ik zie vooral tegen hem op. Je blaast hem niet maar zo omver en ik ben bang dat hij zich tegen mij keert op de een of andere manier. Misschien, omdat ik zo'n tegenpool ben en omdat ik het idee heb niet te voldoen aan zijn ideaalbeeld. Hij houdt van mensen die weten wat ze willen en niet bang zijn dat te delen. Qua functie staat hij boven mij. Dat maakt het allemaal nog wat ingewikkelder.
Ik zie door hem heen. Grote mond, klein hartje. Echt bewondering heb ik daar niet voor. Ik heb meer met mensen die hun kwetsbaarheid durven tonen.

**Geplaatst**: 03-01-18 00:32

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 03-01-18 00:32

Wat ik bij mijzelf merk (ook al is dat op geen manier te vergelijken met wat jij doormaakt) is dat het enorm helpt om uit je eigen kleine gedachtenkringetje te komen door je gedachten te delen.
Maar volgens mij zie ik dat bij jou ook voorzichtig gebeuren

Vaak worden mijn gedachten anders wanneer ik ook een andere mening hoor of alleen al het uitspreken maakt het echt maar kun je het dan ook een soort loslaten.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-01-18 00:39

Geplaatst door de TopicStarter : 03-01-18 00:39

Dat is precies wat ik nu merk ja. Heel voorzichtig hoor, want dat cirkeltje is hardnekkig. Maar het is een stapje. Had niet verwacht dat het topic me dit op zou leveren!

Hoop dat het gesprek met mijn directrice gaat zoals ik hoop en dat ik echt een stap ik de goede richting kan gaan zetten.

**Geplaatst**: 03-01-18 16:34

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 03-01-18 16:34

Elke stap die je zet, is er een in de goede richting. Je bent iets aan het dóen, je probeert iets.

Soms zal dat misschien niet zo denderend gaan, soms wel, maar het resultaat zit hem niet in een keuze en hoe die uitpakte, maar in het geheel.

Knap hoor, dat is echt niet gemakkelijk. Maar je kunt dit!

**Geplaatst**: 03-01-18 17:13

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 03-01-18 17:13

Wat hoopgevend dat je merkt dat je zelf kleine stapjes zet.
Goed bezig, zie je wel, je bent een sterke vrouw!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-01-18 23:39

Geplaatst door de TopicStarter : 03-01-18 23:39

Dankjewel allebei! Stiekem ben ik best een beetje trots op wat ik afgelopen week bereikt heb. Er is echt een kwartje gevallen en ik voel me van binnen wat stabieler richting mezelf. Stukje acceptatie ofzo.

Waar ik momenteel wel heel erg mee worstel en wat ik echt even kwijt moet, omdat het steeds erger wordt, zijn irreële angsten. Overal zie ik gevaar. Ik was altijd al wel voorzichtig, maar dit slaat echt alles. Heb ook het gevoel dat iedere gebeurtenis waarin ik angst voelde of (mogelijk) in gevaar was, gelijk in mijn systeem opgeslagen wordt met een label 'vermijden!'. Om een paar voorbeelden te noemen.
Gisteren met paardrijden schrok mijn paard, braafste peerd van stal, en gallopeerde een paar pasjes. Ik zie nu alweer op tegen de volgende keer en had gisteren echt zoiets van: paardrijden is dodelijk, misschien moet ik toch stoppen als mijn leven me lief is. (moet er wel bij vermelden dat ik een voorgeschiedenis heb wbt angst met paardrijden en dat het altijd nog een dingetje is geweest, maar zo heftig nee..) Kon vandaag geen paard in gedachten nemen zonder dat hij schrok:')
Vannacht met de storm heb ik angstvallig de boom naast het huis in de gaten gehouden en alvast bedacht wat ik zou doen of wat er zou gebeuren als hij om zou waaien op mijn huis. Zag mezelf al in de kreukels liggen onder een dikke tak. Vervolgens met het onweer sta ik hem te stressen, omdat ik niet weet of ik wel een bliksemafleider heb. (en ik stress hem nu nog steeds, want ik heb vandaag gezien dat ik die inderdaad niet heb en ik durf het niet bij de huurbaas aan te geven) Vandaag met de wind durfde ik nog net naar de kliko te lopen. Alsof ik werkelijk bang was weg te waaien. Voor mijn huisje vreesde ik overigens ook.
Durf mijn mobiel niet meer op te laden als ik niet in de buurt ben, omdat ik gelezen heb dat de oplader kan ontploffen. En pas heb ik bedacht dat de batterijen van het lampje dat ik 's nachts aan heb ook weleens zouden kunnen ontploffen. Heb steeds de ergste scenario's in mijn hoofd. Dat is in deze mate nieuw voor me en best beangstigend soms.

**Geplaatst**: 03-01-18 23:57

Geplaatst: 03-01-18 23:57

fjaril schreef:
Dankjewel allebei! Stiekem ben ik best een beetje trots op wat ik afgelopen week bereikt heb. Er is echt een kwartje gevallen en ik voel me van binnen wat stabieler richting mezelf. Stukje acceptatie ofzo.

Waar ik momenteel wel heel erg mee worstel en wat ik echt even kwijt moet, omdat het steeds erger wordt, zijn irreële angsten. Overal zie ik gevaar. Ik was altijd al wel voorzichtig, maar dit slaat echt alles. Heb ook het gevoel dat iedere gebeurtenis waarin ik angst voelde of (mogelijk) in gevaar was, gelijk in mijn systeem opgeslagen wordt met een label 'vermijden!'. Om een paar voorbeelden te noemen.
Gisteren met paardrijden schrok mijn paard, braafste peerd van stal, en gallopeerde een paar pasjes. Ik zie nu alweer op tegen de volgende keer en had gisteren echt zoiets van: paardrijden is dodelijk, misschien moet ik toch stoppen als mijn leven me lief is. (moet er wel bij vermelden dat ik een voorgeschiedenis heb wbt angst met paardrijden en dat het altijd nog een dingetje is geweest, maar zo heftig nee..) Kon vandaag geen paard in gedachten nemen zonder dat hij schrok:')
Vannacht met de storm heb ik angstvallig de boom naast het huis in de gaten gehouden en alvast bedacht wat ik zou doen of wat er zou gebeuren als hij om zou waaien op mijn huis. Zag mezelf al in de kreukels liggen onder een dikke tak. Vervolgens met het onweer sta ik hem te stressen, omdat ik niet weet of ik wel een bliksemafleider heb. (en ik stress hem nu nog steeds, want ik heb vandaag gezien dat ik die inderdaad niet heb en ik durf het niet bij de huurbaas aan te geven) Vandaag met de wind durfde ik nog net naar de kliko te lopen. Alsof ik werkelijk bang was weg te waaien. Voor mijn huisje vreesde ik overigens ook.
Durf mijn mobiel niet meer op te laden als ik niet in de buurt ben, omdat ik gelezen heb dat de oplader kan ontploffen. En pas heb ik bedacht dat de batterijen van het lampje dat ik 's nachts aan heb ook weleens zouden kunnen ontploffen. Heb steeds de ergste scenario's in mijn hoofd. Dat is in deze mate nieuw voor me en best beangstigend soms.

Die angst is heel herkenbaar, meestal wordt dit omschreven als een gegeneraliseerde angststoornis. Je bent bang voor alles. Gek is het niet, je hebt in zoveel levensbedreigende situaties gezeten, dat angst je leidraad is geworden. Het heeft je helpen overleven, en dat zal het nu uitvergroot weer doen.

**Geplaatst**: 04-01-18 00:04

Geplaatst: 04-01-18 00:04

Je realiseren dat het irreëel is, is ook alweer een goed iets.

Bij mij hielp het, als ik paniekaanvallen had, om het ofwel helemaal kapot te redeneren (bij situaties waarvan ik dacht dat ik er iets aan kon doen). Als het iets was waar ik op dat moment niets aan kon doen, mezelf daar ook bewust van maken. 'brood is 3 cent duurder dan verwacht' (was een keer daadwerkelijk een paniekaanval na financiële crisis, dus irreële angsten ben ik bekend mee): kan ik er nu iets aan doen? Nee. Is er nu een survival situatie nodig? (aka: is er direct levensgevaar nu) nee. Heeft het nut er dan over in paniek te raken? Nee.

Wanneer ik iets compleet doordacht had, en weer begon te piekeren, was het ook 'Ik heb dit doordacht, van voor tot achteren. Heeft het nut er nog meer over te denken? Nee.'

Daarna ook bewust iets heel anders gaan doen of denken. Liedjes in mijn hoofd opzingen, een puzzel maken, tot 100 tellen, zoveel mogelijk kleuren opnoemen, zoveel mogelijk paardenrassen opnoemen...

In het begin viel ik regelmatig elke paar seconden terug in mijn piekeren-paniekeren. En steeds opnieuw gezegd 'heeft dit nut? Nee? Dan gaan we iets anders denken'

Misschien helpt jou dit ook op weg.

Je hersenen halen er een bepaald soort voldoening uit, een gevoel van veiligheid creeëren door in overlevingsmodus te gaan en te piekeren en daarna/daarbij in paniek te raken. Het geeft je vaak (onbewust) een gevoel van controle, terwijl je jezelf er juist zo op wijst dat het niet onder controle is. Je krijgt die controle weer terug door je bewust te zijn van die irreële angst, en jezelf ook bewust even te doordringen van het feit dat het een irreeële angst is.

Soms helpt het ook die angsten op te schrijven, en daarna te kijken wat ervan is uitgekomen. Zeker als je visueel ingesteld bent, kan het nog weleens helpen om te zien hoeveel angsten en zorgen nooit werkelijkheid geworden zijn

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-01-18 13:09

Geplaatst door de TopicStarter : 04-01-18 13:09

Joolien, het geeft me inderdaad een gevoel van veiligheid. Het lijkt wel of dit stemmetje zich steeds verantwoordelijker en belangrijker gaat voelen.

khirshanta, dat zou me weleens wat op weg kunnen gaan helpen. Alhoewel, zoals jij het schrijft, lijkt het best makkelijk. De praktijk zal weerbarstiger zijn. Ook iets om mee te nemen naar mijn psycholoog. Genoeg gespreksstof voor komende week.

Ik merk ook dat ik mezelf bijna verbied om echt rust te nemen. Niet een beetje op de bank hangen, maar buiten lijken, kopje thee erbij. Maar constant afleiding zoeken, mezelf bezig houden. Want rust en stilte betekent piekeren..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-01-18 14:52

Geplaatst door de TopicStarter : 04-01-18 14:52

En ik heb ook nog eens een conflict met een vriend. Ze is niet eerlijk tegen me. Ik wil de vriendschap beëindigen, maar weet niet goed hoe..
Meer details wil ik wel (graag zelfs, als er iemand is die naar me wil luisteren) vertellen via pb, maar liever niet hier. Het zou vervelend zijn als iemand mijn situatie toch herkent.

**Geplaatst**: 04-01-18 15:24

Geplaatst: 04-01-18 15:24

fjaril schreef:
Joolien, het geeft me inderdaad een gevoel van veiligheid. Het lijkt wel of dit stemmetje zich steeds verantwoordelijker en belangrijker gaat voelen.

khirshanta, dat zou me weleens wat op weg kunnen gaan helpen. Alhoewel, zoals jij het schrijft, lijkt het best makkelijk. De praktijk zal weerbarstiger zijn. Ook iets om mee te nemen naar mijn psycholoog. Genoeg gespreksstof voor komende week.

Ik merk ook dat ik mezelf bijna verbied om echt rust te nemen. Niet een beetje op de bank hangen, maar buiten lijken, kopje thee erbij. Maar constant afleiding zoeken, mezelf bezig houden. Want rust en stilte betekent piekeren..

Het komt me heel bekend voor... en het klinkt inderdaad zo gemakkelijk, maar dat is het vaak niet. Ik heb tijden gehad dat ik dus door straat. liep autokleuren in mijn hoofd opzeggen 'paars, geel, groen, grijs, wat, rood, grijs, blauw, als, grijs, grijs, ik, rood, blauw, zonder, grijs, werk, wit, groen... kom te zitten?'

Elke keer opnieuw. Elke keer terug. Elke keer dwingen. Elke keer weer.

Maar het wordt gemakkelijker, je pikt het van jezelf gemakkelijker op. Hou ook in de gaten dat dat voor míj werkte, het kan goed zijn dat het voor jou niet werkt. Dan ligt het niet aan jóu, maar aan deze methode; die werkt dan niet voor jou.

Hopelijk heb je er iets aan

**Geplaatst**: 04-01-18 17:53

Geplaatst: 04-01-18 17:53

fjaril schreef:
Dankjewel allebei! Stiekem ben ik best een beetje trots op wat ik afgelopen week bereikt heb. Er is echt een kwartje gevallen en ik voel me van binnen wat stabieler richting mezelf. Stukje acceptatie ofzo.

$**\O/**$
Joepie...
Goede ontwikkelingen!!

Citaat:
Waar ik momenteel wel heel erg mee worstel en wat ik echt even kwijt moet, omdat het steeds erger wordt, zijn irreële angsten. Overal zie ik gevaar. Ik was altijd al wel voorzichtig, maar dit slaat echt alles. Heb ook het gevoel dat iedere gebeurtenis waarin ik angst voelde of (mogelijk) in gevaar was, gelijk in mijn systeem opgeslagen wordt met een label 'vermijden!'. Om een paar voorbeelden te noemen.
Gisteren met paardrijden schrok mijn paard, braafste peerd van stal, en gallopeerde een paar pasjes. (...) Kon vandaag geen paard in gedachten nemen zonder dat hij schrok:')
Vannacht met de storm heb ik angstvallig de boom naast het huis (....) Vervolgens met het onweer sta ik hem te stressen, omdat ik niet weet of ik wel een bliksemafleider heb. (...) Vandaag met de wind durfde ik nog net naar de kliko te lopen. Alsof ik werkelijk bang was weg te waaien. Voor mijn huisje vreesde ik overigens ook.
Durf mijn mobiel niet meer op te laden als ik niet in de buurt ben, omdat ik gelezen heb dat de oplader kan ontploffen. En pas heb ik bedacht dat de batterijen van het lampje dat ik 's nachts aan heb ook weleens zouden kunnen ontploffen. Heb steeds de ergste scenario's in mijn hoofd. Dat is in deze mate nieuw voor me en best beangstigend soms.

Even 1 ding tegelijkertijd.
De enige angst die wellicht irreeël is, is die van dat wegwaaien. (Nu ja, jijzelf niet - ik ben geen oud papier oud plastic weg wezen brengen gisteren.)
De rest is helaas reeël. :(:)

De meeste mensen staan er niet zo bij stil, zeker niet in de 21ste eeuw, maar sommige dingen zoals storm en onweer zijn gewoon gevaarlijk. Ook een mobiel kan ontploffen. :(:)

...en paardrijden is gevaarlijk. :(:)

Dit gezegd hebbende: doorgaans hoor ik tot diegenen die hier niet onder gebukt gaan - de afgelopen jaren dan.
Jouw amygdala staat op scherp.
En ik vind het ook wel logisch dat je amygdala op scherp staat - je bent dingen aan het veranderen.
Hartstikke goed!!
Maar daarbij hoort ook dat je een soort extra waakzaamheid hebt gekregen.
""Niet harder van schrikken dan strikt noodzakelijk...!!""

En spreek je amygdala liefhebbend toe, dat het keurig is om jou in leven te houden - maar dat het wel een tandje minder mag.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-01-18 21:42

Geplaatst door de TopicStarter : 04-01-18 21:42

khirshanta, kan me voorstellen dat je in het begin echt zoiets hebt van: waar doe ik het voor? het helpt toch niet.
Ik ga een poging wagen, experimentje kan geen kwaad.

Janneke2, zeker goede ontwikkelingen! Hopelijk zet dit zo door en kan ik morgen op mijn werk eerlijk aangeven dat het niet zo goed gaat momenteel.
Hoe ga ik dat handig zeggen zonder zielig of ongemotiveerd over te komen, iemand tips? Ben toch bang dat het verkeerd valt ofzo..

Zou het daarom zijn dat mijn amygdala op scherp staat? Dat die zoiets heeft van: help, waar ben je mee bezig?!
Het zou zeker een tandje minder mogen, of twee.. Mijn hoofd draait overuren momenteel..

**Geplaatst**: 05-01-18 12:57

Geplaatst: 05-01-18 12:57

fjaril schreef:
zeker goede ontwikkelingen! Hopelijk zet dit zo door en kan ik morgen op mijn werk eerlijk aangeven dat het niet zo goed gaat momenteel.
Hoe ga ik dat handig zeggen zonder zielig of ongemotiveerd over te komen, iemand tips? Ben toch bang dat het verkeerd valt ofzo..

...gesteld dat je dit leest voor je gaat werken: mijn ervaring is dat 'het een beetje zakelijk houden' werkt. Er is iets met jou wat je LG 'maar beter kan weten' en "de primaire oorzaak ligt buiten het werk". (Er zijn wel triggers en daar valt wellicht etc etc - maar dat is secundair.) En erbij zeggen dat je graag wil blijven komen, maar dat er dus wel 'een en ander speelt'.
Zie het vooral als verantwoordelijkheid nemen - ten eerste voor jezelf, maar daarmee ook voor anderen. 'Je bent duidelijk'. En daarmee geef je 'het werk/ jouw LG' ook de mogelijkheid om ergens beleid op te maken.

Citaat:
Zou het daarom zijn dat mijn amygdala op scherp staat? Dat die zoiets heeft van: help, waar ben je mee bezig?!
Het zou zeker een tandje minder mogen, of twee.. Mijn hoofd draait overuren momenteel..

Het biologische proces gaat ongeveer als volgt:
je bent aan het veranderen +:)+

en dat is fantastisch maar ook griezelig,
daardoor heb je meer stresshormonen
en daardoor staan je zintuigen wagenwijd open en is de amygdala, "de schildwacht van het alarmsysteem" momenteel hypergevoelig.

Dus alles wat zogt voor veranderingen doorzetten met lagere stresslevels: "welkom, veel en graag!"

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-01-18 17:03

Geplaatst door de TopicStarter : 11-01-18 17:03

Gesprek met de psycholoog is achter de rug. Weet niet zo goed wat ik moet denken van alles. We gaan aan het werk om mijn angst en stress minder te maken. Maar mijn vertrouwen daarin is wel een beetje weg. Het is nu al zolang, dag in dag uit. En wat helpt dan nog? Het wordt juist meer in plaats van minder.

Met mijn leidinggevende heb ik niet meer gepraat. Ik had gehoopt dat hij zelf een gesprekje aan zou gaan toen ik ziek was geweest. Dat is wel gebruikelijk bij ons namelijk. Maar zelf erover beginnen, doe ik niet. Weet niet zo goed wat ik daarmee wil bereiken, dus heb het maar laten rusten.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-01-18 22:10

Geplaatst door de TopicStarter : 11-01-18 22:10

Ik ga even alles van me af schrijven. Soms is dat goed.
Deze week ben ik naar de psycholoog geweest. Ik zag er best tegenop, omdat ik nu wel moest toegeven dat het niet goed ging en ik bang was om me aan de ene kant aan te stellen en aan de andere om het te bagetalliseren. Ik vond het moeilijk om onder woorden te brengen, maar het is me aardig gelukt. Hij heeft me uitgelegd hoe het kan komen en dat ze het niet raar is. We hebben gekeken wat er precies in mijn hoofd gebeurd, dat ik nu zo'n dip (wat heb ik een hekel aan dat woord) heb.

De psycholoog zei dat ik stemmingswisselingen had. En dat ik nu in een best diep dal zit. Nou dat geloof ik
Ken mezelf niet zo. Moet me echt overal naartoe slepen. Dat heb ik al lang, maar ben de laatste tijd ook zo emotioneel. Bijna iedere avond moet ik huilen. Omdat ik me eenzaam voel, omdat ik zo op zie tegen de dag, omdat ik heimwee heb naar tijden dat ik me beter voelde. Als ik in mijn agenda kijk, moet ik al huilen, omdat de week bijna om is, serieus waarom? Zou me graag me opsluiten in mijn huis tot ik me beter voel, gewoon niks. Misschien dat de angst ook wel wat zou nemen. Heb het niet durven hebben over medicatie. Bang om me aan te stellen.
Ik ben moe, ik slaap slecht... Misschien ben ik wel overspannen, wie zal het zeggen
Het leven valt zwaar in ieder geval momenteel...

Ik leef toe naar iedere vrije dag, maar kan er nooit van genieten, want ik ben alleen maar bezig met de dag dat ik weer naar mijn werk zal moeten. Het is niet eens perse om die ene collega, denk ik. Al zal dat ook wel een rol spelen. Ik voel me gewoon zó onveilig dat het me naar de keel grijpt. En vooral nu ik wil gaan slapen, komt dat stemmetje tevoorschijn en neemt bezit van me.

Het zal vast niet zo zijn, maar het leven is nu echt even een beetje uitzichtloos..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-01-18 19:37

Geplaatst door de TopicStarter : 12-01-18 19:37

Ik weet niet of er nog mensen meelezen, maar maakt niet uit. Ik moet dit even kwijt

Kreeg net een berichtje dat een oud-klasgenootje van me is overleden. Het ging al een tijd slecht, erg depressief. Een paar weken geleden wilde ik haar een kaart sturen om te laten weten dat ik aan haar denk. De kaart ligt klaar. Had ik hem maar eerder op de post gedaan.. Nu is het te laat..
Kan het niet bevatten.. Ik weet dat het misschien niet reëel is, maar voel me schuldig. Misschien had mijn kaartje het kunnen voorkomen. Misschien had ik haar wat op kunnen peppen. We hebben eerder fijn contact gehad en ik hoopte dat ik wat voor haar kon doen. Had ik nog maar een keer kunnen laten weten dat ik om haar geef.. misschien kon het haar leed wat verzachten

**Geplaatst**: 12-01-18 19:47

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 12-01-18 19:47

Ik lees nog mee maar moet nu weg, ik reageer later even ok?

**Geplaatst**: 12-01-18 20:59

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 12-01-18 20:59

Ik vind het zo ontzettend erg voor je... Ik kan je helaas niet echt tips geven ofzo, maar ik wil je heel veel sterkte wensen :(:)