Hoe moet ik verder?

Moderators: Dani, ynskek, Ladybird, Hanmar, xingridx, Mjetterd, Polly, Giolli

 
 
Shiloh

Berichten: 19774
Geregistreerd: 23-07-02
Woonplaats: Eindhoven

Link naar dit bericht Geplaatst: 22-08-18 20:41

Ik zou gewoon even bellen. Hoe opener jij bent over de gang van zaken, hoe makkelijker zij mee bewegen. Maar goed. Zo te horen heb je ze sowieso mee. Ik zou gewoon even bellen.

Er zijn privé wat omstandigheden bij gekomen. Ik probeer het wel, maar drie uur lijkt voor nu te veel.

Hoogstwaarschijnlijk zegt ze: doe wat je kunt.



Jeetje. Kan me voorstellen dat het heel heftig is dat dit nu zo gebeurd met je zus. Enerzijds lijkt het me “fijn” dat je nu enigsinds gesteund/bevestigd bent in waar je tegenaan liep. Anderzijds wens je dit je broer en zus natuurlijk totaal niet toe.

Misschien een gek voorstel hoor, maar waarom neem je je zus niet eens mee naar je psycholoog? Lijkt me op een bepaalde manier ook goed om je verwarring hierover ook naar je zus uit te spreken en de dingen open met elkaar delen. Je psycholoog kan jullie daarin ook begeleiden.

Natuurlijk gun je dit niemand en ben je er heel boos over, maar wellicht kun je het ook bekijken als een open deur naar je zus en broers om daar wél een hechtere band mee op te bouwen. Om in ieder geval elkaars steun dan te zijn....

Heel veel sterkte.

En ik ben kei trots op dat je elke dag op schrijft welke stappen je voor jezelf zet! Super goed!! Volhouden! Blijf jezelf voorop zetten. OOK richting je broer en zus. Ja het is poedersuiker, ja je mag er voor ze zijn, maar! NIET ten koste van jezelf!

"Every song has a CODA, a final movement. Whether it fades out or crashes away. Every song ends. Is that any reason not to enjoy the music?"


fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 22-08-18 20:53

Thanks, Shiloh! Ik ben ook wel een beetje trots op mezelf. Ik maak echt stappen.
Wie had ooit gedacht dat ik dat zou kunnen zeggen..? Maar ondanks deze poedersuikersituatie voel ik me sterk. Het net om mijn ouders sluit zich. We brengen iedereen die met deze situatie te maken heeft op de hoogte van onze zorgen. Samen staan we best sterk..!

Qua werk kijk het deze week nog ff aan. Wil ook niet te gauw bellen dat het teveel is en wie weet gaat het na deze week beter. Als het weekend nog hetzelfde is, neem ik wel even contact op. Inderdaad, niks te verliezen en openheid is alleen maar positief.
Ik heb ze sowieso mee ja. Ik vertelde mijn leidinggevende wat er de afgelopen dagen is gebeurd en ze vroeg gelijk: "Zie je het wel zitten dan, om te werken vandaag?"

Het is fijn én ontzettend heftig om deze bevestiging te krijgen. Ben zwaar teleurgesteld, vooral in mijn moeder. Die tegen mij zegt dat het al beter gaat etc etc.. Maar ondertussen kleineert mijn pa mijn zus waar zij bij is en ze laat het gewoon gebeuren..!! Ongelofelijk, echt... 8)7
Ben daar zo woest over!!
Maar ik ben heel blij dat we samen sterk staan als zussen. We steunen elkaar, luisteren naar elkaar en zijn hechter dan ooit.
Dus het brengt in ieder geval iets positiefs.

Hoop dat ik vannacht wel een beetje slaap..

Rocamor

Berichten: 10732
Geregistreerd: 21-11-02

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 22-08-18 21:20

Jij mag zeker trots op jezelf zijn.

Lees je eerste post nog maar eens een kijk eens wat je al allemaal gedaan hebt.

Rome en Berlijn zijn ook niet in 1 dag gebouwd.

Niet om je moeder goed te praten, maar zij weet natuurlijk niet beter. Jij bent zoveel sterker. Omdat je uit de situatie aan het krabbelen bent. Op jezelf. Op eigen kracht. Voor jezelf. En kennelijk straal je zoveel kracht uit, dat je zus jou in vertrouwen durft te nemen.

Laat haar strijd bij jou. Wees er voor haar. Maar neem haar strijd niet over. Zij heeft, in tegenstelling tot jou, in elk geval nu mensen om zich heen die haar geloven. Jij was het spreekwoordelijke eerste schaap over de dam.

En daar mag je wel iets heeeel veel meer dan "een beetje trots" op zijn. Je mag jezelf best in de spiegel aankijken en tegen jezelf zeggen:
Fjaril. Dat heb je super gedaan. Dank je wel!!!!"

Rockes <3

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-09-18 21:57

Dankjewel Rocamor, voor je opbouwende woorden!

Ik kan mezelf eindelijk in de spiegel aankijken zonder me te schamen. Dat is echt al heel wat!

Wat betreft mijn ouders heb ik besloten om (weer) even afstand te nemen. Ik absorbeerde de situatie teveel. Het ging in al mijn cellen zitten en ik stond ermee op en ging ermee naar bed. Ik werd er gek van.
Maandag ga ik weer naar mijn peut. Hij heeft al wel wat lijntjes uitgezet gelukkig. Dus dat kan ik loslaten. En mocht het echt uit de hand lopen, kan mijn zus altijd bij mij terecht. Dat weet ze ook.

Er speelt momenteel wel wat anders waar ik een beetje mee zit. Ik heb één vriendin waar ik heel fijn mee kan praten. Zij begrijpt me, ze geeft me advies, helpt me om de situatie beter te begrijpen. Echt heel fijn.
Ze heeft zelf problemen met haar ex. Ik ga niet in detail treden, maar het is een figuur die ik het liefst zo ver mogelijk bij me uit de buurt heb. Op mijn beurt probeer ik haar daarin te helpen.
Hij manipuleert haar, kwetst haar, weet precies haar zwakke plekken te vinden om toenadering te kunnen zoeken en haar vervolgens weer kapot te kunnen maken. Iedere week hebben ze wel weer ruzie. Vervolgens appt mijn vriendin mij over hoe erg ze hem wel niet haat, dat hij haar kapot maakt, dat ze niet meer wil leven, dat ze wraak gaat nemen, en dat ze niet weet wat ze moet doen. Iedere keer ben ik er voor haar, luister ik, geef ik advies. Aan het eind van het riedeltje is ze dan zover dat ze de huisarts gaat bellen voor een psycholoog en dat ze hem uit haar leven schrapt. Maar de week daarna begint het weer opnieuw en wordt ik weer geappt dat hij langs is geweest en dat ze helemaal klaar is met hem. Aan de ene kant wil ik er voor haar zijn. Zij is er tenslotte ook voor mij. En ik zou me schuldig voelen om wel mijn sores met haar te delen en niet naar haar problemen te willen luisteren. Aan de andere kant ben ik eerlijk gezegd ook zo klaar met dat gedoe iedere keer met haar ex. Al mijn goed bedoelde advies slaat ze in de wind, ik zet me iedere keer voor 1000% in om haar te helpen, maar ze doet er niks mee. En dat is natuurlijk helemaal aan haar. Maar ik voel me te verantwoordelijk denk ik.. Ik trek het mezelf teveel aan. Maar ik ben bang dat ze helemaal afglijdt als ik minder open sta voor haar sores. Dat ze zich in de steek gelaten voelt.

Ik ben hsp en voel energieën van mensen (onbewust soms) best goed aan. Als ik bij haar ben geweest, ben ik zo leeggezogen als ik naar huis ga, doodmoe gewoon. Ze heeft zo'n depressieve, pessimistische energie om zich heen hangen die ik als vanzelf opslurp als een spons. Bovendien zit ze vol met wraakgevoelens richting haar ex, waar ik ook niet omheen kan. Wellicht moeilijk te begrijpen voor een niet-hsp..
Ik weet niet zo goed hoe ik hier het beste mee om moet gaan. Verwacht ook niet zo een twee drie advies van jullie, hoor. Maar wel even fijn om te spuien. Ga het maandag sowieso ook met mijn peut bespreken.
Ik heb me al wel voorgenomen dat ik dit met haar ga delen als ze me weer appt na een ruzie. Ik ga wel vragen wat ze precies van mij verwacht. Dat ik haar probeer te helpen, maar dat ik het ook niet meer weet, omdat ze niks met mijn adviezen doet en dat ik dat lastig vindt.
Aan de andere kant is het natuurlijk mijn deel om te leren me minder verantwoordelijk te voelen voor haar situatie. Zolang zij niks wil veranderen, kan ik hoog of laag springen, maar verandert er toch niks.
Al met al best lastig.. Hoe doe ik recht aan mezelf én aan haar?
Eigenlijk ben ik zo klaar met die ex van haar, heb ik mijn buik daar zo vol van, dat ik er niks meer van wil horen. Maar dan heeft ze niemand. Al hoef ik me ook niet op te offeren voor haar geen-verantwoordelijkheid-nemen en hoe ze deze situatie voort te laat duren. Daar moet ik nog een evenwicht in zien te vinden waar ik me goed bij voel.

Rocamor

Berichten: 10732
Geregistreerd: 21-11-02

Link naar dit bericht Geplaatst: 02-09-18 09:37

Volgens mij weet je heel goed wat je wilt en moet doen, maar durf je nog niet.

Klinkt alsof je de vriendschap meer voor haar vasthoudt dan voor jezelf.

Je kunt het in elk geval aangeven. Dan wordt ze boos en gaat jou manipuleren (nou lekker dan, ik was er wèl aaaaaltijd voor jou en nu ik eens een keertje een probleem Heb, laat je me vallen). Je kunt ook stoppen haar adviezen te geven. En enkel aan te horen.
Je kunt ook aangeven dat je best vrienden wilt blijven mits niet meer dan 50% van de tijd (of wellicht 0% van de tijd) die ex benoemd wordt. Omdat jij nu druk bezig bent met aan jezelf werken, je nu gewoon geen puf hebt voor elke x hetzelfde gezeur over de ex.

Maar ik vermoed dat dat kwartje niet gaat vallen en dat ze jou binnenkort dumpt met de woorden dat jij geen echte vriendin bent. Dat zij altijd naar jou geluisterd heeft en dat jij noooooit wat terugdoet.

En jou dan vertwijfeld achterlaat met het gevoel dat je een slechte vriendin bent.

Tot je van wederzijdse kennissen hoort dat ze je wel heel erg claimde en dit spelletje vaker doet bij vriendinnen

Rockes <3

Anoniem

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 02-09-18 10:20

Net zoals zij grenzen moet stellen, moet jij dat ook doen. Je hoeft niet meteen de vriendschap weg te gooien, maar geef aan dat -of dat ze actie onderneemt, of dat ze niet meer bij je aan komt iedere keer omdat het jou leeg zuigt-. Met andere woorden" of je doet er wat aan en je wilt met alle liefde haar helpen, of je blijft bij hem, maar dan moet je niet meer bij mij aan kloppen. En niet met ee hoop dat je bij haar wat verandert, maar vooral om jezelf te beschermen.

Shiloh

Berichten: 19774
Geregistreerd: 23-07-02
Woonplaats: Eindhoven

Link naar dit bericht Geplaatst: 02-09-18 13:18

Excuus, het is een beetje een lange reactie geworden.

Ik sta er iets anders in denk ik.

Althans, ik denk dat het heel erg afhangt van hoe close je bent als vriendinnen. Hoe belangrijk je voor elkaar bent, en hoe diep jullie gesprekken kunnen gaan. Ik denk namelijk ook dat gesprekken positiever kunnen verlopen als je ze anders voert. (mits ze dat toe staat)

Begrijp me niet verkeerd. Natuurlijk is het niet goed als zij jou elke keer helemaal leeg zuigt, en het je uiteindelijk heel veel kost. En er zijn ook zeker mensen in de wereld die gewoon ronduit negatief zijn, waarbij het glas áltijd half leeg is, hoe je ook met ze omgaat. Maar je kunt er ook zeker invloed in hebben. Ben je een enabler, of een helper?


Ik denk ook dat je het niet moet zien als "adviezen in de wind slaan". Zij heeft overduidelijk heel veel moeite om los te komen van haar ex. Iedereen heeft dingen die die ontzettend moeilijk vind, waar die de stappen niet van gezet krijgt alleen. Waarbij eerst 60 keer gezegd moet worden "maar waarom doe je zus of zo niet gewoon" voordat je het gaat doen.

Ik bedoel, lees je eigen topic is terug. Er is hier weken lang tegen jou gezegd "meid je kunt niet werken, meld je nou ziek!". Maar er is lang iets geweest dat jou tegen hield dat toch te doen. Uiteindelijk heb je het wel gedaan en nog had je er de eerste weken heel veel moeite mee en ging je toch steeds weer proberen. Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar ik heb ook wel een paar keer gedacht "eigenwijsje! doe het nou gewoon!". Maar zo werkt het gewoon niet. Jij moest daarin ook over een drempel. Ook toen zijn er allerlei dingen gezegd, die jij nu pas langzaam begint in te zien en geloven. Maar dat kost tijd, dat is een proces.

Hoewel het probleem van die vriendin wellicht niet zo helder en ook lang niet zo heftig is als jou burnout en te verwerken trauma, krijgt ze het blijkbaar niet voor elkaar om over die drempel te komen. Probeer het niet volgen van jou adviezen dan ook niet te betrekken op jezelf, maar probeer het te zien als "ze wil wel, maar om een of andere reden kan ze niet". Ze slaat jou adviezen niet in de wind, ik weet zeker dat ze ze heel fijn vind. Ze vind het gewoon heel moeilijk om door te pakken. Dat is geen eigenwijsheid, dat is onkunde en onmacht.

Ik probeer zelf eigenlijk ook zo weinig mogelijk adviezen te geven bij face to face gesprekken met mijn vriendinnen. Althans niet in de zin van "ik zou dit of dat doen". Uiteindelijk komt dat maar half aan. Ik probeer altijd vragen te stellen, advocaat van de duivel te spelen, en er voor te zorgen dat die vriendin zelf gaat inzien hoe krom het wel niet is.

Mijn beste vriendin vind het bijvoorbeeld moeilijk nee te zeggen tegen dingen waarvan ze denkt dat de ander het van haar verwacht. Allerlei dingen die ze eigenlijk liever niet zou doen, omdat ze energie vreten, maar in haar hoofd gepraat heeft dat ze geen keuze heeft. Ipv te zeggen "ik zou gewoon niet gaan", ga ik vragen stellen, vragen die haar dieper laten na denken over haar beweegredenen.

"oh wat tof! Lijkt al wel weer wat beter te gaan met je energie dus?"
"Nou, eigenlijk heb ik er helemaal geen zin in, zie er ongelofelijk tegenop."
"Waarom ga je dan?"
"Ja weet ik eigenlijk niet."
"Waarom zie je er tegenop?"
"Het gaat eigenlijk nog niet zo goed, en ze hebben altijd zo hun mening klaar."
"Hoe belangrijk zijn die mensen voor je?"
"Nou ze zijn er wel heel erg voor me geweest vorig jaar, maar nu met de scheiding en alles, ze zijn heel gelovig en ik voel me zo veroordeeld door hun."
"Nee, dat is niet fijn, zeker niet nu je zo gevoelig bent voor allerlei invloeden. Maar als ze je zo veroordelen, voel je je dan nog wel prettig bij ze?"
"Nee eigenlijk niet meer zo."
"Wat houdt je tegen om af te zeggen?"
"Ik wil niet dat ze "zus of zo" over me denken."
"Waarom vind je dat zo belangrijk dan?"
"Ja geen idee... eigenlijk boeit me dat ook niet... ach je hebt gelijk ook, ik ga gewoon afzeggen."

Kortom, ipv mijn mening te geven, probeer ik door vragen te stellen alle weerstand die ze heeft om niet te gaan, uit de weg te ruimen, zonder ooit maar 1 keer gezegd te hebben dat ik vind dat ze niet moet gaan.



Je zegt dat jullie samen al een paar keer tot de conclusie waren gekomen dat ze hulp zou gaan zoeken bij een psycholoog, maar dat steeds niet doet. Misschien zit er een drempel dat ze niet durft. Er is een reden waarom ze geen actie onderneemt. Ipv te blijven adviseren wat ze moet doen, probeer met haar te achterhalen wat haar blokkeert om die actie te ondernemen.

De volgende keer dat ze erover begint zou ik zeggen "hee, maar, je ging toch een afspraak maken bij de huisarts voor een psycholoog om je hierbij te helpen. Is dat nog gelukt?". Als ze nee zegt, kun je zeggen "maar waarom niet? Vind je het eng? Of is er iets anders dat je tegenhoudt?". Afhankelijk van haar antwoord kun je bijvoorbeeld nog zeggen (als je dat ziet zitten he!) : "kan ik je helpen? Vind je het fijn als ik met je mee ga?".

Ivm met haar mee te blijven gaan op al dat negatieve (enabling), probeer met haar te identificeren waarom ze in die cirkel blijft (helping). Pak terug op de adviezen die je gegeven had, stel daar vragen over. En dan niet op een veroordelende manier, maar op een helpende manier. Waarom zit de blokkade dat ze niet gedaan wat jullie samen hebben afgesproken. Waar zit die drempel? Waarom lukt het haar niet? En hoe kan jij helpen om om die cirkel van inactiviteit te doorbreken? Zo identificeer je samen waar ze niet verder komt.

Dergelijke vragen kunnen ook kritische/moeilijke vragen zijn over haar negativiteit. Vragen in de richting dat ze veel happier en gelukkiger is als ze het los laat. Als ze het zich niet meer zo laat aangrijpen.

Ipv te zeggen wát ze moet doen, help haar bij hóe ze het moet doen.



Zoals ik in het begin zei, dit valt of staat me het hoe close je bent. Het zijn ook hele kwetsbare gesprekken. Niet iedereen wil zulke gesprekken voeren. Dergelijke gesprekken zorgen ervoor dat ik súper hecht en close ben met mijn beste vriendinnen. Maar het houdt mensen ook wel eens op afstand. Sommige mensen kunnen er helemaal niet tegen.

Bij die mensen werkt bovenstaande helemaal niet. Een collega van mij, waarmee ik ook op persoonlijk vlak steeds hechter mee werd, die werd mega geïrriteerd als ik moeilijke vragen ga stellen, die haar dwongen dieper in zichzelf te kijken. Die staat daar gewoon helemaal niet voor open. Intussen is het wel élke lunch klagen over onze werkgever, terwijl naar mijn mening, minstens 40% van de problemen bij haar gebrek aan assertiviteit ligt. Maar vragen in die richting om haar dat in te laten zien mag ik absoluut niet stellen, want dan wordt ze boos. Ik heb dat opgegeven. Ik knik ja, en amen, en "heel vervelend inderdaad" en begin niet veel later over een ander onderwerp. Ik heb niet tegen haar gezegd dat ik er niet meer over wil hebben, maar ik laat die gesprekken niet langer dan 10 minuten duren.

Ik heb wel besloten dat het een oppervlakkige relatie blijft. Hechte vriendinnen zullen we niet worden. Dat is niet erg, maar mijn verwachtingen van haar naar mij, en van mij naar haar zijn daardoor wel anders geworden. Oppervlakkiger. Doordat je je verwachting bij stelt, kan ik het ook meer haar probleem laten zijn, en voel ik me minder betrokken.



Samengevat, is het denk ik belangrijk bij jezelf na te gaan hoe belangrijk je die vriendschap vind. Als ze heel belangrijk voor je is, ga eens bij jezelf na of je bovenstaande aanpak zou kunnen proberen, en of je het nog eens een kans geeft er doorheen te prikken. Of je haar zou kunnen helpen wél actie te ondernemen.

Je kunt het ook best eens zeggen dat ze niet verder komt. Maar gooi het dan niet op een beschuldiging dat jij het zat bent, maar gooi het op dat je je zorgen om haar maakt. "meid, ik maak me zorgen. We voeren nu al zoveel weken dezelfde gesprekken, en je komt niet verder... hoe komt dat nou? Daar kun je zelf toch ook niet blij van worden?"...


Wat dat betreft is het sowieso goed wat je zei over "minder betrokken/verwantwoordelijk" voelen. Uiteindelijk is zij ook een volwassen vrouw met haar eigenlijk wensen, meningen en verantwoordelijkheden. Jij bent niet verantwoordelijk voor haar geluk. Dat is ze zelf! Net als dat jij verantwoordelijk bent voor jouw geluk. Als het je lukt om die verantwoordelijkheid los te laten, is het ook makkelijker om open vragen te stellen.

"Every song has a CODA, a final movement. Whether it fades out or crashes away. Every song ends. Is that any reason not to enjoy the music?"

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 03-09-18 22:54

Wat jij beschrijft, Shiloh, is wat ik probeer inderdaad. Door middel van vragen stellen haar zelf laten ontdekken wat het beste is. Heb het misschien wat bot beschreven, richting haar ben ik echt wel tactisch. En ik besef heel goed dat het geen onwil is, maar onmacht/angst. Het frusteert me zo dat angst een leven zo kan verpesten. Ze heeft zoveel, maar ze ziet eigenlijk alleen de dingen die ze niet heeft, en dat doet me pijn. Want zij is de enige die haar levenskwaliteit kan verbeteren. Maar daar moet ze wel klaar voor zijn..
Ze zal het toch zelf moeten gaan zien en geloven, iets wat ik ook heb moeten leren.

Het is denk ik vooral een vriendschap uit afhankelijkheid (in die zin dat zij mij helpt en ik haar ) en voor mezelf dat ik bij haar mezelf kan zijn. Iets wat ik maar bij weinig mensen heb. En voor mij ook een stukje hulp/luisterend oor voor haar willen zijn, omdat ik zelf heb ervaren hoe belangrijk dat is. Als er niemand is die haar uit de put probeert te praten, zakt ze helemaal weg.
Het is ook zeker wel een waardevolle vriendschap, zij het niet dat ik door haar zware energie zo omlaag getrokken word en we nooit onbezorgd kunnen lachen of plezier maken. Dat is wel wat ik mis. Maar zij is momenteel niet in de stemming voor zoiets en vriendschap is er ook voor iemand zijn als het minder goed gaat. Dat neem ik haar ook echt niet kwalijk.
Het is alleen lastig om een balans te vinden.. Waar ga ik mijn grens leggen.. Ik ga het er gewoon eens met haar over hebben. Ik denk niet dat ze me zal laten vallen of manipuleren als ik het met haar deel. En ergens vind ik ook dat ze het recht heeft om het te weten. In mijn jeugd heb ik wel gezien hoe een gebrek aan openheid en communicatie een relatie kapot kan maken. Daar pas ik voor..
En ja, dat minder verantwoordelijk voelen voor het denken/praten/doen van mensen om me heen, is echt wel een leerpunt voor mij.
Bedankt voor jullie meedenken en jullie verschillende inzichten!

Met mij gaat het momenteel best goed. Ik heb meer vrede met mezelf, kan zo waar genieten van dingen en zelfs van de geur van de herfst!
In de situatie met mijn ouders voel ik me sterk. Ik heb al zo'n voorsprong in het hele gebeuren vergeleken met de rest van het gezin. Al ben ik ook wel bang voor wat er gaat gebeuren nu er van alles rommelt. Dit kan niet lang meer onderhuids blijven. Als een vulkaan. Ooit moet de druk er af en het is maar de vraag waar en wanneer dat gebeurd. Ik hou me op de zijlijn.

Wat betreft mijn werk, is drie keer werken echt teveel nu. Vorige week heb ik het wel gedaan en het ging best goed. Maar ik heb weer regelmatig hoofdpijn en ik lever qua energie ook weer in, merk ik. Dus dat gaat echt een tandje minder vanaf deze week.

Verder gaat het zo zijn gangetje! Heb me zelden zo goed gevoeld als nu. Ik heb weer de rust om alleen thuis te zijn, ik heb weer de rust om creatief bezig te zijn. Dus als met al mag ik echt niet klagen!
Alleen jammer dat het werken nog niet is zoals ik het graag zou willen. Maar blijkbaar heeft dat tijd nodig. Dus dat accepteer ik maar.

Wat ik wel lastig vindt trouwens.. Dat durf ik hier wel te delen. Ik kan de laatste tijd positiever over mezelf denken. Dat is natuurlijk heel fijn. Maar ik voel me soms ook zo hoogmoedig.. Dat ik mezelf slimmer voel dan een ander. Vaak bedenk ik automatisch wie er boven wie staat, om het zo maar te zeggen. En als ik dan merk dat iemand wat onzeker is in mijn bijzijn, zal ik daar nooit van mijn leven misbruik van maken en doe ik er alles aan om die persoon op zijn gemak te stellen. Maar ik voel me dan wel sterker dan wanneer ik bij een zelfverzekerd persoon ben.
En dan ben ik zo bang dat ik op mijn pa ga lijken.. Dat ik mijn eigenwaarde ophang aan de vergelijking met andere mensen, dat ik mezelf moet bewijzen, beter moet zijn dan anderen. En dat ik onzekere, minder dominante mensen op zou gaan zoeken om mijn eigenwaarde op te krikken. Misschien zie ik het te zwart. Maar je hoort zo vaak dat dingen op generaties zo doorgaan, dat ik daar heel bang voor ben. Dat ik onbewust al een kronkel in mijn hersenen heb ontwikkeld ofzo en dat ik de wereld anders zie dan mensen die in een warm nest zijn opgegroeid. Herkennen jullie dat?

Anoniem

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 04-09-18 09:50

Ik herken dat laatste niet zo zeer, maar wat vaak gebeurd is wanneer we onszelf beter leren kennen, gaan we automatisch op zoek naar uitersten. Was je eerst helemaal niet assertief, dan zal je ineens overdreven op je strepen gaan staan. Was je eerst heel onzeker, dan is het heel makkelijk om ineens tot het uiterste te gaan, je gaat daar onbewust naar op zoek. Om daarna de balans te vinden naar wie je echt bent daarin. Dus schrik er nog niet van, en straf jezelf vooral niet teveel af. Gun jezelf die zoektocht naar jezelf. :)

Janneke2

Berichten: 22656
Geregistreerd: 28-02-13
Woonplaats: Ergens in Drenthe

Link naar dit bericht Geplaatst: 04-09-18 11:18

fjaril schreef:
Wat ik wel lastig vindt trouwens.. Dat durf ik hier wel te delen. Ik kan de laatste tijd positiever over mezelf denken. Dat is natuurlijk heel fijn. Maar ik voel me soms ook zo hoogmoedig.. Dat ik mezelf slimmer voel dan een ander. Vaak bedenk ik automatisch wie er boven wie staat, om het zo maar te zeggen. En als ik dan merk dat iemand wat onzeker is in mijn bijzijn, zal ik daar nooit van mijn leven misbruik van maken en doe ik er alles aan om die persoon op zijn gemak te stellen. Maar ik voel me dan wel sterker dan wanneer ik bij een zelfverzekerd persoon ben.
En dan ben ik zo bang dat ik op mijn pa ga lijken.. Dat ik mijn eigenwaarde ophang aan de vergelijking met andere mensen, dat ik mezelf moet bewijzen, beter moet zijn dan anderen. En dat ik onzekere, minder dominante mensen op zou gaan zoeken om mijn eigenwaarde op te krikken. Misschien zie ik het te zwart. Maar je hoort zo vaak dat dingen op generaties zo doorgaan, dat ik daar heel bang voor ben. Dat ik onbewust al een kronkel in mijn hersenen heb ontwikkeld ofzo en dat ik de wereld anders zie dan mensen die in een warm nest zijn opgegroeid. Herkennen jullie dat?


Ja, die herken ik.
Als Harry Potterfan richt ik mij op de woorden van Dumbledore: dat het onze keuzes zijn, de keuze 'hoe ga ik om met mijn vermogens' die maken wie we zijn.
En niet die vermogens (of hersenkronkels) zelf.

'Natuurlijk' heb je dingen afgekeken van je vader. En uiteraard zijn er verschillen met mensen die in een warm nest zijn grootgebracht, dat ervaar ik zelf ook.
Maar wat mij treft: jij stelt mensen op hun gemak!
Dat is zogezegd een keuze. Dat is compleet anders dan jouw vader!
Gebaseerd op dat je (meer dan vroeger) vrede hebt met jezelf - en jij kiest voor gelijkwaardigheid, of sportiviteit (geen misbruik maken van iemands zwakte) of vriendschap of hoe het maar uitkomt.


Ik ga nog even door op mijn HP associatie: ik vind het een uiterst ontroerende scene - Harry vraagt zich af (eufemisme voor pijnlijke twijfels!) 'of hij wel echt thuishoort in het huis Griffindor' waar hij zich voor het eerst van zijn leven thuis voelt - want hij blijkt over buitengewone krachten te beschikken die doorgaans thuishoren in het rivaliserende huis Slytherin.
En afgezien van de warmte en de emotionele lading komt Dumbledores' antwoord er in practisch opzicht op neer: gebruik je Slytherin-krachten op de Griffindor manier, dan is er niets aan de hand.

[o]

Je suis Charlie - comme tout le monde.

(...en BAH wat is dit onderschrift actueel. )

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 04-09-18 21:35

Joolien, fijn dat jij het niet herkent! Ik ben me er inderdaad bewust van dat ik nog best zoekende ben. Waar ligt mijn grens, wat wil ik wel of niet. En ook meer aanvallend in plaats van ontwijkend bij onzekere situaties. Zo van: ik word onzeker van jou, dus ik mag jou niet, dus jij komt niet bij me in de buurt. Waarschijnlijk wel zo subtiel dat anderen het niet merken :+ maar er is wel een verschuiving wat dat betreft.

Janneke, twee mooie vergelijkingen!
Het is inderdaad een keuze. Aan de ene kant. En gelukkig ben ik me bewust van mijn gedrag Dat scheelt al de helft.
Maar toch ben ik bang dat ik me die 'vaardigheid', die kronkel heb eigen gemaakt. Niet dat ik hem nu gebruik, maar dat ik hem later, als ik zelfverzekerder ben, meer mezelf durf te laten horen. Dat hij dan boven komt drijven. Ik haat die vaardigheid en ik ben er bang voor.

Misschien valt het ook wel mee en zijn het nu de momenten dat ik voor mezelf kies, dat ik me niet 100% geef voor een verdrietige vriendin, dat ik even met een half oor luister naar iemands verhaal. Of dat ik iemand op de koffie vraag, omdat ik even afleiding nodig heb. Misschien zijn dat de momenten die ik als egoïstisch en manipulatief bestempel, terwijl ze dat niet zijn.
Dat zijn tenslotte dingen die nieuw voor me zijn.
En ook zoiets.. Omdat ik door mijn sombere periodes en alle sores om mijn ouders/therapie vaak gewoon geen interesse kán opbrengen voor anderen, voel ik me daardoor ook weer egoïstisch. Praatte ik niet teveel over mezelf? Toonde ik wel genoeg interesse?
Misschien zou ik het wat meer los moeten laten, nu ik het zo teruglees..


Ik voel me eenzaam vanavond.. Mijn ma zou de afgelopen maanden een keer per week contact met me opnemen, zodat niet alles van mij zou uit gaan en ook om een mogelijkheid te creëren om mogelijke irritaties op tijd te kunnen uiten. Dat hadden we afgesproken bij de gezamenlijke gesprekken. Ze had al eens door laten schemeren dat het van haar niet hoefde, dat haar enige reden was dat ik het wilde, maar dat ze zelf de momenten dat ik daar over de vloer kwam wel voldoende vond.
Het bleek ook wel dat ze er zo over dacht, want de eerste paar keren ging het zoals we af hadden gesproken. Maar de laatste weken had ze telkens een ander excuus.
En nu krijg ik ineens van haar te horen dat ze de komende weken geen contact met me zal zoeken. Ze zit er een beetje doorheen en moet wat dingen neerleggen voorlopig. Een teleurstelling, maar als ze inderdaad, zoals ze zelf zegt, tegen een burn out aan zit, respecteer ik dat.
Tot ik naar haar werk vroeg en ze zei dat ze nog wel werkt, omdat ze daar energie van krijgt. Autsj.. :(
Blijkbaar kost ik alleen maar energie? En is dat ene telefoontje in de week al teveel gevraagd..? Is haar werk haar meer waard dan haar eigen kind? Beseft ze niet dat ze keer op keer de mogelijkheid op het herstellen van een band weggooit? Dat dit voor mij ook een keer klaar is?
Het is zo dubbel.. Aan de ene kant zie ik iemand die haar best doet, iemand die beetje bij beetje de waarheid onder ogen durft te zien. Maar aan de andere kant ook iemand die zo keihard en gevoelloos is, dingen toezegt en vervolgens beloftes weer verbreekt.
Ze vraagt zoveel van me. Dat beseft ze niet volgens mij. En ik vind het moeilijk om het aan te geven, want wie ben ik om haar grenzen niet te accepteren? Maar aan de andere kant ben ik wel haar kind.
Iedere keer hoop op verbetering die me weer wordt afgepakt. Nog steeds!

Ik weet dat jullie gaan zeggen dat ik beter niet meer op mijn moeder kan hopen, omdat dat toch op teleurstellingen zal uit lopen. Dat heeft tijd nodig.
Ergens heb ik nog de hoop dat ze ooit het licht zal gaan zien.
Voor nu is het: goed voor mezelf zorgen, mijn grenzen bewaken en het niet van mijn ma af laten hangen, mijn eigen pad kiezen. Hoe pijnlijk ook. Zolang mijn pa zoveel invloed op haar blijft hebben, zal het niet veranderen.
Het idee dat het hele gezin uit elkaar zal gaan vallen wordt steeds realistischer. Het maakt me bang.
Het leek zo mooi vroeger, ik zei als kind dat ik altijd bij 'papa en mama' zou blijven wonen. En nu...

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 10-09-18 20:47

Een paar dagen verder.. Nog geen contact met mijn ma gehad. Ik laat het ook maar even zo.. Maar ik mis haar zo ontzettend. Niet perse haar als in haar persoon, maar een moederfiguur. Ik voel me ontzettend eenzaam. Als ik er alleen maar aan denk, springen de tranen me in de ogen.
Sinds mijn destijds beste vriendin me bedrogen heeft, vertrouw ik mensen niet en voel ik me bij niemand op mijn gemak. Behalve bij mijn broer, zus en moeder. Telkens laat degene die ik het meest vertrouw, me vallen, lijkt het wel...
Ik doe mijn best, probeer leuke dingen te doen, me gelukkig te voelen, sterk te zijn, maar het valt niet mee.



Iets heel anders..
Weet een van jullie toevallig wanneer je een lichttherapie-lamp vergoed kunt krijgen? Kan dat via de huisarts?
De afgelopen winters ben ik behoorlijk somber geweest en ik ben zo bang dat het weer gebeurd. Mijn psych heeft me wel handvatten gegeven, maar iets in mij zegt dat zo'n lamp weleens de uitkomst voor me zou kunnen zijn.

Anoniem

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 10-09-18 20:57

Een lamp aanschaffen kan ook.
Ik heb er ook een en gebruik hem elke winter.

pateeke
Berichten: 2207
Geregistreerd: 12-05-06

Link naar dit bericht Geplaatst: 11-09-18 07:49

fjaril schreef:
Ik doe mijn best, probeer leuke dingen te doen, me gelukkig te voelen, sterk te zijn, maar het valt niet mee.

Je kan voor een kleinsnijden je eigen geluk maken door goed voor jezelf te zorgen, actie te ondernemen als je je niet goed voelt etc. Maar je hebt het niet helemaal in de hand. Over heel wat factoren die daarin meespelen heb je helaas een controle.
Van wie moet je sterk zijn? Wat is sterk zijn voor jou? Wat vind je zo belangrijk aan sterk zijn?

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 14-09-18 14:16

Darkchrystal, mag ik weten welke jij hebt? De prijzen lopen nogal uit een, zie ik. En daarmee de kwaliteit vast ook..
Voel jij je er wat beter bij?

Pateeke, dat is wel een eyeopener zeg. Ik leef vanuit de gedachte dat mijn reactie ergens op, mijn gedachte/gevoel ergens bij mijn geluk bepaalt. Dus wat er ook gebeurd, hoe ik ermee omga, bepaald hoe ik me erbij voel. En dat ik daarmee mijn geluk in de hand heb.
Als mijn ma me bijvoorbeeld weer afstoot, kan ik me daarover heel verdrietig voelen, ik kan mezelf omlaag praten door te zeggen: zie je wel, ze mag me niet, het is beter als ik er niet ben, als zelfs mijn moeder niet van me houdt.. niemand mag me, wat doe ik hier? etc. etc.
Ik kan ook denken: het is haar probleem, haar manier van omgaan met, ik heb mijn eigen leven, ik kan voor mijn eigen geluk kiezen en als het dan zo moet zijn, zonder mijn moeder.
Misschien dat ik mezelf daarin wel een te grote druk opleg..

Ik moet sterk zijn van mezelf. Om mezelf te bewijzen misschien. Van therapeuten kreeg en krijg ik altijd te horen dat ik spannende dingen teveel vermijdt. Terwijl ik juist het gevoel heb dat dat niet zo is. Want ik zat wél elke dag op mijn werk met klotsende oksels, hoofdpijn en extreme spanning. Ik ga wel naar de winkel, wel naar buiten, hoe eng het soms ook is. Maar blijkbaar zien zij iets wat ik niet zie.
Ik wil niet zwak zijn, ik schaam me ervoor om te zeggen dat ik zoveel dingen eng vindt, terwijl dat hele normale allerdaagse situaties zijn. Ik schaam me ervoor dat ik het zelfs eng vindt als vriendinnen op de koffie komen, dat ik sinds ik op mezelf woon mijn verjaardag niet heb gevierd, omdat ik dat eng vind. Ik zit mezelf in de weg en dat frustreert me. Er zijn zoveel leuke dingen die ik mezelf afneem, omdat ik het eng vind...


Lichamelijk zit ik echt niet lekker in mijn vel momenteel en ik kan er niet echt de vinger opleggen wat het nou precies is. Veel hoofdpijn, heel erg moe, zo erg dat ik er gewoon misselijk van ben, rug en nek die vastzitten, snel huilen (als iets in de winkel uitverkocht is, voel ik me al jankerig), maar ik ben niet depri. Voel me psychisch best prima.
Zou ik toch over mijn grenzen gaan nog steeds? Ik weet het niet!

Anoniem

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 14-09-18 14:35

Maar wat is voor jou depri voelen? Als ik jou zo volg de afgelopen tijd, dan is een burn-out of depressie toch wel iets waar je wel wat hokjes afvinkt. Dus ja, ik denk niet dat je ver hoeft te zoeken naar waarom je je zo rot voelt.
Lees nog maar eens je Eigen stukje hier terug. Dat soort gedachtes die jij hebt, zijn redelijk ongezond en hebben een hele grote invloed op je psychisch welzijn. :)

En wat goed van je eyeopener. Dat is ook de strekking van mijn berichten vaak. Je kunt de mensen om je heen niet veranderen, je zult zelf je gedachtes en behoeftes moeten veranderen zodat je er mee om kunt gaan :)

pateeke
Berichten: 2207
Geregistreerd: 12-05-06

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 14-09-18 15:24

Ja, je gedachten en gedrag hangen samen met je gevoel. Door aandacht te besteden aan je gedrag en je gedachten kan je tot op zekere hoogte je gevoel wat beïnvloeden, maar in principe voel je gewoon wat je voelt en dat kan je niet zomaar aanpassen.
Je geluk kan je beïnvloeden door aandacht te schenken aan positieve dingen (schrijf bv dagelijks 3 dingen op waar je blij om bent), aan wat je kan doen als je je minder goed voelt, door na te gaan wanneer je je goed voelt en welke de verschillen zijn met de momenten dat je je niet goed voelt (welke factoren maken dat je je goed of beter voelt?).
Maar je kan inderdaad niet de reacties van anderen beïnvloeden en iedereen heeft wel eens mindere dagen, het geluk zit niet altijd mee. Haal voor jezelf die druk ervan af.

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 14-09-18 17:06

Jolien, depri voelen is voor mij somber zijn, niet vooruit te branden en nergens van kunnen genoegen. Zo voel ik me nu niet. Heb vandaag echt momenten gehad dat ik het geluk weer een beetje voelde stromen. En ik voel ook wel vrede met mezelf ofzo. Maar verder voel ik me gewoon weer zoals ik me in het begin voelde :( zo moe...
Kan dat? ineens zo'n heftige terugval?
Vanmorgen ben ik gewoon nog naar mijn werk geweest. En ik ben niet ziek, dus dat kan niet niet zijn.

Pateeke, de afgelopen tijd heb ik al best wat stressfactoren weg kunnen nemen en gewoontes kunnen veranderen, waardoor ik me gelukkiger voel. Mijn valkuil is dat ik het perfect wil, dat ik 's avonds in bed baal, omdat ik momenten had dat het niet gelukt is.. Die druk mag er wel af. 80% is ook goed, 70% misschien ook wel.

Rocamor

Berichten: 10732
Geregistreerd: 21-11-02

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 14-09-18 18:02

Weet je.0% is soms ook goed.

Ik heb dagen waar ik enkel op de bank hang. In het begin baalde ik daarvan. Want hey, lui varken, je moet toch IETS doen.

Inmiddels heb ik geaccepteerd dat het er voor mij bijhoort. Op die dagen.

En weet je. Sindsdien ben ik ineens onbewust veel actiever.

Rockes <3

Shiloh

Berichten: 19774
Geregistreerd: 23-07-02
Woonplaats: Eindhoven

Link naar dit bericht Geplaatst: 14-09-18 18:14

Volgens mij krijg jij een stuk meer rust in je lijf als je los laat wat je allemaal wel niet moet...

Ik lees doorschemerend in jou berichten dat als het ene goed gaat, maar het andere niet, dat je eigenlijk gefaald hebt. En dat slaat nergens op.

Je moet zo ontzettend veel van jezelf. Lichamelijk, geestelijk... in alle facetten van je leven.

Doodvermoeiend, als ik dat allemaal lees.

Set yourself up for succes, not for failure.

Geeft jezelf de kans je verwachtingen elke dag te halen en ze soms zelfs te overstijgen, door die lat naar perfectie niet zo hoog te leggen.

Probeer alles waar je voor vecht op te hakken in losse onderwerpen. En als je op 1 van die al die dingen een klein succesje hebt behaald (dat kan zo klein zijn als dat je even genoten hebt dat het gemaaide gras zo lekker ruikt, of dat je voor jezelf bent opgekomen, of dat je eens oprecht hebt genoten van je rust pakken en op de bank helemaal niks doen), dan was het een geslaagde dag.

Probeer de dag als perfect te zien als je 1 succesje hebt kunnen vieren. Niet als alles goed ging.

"Every song has a CODA, a final movement. Whether it fades out or crashes away. Every song ends. Is that any reason not to enjoy the music?"

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 15-09-18 22:54

Rocamor, ik vind het echt knap van je dat je dat hebt kunnen accepteren!
Ik vind het zo moeilijk om een dag als geslaagd te zien als ik achterloop op mijn schoonmaakplanning, teveel heb gegeten, te weinig gesport, teveel op social media heb gezeten etc etc....
Waarom weet ik niet. We leven niet om ons iedere dag uit te sloven en een perfect leven is niet de definitie van een gelukkig leven. Waarom ik het dan wel daar zoek..

Thanks Shiloh, ik ga het proberen!

Vandaag heb ik met een ex-collega wat gedronken. En na afloop, heb ik gewoon weer drie uur op de bank geslapen, zo moe was ik.. Iedere middag weer de laatste tijd. Blijkbaar ben ik er nog lang niet en heb ik gewoon te snel het idee gehad dat ik op een stabiel niveau zat qua energie.

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 17-09-18 09:16

Geen leuke emdr-sessie gehad :(
Het lukt me niet om mijn emoties toe te laten. Vandaag ook, ik voelde me gewoon een zombie, leeg..
Hij zei dat ik dat wel zal moeten gaan doen, wil de emdr effect hebben.
Het lukt me gewoon niet. Thuis huil ik bijna iedere dag, maar bij mijn psych kan ik emdr hebben zonder daarbij maar iets te voelen.

En nu zit ik na afloop jankend in de auto.
Emdr was mijn laatste strohalm.. Wat als dat niks doet? Dan weet ik niet hoe ik ooit verder moet leven.. |(

pateeke
Berichten: 2207
Geregistreerd: 12-05-06

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 17-09-18 11:27

Nou ja, wel een beetje een vreemde boodschap dat je moet gaan voelen, je emoties moet toelaten, vind ik. Je kan zoiets volgens mij niet op commando...
Dat dat jou thuis wel lukt en bij de psycholoog niet, zou erop kunnen wijzen dat de vertrouwensband met de psycholoog nog niet stevig genoeg is.
Heb je wel tools gekregen om je emoties toe te kunnen laten?
En ja, het kan dat EMDR bij jou niet helpt, al lijkt het mij nog vroeg om die conclusie nu te trekken, maar in dat geval zijn er ook andere vormen van therapie die kunnen helpen.

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 17-09-18 11:41

fjaril schreef:
Geen leuke emdr-sessie gehad :(
Het lukt me niet om mijn emoties toe te laten. Vandaag ook, ik voelde me gewoon een zombie, leeg..
Hij zei dat ik dat wel zal moeten gaan doen, wil de emdr effect hebben.
Het lukt me gewoon niet. Thuis huil ik bijna iedere dag, maar bij mijn psych kan ik emdr hebben zonder daarbij maar iets te voelen.

En nu zit ik na afloop jankend in de auto.
Emdr was mijn laatste strohalm.. Wat als dat niks doet? Dan weet ik niet hoe ik ooit verder moet leven.. |(

EMDR is niet je enige redmiddel, en EMDR heeft ook verschillende insteken. Dus voel je niet te moedeloos, of wil je misschien te graag? Als je forceert in de trant van 'EMDR MOET lukken', dan lukt het niet. Ik zou het goed bespreken met je peut, misschien is het te vroeg, misschien is je trauma teveel nog de kern in de ui en moet er nog wat gepeld worden voordat je erbij kunt.

ER is nog hoop, want EMDR is niet het enige wat trauma weg maakt, daar zijn meerdere manieren voor. Even om mezelf als voorbeeld te hebben, ik dacht dat ik bepaalde trauma's enkel weg kon maken met EMDR, maar door een aantal psychotherapie gesprekken en een keer een soort real life confrontatie met het verleden, trok dat allemaal weg. Dat had ik nooit zo verwacht...

Dus wil niet te hard, van het MOET nu, want anders ben ik een sukkel, anders faal ik of zie je wel dat ik het niet kan, of dat ik het leven niet aan kan.
Want dat kun jij wel, maar soms moet je even achterover leunen en het over je heen laten komen, ipv head first er in duiken en er knoeperd hard voor vechten.

Uit het boek 'dingen die je alleen ziet, als je er de tijd voor neemt'
Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 17-09-18 12:49

Vandaag was wel extremer dan anders.
Tijdens de emdr ging ik steeds minder voelen, steeds meer in mijn hoofd. Toen hij dat ook constateerde en door vroeg wat er precies gebeurde, was ik het contact met mijn gevoel helemaal kwijt. Ik kon niet eens meer fatsoenlijke zinnen vormen in mijn hoofd. Wat hij zei, ging grotendeels langs me heen. Hij had me nog een opdracht meegegeven, maar geen idee meer wat dat precies was..
Voelde me echt een zombie zonder gevoel. Een omhulsel zonder inhoud, letterlijk leeg. Niks boeide me meer, vervreemd van mezelf ofzo. Mijn emoties waren even helemaal weg. Geen blijdschap, geen verdriet, niks. Voor even was day wel fijn, wel rustig. Zo zonder dat vervelende stemmetje, even niet zo kwetsbaar.
Pas toen ik bij de auto was, kwamen de waterlanders. Ben zo blij dat ik thuis ben...
Kan dat dissociatie geweest zijn? En als dat zo is, dat schakel je niet maar zo even uit. Hoe zit dat met emdr?

Pateeke, de vertrouwensband is nog niet stevig genoeg nee. Maar dat heb ik met niemand en dat zal ook niet zo maar gaan gebeuren. Hoop juist dat ik door emdr die muur een beetje kan afbrokkelen.
Heb geen tools gekregen, zijn die er?
Wat voor soorten therapieën zijn er nog meer? Heb al zoveel geprobeerd inmiddels dat ik hier al mijn hoop op had gevestigd.

Joolien, ik probeer het sowieso te geforceerd, denk ik. Even kort door de bocht lijkt het wel of de dingen die ik met emdr hoop te bereiken (controle los durven laten, anderen durven vertrouwen, minder perfectionistisch) juist nodig heb om emdr te doen.
Welke verschillende insteken heeft emdr?
Mooi boek! Confronterend om zo te lezen..



Ik baal zo, ben zo verdrietig en boos.. Boos op mezelf dat dit iedere keer is waarom therapieën niet aanslaan, boos op mijn ouders die de oorzaak zijn van deze ellende. Kan ze wel wat aandoen.
Of we doen op het verkeerde emdr. Dat er eerst iets anders aangepakt moet worden. Kan dat zo? Hoe weet je dat?

Als uiteindelijk niks helpt, omdat ik gewoon simpelweg (zo simpel is dat niet, maar goed..) mijn emoties niet kan toelaten, en de rest van mijn leven zo door moet, weet ik niet hoe ik het moet doen.. |(


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Anouk94, Anoukjuuuhh, Domi_94, Eelmo, Eleeke, Elegance_, Iselda, Lau07, ogidni, Paardje02, RoronaZorro, veerledec, YandexBot, Zilfstar en 61 bezoekers