Bokt.nl

**Geplaatst**: 23-10-18 18:32

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 23-10-18 18:32

Ouders zijn er om je veilig bij te voelen, zij zijn het die je oprapen, zij kennen je het beste en doen alles zonder wat terug te willen of zichzelf mooi neer te zetten bij een ander, zij gunnen je het leven beter dan zij zelf gehad hebben....heb je dit gevoel niet, dan klopt de relatie niet.

Zoek je naar steeds maar weer die bevestiging dat je er wel toe doet en krijg je die niet, dan zit je in een web van spel en manipulatie.

Wordt je beste vriendin van je zelf en praat tegen je zelf zoals je tegen iemand zal doen die je troost en graag wil helpen....ooit zul,je merken dat je juist door deze ervaring heel erg sterk stevig bent geworden.

Leer hier van en leer hierdoor in je zelf te gaan staan...emotionele onafhankelijkheid maakt je flexibel en zelf bewust.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-10-18 23:40

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 23-10-18 23:40

Daar heb je gelijk in..
Dat eerste wat je zegt, maakt het maar weer eens heel duidelijk. Vaak ga ik aan mezelf twijfelen. Of ik dan gek ben dat ik zo moeilijk doe.

Als ik alles maar achter de rug heb, kom ik er echt wel sterker uit. Maar eerst de deur zien te vinden om er doorheen te kunnen gaan.

En nu eerst slapen, dat wil niet echt de laatste tijd.

**Geplaatst**: 24-10-18 00:12

Geplaatst: 24-10-18 00:12

fjaril schreef:
Daar heb je gelijk in..
Dat eerste wat je zegt, maakt het maar weer eens heel duidelijk. Vaak ga ik aan mezelf twijfelen. Of ik dan gek ben dat ik zo moeilijk doe.

Als ik alles maar achter de rug heb, kom ik er echt wel sterker uit. Maar eerst de deur zien te vinden om er doorheen te kunnen gaan.

En nu eerst slapen, dat wil niet echt de laatste tijd.

https://youtu.be/7FnFB8SL-KM
Deze man krijgt mij altijd in slaap :))

Weltrusten!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-10-18 20:21

Geplaatst door de TopicStarter : 24-10-18 20:21

Dankjewel, die ga ik vanavond proberen!

Een mijlpaal vanavond. Heb voor het eerst van mijn leven gehuild om het misbruik. In de zin van: wat heb je me aangedaan? Waarom??
Daarna was ik zo moe ineens. Ga lekker douchen en vroeg naar bed. Wie weet maak ik eens een lange nacht.

Soms als je ergens vaag naar kijkt, zie je het voorwerp twee keer. Als je scherpstel, gaan die twee voorwerpen langzaam naar elkaar toe tot ze één scherp beeld vormen. Zo voel ik me. Of ik langzaam maar zeker dichter bij mijn ik kom, dichter bij mijn gevoel, mijn eigenwaarde.

Vandaag op het werk was er ook zo'n positief moment. Was aan het praten met een collega en op een gegeven moment begon ze over een andere collega van ons te praten. Ik hou er niet van om over anderen te praten, maar tot nu toe heb ik er nooit wat van durven zeggen. Ik zei meestal maar iets van 'oke' of 'geen idee'. Ook al voelde het echt niet prettig. Ik was bang om raar gevonden te worden of de ander te kwetsen. Maar nu voelde het gewoon echt niet met hoe ik wilde zijn en voor ik het wist, had ik al gezegd dat ik het vervelend vind om over iemand anders te praten en dat ik dat liever niet doe. Ze reageerde meteen met 'O maar zo bedoel ik het niet! Ik zeg niks negatiefs!' Ik kon gewoon bij mezelf blijven. En zonder aan mezelf te twijfelen zeggen dat ik dat wel wist, maar dat ik het toch niet fijn vond. Geen rotgedachtes richting mezelf dat ik toch wel een aansteller ben en overdrijf, dat zij me nu vast niet meer mag. Helemaal niks! En het ging helemaal vanzelf. Ik heb geen een negatieve gedachten te hoeven weerleggen, want die kwamen gewoon niet.
Ben er best trots op. Dít is de persoon die ik wil zijn. Zonder oordelen mijn grenzen aan durven geven en daarbij de ander in zijn of haar waarde laten zonder mezelf af te kraken.

**Geplaatst**: 24-10-18 20:58

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 24-10-18 20:58

Wat fijn...!!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-10-18 18:17

Geplaatst door de TopicStarter : 27-10-18 18:17

Zit al de hele week tegen die brief aan te hikken en maar excuses bedenken om het nog even uit te stellen.
Ik vind het niet leuk. Ben net in wat rustiger vaarwater terecht gekomen en dan zou ik alles weer lekker gaan oprakelen.
Ga eerst maar beginnen met alleen gebeurtenissen opschrijven die ik wil benoemen. Heb er zo geen zin in.

**Geplaatst**: 27-10-18 18:52

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 27-10-18 18:52

Stomme vraag wellicht, maar waarom persé schrijven als je het echt niet wilt doen?

Waarom jezelf pushen of over die grens gaan?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-10-18 19:01

Geplaatst door de TopicStarter : 27-10-18 19:01

Ik kan er toch niet voor blijven weglopen? Dat doe ik al zo lang..

**Geplaatst**: 27-10-18 19:04

Geplaatst: 27-10-18 19:04

Ik zou bij jezelf nagaan waarom je die brief niet wilt schrijven.

Is het daadwerkelijk rust die je nu voelt en voelt het echt als oprakelen? Dan zou ik zeggen... waarom schrijven.

Of vind je het eng de gevoelens die daarbij naar boven komen te confronteren?

Je schrijft dat je van de week voor het eerst in je leven erover hebt gehuild. Ben je bang dat als je die brief gaat schrijven, dat er dan meer verdriet komt?

Als dit laatste het geval is, dan zou ik haast zeggen, doe het gewoon wél. Je zult daar toch ooit een keer doorheen moeten, het in een hokje blijven stoppen, gaat je op de lange termijn niet verder helpen.

Wat het is, dat kan alleen jij beantwoorden en hoef je verder ook aan niemand te verantwoorden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-10-18 19:10

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 27-10-18 19:10

Het is meer dat ik nu in een van die zeldzame momenten zit dat het eigenlijk best goed gaat. Ben bang dat die brief dat gaat verpesten. En ja, het is confronterend, maar dat kan ik wel aan.

**Geplaatst**: 27-10-18 19:17

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 27-10-18 19:17

Het is poedersuiker, maar ik denk dat je het toch beter wel kunt doen. Laat het ook een manier zijn van rouwen en verwerken. En brul er maar hard om, schreeuw erom, val terug. Maar als dat moet, dan moet dat. Helaas, maar zo werkt het met dit soort dingen, die hakken er met de botte bijl in.
Wij moesten ook eens in therapiegroep een brief schrijven, en we moesten daarvoor spullen en technieken gebruiken zoals we dat voelde. Wilde je een lieve brief schrijven, deed je dat sierlijk, of misschien wel met wol de letters maken. Maar was je kwaad, dan kraste je met een krijtje de lijnen dik op papier. Ik deed dat, en dat was heerlijk. Klote, maar daarna weer fijn.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-10-18 19:26

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 27-10-18 19:26

Dat is een goed idee, Jolien. Dat maakt het toch wat 'veiliger' om te doen.

**Geplaatst**: 27-10-18 22:51

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 27-10-18 22:51

En behalve jij hoeft niemand die brief te lezen. Als het fijner voelt om hem na het schrijven te verbranden is dat ook goed.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-11-18 15:45

Geplaatst door de TopicStarter : 01-11-18 15:45

Heb uiteindelijk alle gebeurtenissen die ik me kon herinneren opgeschreven en mijn psych laten lezen. Het was voor het eerst fijn om erover te praten. Überhaupt de eerste keer dat ik erover kon en wilde praten. De overtuiging dat ik er niks aan kon doen, dat ik me niet hoef te schamen komt ook beetje bij beetje.
Voor de volgende keer staat de brief op de agenda. Nu zie ik het wel zitten om hem te schrijven.

Wat ik wel lastig vindt, is dat ik steeds sterker de gedachte krijg dat mijn pa er zo makkelijk mee wegkomt. Ik wil geen dingen doen uit wraak of om hem 'terug te pakken'. Maar ik voel me boos dat hij me zoveel heeft afgepakt. Dat hij mijn leven (tot nu toe) verkloot heeft. En dat er dan een gesprek komt, het openbaar komt en dat was het! Even kort door de bocht.

Ik wil bijdragen aan de verschuiving die de laatste jaren plaatsvindt. Dat dit gedrag niet getolereerd wordt en niet langer in de doofpot gestopt wordt. Ik wil niet bij dat onbekende aantal horen dat nooit aangifte durfde te doen.
Eigenlijk wil ik aangifte doen.
Maar dat vindt iets in mijn zielig.

Ik denk dat wat mij overkomen is minder erg is dan de verhalen van anderen. Dat mijn verhaal niet erg genoeg is om mee naar de politie te gaan. En als ik dat wel doe? De kans dat hij in herhaling valt is klein, denk ik. Dus daarvoor hoef ik het niet te doen.
Ik ben bang dat ik te laat ben. Nu hij zogezegd openstaat voor een gesprek en ik dat afkap en ineens naar de politie ga. Dat is raar.

Maar aan de andere kant heb ik wel het recht om af te rekenen met mijn verleden. Om te laten zien dat ik niet langer dat kwetsbare meisje ben, maar een sterke vrouw die opkomt voor zichzelf. Hij hield nooit rekening met mij. Moet ik hierin dan wel rekening houden met hem??

Hoe zit het eigenlijk met de verjaring?
En is er misschien iemand die ervaring heeft met zoiets en zijn/haar verhaal wil delen? (Mag ook via pb)

**Geplaatst**: 01-11-18 15:54

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 01-11-18 15:54

Ik kan in deze niet zoveel zinnigs zeggen. Ik heb er geen ervaring mee (gelukkig) en heb daarom niet de illusie te weten hoe het voelt of hoe er mee om te gaan.

Je vroeg naar ervaringen, en ik vroeg me af of je dit topic ook gezien/gelezen hebt.

[LZP] Ik ga het gevecht aan. (Sexueel misbruik)

Nu zijn geen twee verhalen hetzelfde, maar wellicht heb je er iets aan.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-11-18 19:42

Geplaatst door de TopicStarter : 01-11-18 19:42

Dankje, die had ik inderdaad al gevonden.

Het speelt steeds meer in mijn gedachten op, wat als ik op die manier het gesprek in ga. Als ik daar mededeel dat ik niet uit ben op wraak of nog meer kapot maken dan dat er al kapot is, maar dat ik een signaal wil afgeven dat dit niet geaccepteerd wordt, dat ik dat kwetsbare meisje van vroeger een stem wil geven, dat ik niet wil dat hij er zomaar mee wegkomt en dat ik om die reden aangifte ga doen. Niet om hem achter de tralies te krijgen, maar om dat het hoog tijd wordt dat dat eenzame, kwetsbare meisje van vroeger eindelijk gezien wordt.

**Geplaatst**: 01-11-18 19:48

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 01-11-18 19:48

Ik zou daar nu nog geen beslissing in nemen. Je zit nu zo hoog in je emoties, die verwarren en vertroebelen het zicht.
Ga eerst bezig met verwerken, en kijk dan wat er over blijft.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-11-18 19:58

Geplaatst door de TopicStarter : 01-11-18 19:58

Maar leuk nadat we gepraat hebben ineens zo'n stap nemen, kan ook niet toch?
Ik denk namelijk wel dat ik het wil.

**Geplaatst**: 01-11-18 22:54

Geplaatst: 01-11-18 22:54

Doe wat je moet doen, maar ik wil je alleen aanraden om het even een paar weken te laten bezinken, want met dit soort dingen wil je geen overhaaste dingen doen of zeggen.
Ik zeg niet dat je het niet moet doen, maar je moet het doen vanuit een goede overtuiging, niet om hem pijn te doen om hem terug te betalen. Want als je dat soort dingen gaat doen, dan is er kans dat je er spijt van gaat krijgen. Wees vooral heel boos, laat het door je heen stromen, gebruik het als vechtlust om je verwerking te starten. En als je het gaat verwerken, komen de ware motieven boven water.
Het meisje komt wel boven, maar dan nog gaat hij hem niet zien. Je moet zelf het meisje gaan omarmen, troosten, en zeggen dat het goed is zo. En het meisje een plaats geven in het verleden. Zodat jij als volwassenen op kunt staan. Zolang jij als klein meisje gaat reageren, is er nog valse hoop. Als jij als volwassene gaat reageren, dan heeft dat veel meer effect.

Bij mij heeft het trouwens geholpen om zelf de regie te nemen. Om zelf te bepalen wat ik doe of niet doe tov mijn vader. Dat was dit jaar een belangrijk topic, want hij ging trouwen en ik ook. Hij wilde graag dat we bij de bruiloft aanwezig waren, maar dat wilde ik niet. Gewoon vanuit mijn volwassen gevoel, ik heb hier geen behoefte aan, ik ga daar niet heen. Ik ben niet geweest, en dat voelde goed. Het ws voor hem een grote smet op de dag, maar dat doet me niet zoveel. En dat is mijn 'overwinning', dat is mijn kracht. Even heel cru gezegd, kan ik hem nu pijn doen, maar hij mij niet. En dat doe ik niet expres, van 'ik weet dat het je pijn doet dus ik kom lekker niet naar je bruiloft', maar het sterkt wel. In de eerste instantie wilde ik ook niet dat hij bij onze bruiloft was, maar toen ik merkte dat ik echt de controle had, en dat hij me niet meer kon raken, heb ik hem toch uitgenodigd. En dat was gewoon goed, want het was mijn beslissing.
En dat geeft me de meeste kracht. Ik hoop echt voor jou dat je dit ooit kunt voelen, want de controle overnemen is zo waardevol. Misschien nog wel meer dan wraak nemen.

**Geplaatst**: 02-11-18 10:10

Geplaatst: 02-11-18 10:10

Deze site. https://www.seksueelgeweld.nl/politie-2/ meldt dat de verjaringstermijn begint te lopen als jij 18 wordt, daarna is het 12 of 15 jaar, resp. voor incest als aanranding dan wel verkrachting.

En in principe is het recht daar ook voor : er is een elementair gesprek tussen slachtoffer en dader (via aangifte, rechtzaak en advocaat) en het is openbaar dat dit niet wordt getolereerd.

En ik vind het als openingszin wel iets hebben : jij deelt mee dat je aangifte gaat doen.
De bui die ik zie hangen is dat de rest van het gesprek daar over gaat. Niet meer echt over hoe het voor jou was en jouw emoties.
Dus dat is wel een duidelijke keuze.
Prachtig om die keuze te hebben!

Ik heb zelf nooit aangifte gedaan, een groepsgenoot uit mijn therapiegroep wel.
Ze vond het aspect van 'alles moet zoveel mogelijk benoemd worden' erg pittig. We hebben haar geassisteerd bij het vinden van het antwoord op de vraag (die idd kwam) 'waarom ben je een week met hem naar Londen geweest? '
"Ik had niet het gevoel dat ik mij er aan kon onttrekken, het moest ook al zag ik er als een berg tegen op. De naam van het hotel weet ik niet meer, wel dat ze vaalrood tapijt op de vloer hadden."

De eerste minuten dat de officier van justitie namens haar aan het woord was, vond ze ook lastig, maar daarna vond ze het heerlijk: "zo is dat, dit is niet normaal, hier hoort straf op te volgen, hij hoort in dat beklaagdenbankje". En idd: wat dat kwetsbare meisje in haar eentje meemaakte is nu geen geheim meer.

**Geplaatst**: 02-11-18 20:20

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 02-11-18 20:20

Ik heb het in al die pagina`s even gemist. Is jou moeder en broer en zus op de hoogte van het misbruik? Of is het een geheim waar jij mee loopt?

Verder ga ik met Joolien mee. Heb komt heel “wispelturig” over. Al is dat niet het goede woord. Je zit midden in de verwerking en je emoties vliegen alle kanten op. Ik snap dat het voelt of je niet verder komt kwa verwerking zolang je niks concreets doet, maar toch zou ik wachten tot je volledig achter je beslissing staat. Ik heb je al meerdere keren in een week tijd twee totaal tegen over elkaar staande dingen horen zeggen. Dat bedoel ik met “wispelturig”.

Welk pad je ook kiest, neem de tijd. Als Het lukt eerst de rust bij jezelf te vinden, eerst jezelf goed te vinden op zichzelf, je eigenwaarde minder laat afhangen van hoe de familie jou ziet, dan sta je in die confrontatie ook zó veel sterker.

Joolien zegt het mooi. Doe het wanneer hij jou eigenlijk niet meer kan raken. Want dan is ie machteloos. Nu heeft hij nog zoveel invloed op jou.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-11-18 21:14

Geplaatst door de TopicStarter : 02-11-18 21:14

Jullie zeggen rake dingen.
Het klopt dat ik van het ene uiterste in het andere uiterste vlieg. Mijn peut is zich daar ook bewust van.
Alsof mijn innerlijk kind en mijn innerlijke volwassene om voorrang strijden. Het ene moment voel ik me heel sterk en wil ik ermee afrekenen. Het volgende moment ben ik bang voor de gevolgen en durf ik het niet.
Ik wacht er sowieso nog mee om een beslissing te nemen.
Het is meer bedoeld als mijn hersenspinsels neer te schrijven en ervaringen/meningen te lezen, want dat vind ik fijn!

Heb van de week voor het eerst wat openheid durven geven aan een familielid. Ze vroeg hoe het ging en ik wilde niet meer liegen en zeggen dat het goed ging. Heb gezegd dat ik in de ziektewet zit door onder andere onverwerkte dingen uit het verleden. Zij is een heel fijn persoon. Was al een tijdje bezig met bedenken hoe het zou zijn om met haar te praten. Zij weet meer van de jeugd van mijn pa, daar ben ik heel benieuwd naar. En misschien dat ik dan wel iemand deelgenoot kan maken van alles wat ik al die jaren nagenoeg alleen moest dragen.
Wie weet ooit.

Shiloh, moeder en zus zijn op de hoogte.
Mijn moeder kwam er op mijn zeventiende achter. Toen heeft ze recht in mijn gezicht gezegd dat het niet waar was, dat hij het niet zo heeft bedoeld en dat ik het in mijn hoofd waarschijnlijk groter had gemaakt dan dat het was.
Inmiddels geloofd ze me wel (betekent echter niet dat ze achter me staat helaas), nadat mijn zus met haar is gaan praten toen zij erachter kwam. Dat is nu twee jaar geleden.
Broer weet van niks

Net als de overige familie. Mijn ouders houden het krampachtig binnen de muren.
Vriendinnen van mij zijn wel op de hoogte. De meesten tenminste.
Maar het voelt nog wel als een geheim. Zie om die reden mijn familie eigenlijk nooit. Om moeilijk vragen en lastige momenten te voorkomen.

Janneke, wat betreft de verjaringstermijn heb ik dan gelukkig nog eventjes.
Mag ik weten waarom je geen aangifte gedaan hebt?

Edit: waar ik sowieso over uit ben, is dat ik een melding wil doen. Dan is hij bekend en ligt er al een verhaal, mochten er meer komen.

**Geplaatst**: 03-11-18 13:12

Geplaatst: 03-11-18 13:12

Ja, hoor - iedereen mag dat vragen en er komt ook nog antwoord.

...maar ik vind het ingewikkeld om niet enorm te vervallen in het omaatjes liedje van 'het was zo'n andere tijd...'
(Al is dat de nuchtere waarheid.)
Ik had "geen tijď".

Ik had te maken met een minderjarige (onder de 21, toen) dader.
Ik ging met 17 in 1978 het huis uit. De wet dat verjaring van incest ingaat op je 18e kwam pas rond 1990 (een praatgroep van de vereniging tegen sexuele kindermishandeling binnen het gezin werd actiegroep en bokste dit voor elkaar).
Ik had dus feitelijk tot mijn 23ste de tijd, terwijl voor de oprichting in 1984 van de genoemde vereniging tegen sexuele kindermishandeling bhg de hulpverlening rondom incest werkelijk niets voorstelde.
Ik bleef er maar liever vandaan.

Het benul dat incest een trauma is, was sinds de herroeping van Freud weer stevig in het vergeetboek geraakt.
(= Professor Freud publiceerde over incest als trauma, maar de druk was te groot en hij moest dit herroepen. Jammer dat hij dit deed, het werden "wens fantasieën" _-:(

- maar ik begrijp het vooral als: de druk is gigantisch, zelfs hij kon dit niet weerstaan.)

En traumatherapie was in de 1980er jaren vaak ook om te huilen. Duizend keer het verhaal herbeleven werd geacht goed voor je te zijn.

In real life leverde het nieuwe trauma's op.
Het benul dat traumatherapie begint met een eerste fase van stabilisatie kwam ook zo rond 1985, vanuit de feministische therapie / vrouwenhulpverlening. Met nadruk op veiligheid, goede informatie en oefeningen 'om te zorgen dat je emoties niet overkoken', en daarna pas de fase van confrontatie is de kans op nieuwe ellende vele malen kleiner...
En rond het jaar 2000 kwam emdr naar Nederland.

En hartstikke goed dat je in elk geval een melding gaat doen.
Ook dan geldt denk ik zo, dat je alle details moet vertellen en dat is en blijft pittig. Maar ook zinvol, zouden er andere verhalen zijn.

And please, hoor deze post niet als klaagzang hoe slecht oma het had, of als subtiele druk 'dat het tegenwoordig maar makkelijk zou zijn'.
Het is niet makkelijk. Punt. Nooit.
(En de vrouwenhulpverlening is alweer dood en begraven en al bijna vergeten.)

Maar het is een zegen dat al deze middelen en wetten tegenwoordig beschikbaar zijn.
Ik hoop dat je het voelt als een steun in de rug bij je struggle - en dat je volop gebruik kuntmaken van die mogelijkheden die jou liggen...!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-11-18 15:54

Geplaatst door de TopicStarter : 03-11-18 15:54

Dankjewel dat je dit wilde delen.
Ik lees het absoluut niet als klaagzang. Het laat me alleen maar beseffen hoe gezegend ik ben dat er nu zoveel meer openheid en kennis over is..

**Geplaatst**: 03-11-18 16:00

Geplaatst: 03-11-18 16:00

Zie het trouwens niet als iets negatiefs, dat van het ene uiterste in het andere uiterste schieten, dat is volstrekt normaal en ook hartstikke logisch. Het is zo'n wirwar van emoties dat je alle kanten wordt opgeslingerd. Neem vooral je tijd om dit uit te vogelen. Zoals ik eerder al zei, rouw, heb verdriet, word intens boos, val even in de put, om er daarna weer uit te krabbelen, lichter en met een helderder zicht. En het zijn veel kuilen die je tegen komt, en je zult nog tig keer vallen, maar vallen is ook loslaten en weer een beetje lichter worden. En straks, dan val je niet meer, dan ga je even zitten, om daarna weer sterker op te staan, en dan komt dat moment dat je ineens voelt waar het om draait, dat je voelt wat jij wilt, dat je jezelf vind.

En dan kun je de wereld aan, en lijkt je vader ineens een heel triest stom mannetje ipv van die allesoverheersende levensbedreigende vijand.