Ik zou nog wat van me laten horen
Het was een fijn gesprek. Ze hebben overlegd en besloten om een negatief advies te geven wbt het gesprek met mijn ouders. Daar was ik zelf ook al achter en ik ben blij dat hij er hetzelfde over denkt. Toch wel een bevestiging dat ik niet gek ben of problemen maak die er niet zijn.
We gaan verder met de EMDR. Ik heb gevraagd of het misschien beter zou zijn om eerst een ander trauma/beeld te pakken, maar hij zei dat het protocol is dat je eerst het meest heftige beeld pakt een dat je dan verder gaat met de minder heftige beelden.
We hebben erover gepraat waar het probleem ligt, waarom ik het zo moeilijk vind om mijn emoties te tonen. En we kwamen tot de conclusie dat het waarschijnlijk komt, omdat het trauma er van mijn ouders niet mag zijn. Bovendien maakt mijn vader er altijd een strijd van dat hij 'sterker' is dan ik. Mijn zwakke plekken gebruikt hij. En huilen is kwetsbaar. Sowieso mochten mijn emoties er niet zijn. Als ik boos was, werd ik uitgelachen of afgekafferd. Huilen werd genegeerd. Zelfs geen knuffel als ik huilend iets aan mijn ma vertelde.
Ik heb het al zolang alleen moeten doen en ik ken het niet om serieus genomen te worden in mijn emoties.
Dat alles bij elkaar. En daarbij ben ik bang voor wat er gebeurd als ik het wel toelaat. Nu red ik me zo goed en zo kwaad als het gaat, maar wat als ik mijn innerlijke kind meer laat spreken.. Dat lijkt me zo heftig.
Woensdag moet ik weer naar de bedrijfsarts. Ik ga steeds verder achteruit ipv vooruit. Iedere week een paar keer hoofdpijn, zo moe.. na twee uur werken doe ik niks meer de rest van de dag behalve hoofdpijn hebben, slapen, filmpje kijken en me ziek voelen. Ga inderdaad voorstellen om eens twee weken niet te werken. Als ik wel zou werken, zou ik dat alleen voor de ander doen en niet voor mezelf.
Mijn ma belde me van de week ineens. Heb geappt dat ik nu even niet wil bellen. Wenst ze me heel veel sterkte toe en zegt ze dat ze hoopt dat we het contact gauw weer kunnen herstellen.
Ik snap haar echt niet. Hoezo verantwoordelijkheid afschuiven?? Zíj is er de reden van dat ik geen contact wil!!
Ze snapt het echt niet, of ze wil het niet snappen.
Volgens mij doet zij hetzelfde als pa, alle emoties van zich afschuiven, niks toelaten. Dan kan je zonder problemen je kind met al haar problemen buiten je leven zetten en doen of er niks aan de hand is. Hoef je jezelf ook niet schuldig te voelen. Zolang als het gaat doen alsof je een gelukkig huwelijk hebt.. Rare mensen op deze aardbol..
Maar het doet flink pijn.. het ergste vind ik nog wel dat ze het mij afnemen om een liefdevolle dochter te kunnen zijn. Ik kan niet van mijn ouders houden en ik zou dat gevoel zo graag willen ervaren.
Hoe het is om van je ouders te houden.
Wendy, wat rot zeg.. herkenbaar ook.
Knap dat je dat overwonnen hebt!
De confrontatie kan inderdaad altijd nog.
Laat het nu los. Moet mezelf meer op de eerste plaats zetten en mezelf niet te snel laten overhalen voor een gesprek, terwijl ik er nog niet klaar voor ben. Ook al schreeuwt de rest van de fam dat het door mij komt dat we met zijn allen niet verder kunnen. Laat ze hun eigen verantwoordelijkheid nemen in plaats van alles op mij af te schuiven.