Hoe moet ik verder?

Moderators: Dani, ynskek, Ladybird, Hanmar, xingridx, Mjetterd, Polly, Giolli

 
 
Anoniem

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 17-09-18 12:57

Het is al goed dat je peut zag dat het niet goed ging. Het lijkt wel of het trauma nu nog zo heftig is dat je lijf je ervoor afsluit. Ik herken het wel, alles wordt dan een beetje een waas, maar ik sluit niet helemaal af.

Ik zou het goed met je peut bespreken de volgende keer, en mt hem overleggen hoe nu verder. Meestal ben ik van mening dat het belangrijk is om snel de diepte in te gaan, maar ik denk dat het nu van belang is dat je vertrouwen krijgt in je peut, maar ook in jezelf.

EMDR is er op verschillende manieren, met tikjes op de knie, met een beweging van de vinger of geluidjes. Verder heeft emdr wel en hoofdlijn, maar iedere peut pakt het anders aan.

Ook jij kunt geholpen worden, alleen gooi de verwachting weg dat jij het zo goed mogelijk moet doen, en dat het morgen opgelost kan worden. Sommige therapieën passen gewoon niet bij mensen, dat is niet jouw schuld of fout. Als je van een vis verwacht dat ie een berg beklimt, zul je hem nooit zien zwemmen.


fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 17-09-18 18:29

Jolien, zo voelde het wel ja. Wat kan je daaraan doen?

Ik zou niet weten hoe ik nog meer vertrouwen in mijn psych kan krijgen..

Voel me wel een beetje moedeloos nu.. Ik was zo blij dat ik het eindelijk aandurfde. En de eerste paar keren ging het best aardig. Toen kon ik er beter bij blijven en had ik het idee dat ik er wat aan zou hebben.
Vandaag had ook gewoon echt geen zin om wéér dat beeld te moeten beschrijven en er weer over na te moeten denken. En toen liep het zo af. Het voelt of ik gefaald heb.

De therapieën die ik tot nu toe heb gehad, waren allemaal rationeel. Dit niet. Ik vind het lastig om die controle los te laten.

tamary

Berichten: 29050
Geregistreerd: 19-06-02
Woonplaats: Drenthe

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 17-09-18 19:54

Leren lopen lukt ook niet zonder vallen en dus foutjes maken. Daar leer je van wat wel en niet werkt voor jouw lijf en omstandigheden. Dit is net zo iets. Je mag fouten maken, daarvoor is dit juist een veilige omgeving zonder consequenties als het niet meteen lukt.

[o]
Bayo - 01-01-1996 - 15-04-2017 ;(
“Technological progress has merely provided us with more efficient means for going backwards.” – Aldous Huxley –

Janneke2

Berichten: 22645
Geregistreerd: 28-02-13
Woonplaats: Ergens in Drenthe

Link naar dit bericht Geplaatst: 17-09-18 20:29

fjaril schreef:
Tijdens de emdr ging ik steeds minder voelen, steeds meer in mijn hoofd. Toen hij dat ook constateerde en door vroeg wat er precies gebeurde, was ik het contact met mijn gevoel helemaal kwijt. Ik kon niet eens meer fatsoenlijke zinnen vormen in mijn hoofd. Wat hij zei, ging grotendeels langs me heen. Hij had me nog een opdracht meegegeven, maar geen idee meer wat dat precies was..
Voelde me echt een zombie zonder gevoel. Een omhulsel zonder inhoud, letterlijk leeg. Niks boeide me meer, vervreemd van mezelf ofzo. Mijn emoties waren even helemaal weg. Geen blijdschap, geen verdriet, niks. Voor even was day wel fijn, wel rustig. Zo zonder dat vervelende stemmetje, even niet zo kwetsbaar.
Pas toen ik bij de auto was, kwamen de waterlanders. Ben zo blij dat ik thuis ben...
Kan dat dissociatie geweest zijn? En als dat zo is, dat schakel je niet maar zo even uit. Hoe zit dat met emdr?

...dat klinkt mij in de oren als dissociatie - en dat kan meerdere dingen betekenen.
De 'gunstigste' is simpelweg dat de vertrouwensband nog niet stevig genoeg is.
(Minder gunstige opties zijn onder andere: er is te veel druk op jou uitgeoefend, de peut heeft laten we zeggen onbewust/ onbedoeld jou getriggerd.)

Citaat:
Maar dat heb ik met niemand en dat zal ook niet zo maar gaan gebeuren. Hoop juist dat ik door emdr die muur een beetje kan afbrokkelen.

...in principe kan dit - maar dan heb je ten eerste wel een stevige werkrelatie nodig. Bijvoorbeeld dat je wel de overtuiging voelt 'dat als jij nee zegt, het nee is', dat je niet in je hemd wordt gezet als je iets gevoeligs zegt, etc. - En het thema is dan jouw gebrek aan vertrouwen. (Men zoeke 'een rotfoto' die dit thema goed representeert, wat voel/denk je over jezelf mbt de foto/ dit thema, etc.)
Citaat:
Joolien, ik probeer het sowieso te geforceerd, denk ik. Even kort door de bocht lijkt het wel of de dingen die ik met emdr hoop te bereiken (controle los durven laten, anderen durven vertrouwen, minder perfectionistisch) juist nodig heb om emdr te doen.

Oeps...
Nu is er wel een bepaalde mate van controle aan jouw kant: het stopsignaal en het 'ga door' signaal, maar er is ook wat goede gekke oude Freud noemde: vrije associatie.
Citaat:
Welke verschillende insteken heeft emdr?

Heel veel.
Ten eerste zijn er emdr manieren om je psychische hulpbronnen te versterken.
(Gesteld dat er een boek oid is dat jou kan laten inleven 'dat je vertrouwen hebt in mensen': dat boek, de sfeer van die roman etc. is een hulpbron.)
En de kwestie 'welke "rotfoto's" eerst?' - de oudste? Die die nu het meeste zeer doet?
En als gezegd: het kan ook 'thema-gewijs'.
Citaat:
Ik baal zo, ben zo verdrietig en boos.. Boos op mezelf dat dit iedere keer is waarom therapieën niet aanslaan, boos op mijn ouders die de oorzaak zijn van deze ellende. Kan ze wel wat aandoen.
Of we doen op het verkeerde emdr. Dat er eerst iets anders aangepakt moet worden. Kan dat zo? Hoe weet je dat?

...hmm: als je ouders oorzaak zijn van deze ellende (wat mij erg logisch in de oren klinkt) is dat wellicht een goede invalshoek mbt het thema vertrouwen - wellicht weet je een of meerdere "rotfoto's" mbt je ouders en jouw vermogen om te vertrouwen.
(Al dan niet aangevuld met een lijstje 'en hierin verschilt de peut van mijn ouders'...!)

[o]

Je suis Charlie - comme tout le monde.

(...en BAH wat is dit onderschrift actueel. )

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 17-09-18 20:46

We werken nu op het thema misbruik. Ik bedoel meer dat ik indirect meer vertrouwen hoop te krijgen, omdat die gebeurtenissen de oorzaak zijn van mijn wantrouwen. We werken nog steeds met het beeld waar we mee gestart zijn. Maar de spanning daalt niet. Logisch ook, want daarvoor zal ik bij mijn gevoel moeten, aldus mijn psych. En dat lukt nou net niet..
De werkrelatie is absoluut veilig in die zin dat hij altijd mijn grenzen accepteert, echt niet raar reageert als ik iets gevoeligs zeg. Maar ik durf simpelweg niet iets gevoeligs te zeggen, omdat ik bang ben dat hij dat daar vindt.

Hoe kan ik er nou achter komen of we wel aan het goede beeld werken of dat we een stap te ver zijn?

Ik ben van mijn stuk gebracht door vandaag, bah..
Zul je zien dat ik de volgende keer nog beter mijn best ga doen en dat het dan helemaal spaak loopt.

tamary

Berichten: 29050
Geregistreerd: 19-06-02
Woonplaats: Drenthe

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 17-09-18 21:00

Als jij zo duidelijk in zelfbescherming schiet, lijkt het mij logisch te denken dat je inderdaad een (of meer) stappen te ver bent. En dan werkt de therapie inderdaad niet, er is in zo'n mentale toestand geen leervermogen beschikbaar.

[o]
Bayo - 01-01-1996 - 15-04-2017 ;(
“Technological progress has merely provided us with more efficient means for going backwards.” – Aldous Huxley –

Shiloh

Berichten: 19773
Geregistreerd: 23-07-02
Woonplaats: Eindhoven

Link naar dit bericht Geplaatst: 18-09-18 06:42

Klinkt ook wel gelijk als het meest heftige thema.

Komt je wantrouwen ook niet enorm uit dat je moeder je zo afvalt en je eigenlijk bij geen enkele volwassene waar je terecht zou moeten kunnen je veilig hebt gevoeld?

Het zou mij niet verbazen als dat stukje je in de weg staat om nu je psych te vertrouwen en niet te blokkeren en je emoties niet te durven loslaten.

Kijk, ik ben geen psych oid, dus ik roep ook maar wat, maar ik vraag me af of het niet beter is te beginnen bij het wantrouwen omdat je ouders (je moeder) er niet voor je zijn.

Het ziou mij niet verbazen, dat als dat wel lukt, dat dat ook helpt in het vertrouwen van je psych, zodat het bij de heftigere onderwerpen als misbruik, het misschien ook beter gaat.

Als je niks gevoeligs durft te zeggen, dan ben je denk ik nog te bewust in controle, omdat je daar dan teveel mee bezig bent. En dat is ook niet gek, want elke volwassene in je leven heeft je in de steek gelaten, of je niet serieus genomen. En nu moet je even zomaar alles laten gaan. Je weet in je hoofd wel dat de werkrelatie veilig is, maar in je hart/ziel voel je dat niet.

Ik zou dus zeggen, begin daar...

Geen idee wat het effect daarvan is op de therapie zelf, maar bij mezelf zou een glas wijn ook best kunnen helpen wat meer los te laten. :oo O:)

"Every song has a CODA, a final movement. Whether it fades out or crashes away. Every song ends. Is that any reason not to enjoy the music?"

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 18-09-18 08:10

Tamary, daar heb je gelijk in. Ga het de volgende keer aankaarten. Mijn psych wil het er de volgende keer ook over hebben. Volgens mij is het precies tijd voor de evaluatie.

Shiloh, ik heb het altijd alleen moeten doen. Op de basisschool werd ik gepest. In plaats van dat de pesters werden aangepakt, werd mij een assertiviteitstraining geadviseerd. Vanaf toen kan ik me herinneren dat ik het gevoel kreeg dat ík niet deugde.
Op het voortgezet onderwijs werd ik ook gepest. Mijn mentor hielp me niet. Nee, ik moest zelfs op het matje komen bij de afdelingsleider. De pesters waren met een of ander verdraaid verhaal naar hem toegegaan. Ik had niks gedaan.
Ik ben naar een andere school gegaan en werd weer buitengesloten. Kwam ook gedeeltelijk door mij. Zoveel spanning, niet normaal. Ik vertrouwde niemand, had het gevoel dat alle docenten op me letten en zat hele pauzes uit op de wc.
In die tijd gebeurde ook het misbruik.
Na vier jaar trok eindelijk een mentor aan de bel en kreeg ik gesprekken met een mw'er. Maar ik durfde niet van het misbruik te vertellen en liep uiteindelijk met dezelfde klachten de deur weer uit.
Toen ik naar het hbo ging, kon ik eindelijk ervaren hoe het om geaccepteerd te worden en hoe het is als mensen gewoon náást je willen zitten en normaal met je willen praten. Daar kwam ik wel een beetje los tegenover mijn studiegenoten, al had ik heel veel spanning tegenover docenten, volwassenen.
Op stages had ik zeker een half jaar nodig om een beetje redelijk te kunnen wennen.
En zo ook op mijn werk. Daar loop ik weer vast. Ik voel me het groentje, ik ben bang dat ik niet aan hun verwachtingen voldoe, ik heb het gevoel dat ik teveel ruimte inneem, dat het bedrijf beter af is met iemand anders in plaats van mij.

En nu is er ineens een psych die zegt, ik ga je helpen, leg je ellende maar op tafel, dan gaan we samen die puzzel eens maken. En huilen mag gerust..
Dat klinkt wel logisch, Shiloh. Ik ken het niet om hulp te vragen, laat staan fatsoenlijk geholpen worden. Mijn pa noemde me weleens een hypochonder en mijn ma luistert nooit écht naar mijn problemen.

Ik kan wel eens vragen om een glaasje wijn in plaats van mijn glas water bij het gesprek :')

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 20-09-18 21:11

Ik heb besloten dat ik emdr even aan de kant zet en dat ik eerst de confrontatie met mijn ouders aan wil gaan. Dat kan gelukkig gewoon bij dezelfde psych.
Deze sessies heb ik nodig gehad om zover te komen en ik denk dat ik de confrontatie nodig heb om weer verder te kunnen met emdr.
Ik probeer er nog niet teveel over na te denken, maar volgens mij vind ik het doodeng. Al ben ik ook wel trots dat ik zo ben gegroeid dat mijn kracht groter is dan mijn angst.

Anoniem

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 20-09-18 21:16

Hoe zie je dat voor je, de confrontatie aan gaan met je ouders?

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 20-09-18 21:28

Ik wil ze zeggen wat ze mij hebben aangedaan en hoe ze met zijn tweeën mijn leven hebben verpest. En nog steeds doen. Dat ik daar niet langer in mee ga.
Ik wil me uitgesproken hebben richting hen.
Om voor mezelf op te staan.
Dat ik het niet langer accepteer zoals ze mij behandelen.
Wat ze er mee doen, interesseert me niet eens zoveel. Zij leggen de verantwoordelijkheid bij mij en die wil ik voor altijd bij hen neerleggen.
Ik wil ze er mee confronteren dat ze hier niet zo makkelijk mee weg kunnen komen. Dat dit gebeurd is, is niet terug te draaien. Er zal gerechtigheid én openheid komen. Niet langer alles onder het vloerkleed schuiven, het leuke gezin spelen en mij verantwoordelijk houden voor de gevolgen van alles.

En ik denk, ik hoop, dat als ik het richting hen opengooi, ik het ook richting mezelf open gooi en verder kan met verwerken, omdat het waar is geworden wat er gebeurd is.

Ik sta er nu sterk in en ik weet wat ik wil. Ik ga dit doen. Hier heb ik jaren naar toe gewerkt in therapie.
Maar ik weet ook dat ik makkelijk aan het twijfelen wordt gebracht. Willen jullie alsjeblieft niet met allerlei tegenwerpingen komen? :o

Anoniem

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 20-09-18 21:54

Nee dat doe ik niet want ik denk dat het met een goede reden doet. Zolang je maar niks van hen verwacht, en het alleen maar doet om er sterker uit te komen, is het alleen maar goed. Maar ga alsjeblieft niet hopen dat je wat van ze terug krijgt, maar gebruik het als kans om zelf te veranderen.

hagelslag
Berichten: 8930
Geregistreerd: 18-09-10

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 20-09-18 21:57

Wie weet was dit juist de spiegel waar je therapheut op uit was?
Je kunt het ts!
Neem het kleine zijstraatje om daarna weer je weg te vervolgen

Achterom
Berichten: 22993
Geregistreerd: 28-09-04

Link naar dit bericht Geplaatst: 21-09-18 07:13

Joolien schreef:
Nee dat doe ik niet want ik denk dat het met een goede reden doet. Zolang je maar niks van hen verwacht, en het alleen maar doet om er sterker uit te komen, is het alleen maar goed. Maar ga alsjeblieft niet hopen dat je wat van ze terug krijgt, maar gebruik het als kans om zelf te veranderen.

Mee eens, alleen het woordje veranderen zou ik niet gebruiken. Ik zou zeggen: gebruik het om zelf sterker te worden. Om het achter je te laten en de verantwoordelijkheid bij hen te leggen.

Maar dat is misschien eigen mijn allergie tegen het woord veranderen: enerzijds is mij altijd gezegd dat ik aan mijzelf moest werken en kreeg ik het gevoel dat ik moest veranderen en dus niet goed ben zoals ik ben. Want waarom zou ik anders moeten veranderen?
Anderzijds vroegen mensen waarom ik toch in vredesnaam zo weinig zelfvertrouwen had? Waarom vond ik mezelf niet goed zoals ik was?
Ik vond en vind dat altijd zo tegenstrijdig. Ik werd gepest en was anders, dus daarom moest ik veranderen, was de boodschap.
Ondertussen weet ik dat het ander zit: ja, ik ben anders, maar daar is niets mis mee. Waar ik aan moest werken was mijn zelfvertrouwen en me sterk voelen in deze wereld.

Janneke2

Berichten: 22645
Geregistreerd: 28-02-13
Woonplaats: Ergens in Drenthe

Link naar dit bericht Geplaatst: 21-09-18 11:03

fjaril schreef:
Ik wil ze zeggen wat ze mij hebben aangedaan en hoe ze met zijn tweeën mijn leven hebben verpest. En nog steeds doen. Dat ik daar niet langer in mee ga.
Ik wil me uitgesproken hebben richting hen.
Om voor mezelf op te staan.
Dat ik het niet langer accepteer zoals ze mij behandelen.
Wat ze er mee doen, interesseert me niet eens zoveel. Zij leggen de verantwoordelijkheid bij mij en die wil ik voor altijd bij hen neerleggen.
Ik wil ze er mee confronteren dat ze hier niet zo makkelijk mee weg kunnen komen. Dat dit gebeurd is, is niet terug te draaien. Er zal gerechtigheid én openheid komen. Niet langer alles onder het vloerkleed schuiven, het leuke gezin spelen en mij verantwoordelijk houden voor de gevolgen van alles.

En ik denk, ik hoop, dat als ik het richting hen opengooi, ik het ook richting mezelf open gooi en verder kan met verwerken, omdat het waar is geworden wat er gebeurd is.

Ik sta er nu sterk in en ik weet wat ik wil. Ik ga dit doen. Hier heb ik jaren naar toe gewerkt in therapie.
Maar ik weet ook dat ik makkelijk aan het twijfelen wordt gebracht. Willen jullie alsjeblieft niet met allerlei tegenwerpingen komen? :o


+:)+ +:)+ +:)+

Confrontaties kunnen heftig zijn, zo is mijn ervaring.
Goed doorspreken met je peut die vast onder andere gaat vragen wat Jolien vroeg. En een paar 'wat als' scenario's doorspreken. (Als ze bijvoorbeeld ter plekke weer beginnen 'dat jij raar bent' of 'je niet zo moet aanstellen' dat jij als eerste ingrijpt, maar dat de peut jou steunt. Als jij zou gaan huilen en niet kan praten, dan etc. etc.)

En ik sluit mij aan bij Wendy's pleidooi - jij hoeft niet te veranderen!
"Wat zullen we nu dan toch krijgen!"
(Okee: trauma's graag weg, meer zelfvertrouwen en al dit soort mooi dingen.)

[o]

Je suis Charlie - comme tout le monde.

(...en BAH wat is dit onderschrift actueel. )

Anoniem

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 21-09-18 12:01

Veranderen was ook idd niet het goede woord, allicht enkel veranderen in goede zin. Ik doelde meer op dat je niet meer je hoop houdt op dat je ouders gaan veranderen, maar dat je anders naar ze gaat kijken, en je niet meer afhankelijk van ze opstelt.
Creër geen verwachting, dan kun je ook niet tleurgesteld wordden en pijn gedaan worden.

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 22-09-18 15:12

Jolien, ik verwacht inmiddels niks meer van hen. Het hoeft ook niet meer. Ik heb me afgelopen tijd zelf moeten redden en dat is me heel aardig gelukt. Ik heb hen niet nodig om gelukkig te zijn. Al mis ik wel ouders in mijn leven.
En vind ik het bar lastig dat mijn broer, zus en ouders het anders zien: vergeven op zijn tijd en weer verder gaan. Mijn ma verwacht nog steeds dat het wel weer goed komt! Haar route is: eerst als gezin om de tafel en als wij weer samen door een deur kunnen, mag de familie weten wat er is gebeurd.

Hagelslag, dat zou best kunnen!
Ik denk ook dat ik deze sessies nodig had hiervoor. Het heeft me niet gebracht wat ik hoopte. Ik had gehoopt dat ik het kon verwerken en dan als een sterke vrouw hem voor het blok kon zetten. Maar ik ben er wel door gegroeid.

Wendy, ik herken wel wat je zegt. Heb het gevoel dat introverte mensen minder geaccepteerd worden in deze maatschappij. Assertief zijn, initiatief tonen... Ik hoorde niks anders. En het werkte juist averechts.

Janneke, ik ga het gesprek goed voorbereiden. Heb me voorgenomen dat ik tegenover mijn psych heel eerlijk ga zijn over waar ik bang voor ben tijdens het gesprek. Soms hou ik dingen achter, omdat ik bang ben dat hij zich gekwetst voelt. Maar dat wil ik nu niet doen.
Ik ben bijvoorbeeld bang dat ze te lief gaan zijn voor mijn pa. Hij heeft erkent wat er is gebeurd, mijn ma heeft hem vergeven, ze zijn in therapie... En dat ze een paar stappen voor zijn op mij. Het leek me makkelijker als dit écht de eerste confrontatie was voor hem.
Sommige dingen kan ik me niet meer letterlijk herinneren. Dat kan ik niet benoemen. Veel dingen gingen sneeky, kan ik ook vrij weinig mee. Ik ben bang dat ik dichtklap. Dat ik mijn woede niet kan voelen.
Dat ik weer op slot ga, want dat was de enige reactie die hij accepteerde. Bah, kwal...

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 24-09-18 16:11

Of ik word ziek (maar dat zei ik twee weken geleden ook al..), of ik heb nog steeds niet de balans gevonden tussen werk en ontspanning.
Gisteren vier uur geslapen. Tot een uur of acht 's avonds en dan rond half elf weer moe je bed in duiken. Vandaag twee en half uur gewerkt. Na anderhalf uur tolde mijn hoofd al..
En weer drie uur geslapen net. Zit nu met hoofdpijn op de bank onder een dekentje.
Zo gaat het regelmatig weer de laatste tijd. Hoofdpijn, misselijk..
Heb ook gewoon de spanningsboog van een kleuter. Na een half uur een taak waarbij ik best moet nadenken en rekenen, kan je me opvegen. Is dat normaal?
Tsja, normaal.. niks is normaal bij zoiets natuurlijk.. Maar ik zit al vier maanden thuis..
Soms ben ik bang dat het nooit helemaal goed komt. Dat er iets 'kapot' gegaan is in mijn hoofd.

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 24-09-18 16:16

fjaril schreef:
Of ik word ziek (maar dat zei ik twee weken geleden ook al..), of ik heb nog steeds niet de balans gevonden tussen werk en ontspanning.
Gisteren vier uur geslapen. Tot een uur of acht 's avonds en dan rond half elf weer moe je bed in duiken. Vandaag twee en half uur gewerkt. Na anderhalf uur tolde mijn hoofd al..
En weer drie uur geslapen net. Zit nu met hoofdpijn op de bank onder een dekentje.
Zo gaat het regelmatig weer de laatste tijd. Hoofdpijn, misselijk..
Heb ook gewoon de spanningsboog van een kleuter. Na een half uur een taak waarbij ik best moet nadenken en rekenen, kan je me opvegen. Is dat normaal?
Tsja, normaal.. niks is normaal bij zoiets natuurlijk.. Maar ik zit al vier maanden thuis..
Soms ben ik bang dat het nooit helemaal goed komt. Dat er iets 'kapot' gegaan is in mijn hoofd.

Je zit niet al 4 maanden thuis. maar pas 4 maanden ;) Dat je zoveel slaapt en zoveel lichamelijke klachten hebt, geeft wel aan dat je steeds over je grens heen gaat. Wat je hebt, heet somatische klachten. Lichamelijke klachten die geen lichamelijke oorzaak hebben. Stress, overbelasting van je gestel, over je grenzen heen gaan, heeft dat allemaal tot gevolg.

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 24-09-18 17:13

O ja het zijn zeker somatische klachten.
Blijkbaar voel ik mijn grenzen nog steeds niet aan.. Pff, hoe kan je dat leren..?

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 24-09-18 17:49

fjaril schreef:
O ja het zijn zeker somatische klachten.
Blijkbaar voel ik mijn grenzen nog steeds niet aan.. Pff, hoe kan je dat leren..?

Jezelf de tijd geven ;)


hagelslag
Berichten: 8930
Geregistreerd: 18-09-10

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 24-09-18 20:02

Opzich logisch dat je je soort van grieperig voelt.
Je hebt recent een nieuw besluit genomen ivm je ouders

fjaril
Berichten: 488
Geregistreerd: 24-12-17

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 25-09-18 09:34

Jolien, daar zeg je wat.. ik hoopte op tips, maar zoiets is natuurlijk niet te versnellen. Geduld is soms best lastig.

hagelslag, het doet onbewust best veel met me. Het is niet zo dat ik er de hele dag aan denk. Bewust, want anders word ik gek en durf ik niet meer. Maar in mijn lijf doet het toch veel.

Shiloh

Berichten: 19773
Geregistreerd: 23-07-02
Woonplaats: Eindhoven

Re: Hoe moet ik verder?

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-09-18 12:27

Geef het inderdaad de tijd. Als het weer zoveel minder gaat, kun je overwegen om een stap terug te doen.

Hoe bekijk je het? Kwa rustig aan doen? Van dag tot dag? Van week tot week?

Als jij zoveel vermoeidheid voelt, denk jij dan “rest van de dag rustig aan doen” Of denk jij dan “rest van de week rustig aan doen”, of misschien zelfs “dit ritme is nog teveel voor mij, ik ga structureel de komende 3 weken minder doen/werken”.

Ik vermoed het eerste, maar het zou me niet verbazen als je eerder hersteld bent als je het laatste zou doen.

"Every song has a CODA, a final movement. Whether it fades out or crashes away. Every song ends. Is that any reason not to enjoy the music?"

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-09-18 12:41

fjaril schreef:
Jolien, daar zeg je wat.. ik hoopte op tips, maar zoiets is natuurlijk niet te versnellen. Geduld is soms best lastig.

hagelslag, het doet onbewust best veel met me. Het is niet zo dat ik er de hele dag aan denk. Bewust, want anders word ik gek en durf ik niet meer. Maar in mijn lijf doet het toch veel.


Kijk, ik zie het zo.

Een van de grootste leerpunten voor jou, is luisteren naar je lichaam en voelen wat je lichaam aangeeft. Nu krijg je constant signalen dat je over de grens gaat. En dat vind ik heel logisch met het werken wat je nu doet en wat er nu gebeurt in je leven.
Je geeft aan dat het werken je een goed gevoel geeft, maar ik vraag me dat oprecht af. Want is het een gevoel dat ej er toe doet, dat je niet helemaal nutteloos bent, dat je niet helemaal thuis komt te zitten?

Want daar ga je ook weer over je grens heen, met gedachtes. En dan loop je je gevoel weer voorbij. En zolang je je gevoel voorbij blijft lopen ipv er eens goed bij stil te blijven staan, houd je deze cirkel van frustratie, lichamelijke problemen en depressieve gevoelens in de hand.

Ik denk dat het voor jou een goed leerpunt gaat zijn, om lichaamsgerichte therapie te gaan doen. Leren te voelen ipv te denken. Want in je typen zie ik dat je het allemaal heel goed kan omschrijven in je hoofd zit het allemaal prima in orde. Maar daarmee kunnen we het onszelf ook lastig maken. Denken is makkelijker dan voelen, dus vallen we daar snel op terug.
Dus leren voelen, terug naar de basale basis, voel ik iets? Wat is dat? Waar voel ik het? In mijn benen, handen, buik, borst, keel etc. Hoe voelt het? Als een touw om je middel? Als een wasmachine in je buik? Alsof iemand op je borst zit? Alsof iemand je keel dicht knijpt?

Als je dat gaat leren, dan kun je zoveel behalen. Dus uit je hoofd, in je gevoel.


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: anji, C_estmoi, carina, Chinas, Diertjec, Earth, Eliana, Fly_high, GoogleAdsense, horzieloverr, maitestar23, ManonGrr, Poekkie, ryukapple, silvericathy en 71 bezoekers